Jigging: Πλάνοι με «κοροϊδευτάρι»
Σε προηγούμενο άρθρο, είχαµε αναλύσει την τεχνική του jigging µε τη βοήθεια σιλικονούχου χταποδιού, είδαµε το αρµάτωµα του πλάνου, τα πλεονεκτήµατα που έχει σε σχέση µε το κοινό jigging. Καθώς και το πόσο αποτελεσµατική µπορεί να γίνει η τεχνική µας µε ένα απλό κοροϊδευτάρι.
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούµε µε τους πλάνους που µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε, και πως αυτοί µεταβάλλονται ανάλογα µε το βάθος που ψαρεύουµε και την ύπαρξη ή όχι ρεµάτων.
Για βάθος από 60-100 µετρά
Σε αυτά τα βάθη τα ψάρια µπορεί να είναι αρκετά, αλλά και πονηρεµένα. Θα συναντήσουµε όλα σχεδόν τα είδη ψαριών. Συναγρίδες, τσαούσια, φαγκριά, σφυρίδες στήρες, ροφοί, σκαθάρια και βλάχοι, είναι τα πιο συνηθισµένα που θα τσιµπήσουν. Ενώ δεν λείπουν και τα πελαγικά, όπως τόνοι, ντάσκες, ρίκια, σκουµπριά κτλ. Τα βάθη αυτά µας επιτρέπουν να χρησιµοποιήσουµε πλάνους που κατεβαίνουν αργά. Κάνοντας πλαναρίσµατα πολύ προκλητικά για τα ψάρια, µε τη βοήθεια πάντα του σιλικονούχου χταποδιού. Οι ιδανικοί πλάνοι για αυτά τα πλαναρίσµατα, είναι είτε αυτοί που έχουν µοιρασµένο το βάρος τους σε όλο το σώµα τους (συνήθως οι µακριοί-“long”), είτε εκείνοι που έχουν το κέντρο βάρους τους στη µέση και είναι οι κοντοί-φαρδιοί (flatted).
Όσο πιο αργά κατεβαίνει ο πλάνος, τόσο πιο φυσικά δουλεύει το κοροϊδευτάρι µας και προκαλεί τα ψάρια. Θα προτιµήσουµε πλάνους ελαφριούς, µε βάρος 140-170 γραµµάρια. Και µόνο αν έχει ρέµατα (αλλά όχι πολλά) θα βάλουµε πιο βαριούς, δηλαδή µέχρι 200 γραµµάρια. Τα ψάρια θα τσιµπήσουν τις περισσότερες φόρες πριν ακουµπήσει ο πλάνος στο βυθό, ή στις πρώτες δύο-τρεις µανιβελιές. Πριν πάρουµε το γερό χτύπηµα, πολλές φορές θα αισθανθούµε µερικά µικρά προειδοποιητικά. Έτσι, θα πρέπει να είµαστε πάντα σε εγρήγορση, για να καρφώσουµε δυνατά.
Τα χρώµατα των πλάνων, είναι τα συνήθη που χρησιµοποιούµε και για το απλό jigging σε αυτά τα βάθη. Κόκκινα-πορτοκαλί, πράσινο-χρυσαφί, ροζ-µπλε, είναι µερικοί καλοί συνδυασµοί. Ενώ πολύ καλά δουλεύουν και οι αποµιµήσεις αφρόψαρων (σκουµπρί, κολιός κτλ.) Το χταποδάκι καλό είναι να έχει φυσικό χρωµατισµό και είναι παρά πολύ αποτελεσµατικό σε καφέ ανοιχτό χρώµα. Αν δεν πάρουµε το πολυπόθητο χτύπηµα αµέσως, οι κινήσεις που θα δώσουµε στον πλάνο θα είναι σχετικά αργές, µε µικρά τινάγµατα.
Για βάθος 100+ µέτρα
Όσο το βάθος µεγαλώνει, τα είδη που συναντάµε λιγοστεύουν. Με τα φαγκριά και τα τσαούσια να έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο. Ενώ οι βλάχοι και τα τονοειδή θα δώσουν το κάτι παραπάνω, σε ορισµένα καλά σηµεία. Σε αυτά τα βάθη, το ψάρεµά µας δυστυχώς επηρεάζεται πολύ από τα ρέµατα. Γενικά, οι φορές που οι ελαφριοί, µεσόβαροι πλάνοι θα καταφέρουν να πατώσουν εκεί που θέλουµε, είναι σπάνιες. Ενώ πολλές φορές δεν καταφέρνουν να πατώσουν καν. Εδώ θέλουµε πλάνους οι οποίοι να κατεβαίνουν λίγο πιο γρήγορα και να µπορούν να περνούν µε ευκολία τα ρέµατα. Πλάνοι πισόβαροι και τύπου µαχαίρι (knife), µπορούν να αναλάβουν να φέρουν εις πέρας µε επιτυχία τη δύσκολη αυτή δουλειά.
Όµως, επειδή οι πλάνοι αυτοί δεν παρουσιάζουν το χταπόδι µας το ίδιο καλά µε τους µεσόβαρους γιατί κατεβαίνουν κάθετα και το κρύβουν στο σώµα τους, καλό είναι να κόβουµε κάθε τόσο την ξέφρενη πορεία του πλάνου προς τα κάτω. Φρενάροντας το νήµα µε το δάχτυλο και κάνοντας ελαφριά χτυπηµατάκια στο καλάµι. Ώστε να εµφανίζεται το χταπόδι µας. Εφαρµόζοντας αυτήν την τακτική προσέγγιση, τα ψάρια µπορεί να είναι λιγότερα. Αλλά εµφανίζονται λιγότερο φοβισµένα και χτυπούν στο τεχνητό πιο αποφασιστικά.
Έτσι, µόλις εντοπίσουν τον πλάνο, θα ορµήσουν να τον πάρουν πριν ακόµα πατώσει. Στον εντοπισµό του πλάνου βοηθάνε τα µεγάλα µεγέθη του τεχνητού και του χταποδιού που το συνοδεύει, και οι έντονα φωσφοριζέ χρωµατισµοί. Αν δεν πάρουµε χτύπηµα αµέσως, οι κινήσεις µας θα είναι µικρές και αργές. Ενώ µπορούµε δοκιµάσουµε και µε τον πλάνο σταθερό και το χταπόδι να κινείται στο ρέµα.
