Το inchiku ανά τον κόσμο
Το inchiku είναι ένας τρόπος ψαρέµατος µε προέλευση την Ιαπωνία. ‘Eχει γνωρίσει ευρεία αποδοχή και εξάπλωση σε όλη την Ελλάδα. Κυρίως λόγω της αποδοτικότητάς του, των επιτυχιών του σε δύσκολα θηράµατα, αλλά και της ευκολίας στην εφαρµογή του.
Γενικά είναι απλό σαν κατασκευή, χωρίς να απαιτούνται τα ποιοτικότερα υλικά της αγοράς για να έχουµε απόδοση στο ψάρεµά µας. Οι κινήσεις που κάνουµε για να προκαλέσουµε τα ψάρια, µαθαίνονται γρήγορα από όποιον θέλει να ασχοληθεί. Επιπλέον δεν είναι κουραστικές (όπως συµβαίνει πχ. στο vertical jigging). Επειδή η περιγραφή των κινήσεων έχει γίνει σε προγενέστερο άρθρο, θα ήταν σκόπιµο να µην επαåçναληφθούµε.
Το κυρίως σώµα είναι κατασκευασµένο από βαρύ µέταλλο και βαµµένο σε έντονους χρωµατισµούς. Το υλικό του είναι συνήθως µόλυβδος µε κάποιες άλλες προσµίξεις που του προσδίδουν σκληρότητα. Πάνω στο σώµα του inchiku δένεται το χταποδάκι, το οποίο κρύβει µέσα του τα αγκίστρια όσο το δυνατόν καλύτερα. Εάν χρειαστεί, το χταποδάκι αντικαθίσταται µε ευκολία, ώστε να έχουµε καλύτερα αποτελέσµατα. Τα αγκίστρια µπορούν να αλλαχθούν, µε άλλα, διαφορετικού µεγέθους και αντοχής, ανάλογα µε το τι ταιριάζει καλύτερα στο ψάρεµά µας.
Συνήθως έχουµε αρκετά εφεδρικά µαζί µας και σε ποικίλους χρωµατισµούς. Με πειραματισμούς θα καταλήξουμε στο καλύτερο, αυτό δηλαδή που τρώνε ευκολότερα τα ψάρια. Η κατασκευή είναι απλή. Ο καθένας µας µπορεί να έχει τις προσωπικές του ιδέες για τη βέλτιστη λειτουργία και εφαρµογή των τεχνητών.
Όσον αφορά στο είδος των ψαριών που µπορούµε να ψαρέψουµε, το µεγάλο εύρος δυνατοτήτων του κυριολεκτικά θα µας εντυπωσιάσει. Ψάρια του βυθού (µαύρα, επιθετικά φαγκριά και συναγρίδες, ή ψάρια που άλλοτε πιάνονταν µόνο στην καθετή, όπως χάνοι και λυθρίνια). Μανάλια και τονάκια στα µεσόνερα ή αφρόψαρα (σαφρίδια και κοκάλια) από την ψηλότερη ζώνη της υδάτινης στήλης. Έτσι, έχουν σηµειωθεί επιτυχίες σε όλα τα είδη, µε το ίδιο ακριβώς εργαλείο.
Για οτιδήποτε πέραν του αφρού ή του βυθού, χρειάζεται να αλλάζουµε είναι το πάχος και η αντοχή των εργαλείων µας. Αυτή η αλλαγή δε γίνεται επειδή δεν τσιµπάνε στο inchiku µας, αλλά για θέµατα αντοχής. Μιας και αλλάζει εντελώς το είδος και το µέγεθος των ψαριών που µπορεί να τσιµπήσουν. Σε αυτό όµως το σηµείο, µπορούµε να περιοριστούµε σε ενδιάµεσης σκληρότητας καλάµι µε έναν ποιοτικό και αξιόπιστο µηχανισµό και λεπτές πετονιές υψηλής ποιότητας, ώστε να µπορέσουµε να ψαρέψουµε από µικρά σπαριδή έως και µέτριου µεγέθους τόνους.
