Ψαροτούφεκο: Μπαλί, 12 είδη στο στόχαστρο
∆ύο χρόνια πέρασαν απ’ όταν άκουσα την αφήγηση του Μάνου για το ταξίδι του στο Μπαλί. Αν και γενική, η κουβέντα µας έδωσε έµφαση στα του υποβρυχίου ψαρέµατος και φυσικά ήταν αρκετή για να «βάλει το σπόρο». Όταν λίγο αργότερα διάβασα και το σχετικό άρθρο του στο περιοδικό, το ζήτηµα πλέον ξεκαθάρισε. «Εκεί πρέπει να πάω», ήταν το συµπέρασµα.
Lotus Lagoon.
Η έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο µε γέµισε ακόµα µεγαλύτερη προσµονή και είχε σαν αποτέλεσµα την κατάρτιση µιας λίστας µε δώδεκα είδη ψαριών που ήθελα να συλλάβω, όχι αποκλειστικά, αλλά κατά «αυξηµένη προτεραιότητα». Με αρκετή οργάνωση και υποµονή, η στιγµή επιτέλους έφτασε στα τέλη Νοεµβρίου, εποχή καλή, αν και εντός της περιόδου των βροχών. Η µακρά πτήση από την Αθήνα µέχρι το Μπαλί έγινε µε KLM, µια εξαιρετική επιλογή όπως αποδείχθηκε τελικά.
Μόνη µου αγωνία ήταν η ενδιάµεση στάση στη Σιγκαπούρη, όπου σύµφωνα µε ιντερνετικές πήγες εφαρµόζεται πολιτική µηδενικής ανοχής σε πάσης φύσεως όπλα. ∆εν ήξερα αν το ρίσκο να πάρω µαζί µου ένα 120άρι ψαροτούφεκο ήταν τελικά σωστό, αλλά πόνταρα στο γεγονός ότι επρόκειτο απλά για ένα stop-over, και εφόσον οι αποσκευές δε θα κατέβαιναν από το αεροσκάφος, δε θα υπήρχε πρόβληµα.
Πράγµατι αναχωρήσαµε και από Σιγκαπούρη δίχως παρατράγουδα, για να προσγειωθούµε επιτέλους στο Μπαλί. Ο συνολικός χρόνος ταξιδιού και οι αλλαγές των ζωνών ώρας µας είχαν εξουθενώσει, όµως ο ενθουσιασµός ήταν πολύ έντονος. Η αναµονή στον ιµάντα των αποσκευών είχε µια έκπληξη. Όλα έφτασαν κανονικά, έκτος από το µακρόστενο σάκο µε το όπλο και τα πέδιλα. Μοιραία περίεργες σκέψεις άρχισαν να δηµιουργούνται…
Κατα σειρά από αριστερά Red Seabass, Midnight Snapper, Longnose Emperor.
Πηγαίνοντας όµως προς το γκισέ αναζήτησης αποσκευών, είδα µε ανακούφιση έναν ευγενή κύριο να περιµένει εκεί κρατώντας το σάκο µου! Τελικά κατάλαβα ότι οι αποσκευές ιδιαίτερου σχήµατος δεν έµπαιναν στον ιµάντα, αλλά τις έφερναν µε ένα καρότσι διπλά στο γκισέ, χωρίς κάποια σχετική ενηµέρωση βέβαια. Μετά το πέρασµα από το τελωνείο, όπου ελάχιστη σηµασία δόθηκε τόσο στο έντυπο που υποχρεωτικά έπρεπε να συµπληρώσουµε για την είσοδο στην χώρα, όσο και στο σκανάρισµα µε ακτίνες-Χ των αποσκευών, επιτέλους ήµασταν και επίσηµα στο Μπαλί.
Η επιβεβαίωση ήρθε αµέσως µόλις βγήκαµε από την κύρια αίθουσα του αεροδρόµιου, οπότε ένα έντονο κύµα ζέστης και υγρασίας µας καλωσόρισε. Χρειάστηκαν τρεις µέρες για να απαλλαχτώ από το jet lag και να αναζητήσω το υγρό στοιχείο. Ο Peter από το Indonesian Spear Fishing Charters, πέρασε από το σπίτι που µέναµε για να ξεκαθαρίσουµε τις λεπτοµέρειες της πρώτης εξόρµησης, η οποία είχε προγραµµατιστεί για την εποµένη µέρα.
