Ψαροτούφεκο: Η Μανία της Αποχής
Το θερµοκλινές ψηλά και η ρηχή ζώνη γεµάτη χρώµατα και µικρόψαρα. Όµως παρότι αφιέρωσα αρκετό χρόνο, το αποτέλεσµα δεν ήταν το επιθυµητό. Το ρέµα είχε σωστή διεύθυνση, οπότε αποφάσισα να κάνω µερικές βουτιές στο παρακείµενο κόψιµο. Ακόµα και αν δεν έβρισκα ψάρια, ο τόπος παρέµενε ωραίος.
Πρώτη βουτιά εκεί λοιπόν, τα µικρόψαρα ανάστατα και να ‘σου µια µικρή στήρα. «∆ε µπορεί να κινείται εδώ µονάχα αυτή!», σκέφτηκα, και έτσι η επόµενη κατάδυση έγινε στο χείλος της αποχής. Κοίταξα προς τα ανοιχτά. Ένα σπάσιµο των µικρόψαρων µε προϊδέασε για τις συναγρίδες, που πράγµατι έκαναν την εµφάνισή τους. Όλες µια κοψιά, ενδεδυµένες την κοκκινωπή τους φορεσιά. ∆ε µου έκαναν το χατίρι, όχι µε την πρώτη τουλάχιστον.
Στην επόµενη βουτιά όµως φαίνεται πως ιντριγκάρισα το ενδιαφέρον τους, οι αντιστάσεις κάµφθηκαν και ένα όµορφο ψάρι ακολούθησε την ανάδυσή µου στην επιφάνεια. Επόµενη βουτιά στο άλλο άκρο του πέτρινου όγκου, αρκετά µέτρα µακρύτερα.
Ένας ροφός στο γνωστό σηµείο, µια πίγγα έτρεξε για τα ρηχότερα, και µια στήρα κινήθηκε πονηρά προσπαθώντας να µείνει αθέατη. Για κάποιο λόγο προτίµησα να επικεντρώσω την προσπάθεια σε αυτή. Ήµουν τυχερός! Το ψάρι είχε πράγµατι σταθεί πίσω από το βράχο που υπολόγιζα, καταστρώνοντας µάλλον το πλάνο διαφυγής του. Καθώς όµως ξεπρόβαλα διακριτικά, δεν αντιστάθηκε στην περιέργειά του και γύρισε να κοιτάξει.
Η βολή ήταν καίρια και η βέργα γέµισε µε µια πανδαισία χρωµάτων. Μια χρωµατική παλέτα που συνόδεψε την ανάδυσή µου στην επιφάνεια! Τι άλλο να ζητήσεις από µια µέρα στη θάλασσα;
