Eξόρμηση: Στην Κάλυμνο για παλαμίδες!
Την Κάλυµνο την έχω ζήσει και την έχω µελετήσει όσο κανένα άλλο νησί. Μπορεί να την άφησα στην ηλικία των 18 ετών. Αλλά η απόφασή µου να κάνω το διδακτορικό µου πάνω στον λαϊκό πολιτισµό της, µε έφερε κοντά της ξανά µετά από χρόνια.
Κάθισα δίπλα σε αφηγητές κάθε ηλικίας, άκουσα ιστορίες για στοιχειωµένα µέρη. Για τον πόλεµο, για τις οµορφιές και τις πίκρες, για τη θάλασσα, τη σφουγγαροσύνη, και βέβαια για το ψάρεµα. Που εγώ το κατατάσσω στις µεγάλες ευλογίες της ζωής. Αυτές οι ιστορίες µε έκαναν να αποκτήσω ακόµα µεγαλύτερο σεβασµό για το νησί µου και για τη θάλασσα. Για τους ανθρώπους και τις δυνατότητες, αλλά και για τις αδυναµίες τους. Τον τόπο αυτόν τον έχω ψαρέψει από τα παιδικά µου, µα ποτέ δεν τον έχω χορτάσει.
Τα τελευταία χρόνια µε το spinning έχουν «ξεκλειδώσει» ψάρια και µέρη που δε θα φανταζόµουν ποτέ. Και µπορώ να πω πως µε αυτήν την τεχνική έχω εµβαθύνει περισσότερο στα πράγµατα της πατρίδας µου. Και το κυριότερο, αποκαλύφθηκε για άλλη µια φορά πως έχει κανείς πάντα να µαθαίνει κάτι. Όσο και να νοµίζει ότι ξέρει και ότι έχει δει πράγµατα και θάµατα.
Την Κάλυµνο δεν την έχω χορτάσει και δε νοµίζω να µπορέσω ποτέ να τη χορτάσω. Ζω σε ένα άλλο νησί, τη Λέσβο, και αν και έχω την ευκαιρία να πηγαίνω ψάρεµα και εκεί. Η Κάλυµνος µου λείπει τροµερά! Τα νερά της είναι διαφορετικά, δεν υπάρχουν ρηχοπατιές και ηρεµίες εκεί, κόλποι αβαθείς και αµµουδιές µεγάλες.
Η Κάλυµνος χαρακτηρίζεται από γκρεµνά, απότοµα βράχια και δεκάδες µέτρα ακριβώς κάτω από τα πόδια σου. Νερά τυρκουάζ και βαθιά µπλε, λίγο πιο µέσα µαύρα. Άγριος τόπος, άλλος τόπος. Ο τόπος µου. ∆ωδεκάνησα και νησιά Βορείου Αιγαίου είναι λες και βρίσκονται σε άλλο πλανήτη το ένα, σε άλλο το άλλο… Μπορείτε να καταλάβετε την ανυποµονησία µου όταν πλησίαζαν οι µέρες. Στην Κάλυµνο πηγαίνω µια, το πολύ δύο φορές το χρόνο, και συνήθως τα ταξίδια µου είναι συνυφασµένα µε υποχρεώσεις. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που θα «κατέβαινα» αποκλειστικά για ψάρεµα!
Ο εξοπλισµός και οι προετοιµασίες!
Εκ των υστέρων και όταν βέβαια έχει τελειώσει η εξόρµηση, σκέφτοµαι τι προετοιµασίες είχα κάνει. Τι έβαλα µέσα στις κούτες που έστειλα στην Κάλυµνο, τι τελικά χρησιµοποίησα και γελώ! Το µόνο που θα πω, και αυτό όχι δίχως µια µικρή ντροπή, είναι πως µόνο η κούτα µε τα τεχνητά και τα κάθε λογής παρελκόµενα, ζύγιζε 24 κιλά!
Σε τρεις σκληρές θήκες είχα ζουλήξει ούτε λίγο ούτε πολύ 6 καλάµια. Ενώ είχα παραγγείλει από καταστήµατα να µου στείλουν εξοπλισµό (µια απόχη, νήµα, ένα µηχανισµό από σέρβις) απευθείας Κάλυµνο! Μα τότε σκεφτόµουν ως εξής.
