Συρτή φύλακας: Στην ανάζητηση των κόκκινων
Όλα ήταν αρνητικά και αποτρεπτικά για το ψάρεµα που θα ακολουθούσε το ερχόµενο Σαββατοκύριακο. Ο καιρός χάλια σύµφωνα µε τις προβλέψεις, πολύ δουλειά στο µαγαζί, το αυτοκίνητό µου παρουσίαζε κάτι µικροπροβλήµατα. Ένας αφόρητος πόνος στην πλάτη µου φώναζε ότι χρειάζοµαι ξεκούραση -όµως που να τον αφουγκραστώ…-.
Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, η οθόνη έγραφε «Θανάσης», ένας φίλος ο οποίος κάθε φορά που έχει ελεύθερο χρόνο (πόσο ελεύθερο χρόνο µπορεί να έχει ο αφιλότιµος µε δύο παιδιά;), µε «πιάνει από τον λαιµό» και µε σέρνει για ψάρεµα. Έτσι και τώρα ήξερα πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε…
-Έλα ρε Στέφανε, τι γίνεται; Θα φύγουµε το Σαββατοκύριακο;
-Ρε φίλε δεν ξέρω αν θα µπορέσω, έχω και δουλειά στο µαγαζί…
-«Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη», έλεγαν οι παλιοί Στεφανάκη, δεν έρχεσαι να πάµε σε εκείνο το µέρος που µου έλεγες ότι «κρατάει» κόκκινα;
-Λες; (…«τραβάτε µε και ας κλαίω»!)
-Φύγαµε ρε σου λέω («σε αναµµένα κάρβουνα» ο φίλος!)
-Λες (άντε πάλι οι ψευτοενδοιασµοί…). Για έλα από το σπίτι («πες το Χρυσόστοµε», µας έκανες και το δύσκολο!).
Μετά τη δεύτερη παγωµένη µπυρίτσα, η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Το πλάνο της εξόρµησης είχε βγει. Το µόνο που έµενε ήταν να κανονίσουµε την ώρα αναχώρησης.
Μία σύντοµη µατιά πάλι στον καιρό, ο οποίος τελικά φαινόταν να έχει κάνει απότοµη µεταστροφή και να τελικά µε το µέρος µας. Παρασκευή µεσηµέρι, ώρα 16.00, και ο ήλιος δε µπορεί να γίνει πιο καυτός. Η θερµοκρασία αγγίζει τους 38 βαθµούς. Ο «Άνεµος» κοτσάρεται µε συνοπτικές διαδικασίες στο αµάξι του Θανάση και παρέα µας είχαµε ακόµα ένα φίλο, το Θωµά. Εκείνη τη στιγµή, το µόνο που ερχόταν ζωντανό και έντονο στο µυαλό µου, ήταν τα παγωµένα και καταγάλανα νερά του πελάγους.
Στο πίσω όµως µέρος του, υπήρχε η εικόνα της επιβλητικής µουσούδας και της µεγάλης καµπούρας των φαγγριών! Η διαδροµή ήταν ευχάριστη, µε γέλια και ιστορίες από τα παλιά -όπως γίνεται πάντα άλλωστε-. Φτάσαµε χωρίς να το καταλάβουµε. Φουντάρισµα της βάρκας, φόρτωµα τα πράγµατα και φύγαµε. Αέρας ανύπαρκτος, η θάλασσα λάδι, µία τέλεια βραδιά. Το πρώτο µας µέληµα ήταν να πιάσουµε κανένα καλαµάρι ή σουπιά, καθώς το σχέδιο προέβλεπε συρτή βυθού µε µολύβι φύλακα.
Ξέραµε ότι αυτήν την εποχή είναι δύσκολο το ψάρεµα αυτών των κεφαλόποδων και ειδικά του καλαµαριού, και οι φόβοι µας επαληθεύτηκαν. Τίποτα, απολύτως! Τότε αποφασίσαµε να στρέψουµε τις προσπάθειές µας στα αφρόψαρα κάνοντας τσαπαρί για κανένα σαβρίδι, κολιό ή γόπα, όµως ήταν και αυτά ανύπαρκτα. Έτσι, γεννήθηκε στο µυαλό µου η ιδέα του κέφαλου. «Γιατί όχι;», είπα από µέσα µου. «Το µεγάλο ψάρι τρώει το µικρό και όλα τρων τον κέφαλο», έλεγε ένας παππούς ψαράς που είχα γνωρίσει στη Σκύρο.
Και έβγαζε µεγάλα και αξιόλογα θηράµατα µε δόλωµα ζωντανό κέφαλο. Έτσι το βράδυ µας βρήκε στα φώτα του λιµανιού, να µαλαγρώνουµε µε λίγο από το ψωµί που έµεινε από το προηγούµενο φαγοπότι. Πολύ γρήγορα µερικοί κέφαλοι σουλατσάριζαν στον οξυγονωτή µας. Οι κέφαλοι είναι πολύ δυνατά ψάρια, κατάλληλα για τέτοιες τεχνικές. Με λίγη τύχη θα ζούσαν πολύ άνετα µέχρι το ξηµέρωµα.
