Συρτή φύλακας: Ξεβράχωμα ροφού... με «διπλοπενιές»!
Κατά την εποχή της αναπαραγωγής τα ψάρια ανεβαίνουν σε πιο ρηχά νερά. Έτσι, εκεί θα βρούµε µερικά από τα πιο αγαπηµένα µας θηράµατα, τα µαυρόψαρα!
Ροφός
Σε αυτό το άρθρο θα µιλήσουµε για κάποια χαρακτηριστικά των µαύρων ψαριών, που αφορούν κυρίως στα δολώµατα και στο ξεβράχωµά τους, ενώ θα εστιάσουµε κυρίως στο ροφό. Τα µαυρόψαρα είναι έντονα λαίµαργα, αδυναµία που τα κάνει πολύ ευάλωτα µπροστά σε ένα ζουµερό κεφαλόποδο, καλαµάρι, σουπιά ή χταπόδι.
Για να επιτύχουµε ένα χτύπηµα στο δόλωµά µας µε την τεχνική του φύλακα, απαιτούνται πολύ αργές ταχύτητες , δηλαδή από 0,4 έως 0,8 µίλια την ώρα. Από τη στιγµή που τραβάµε σε πιο ρηχά νερά, δεν είναι σπάνια η περίπτωση να έρθουµε αντιµέτωποι µε ένα τέτοιο θήραµα.
Το χτύπηµα του ροφού είναι πολύ συγκεκριµένο κατά τη διάρκεια της ηµέρας: ένα «βουβό» χτύπηµα σα να βρήκε το µολύβι στο βυθό, δηλαδή κάτι σα σκάλωµα. Μόλις το νιώσουµε, κατεβάζουµε τη µύτη του καλαµιού µας και µετά από κάποια δευτερόλεπτα καρφώνουµε.
Ο ροφός και γενικά τα µαυρόψαρα, συχνάζουν σε άγριους βυθούς, µε απότοµες διακυµάνσεις βάθους, που τα βοηθούν να βραχώσουν εύκολα.
Οι ενέργειες που πρέπει να κάνουµε σε αυτήν την περίπτωση, είναι να βάλουµε τα φρένα στο φουλ και να τροµπάρουµε δυνατά για να ξεκολλήσουµε το ψάρι από το βυθό. Εδώ είναι και το δύσκολο κοµµάτι της µάχης µε αυτό το θήραµα, καθώς το βέλτιστο αποτέλεσµα προϋποθέτει πολύ καλή γνώση των δυνατοτήτων και των αντοχών του εξοπλισµού µας (νήµατα, πετονιές, κόµποι κλπ.).
Ο ροφός είναι ένα από τα πιο δυνατά ψάρια, ειδικά στα πρώτα µέτρα της µάχης, και γι αυτό το λόγο δε χωρά καµία υποχώρηση ή συµβατική συµπεριφορά σε ότι αφορά στα υλικά του ψαρέµατος, τα οποία πρέπει να είναι αρίστης ποιότητας. Σε περίπτωση που χαθεί ένα τέτοιο ψάρι κατά τη διάρκεια της ηµέρας, πλησιάζοντας προς τη νύχτα είναι πολύ πιθανό να το ξανασυναντήσουµε γύρω από τη φωλιά του (σε µια ακτίνα το πολύ 200 µέτρα). Ως γνωστό, πρόκειται για νυχτόβιο ψάρι, το οποίο την ηµέρα κάνει την ενέδρα του µέσα ή στον προθάλαµο της φωλιάς του, ενώ τη νύχτα µαλαγρώνει µε την γλοιώδη βλέννα του κορµιού του, κρατώντας µικρόψαρα και µικροοργανισµούς κοντά στον τόπο του.
Έχοντας το νήμα τεντωμένο, με τον αντίχειρα το χτυπάμε ελαφρά και οι δονήσεις μεταφέρονται στο ψάρι, το οποίο κάποια στιγμή ενοχλημένο μετακινείται και μπορούμε τότε να το βγάλουμε εύκολα στην επιφάνεια.
Ξεβράχωµα
Το µεγάλο πρόβληµα µε τα µαυρόψαρα (ροφός, βλάχος, σφυρίδα, στήρα) είναι το συχνό βράχωµα, φαινόµενο που συχνά οδηγεί στην απώλεια του ψαριού. Εδώ λοιπόν θα αναφέρω έναν παραδοσιακό τρόπο ξεβραχώµατος των ψαριών αυτών µε ποσοστό επιτυχίας περίπου 70%, ένα πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσµα αν δείξουµε την απαραίτητη επιµονή και υποµονή.
Κάνοντας της πρώτες ενέργειες που προανέφερα, ξεκινάµε τη διαδικασία του ξεβραχώµατός του. Παίρνοντας όλα τα µπόσικα του εξοπλισµού µας, δηλαδή του καλαµιού µας, της πετονιάς, και γενικώς των υλικών µε τα οποία δουλεύουµε, αρχίζουµε σταδιακά να χτυπάµε µαλακά το νήµα µε τον αντίχειρά µας, στο σηµείο που «ξεπροβάλλει» από το µηχανισµό µας.
Με αυτόν τον τρόπο, όλες οι δονήσεις που δηµιουργούµε µε το δάχτυλό µας µεταφέρονται επάνω στο ψάρι και του προκαλούν έναν έντονο εκνευρισµό, µε αποτέλεσµα να αρχίσει να χτυπιέται. Τότε, σε συνδυασµό και µε την πίεση που ασκούµε επάνω στο καλάµι (χωρίς να αφήνουµε καθόλου µπόσικα), το ψάρι ξεβραχώνει κατά ένα πολύ µεγάλο ποσοστό και από κει και πέρα ένα γρήγορο τροµπάρισµα του καλαµιού, φέρνει µε ευκολία το ψάρι στο σκάφος µας.
Ένας τρόπος που απαιτεί αρκετά µεγάλη υποµονή, αλλά ο οποίος έχει να επιδείξει πολύ καλά αποτελέσµατα. Καλή επιτυχία και καλές θάλασσες!