Δε θα κάνω λίγο shore jigging σε τέτοιο βάθος; Να πάρω λοιπόν το καλάµι µε c.w. max 80gr. και µαζί τον τετραχίλιαρο µηχανισµό. Ε, να µην πάρω και µια συλλογή από πλάνους; Μεσόβαρους, οπισθόβαρους και εκείνους τους καινούργιους που πήρα τώρα κοντά τους «ψαγµένους»; Ε τότε, αφού θα πάρω που θα πάρω βαρύ εξοπλισµό, να µη πάρω και κανένα µεγάλο popper, κανένα µεγάλο stickbait, βαριά pencils κτλ; Κρίµα είναι. ∆ε θα κάνω και µεσαίο spinning; Να πάρω λοιπόν το καλό µου γουρουνάκι το c.w. 14-56, το τρίµετρο µε τον τριχίλιαρο µηχανισµό, να αλλάξω και νήµα σε PE1 να είναι καινούριο να το χαρώ.
Ε, και να πάρω µαζί µου όλα τα 200ρια τεχνητά, να πάρω και βαριά wtd, ε, να πάρω και πιο µικρά πλανάκια, γιατί εκεί το βαρύ µου σετ, όσο να ‘ναι θα µε κουράσει. Μισό λεπτό όµως… Να πάρω και ένα καλάµι c.w. 7-23 για να ρίχνω όµορφα όλα τα µικρά τεχνητά µου, τα 110άρια και 140άρια. Και τις σιλικόνες µου να µη ξεχάσω, έτσι δεν είναι;
Και δώστου φόρτωµα οι θήκες (µέχρι στιγµής είχαν γεµίσει πέντε). Και δε θα κάνω και LRF! Σοβαρά µιλάµε τώρα; Θα γίνεται πανικός στην Κάλυµνο στο ultra light, οπότε θα πάρω δυο καλάµια, ένα 1-10 και ένα άλλο c.w. 3-15 για να πιάσω και λίγο το HRF, τι δηλαδή, µόνο αφρό θα κάνω LRF; Και εκτός από πλανάκια από 3 έως 15 γραµµάρια να µην πάρω και βιοδιασπώµενα; Και τι να διαλέξω από τα ποτισµένα σιλικονάκια µου; ∆ε βαριέσαι, ρίξτα όλα µέσα και διαλέγω εκεί… Βάλε, βάλε, βάλε… Κάπως έτσι φτιάχνεις µια κούτα µε 24 κιλά εξοπλισµό!
Και κάπως έτσι τελειώνουν οι διακοπές και βλέπεις ότι τελικά χρησιµοποίησες κατά 90% ένα µόνο καλάµι και κατά βάση το πολύ καµιά δεκαριά τεχνητά. Και να µην την είχα «πατήσει» έτσι και παλιότερα… Το περασµένο καλοκαίρι πάλι τόσα πήρα µαζί µου και τελικά πέρασα τις µέρες µου ψαρεύοντας κυνηγούς µε ένα καλάµι και 2-3 τεχνητά επιφανείας! Το µάτι του ανθρώπου χορταίνει δύσκολα όµως. Και πάντοτε είναι και αυτή η µικρή αµφιβολία στο πίσω µέρος του µυαλού, που ξεκινάει µε τη φράση «και τι θα γίνει αν έχει… κοκάλια, µαγιάτικα κτλ. κτλ.».
Παρά να υπάρχει λοιπόν το άγχος αν θα µπορέσουµε να προσεγγίσουµε τα υπάρχοντα ψάρια, καλύτερα να κάνουµε πλούσιους το ταχυδροµείο και τις εταιρίες κούριερ. Και κάθε φορά που πρόσθετα κάτι στην κούτα, έλεγα από µέσα µου: εντάξει και αυτό στα απαραίτητα είναι! Είναι να µη γελάς; Συµπαθάτε µε, δεν την έχω την πατρίδα µου κάθε µέρα να την απολαµβάνω, ας µου επιτραπεί αυτή η υπερβολή…
Η πρώτη εξόρµηση!
Ο παιδικός µου φίλος, ο Φίλιππας Κυπραίος που ζει στην Κάλυµνο, είχε αρχίσει να ποστάρει στο facebook τις ψαριές του µια βδοµάδα πριν πάω. Στέλνοντάς µου παράλληλα µηνύµατα που µε τσιγκλούσαν! Ο Φίλιππας έχει ξεκινήσει το spinning πριν δύο χρόνια και µε έναν πραγµατικά πολύ βασικό εξοπλισµό, µε σχεδόν µηδενικά έξοδα, έχει καταφέρει να πιάσει πολύ όµορφα ψάρια.