Τα προτεινόµενα χαρακτηριστικά του εξοπλισµού, είναι καλάµι µε µήκος έως 2 µέτρα, κατηγορίας 20 λιµπρών και c.w. 100-200 γραµµάρια. Ο µηχανισµός µπορεί να είναι σταθερού τυµπάνου, κατηγορίας έως και 6000 (χωρητικότητα 100 µέτρων πετονιάς διαµέτρου 0.60 mm, αλλά λόγω της χρήσης νήµατος µικρότερης διαµέτρου, µπορούν να υποδεχτούν σχεδόν τα τριπλάσια µέτρα). Αν µάλιστα προτιµήσουµε κάποιο µηχανισµό οριζοντίου τυµπάνου, τότε είναι ακόµη καλύτερα. Οι συγκεκριµένοι µηχανισµοί συνδυάζουν µικρό µέγεθος και µεγάλες αντοχές.
Το νήµα έχει συνήθως διάµετρο 0,20-0,25 χιλιοστά και το παράµαλλο 0,40-0,50. Το µήκος του κυµαίνεται από 2 έως 8 µέτρα. Με έναν τέτοιο συνδυασµό, υποµονή και τους κατάλληλους χειρισµούς, µπορούµε να σηµειώσουµε επιτυχίες µε ψάρια µεγέθους έως και 30 κιλών.
Δοκιµάσαµε την παραπάνω τεχνική µε εργαλεία όπως τα προαναφερόµενα, εντός και εκτός Ελλάδας, αλλά κι ανά τον κόσµο. Σε ποικίλους βυθούς (από λασπώδεις έως κοραλλιογενείς) και σε διάφορα βάθη, από αφρωτά έως και πατωτά. Μετά από αρκετούς πειραµατισµούς, µπορέσαµε να διαπιστώσουµε ότι σε όλες σχεδόν τις περιοχές και τα βάθη, σηµειώθηκαν επιτυχίες. Τα «θύµατα» του inchiku περιλάµβαναν διαφορετικά είδη και μεγέθη θηραµάτων. Κυνηγιάρικα, τονοειδή, αφρόψαρα, σπαριδή ακόµα και κάποια είδη συναγρίδας.
Σε κάποιες περιοχές τα ψάρια ήταν διστακτικά. Μεταβάλλοντας την ταχύτητα στις κινήσεις του inchiku ή διαφοροποιώντας τους χρωµατισµούς, καταφέραµε να τα κάνουµε να επιτεθούν στο δόλωµά µας.
Συγκρίνοντας το inchiku στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, παρατηρήσαµε ότι τα πιο επιφυλακτικά και καχύποπτα ψάρια βρίσκονται στη χώρα µας. Αυτό οφείλεται κυρίως στη µεγάλη πίεση από τους ψαράδες για εκλεκτά θηράµατα και στην υπεραλίευση των ποιοτικών ειδών από τα µεγάλα αλιευτικά. Ετσι θηράματα όπως το φαγκρί, που οι περισσότεροι επιδιώκουµε, κάνουν σπάνιες τις εµφανίσεις. Αντίθετα, σε άλλα µέρη τα ψάρια επιτίθενται ευκολότερα, βιαστικά και χωρίς ενδοιασµούς, όταν το inchiku και άλλα σύγχρονα εργαλεία κάνουν την εµφάνισή τους. Εκεί µάλιστα, δεν απαιτούνται τα υπερβολικά λεπτά και διακριτικά εργαλεία που µάθαµε τα τελευταία χρόνια να χρησιµοποιούµε -κυρίως λόγω της µείωσης των ψαριών, αλλά και της εξέλιξής τους-, καθώς η έντονη πίεση που ασκούµε στους πληθυσµούς τους, τα κάνει να µαθαίνουν τις διάφορες «κακοτοπιές» και να φυλάγονται περισσότερο από αυτές.