(Επόµενη µέρα)… η στιγµή έφτασε, και επιτέλους επιβιβαζόµαστε στο παραδοσιακό, στενόµακρο µπαλινέζικο σκαρί, µε τα χαρακτηριστικά πλαϊνά ξύλα που προσφέρουν ευστάθεια. Αρχικός προορισµός µια κοντινή βραχονησίδα. Πρώτη βουτιά, και η ποικιλία και η ποσότητα των ψαριών φαντάζει εξωπραγµατική στα µάτια του µεσογειακού ψαροκυνηγού. Έτσι, χρειάστηκε κάποιος χρόνος και µερικές βουτιές µέχρι να καταφέρω να συγκεντρωθώ. Σύµφωνα µε τον κανόνα, οτιδήποτε έχει πάνω από τρία χρώµατα είναι καλό µόνο για το ενυδρείο. Πρώτο θύµα ήταν ένα sweet lips, κάτι σαν τσιπούρα αλλά σε αφθονία. Σε λίγο εντοπίζω και ένα κοπάδι midnight snappers, τα οποία κινούνται σε ένα κόψιµο. Μόλις κατέβαινες για καρτέρι τα ψάρια ανοίγονταν στο µπλε, για να επανέλθουν πίσω στο κόψιµο µόλις αναδυόσουν.
Κρατώντας ένα Spanish Mackerel.
«Επικινδυνες συναναστροφές»
Σε µια από τις προσπάθειες µου για τα midnight snappers, ένας άκακος καρχαρίας (black tip shark) αιφνιδιάστηκε όταν µε είδε να στέκοµαι πίσω από ένα βράχο, καθώς επιθεωρούσε τον τόπο. Άλλο τόσο και εγώ βέβαια! Τελικά, καθένας µας πήρε το δρόµο του µετά την απρόσµενη συνάντηση, επιστρέφοντας εγώ στην επιφάνεια και αυτός βαθύτερα.
Αλλαγή τόπου σε έναν παρακείµενο ύφαλο. Το ρεύµα ήταν πλέον αρκετά αισθητό, αλλά όχι απαγορευτικό και για κάποιο λόγο άλλαζε διεύθυνση ανά τακτά χρονικά διαστήµατα. Ένα κοπάδι midnight snappers εµφανίστηκε ξανά, και αυτή τη φορά κατάφερα να χτυπήσω ένα κάνοντας παρατεταµένο καρτέρι. Τικ (ü), και διαγραφή στο πρώτο είδος από τη λίστα! Στην άλλη µεριά του υφάλου, µια φιγούρα γεµάτη τσαµπουκά µε πλησίασε καθώς ακουµπούσα στον πυθµένα. Ήταν ένα green jobfish, και µετά από µία καλή βολή και µία δυνατή µάχη, ένα ακόµα είδος µπήκε στη συλλογή.
Νέα αλλαγή τόπου, σε ένα παρακείµενο κεφάλι. Το ρέµα εκεί ήταν πολύ ισχυρό. Έκανα ένα βιαστικό drift, ακούµπησα στο βράχο, και ένα big eye trevally ήρθε να µε επεξεργαστεί, πιο κοντά από όσο θα ήθελε πραγµατικά… Σύντοµα όµως, µία ξαφνική αλλαγή του καιρού µας ανάγκασε να τερµατίσουµε το ψάρεµα. Πατώντας στην ακτή, βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες και δώσαµε τα ψάρια στον πολύτεκνο βαρκάρη µας.
∆ύο µέρες αργότερα, το πρόγραµµα έλεγε και πάλι βουτιά, αυτή τη φορά στη βόρεια πλευρά του νησιού. Μια περιοχή λιγότερο ανεπτυγµένη, όπου µάλλον µπορείς να διακρίνεις το αυθεντικό Μπαλί. Το ψάρεµα θα γινόταν σε κάβους µε ρηχές υποβρύχιες προεκτάσεις, αφού οι πληροφορίες από τα FADs (Fish Aggregating Devices) ήταν απογοητευτικές. Τα νερά ήταν κάπως πιο θολά, όµως µε τριάντα βαθµούς στην επιφάνεια και ελάχιστη θερµοκρασία τους 26, δε µπορείς να διαµαρτυρηθείς! Ενώ καρτερεύω στο άκρο µιας προέκτασης, η φιγούρα από ένα dogtooth tuna θα υλοποιηθεί µπροστά µου σε ανύποπτο χρόνο.
Ο προορισµός και το σκάφος της πρώτης εξόρµησης
Ο πειρασµός µεγάλος, όµως το βάθος που βρίσκοµαι και το µουλινέ που διαθέτει το όπλο µου δεν ευνοούν το σενάριο της βολής. Έτσι αρκέστηκα να χαζεύω αυτό το πανέµορφο και άφοβο ψάρι στο φυσικό του περιβάλλον. Όµως δυο βουτιές αργότερα δεν έγινε το ίδιο, συναντώντας ένα spanish mackerel µε αντίστοιχη συµπεριφορά. Μια ζυγισµένη βολή στη σπονδυλική στήλη, και δίχως την παραµικρή µάχη θα µε ακολουθήσει στην επιφάνεια. Λίγο αργότερα πίσω από ένα κάβο που έκοβε το ρεύµα και ενώ έκανα καρτέρια κοντά στην ακτή, µια φιγούρα µου κεντρίζει το ενδιαφέρον και µε δυο χεριές συρτό την προσεγγίζω. Στέκοµαι εκ νέου κρυµµένος πίσω από ένα κοράλλι … και αυτό ήταν, το maori seapearch θα πλησιάσει αρκετά ώστε να µου χαρίσει µια επιτυχή βολή.