Μεγάλα του πλεονεκτήµατα, που ισοφαρίζουν την έλλειψη εξεζητηµένου εξοπλισµού, είναι η παρατηρητικότητα, η επιµονή και η υποµονή. Κάτι που θα πρέπει να µας διδάσκει όλους ορισµένα σοβαρά πράγµατα γύρω από το ψάρεµα! Να λοιπόν να ποστάρει λούτσους και παλαµίδες -µερικές από αυτές µάλιστα πολύ καλές-, να µου κάνει νύξεις και κόλπα και σχόλια και να µε κάνει να σκάω και να ανυποµονώ.
Οι µέρες δεν περνούσαν… Με τη σειρά µου και εγώ έπιανα από κάτω την πρόκληση και του υποσχόµουν ότι θα κατέβω να τον κάνω και να τον ράνω. Να του µάθω εγώ άλλη φορά να µε παιδεύει µε τα όµορφα ψάρια και τα όµορφα τοπία!
Ένα δύσκολο πράγµα µε την Κάλυµνο είναι οι διασυνδέσεις. Από Πειραιά υπάρχει πλοίο, όταν όµως µένεις σε ένα άλλο νησί της χώρας, το να φτάσεις Κάλυµνο είναι Οδύσσεια και µεγάλο έξοδο, ειδικά αεροπορικώς. Είχα κλείσει εισιτήρια πριν µήνες, και θα έφτανα από Λέσβο Αθήνα, από εκεί Κω, και έπειτα µε ένα καραβάκι της γραµµής Κάλυµνο.
Τον Φίλιππα τον πήρα ήδη από την Κω. Ήταν πρωί και δώσαµε ραντεβού κατά τις δύο το µεσηµέρι. «Μισό λεπτό να γυαλίσω το Ryobi», γέλασε ο Φίλιππας, «και φύγαµε». Αγαπηµένο του τεχνητό, ειδικά για τις ντόπιες παλαµίδες. Ένα Ryobi Trapper µε το οποίο είχε βγάλει τόσα ψάρια, που σχεδόν πια δεν είχε πάνω του χρώµα. Κι όµως δούλευε περίφηµα όντας sinking µοντέλο και έχοντας πια «γνωριστεί» καλά µε τα χέρια του και µε τον τρόπο που το δούλευε µε γρήγορη ανάκτηση και µε εναλλαγές twitches και jerks … «Φέρε εσύ τα φανταχτερά τεχνητά σου και βάλε τον καλύτερό σου εαυτό γιατί το ryob-άκι θα σε κάµει ρεζίλι». «Κυπραίο θα σε κάνω να κλάψεις», του απάντησα, κι όµως και οι δυο παλιοί φίλοι, γελούσαµε πλατιά από το τηλέφωνο µε την επικείµενη αντάµωσή µας.
Το πότε πήγα σπίτι, πότε χαιρέτησα τους δικούς µου και πότε ξεπακετάρισα τον εξοπλισµό που µε περίµενε από πριν εκεί, ούτε εγώ το θυµάµαι. Θυµάµαι µόνο τη βαθιά ανάσα που πήρα όταν φτάσαµε στο σηµείο στα βράχια. Με ένα ελαφρύ βοριαδάκι ούτε δύο µποφόρ, θυµάµαι αυτή τη λυτρωτική πρώτη βολή και την ευχή που έκανα από µέσα µου. Να περάσουµε όλοι καλά αυτήν την πολύτιµη εβδοµάδα.
Πόσους µήνες περίµενα αυτή τη στιγµή! Είχα αποφασίσει να ξεκινήσω µε shore jigging και να παλέψω µε τις πιο µεγάλες παλαµίδες ή µε κάτι καλύτερο στα βαθύτερα στρώµατα του βυθού. Ο Φίλιππας όµως µου έκανε την έκπληξη. Στη δεύτερη βολή πήρε µια καλή παλαµίδα, ε… και ξεκίνησε το δούλεµα! «Βρε έχεις ξεµασχαλιαστεί να χτυπιέσαι εκεί µε τους πλάνους, για κοίτα εµένα χαλαρά µε το ryob-άκι» και άλλα τέτοια. Όµως φίλε Κυπραίο, σα να σου κόπηκε λιγάκι το γέλιο όταν εκεί σχεδόν στον αφρό και πριν αφήσω τον µεσόβαρο πλάνο µου να πατώσει ξανά.
