Τεχνική Inchiku: Ψάρια στο κατέβασμα
Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουµε να αναλύσουµε το φαινόµενο του χτυπήµατος των ψαριών στο κατέβασµα του πλάνου, καθώς και τις ενέργειες που πρέπει να κάνουµε προκειµένου να καταφέρουµε ένα καλό κάρφωµα, αγκιστρώνοντας το ψάρι και ανεβάζοντάς το µε ασφάλεια στο σκάφος.
Το inchiku είναι µια τεχνική µε αρκετά χρόνια παρουσίας στο εξωτερικό, αλλά στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται γνωστή το τελευταίο µόλις διάστηµα. Στην εξάπλωση της τεχνικής, πιστεύουµε ότι συνέβαλε και το περιοδικό µας.
Οι φίλοι που ασχολούνται µε το ιντσίκου αυξάνονται συνεχώς, αφού γρήγορα διαπιστώνουν ότι είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική, ξεκούραστη (σε σχέση µε το jigging) και αποδοτική τεχνική. Τα ψάρια -όπως συµβαίνει στις περισσότερες νέες τεχνικές-, δεν έχουν «µάθει» τα τεχνητά, και τις περισσότερες φορές, µόλις διακρίνουν τον πλάνο µε το σιλικονούχο χταποδάκι να κατηφορίζει στο βυθό, ορµούν χωρίς δισταγµό να το αρπάξουν, αιφνιδιάζοντας τον ψαρά, ο οποίος δεν προλαβαίνει να κάνει καµία κίνηση.
Έτσι, αρκετοί νέοι στην τεχνική, καταφέρνουν χωρίς να έχουν καµία εµπειρία, να πάρουν τσιµπιές ή ακόµα και ψάρι από τις πρώτες εξορµήσεις, να κατενθουσιαστούν, και να επιχειρήσουν και άλλες εξορµήσεις, αναζητώντας συγχρόνως περισσότερες πληροφορίες σε θέµατα εξοπλισµού και στρατηγικής προσέγγισης.
Όπως είχε παρατηρηθεί παλαιότερα όταν είχε πρωτοξεκινήσει στην Ελλάδα το ψάρεµα του jigging, τα ψάρια άρπαζαν µε µεγαλύτερη ευκολία τον πλάνο, χωρίς τεχνικές κινήσεις.
Μάλιστα πολλοί πίστευαν ότι ο πλάνος δε χρειάζεται ιδιαίτερη κίνηση, απλά ρίξιµο στο νερό και µόλις φτάσει στο βυθό το ψάρι θα χτυπήσει. Αργότερα, µε την πάροδο του χρόνου, όταν τα ψάρια άρχισαν να συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και να διακρίνουν τον πλάνο, χρειάστηκε να βελτιωθούν οι κινήσεις και να δοθεί ζωντάνια στο τεχνητό, ώστε να µοιάζει µε πραγµατικό µικρόψαρο και όχι µε άψυχο µέταλλο.
Ανάλογα συµβαίνει όµως και στο inchiku, δηλαδή τα ψάρια ορµούν χωρίς επιφυλάξεις, αφού είναι νέα τεχνική και δεν έχουν εµπειρίες από αυτήν. Αργότερα, όταν θα αρχίσουν να αναγνωρίζουν την «παγίδα» ή όταν το ψάρεµα λαµβάνει χώρα σε περιοχές µε πιο πονηρεµένα ψάρια, θα πρέπει και η κίνηση να γίνει πιο τεχνική, ώστε ο πλάνος να µοιάζει µε µικρό µαλάκιο που ψάχνει απεγνωσµένα να κρυφτεί από το θηρευτή του.
Τότε θα συνεχίζει να βγάζει ψάρια ακόµα και σε δύσκολους τόπους, µόνο όποιος έχει «ψαχτεί» και δίνει σηµασία στη λεπτοµέρεια. Όπως και να ‘χει, επειδή το ιντσίκου δουλεύει αρκετά και στο κατέβασµα προς το βυθό, πρέπει να είµαστε προετοιµασµένοι να καρφώσουµε το ψάρι που θα προσπαθήσει να αρπάξει το δόλωµά µας. Εδώ, επειδή δεν κινούµε και δε δουλεύουµε εµείς τον πλάνο για να είµαστε προετοιµασµένοι να καρφώσουµε, µας πιάνει το ψάρι απροετοίµαστους.
Αν σκεφτούµε ότι αρχικά θα το προσελκύσει το αστραφτερό µέταλλο και όχι το χταποδάκι, ένα χτύπηµα στο µέταλλο θα τροµάξει το ψάρι και φυσικά δε θα το αγκιστρώσουµε. Άρα, εκεί θα πρέπει να είµαστε πανέτοιµοι, και µόλις νοιώσουµε το παραµικρό σταµάτηµα του πλάνου στην πορεία του προς το βυθό, να καρφώσουµε δυνατά και τα αγκίστρια του χταποδιού να αγκιστρώσουν το ψάρι.
Όπως καταλαβαίνετε αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, αφού θα πρέπει να είµαστε ανά πάσα στιγµή έτοιµοι όση ώρα το τεχνητό έχει καθοδική πορεία. Όµως γνωρίζουµε ότι τα ψάρια που αναζητούµε (φαγκριά, συναγρίδες και µαυρόψαρα), βρίσκονται και κυκλοφορούν κοντά στο βυθό. Είναι λοιπόν φυσικό η επίθεση να γίνει κοντά στο βυθό, και συνεπώς θα πρέπει να είµαστε σε επιφυλακή τα τελευταία µέτρα πριν το δόλωµα ακουµπήσει κάτω.
Πώς µπορούµε να καταλαβαίνουµε πότε φθάνει ο πλάνος µας στο βυθό;
Ένας εύκολος τρόπος για να το καταφέρνουµε χωρίς κόπο, είναι η χρήση νήµατος µε διαφορετικό χρωµατισµό ανά δεκάδα µέτρων, ενώ η κατοχή ενός καλού βυθοµέτρου µας δίνει τη δυνατότητα να παρατηρούµε την κάθοδο του τεχνητού µε τη βοήθεια του οργάνου. Ακόµα και στα µαυρόψαρα τα οποία ρουφούν ολόκληρο το τεχνητό µας (µέταλλο και χταποδάκι µαζί) µε το µεγάλο τους στόµα, χρειάζεται πρώτα να καρφώσουµε δυνατά για να αγκιστρώσουµε το ψάρι και έπειτα να το συγκρατήσουµε και να µην το αφήσουµε να βραχώσει, συνήθεια πολύ χαρακτηριστική στους ροφούς, στις σφυρίδες, τους βλάχους και τις στήρες.
Συµπερασµατικά, όταν κρατάµε το καλάµι στα χέρια µας και έχουµε τον πλάνο του ιντσίκου στο νερό, δεν πρέπει να χαλαρώνουµε ποτέ! Ανά πάσα στιγµή το χέρι µας βρίσκεται στα φρένα και το µυαλό µας είναι έτοιµο να δώσει εντολή για ένα δυνατό κάρφωµα.
Αυτή άλλωστε είναι και η οµορφιά της τεχνικής: από τη µία στιγµή στην άλλη, χωρίς προειδοποίηση, µπορεί στην άκρη του παράµαλλου να βρεθεί καρφωµένο ένα µεγάλο θήραµα, και από την απόλυτη χαλάρωση, να περάσουµε απίστευτες στιγµές αδρεναλίνης, σε λίγα µόλις δευτερόλεπτα!
Σας εύχοµαι ολόψυχα να το ζήσετε!