Στήσαµε γρήγορα µια σκηνή σε κοντινή παραλία, και µετά την κούραση όλης της ηµέρας, γρήγορα βρισκόµασταν στην αγκαλιά του Μορφέα. Το ξηµέρωµα µας βρήκε να χτυπάµε το σπαστό φραπεδάκι, γιατί το µάτι δεν άνοιγε µε τίποτα. Κάναµε ένα γρήγορο έλεγχο στα δολώµατα, που κολυµπούσαν ζωηρά και ατάραχα µην ξέροντας ότι σε λίγη ώρα θα βρίσκονταν στο στοµάχι κάποιου µεγάλου ψαριού. Επιβίβαση στο σκάφος και µετά από οδήγηση 15 λεπτών βρισκόµαστε πάνω από το σηµάδι στο οποίο θα ψαρεύαµε. ∆ύο βόλτες πάνω από αυτό, και στην 10ιντση οθόνη του βυθοµέτρου, έρχεται η επιβεβαίωση ότι τα ψάρια είναι εκεί.
Ο ζωντανός κέφαλος δολώνεται, και παίρνει το δρόµο για τα 75 µέτρα βάθος που αναγράφονται στην οθόνη του βυθοµέτρου µας. Όλα είχαν ξεκινήσει και τα µάτια µας ήταν καρφωµένα στην µύτη του καλαµιού. Μία πρώτη βόλτα πάνω από το σηµάδι και η πρώτη τσιµπιά από ψάρι ήρθε αµέσως. Τα πρώτα κεφάλια του ήταν πολύ έντονα και νευρικά. Η ψυχραιµία σε αυτές τις περιπτώσεις, η σωστή ρύθµιση των φρένων, και η σιγουριά ενός καλού εξοπλισµού, δεν αφήνουν περιθώριο διαφυγής στο ψάρι. Μέσα σε λίγα λεπτά, η πρώτη γυαλάδα του ψαριού άρχισε να διακρίνεται µέσα στο βαθύ µπλε. Ένα γρήγορο κάρφωµα του ψαριού µε το γάντζο και βρίσκεται πάνω στο σκάφος. Ένα αίσθηµα ικανοποίησης µας πληµµυρίζει, και αµέσως το ψάρι µπαίνει στην ζυγαριά η οποία σταµατά λίγο µετά τα 7 κιλά.
Γεµάτοι αυτοπεποίθηση, δολώνουµε το δεύτερο κέφαλο και προσπαθούµε για ένα ακόµη ψάρι. Η δεύτερη τσιµπιά ήρθε µετά από λίγη ώρα. µως η βιασύνη µου να καρφώσω είχε ως αποτέλεσµα το ψάρι να πάρει το δόλωµα και να µην πιαστεί. Αφού η ώρα είχε περάσει και για την επόµενη µισή ώρα σέρναµε δίχως αποτέλεσµα, αποφασίσαµε να αποχωρήσουµε και να επισκεφτούµε το σηµείο το επόµενο πρωί. Έτσι και έγινε, και νωρίς την επόµενη ηµέρα η θάλασσα µας χάριζε ένα πολύ όµορφο κορωνάτο φαγγρί, βάρους 5 κιλών. Τα δύο αυτά ψάρια ήταν για εµάς υπέρ αρκετά και πάνω από τις προσδοκίες µας, και έτσι αποφασίσαµε να επιστρέψουµε.
Τεχνικά χαρακτηριστικά εξοπλισµού
Μετά από πολλές δοκιµές και ψάξιµο στον εξοπλισµό, έχουµε καταλήξει στα εξής:
•Καλάµι: 20 έως 30 λίµπρες (αναλόγως µε το µέγεθος των ψαριών που απευθυνόµαστε)
•Μηχανισµός: 30άρης •Νήµα: 0,25 έως 0,30 mm
•Παράµαλλο: αυστηρά fluorocarbon, πάχους 0,50 έως 0,60 mm (διπλαρωµένο 60-70 πόντους στην άκρη του, διότι αυτά τα ψάρια έχουν πολύ κοφτερά δόντια) και µήκους 4,5 έως 5,5 οργιών (αναλόγως τον βαθµό δυσκολίας του βυθού)
•Φύλακας: 400-500 gr., ανάλογα µε το βάθος και τα ρεύµατα που επικρατούν. Π.χ. έως τα 50 µέτρα χρησιµοποιούµε βαρίδι 400 gr., και άνω των 50 µέτρων βάζουµε των 500άρι, για να επιτύχουµε το πέρασµα του δολώµατός µας όσο το δυνατόν πιο χαµηλά στο βυθό
•Παράµαλλο φύλακα: διάµετρος 0,50 mm (ώστε αν σκαλώσει να χάσουµε µόνο το µολύβι και όχι ολόκληρη την αρµατωσιά). Και µήκος µία οργιά για τους αρχάριους και έως 80 πόντους για τους προχωρηµένους
•Αγκίστρια: δύο, το ένα δεµένο µε ελαστικό νήµα για να ρυθµίζουµε την απόσταση µε βάση το µήκος του δολώµατος. Σε µεγέθη 2/0 έως και 4/0 για δολώµατα περίπου 10 cm, ενώ όσο µεγαλώνει το δόλωµα, αυξάνουµε το µέγεθος των αγκιστριών.
Παρατήρηση
Επειδή τα κόκκινα (συναγρίδες, φαγκριά) χαρακτηρίζονται για την πονηριά τους και δεν καταπίνουν-αρπάζουν µε την πρώτη το δόλωµα, πρέπει να είµαστε προσεκτικοί και να µη βιαστούµε να καρφώσουµε µε την πρώτη τσιµπιά. Γιατί το αποτέλεσµα θα είναι το ψάρι να πάρει το δόλωµα πάνω από τα αγκίστριά µας και να µην πιαστεί. Συνήθως χτυπούν µία-δύο φορές και µετά καταπίνουν το δόλωµα.