Ήρθε ένα καλό χτύπηµα, τα φρένα, η µάχη και µια µεγάλη παλαµίδα! Εκεί να δείτε πειράγµατα. ∆εν είχε προλάβει να αφήσει την κάµερα κάτω από τις φωτογραφίες που µε πήρε, και να, παίρνει ο Φίλιππας ένα λούτσο! Εγώ δεν είχα καν καταφέρει να βάλω την παλαµίδα στην άκρη, να ξεπλύνω τα χέρια µου και αυτός ο αθεόφοβος πήρε στο µεταξύ ψάρι. «∆ύο-ένα, στο χαλαρό πάλι!»…είπε. Το ψάρεµα µε καλή παρέα. Τι άλλο στον κόσµο; «Ρε Φίλιππα, έχει πολύ ψάρι ακόµα, έτσι; Ας είναι!»
Είχαν περάσει σαράντα περίπου λεπτά, όταν άρχισα να κουράζοµαι πολύ. Ξύπνιος από τις 4 το πρωί, έχοντας αλλάξει δύο αεροπλάνα και ένα πλοίο, ένιωθα το σώµα µου να µη µπορεί να ανταποκριθεί στον κοπιαστικό ρυθµό του shore και µάλιστα σε βάθος που έφτανε λίγο κάτω από τα πόδια µας τα εβδοµήντα µέτρα… Μάζεψα τον εξοπλισµό και έπιασα το spinning. Με το βαρύτερο σπινοκάλαµο άρχισα να ρίχνω τις µικρές εκείνες βολίδες –µικρά heavy minnows, µικρά pencils-, που ειδικεύονται στα πελαγικά και χαρακτηρίζονται από µακρινές βολές και έντονο κολύµπι, το οποίο βγαίνει σχετικά απλά τις περισσότερες φορές µε µια γρήγορη ανάκτηση, όπως παλιότερα τα «κουταλάκια».
Τίποτα δεν ανταποκρίθηκε σε αυτήν την στρατηγική. Εκείνη τη στιγµή ένα κοπάδι από λούτσους πέρασε ανοιχτά. Ένα µεγάλο θηλυκό κοντά στα τέσσερα κιλά -όπως το έκρινα-, ακολουθούµενο από µικρότερους αρσενικούς, µια τυπική «παρέα» για αυτήν την εποχή του χρόνου. Άλλαξα αµέσως µε τεχνητό 200mm σε χρώµατα κεφαλόπουλου και έριξα βολή προς τη πλευρά των λούτσων. ∆εν ήξερα τότε κάτι που θα µάθαινα καλά τις επόµενες µέρες, πως οι λούτσοι όλες τις µέρες που θα ήµουν εκεί θα αδιαφορούσαν παγερά για κάθε είδους τεχνητό, όταν τους έβλεπα έτσι να περνούν στα πόδια µου κοπαδιαστά. Μερικές βολές µετά ήρθε όµως χτύπηµα! Από την πρώτη στιγµή και το βαρύ σταµάτηµα νόµιζα πως είχα πάρει έναν µεγάλο λούτσο. Αµέσως µετά ο τρόπος που το ψάρι πήρε φρένα, πρόδιδε παλαµίδα. Και έτσι ήταν. Μια ακόµα παλαµίδα, …σε 200άρι τεχνητό. «Αυτό κι αν είναι εκτός θεωρίας!», είπα στο Φίλιππα.
Πού είναι τα ψάρια του LRF;
To επόµενο πρωί, έχοντας κάπως ικανοποιηθεί µε το ψάρεµα από την πρώτη κι όλας µέρα, ξύπνησα αργά και κατέβηκα στο λιµάνι για LRF. Όλος ο καιρός της εβδοµάδας µπροστά µου προβλεπόταν ζεστός και σχεδόν άπνοια µε εξαίρεση µια µέρα µε λίγο νοτιά (κοντά στα 3-4 µποφόρ). ∆εν είχα κανένα θέµα µ’ αυτό, αν κρίναµε από την προηγούµενη µέρα, τα ψάρια χτυπούσαν µέρα µεσηµέρι και µε σχετική άπνοια. Τέλος πάντων, ακόµα και αν το χτεσινό ήταν τυχαίο, δε µε ένοιαζε καθόλου, ο καιρός θα ήταν τέλειος για LRF!