Η επόµενη εξόρµηση ήταν αυτή που άφησε το στίγµα της µέσα µου. Πρώτη στάση σε ένα βράχο που ξενέριζε µεσοπέλαγα. Το ρεύµα ισχυρό, η διαύγεια απίστευτη και από ψάρια … χαµός. Εξοπλισµένος µε bungee και σηµαδούρα δεµένα απ’ ευθείας στο όπλο, ένιωθα έτοιµος για όλα. Σύντοµα ένα longnose emperor θα δεχθεί τη βέργα µου, ενώ καθώς αναδύοµαι µια οµάδα τριών giant trevallys (GT) θα κάνει ένα πέρασµα. Στο παρακείµενο κόψιµο, red seabasses αιωρούνται κόντρα στο ρεύµα, και φαίνεται να µην ενοχλούνται από τις µάταιες προσπάθειές µου να τα προσεγγίσω.
Οι συνθήκες ολοένα και χειροτέρευαν, οπότε ανεβήκαµε στη βάρκα µε προορισµό πιο βατά µέρη. Χελώνες, mantarays, µια πληθώρα ψαριών και πανδαισία χρωµάτων, µας υποδέχονται σε κάθε σηµείο. Κάποιες φορές είχες την αίσθηση ότι κολυµπάς σε ενυδρείο! Καρτερεύω κρύβοντας το σώµα µου άριστα και το κοπάδι των midnight snappers που δοκίµαζε τις άπνοιές µου ενδίδει. Ένα τετράκιλο ψάρι θα πληρώσει το τίµηµα! Σε επόµενο καρτέρι θα πλησιάσουν δύο red seabasses. Αρχικά όχι αρκετά, αποκρύπτοντας όµως το σώµα µου τελικά θα τα ξεγελάσω. Το ένα εξ αυτών θα δεχτεί τη βέργα και θα βραχώσει επιπόλαια. Σε λίγο ποζάρω στη βάρκα κρατώντας τα ψάρια. «Ένα GT», σκέφτοµαι, «θα ήταν ότι καλύτερο για να κλείσει η µέρα». Έχοντας αφήσει κάποια giant trevallys µικρού µεγέθους νωρίτερα, ήλπιζα να χτυπήσω κάποιο µεγάλο…
Με τον John τον πολύτεκνο βαρκάρη και οδηγό µας.
Συνάντηση µε GT
Απόγευµα πια, κατευθυνθήκαµε ξανά στο βράχο από όπου ξεκινήσαµε την ηµέρα, όπου εκεί συναντιούνταν πια δύο διαφορετικά ρεύµατα. Η ένταση τους ήταν τόσο σφοδρή, ώστε δηµιουργούσαν ένα µεγάλο στρόβιλο µε καθοδική διεύθυνση. Για βουτιά ούτε λόγος… Για να κατευνάσει την απογοήτευσή µου, ο βαρκάρης µας µε πήγε σε ένα φαινοµενικά «άκυρο» πόστο, που όµως µου υποσχέθηκε ότι κρατάει GTs! Βούτηξα µε µια συγκρατηµένη ελπίδα και άφησα το ασθενέστερο εδώ ρεύµα να µε παρασύρει λίγο.
Στην πρώτη κιόλας βουτιά, ένα θηρίο ήρθε κατά πάνω µου! Βολή στα γεµάτα και η µάχη ξεκινά! Ο πλωτήρας ανακόπτει το ξέφρενο φευγιό του προς το µπλε, όµως για λίγο µόνο, αφού η πετονιά δεν άντεξε τις ασκούµενες δυνάµεις, πιθανόν τραυµατισµένη από κάποια προηγούµενη βολή. Έτσι, το ψάρι δυστυχώς χάθηκε, και αυτή η απώλεια µε στοιχειώνει από τότε και καθιστά την επιστροφή µου στο Μπαλί θαρρείς απαραίτητη.
Άλλωστε από την λίστα µε τα δώδεκα είδη-στόχους που είχα καταρτίσει, κατάφερα τελικά να συλλάβω µόνο τα επτά. Επιπρόσθετα έµαθα και για άλλα είδη, διευρύνοντας περαιτέρω τους ψαρευτικούς ορίζοντές µου εκεί.
Μπαλί, … εις το επανιδείν;