Έριξα ένα πλανάκι στα 3 γραµµάρια. Τίποτα. Ανέβηκα στα 5. Τίποτα. Στα 7, στα 10, στα 12 άλλαξα καλάµι, πήρα τη χρωµατική παλέτα από το µπλε στο κόκκινο και από το ασηµί στο χρυσό, και πήγα το σκανάρισµα της υδάτινης στήλης πιο βαθιά. Τίποτα… Μου φάνηκε πολύ περίεργο. ∆εν πειράζει, το γύρισα στις µολυβοκεφαλές, στα βιοδιασπώµενα. Κάτι µικρά, ασθενικά τσιµπήµατα από γύλους πατωτά και τίποτα άλλο… Τι γίνεται εδώ; Σκεφτόµουν πως στη Λέσβο συνήθως δεν προλαβαίνω να ξεψαρίζω τα πλανάκια µου µε τα αλλεπάλληλα χτυπήµατα. Τα οποία µάλιστα είναι και καλά όταν πάω σε έναν τόπο και ρίχνω τις πρώτες βολές. Εδώ νέκρα;
Τις σκέψεις µου τις διέκοψε ένα πιο δυνατό χτύπηµα και το κάρφωµα σε κάτι που θα έπρεπε να ήταν σπαράκι ή κάποιο τελοσπάντων ασηµί ψάρι. ∆εν είδα ποτέ τι ήταν, γιατί στα µεσόνερα και καθώς το ψάρι χτυπιόταν να ξεφύγει, κάτι µεγάλο το άρπαξε, λύγισε τη µύτη του καλαµιού µου, πήρε φρένα σαν µανιασµένο, και τσουπ…, τα έκοψε όλα. Εντάξει, καταλάβαµε.
Ψάχνω να ψαρέψω LRF, ενώ στο σηµείο έκαναν περιπολία τα πιράνχας. Αλλαγή του καλαµιού στο c.w. 14-56, 200άρι τεχνητό πάλι σε φυσικό χρωµατισµό. Δεύτερη βολή µε γρήγορη ανάκτηση και ασταµάτητα jerks, και να το βίαιο χτύπηµα! Κάρφωσα µε όση δύναµη είχα. Φρένα στο φουλ, που επέλεξα να τα ανοίξω κι άλλο µιας και ήµουν σε λιµάνι, και είχα την ευκαιρία να ψαρέψω το ψάρι και να το ευχαριστηθώ δίχως το φόβο να µου µπλέξει κάπου.
Μια ακόµα µεγάλη παλαµίδα! Βρε, καλώς την! ∆ύο βολές µετά, ακόµα µια παλαµίδα, η οποία όντας µικρή απελευθερώθηκε. Στο ενδιάµεσο το ίδιο σκηνικό µε εχτές: ένα κοπάδι από ένα µεγάλο λούτσο και 5-6 µικρότερους, πέρασαν εντελώς αδιάφοροι σχεδόν ξυστά από το µουράγιο…
Όλες τις µέρες που πέρασα Κάλυµνο δεν κατάφερα κάτι σηµαντικό στο LRF και όµως του έδινα κάθε µέρα ευκαιρίες. Πιστεύω ότι τα µικρότερα ψάρια ήταν πολύ διστακτικά εξαιτίας της έντονης παρουσίας των πελαγίσιων και της έντονης κινητικότητας των λούτσων ακόµα και το πρωί. ∆εν µπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Ήταν ίσως και η περίοδος και της δικής τους αναπαραγωγής; Κι όµως στη Λέσβο το σκηνικό ήταν αλλιώς.
Σε πολλές εξορµήσεις είδαµε κοπάδια από όµορφα µελανούρια, από µένουλες, είδαµε µεγάλες τσιπούρες στα λιµάνια και πραγµατικά καλούς σαργούς σε αφθονία. Τα ψάρια ήταν πάντοτε πολύ νευρικά , αφού όταν έπεφτε το πλανάκι στο νερό, εξαφανίζονταν. Ήταν πάντα πολύ κολλητά στο µουράγιο και τις πέτρες – πράγµα που δηλώνει φόβο- και συνεχώς αδιαφορούσαν, ακόµα και για τις µυρωδιές των βιοδιασπώµενων ή για σιλικονάκια πασπαλισµένα φεροµόνες και πάστες έλξης. ∆εν είχαµε επιτυχία µε το LRF ακόµα και σε άγριες ώρες τα µεσάνυχτα, ούτε και το ξηµέρωµα βέβαια…
Και τι γίνεται µε τους λούτσους;
Ένα από τα βράδια, καθώς ψάρευα στο λιµάνι ήρθε κοντά µου ένας παλιός γνώριµος. Ένας άνθρωπος που έχει φάει τη ζωή του στο ψάρεµα, ο Μανώλης. Όπως και πολλά παιδιά στην Κάλυµνο ασχολείται και αυτός εδώ και λίγο καιρό µε το spinning µεταξύ άλλων τεχνικών. Μου είπε πως πριν δέκα περίπου µέρες σε µια γερή «σοροκάδα» (νότιο άνεµο) είχε πιάσει στο σηµείο που ήµασταν έναν λούτσο κοντά στα τέσσερα κιλά και άλλον ένα κοντά στα τρία στην αµέσως επόµενη βολή (στην Κάλυµνο τους λούτσους τους λένε «σφύνερες», παραφθορά της λατινικής ονοµασίας “sphyraena”).
Συζητήσαµε µαζί το γιατί οι µεγάλοι λούτσοι είναι αδιάφοροι τώρα τελευταία. Ένας βασικός παράγοντας ήταν φυσικά η άπνοια, αλλά και όπως είπε ο Μανώλης, «κοντοσίµωσε ο καιρός να ρίξουν τα αυγά τους, φαίνεται».
Την επόµενη µέρα, ήταν ο νότιος άνεµος που είχε προαναγγείλει το δελτίο. Ήλπιζα να τον δώσει κάπως πιο δυνατό, µήπως και οι λούτσοι ξεθαρρέψουν λιγάκι. Με περίµενε όµως µια µεγάλη έκπληξη. Συνήθως εκείνες τις µέρες κατεβαίναµε στο λιµάνι ή σε κοντινά απότοµα βράχια τρεις µε τέσσερις φορές τη µέρα. Πρωί, µεσηµέρι, απόγευµα, αργά το βράδυ, τι παράδεισος για ψαρέµατα από µισή ωρίτσα µέχρι 3-4 ώρες το καθένα. Το µεσηµέρι µε το νοτιά κατέβηκα στο λιµάνι µε τον αδερφό µου.
Μετά από µερικές βολές στον αφρό πάλι µε 200άρι minnow, αποφάσισα να το αφήσω να κατέβει αρκετά, µιας και είχα απάνω την sinking έκδοσή του. Άφησα το καλάµι µου στο µουράγιο, άνοιξα το pick up, και έβλεπα τα ρέµατα να παρασύρουν το τεχνητό µου µακριά και βαθιά. Στα πρώτα jerks ένιωσα από το βάρος πως πρέπει να είχε κατέβει 6-7 µέτρα. Ξεκίνησα µια µέτρια ανάκτηση µε δυνατά, αραιά jerks.
Το χτύπηµα αυτή τη φορά ήταν ξεκάθαρα από έναν µεγάλο λούτσο. «Τους πετύχαµε Θοδωρή», φώναξα χαρούµενος. Είδαµε το ψάρι να ασηµίζει από τα βαθιά και να έρχεται, να ανεβαίνει, ένα πολύ όµορφο ψάρι που δεν έδωσε και µεγάλη µάχη πέρα από τα πρώτα φευγιά. Αλίµονο, αυτό ήταν. Ξαγκιστρώθηκε απαλά πάνω σε ένα τίναγµα του κεφαλιού του. Μας άφησε να το κοιτάµε που χανόταν αργά, κουρασµένο, στο βάθος…
Φανταστείτε την ψυχολογία µας, όταν µετά από µερικές βολές µε το ίδιο τεχνητό στο ίδιο βάθος, ήρθε ένα ακόµα χτύπηµα. Και αυτή τη φορά κάρφωσα µε επιµονή. Αλλά µόλις είδαµε το ψάρι (παρόµοιο µε το προηγούµενο), αυτό χτυπήθηκε λίγο στον αφρό και ξαγκιστρώθηκε. ∆εν έµελλε να χτυπήσει κανείς άλλος µεγάλος λούτσος για όλες τις επόµενες εξορµήσεις…
Κι όµως η Κάλυµνος δε µας στεναχώρεσε εντελώς όπως στο LRF. Πιάστηκαν άφθονοι λούτσοι µέχρι 1,5 κιλό. Ειδικά γιατί επέµενε ο αδερφός µου να τους κυνηγήσουµε. Η ιστορία είναι απλή. Η αγαπηµένη του ώρα ήταν το ψάρεµα αργά το βράδυ. Παίζαµε λύρα και τσαµπούνα µε φίλους, πηγαίναµε για µια µπύρα, και εκεί κατά τις δώδεκα τον άκουγες να λέει: «πάµε να ρίξουµε µία»; Εγώ µε την ελπίδα για ένα µεγαλύτερο λούτσο, εκείνος για να απολαύσει την ηρεµία. Σπάνιο πράγµα για τον αδερφό µου, µιας και δεν είναι και φανατικός του spinning.
Το αυτοκίνητο ήταν µονίµως φορτωµένο καλάµια και εξοπλισµό, τι είχαµε να χάσουµε; Όλοι οι ψαρότοποι στα δέκα λεπτά, το πολύ ένα τέταρτο από το σπίτι µου, τα δε λιµάνια τρία λεπτά µε το αυτοκίνητο… Ψιλή κουβεντούλα, ξεκούραστες βολές µε το καλάµι c.w. 7-23 εναλλάξ και χαλαρό ψάρεµα µε suspending jerkbaits έντονου χρώµατος στα δύο λιµάνια της Πόθια, µέσα στη σιγαλιά, την άπνοια… Μαγεία! Με την πτυσσόµενη απόχη και µε προσοχή, αποχιάζαµε τα ψάρια που πιάναµε, µερικά τα φωτογραφίζαµε, ενώ άλλα όχι και τα ελευθερώναµε.
Από αυτές τις νυχτερινές εξορµήσεις, κρατήσαµε µόνο ένα ψάρι, όταν την επόµενη µέρα θέλαµε κάτι τηγανιτό µε σκορδαλιά και η θεία µας είχε τάξει πως θα µας το φτιάξει, φτάνει να της φέρναµε κάτι άλλο εκτός από την πολύ «βαριά» τηγανιτή παλαµίδα… Να έχουµε υπόψη πως ακόµα και µικρά ψάρια όπως αυτοί οι λούτσοι πάνω από το κιλό ή τα 60-70 εκατοστά σε µήκος, µπορεί να είναι αυγωµένα ή να συµµετέχουν ως αρσενικά στο παιχνίδι της αναπαραγωγής, οπότε ο καθένας κατά συνείδηση…
Η στρατηγική των επόµενων ηµερών
Όλα έδειχναν πως οι παλαµίδες είχαν το πάνω χέρι. Σε ψαρέµατα στα βόρεια, στα δυτικά και στα νότια, στα λιµάνια και στα βράχια, στους κάβους και σε κολπίσκους, οι παλαµίδες ήταν εκεί. Βασίλισσες των νερών της Καλύµνου! Τις βλέπαµε να τρέχουν σαν τρελές, µόνες ή κοπαδιαστά, τις βλέπαµε να αρπάνε µε µανία τα τεχνητά µας, φτάνει αυτά να ήταν µεγάλα και να τα ανακτούσαµε γρήγορα και µε αλλεπάλληλα χτυπήµατα. Πρωί, µεσηµέρι, σούρουπο, δεν είχε σηµασία. Ήταν εκεί.
Λένε πως οι παλαµίδες τρώνε σχεδόν στα πάντα όταν πεινούν και πως είναι εύκολο ψάρι στη σύλληψή τους. Στη δική µου εξόρµηση πάντως µου έκανε µεγάλη εντύπωση το ότι παρόλο που δεν σταµάτησα να τις ψάχνω µε διάφορα τεχνητά, από βαριά κουταλάκια και πλάνους, µέχρι heavy minnows, σιλικόνες και jerkbaits, αυτές επέµεναν στα 200άρια και 210άρια τεχνητά, σε αυτό που λέµε «φυσικό» χρωµατισµό. Χτυπούσαν µε συνέπεια, φτάνει να σου έφευγε το χέρι στα jerks και στα twitches και ο καρπός στο γρήγορο µάζεµα…
Λυπάµαι που δεν έχω να σας πω κάποιο πιο «ψαγµένο» µυστικό, αλλά τελικά αυτό ήταν. Kάτι που µου έκανε εντύπωση, ήταν η στρατηγική τους την οποία είχα την ευκαιρία να απολαύσω σε δύο εξορµήσεις. Ψαρεύαµε από ψηλά βράχια και τα νερά σε άπνοια ήταν πολύ καθαρά, οπότε βλέπαµε ότι γινόταν στα πόδια µας.
Λοιπόν, οι παλαµίδες υποτίθεται χτυπούν αυτό που θα βρεθεί στο δρόµο τους και κατά βάση αρκετά µακριά από τη στεριά. Αµ, δε! Βλέπαµε τις παλαµίδες να ακολουθούν τα minnows κάνοντας γρήγορο µπάνιο γύρω τους, µέχρι σχεδόν έξω στην ακτή. Στα τελευταία µέτρα πριν από το µουράγιο ή τα βράχια, έκαναν έναν απότοµο κύκλο και χτυπούσαν µε µανία το τεχνητό! Από εκείνο το σηµείο τις βλέπαµε σχεδόν όλες σε live strikes µπροστά µας. Υποθέτουµε πως και αλλού έτσι χτυπούσαν, µιας και τις παίρναµε όλες στα τελευταία µέτρα ανάκτησης παντού στο νησί,.
Η θάλασσα δίνει πίσω πολλαπλάσια!
Aν και είχε και τις αναποδιές του, αυτό το ταξίδι ήταν από τις απολαυστικότερες ψαρευτικές αποδράσεις της ζωής µου. Και το οφείλω αυτό όχι µόνο στις παλαµίδες, αλλά κυρίως στην καλή παρέα και τη διάθεση των ανθρώπων της Καλύµνου. Νέα παιδιά έχουν ξεκινήσει το άθληµα, έχουν επιτυχίες και φαίνεται να δείχνουν και σεβασµό. Χάρηκα που γνώρισα πολύ κόσµο που γνωρίζει τη δουλειά µου και που ήταν πρόθυµος να µου δείξει µέρη, να µου δείξει πως ψαρεύει, να µε συνοδέψει σε τόπους και να µου κάνει παρέα.
Ο ∆ηµήτρης ο ∆ρόσος από το διαδικτυακό κανάλι kalymnosnews, είχε την καλοσύνη σε µια τέτοια εξόρµηση να µε πάει σε έναν όµορφο δικό του τόπο. Που αν και µας ξεθέωσε, µας χάρισε ένα τοπίο απίστευτο, ένα ψάρι το οποίο απελευθερώσαµε και µια όµορφη συνέντευξη για το spinning που µπορεί κανείς να δει on-line. Παιδιά όπως ο Στέργος Χατζηελευθερίου, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, έστω και µε έναν καλό λόγο και µε την παρέα τους, έκαναν την εξόρµηση αυτή πιο όµορφη. Ο Μανώλης Κοπανέζος µου έκανε την τιµή και µε συνόδεψε µε την go pro του. Τα drones του και τις απολαυστικές ιστορίες του.
Ο αδερφός µου στάθηκε σπάνια παρέα. Kαι εννοείται ο Φίλιππας ο Κυπραίος µε το Ryobi του, που τελικά ήταν το µόνο σχεδόν τεχνητό κάτω από 200mm που χτυπούσαν οι παλαµίδες. Και που να σηµειωθεί πως αν και είχα φέρει ακριβώς το ίδιο µαζί µου, σε εµένα δεν χτύπησε τίποτα…
Είναι τελικά και η σχέση που αποκτάµε µε κάποια πράγµατα, έτσι; Για την ιστορία, ο «αγώνας» µας έληξε ισόπαλος 7-7 σε τρία ψαρέµατα που καταφέραµε να κάνουµε µαζί! Να είσαι καλά ρε Φίλιππα, η ρεβάνς µακάρι να είναι σύντοµα! Κράτα το ryobi καλογυαλισµένο!
Στην Κάλυµνο δεν έχει µόνο ωραίους ανθρώπους. ∆εν έχει µόνο άφθονα ψάρια. Έχει και ασχήµιες. Έχει και νέκρα. Μια από αυτές είναι οι δυναµίτες που ακόµα τους χρησιµοποιούν για να «ξεπατώνουν» κοπάδια και να ερηµώνουν τόπους. Μια άλλη εικόνα ντροπής καθρεφτίζεται ανάγλυφα στη νοοτροπία που είχε κάποιος πέρσι να γεµίσει ένα καρότσι (κυριολεκτικά) από µικρούς κυνηγούς, ψάρια κάτω από το κιλό που είχαν έρθει στις ακτές του νησιού. Έχω την ελπίδα πως όλα αυτά τα νέα παιδιά θα δείξουν το καλό παράδειγµα και θα εµπνεύσουν και άλλο κόσµο να τα ακολουθήσει. Αν µη τι άλλο για να χαίρονται τον τόπο τους για πολύ καιρό ακόµα.
Έχει µπει ο Μάιος, ο κατεξοχήν µήνας της αναπαραγωγής για όλα σχεδόν τα ψάρια που κυνηγούµε µε το spinning, ας είµαστε όσο µπορούµε πιο µεγαλόψυχοι µε τις απελευθερώσεις… Και ας µην ξεχνάµε αυτό που έχει αποδειχτεί τόσες φορές: αν της φερθείς καλά, η θάλασσα δίνει πίσω πολλαπλάσια! Κάλυµνος, εις το επανειδείν!
Σηµείωση: Από όλες τις παλαµίδες που πιάστηκαν στη διάρκεια της εβδοµάδας, κράτησαµε τρία µεγάλα ψάρια σε τρία διαφορετικά ψαρέµατα και τέσσερις ακόµα µικρότερες που είχαν τραυµατιστεί άσχηµα, ενώ όλες οι άλλες απελευθερώθηκαν.
