Ψαροτούφεκο: Της συναγρίδας τα ωραία! (βίντεο)
Η φράση «Της συναγρίδας τα ωραία», τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, θα κάνει το μυαλό μας να σκεφτεί όμορφες στιγμές. Μια τέτοια στιγμή έζησα και εγώ την άνοιξη που μας πέρασε, η οποία συνδυάστηκε και με άλλα όμορφα γεγονότα…
ΠΡΩΤΑ Η ΔΟΥΛΕΙΑ
Με το Βασίλη, έπρεπε να ολοκληρώσουμε μια δουλειά που αφήσαμε από τη προηγούμενη μέρα, στην εξοχική μου κατοικία που βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα. Άλλο που δε θέλαμε…
Το επάγγελμά του Βασίλη είναι τοποθέτηση γυψοσανίδων, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι η δουλειά αυτή έχει κουβαλήματα και ταλαιπωρία! Να μια σοβαρή δικαιολογία για το αν τελικά θα πηγαίναμε. Αλλά και αν θα πηγαίναμε, η ίδια δικαιολογία ίσχυε για το αν θα πιάναμε ψάρια!
Είχαμε να ειδωθούμε καιρό και θέλαμε να κάνουμε ένα ψάρεμα μαζί! Αν όλα εξελισσόντουσαν με βάση το πρόγραμμα, τότε θα μας έμενε χρόνος στο γυρισμό για μια απογευματινή βουτιά σε πολύ ωραία μέρη που ήταν κοντά στο εξοχικό μου και τα γνωρίζω!
Κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε τις δουλειές μας, έστω και αν ξυπνήσαμε από τις 06.00 το πρωί και πραγματικά η δουλειά βγήκε! Φορτώσαμε τα εργαλεία του επαγγέλματος στο αυτοκίνητο ενώ τα ψαρικά μας «εργαλεία» ήταν ήδη στο 5μετρο φουσκωτό και φύγαμε μεσημέρι για την βουτιά που τόσο λαχταρούσαμε.
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΛΟΓΩ ΚΟΥΡΑΣΗΣ
Πήγαμε στο πρώτο, πολύ καλό μας κομμάτι γιατί υπολογίσαμε ότι ίσως κουραστούμε γρήγορα, λόγω και της εργασίας, αλλά και της μεγάλης μας αποχής από το νερό!
Τις δύο μέρες που δουλεύαμε μαζί, είχαμε αποφασίσει να πάμε κατευθείαν σε καλό ρηχό τόπο και από κει και πέρα βλέποντας και κάνοντας που λένε…
Έτσι και έγινε! Πέσαμε σε ένα πολύ «πονηρό» σημείο που δίνει άσπρα ή καμιά συναγρίδα στις καλές μέρες. Όμως οι αναποδιές μας χτύπησαν την πόρτα από τη πρώτη στιγμή! Με το που μπήκαμε στο νερό, η μάσκα του Βασίλη έβαζε νερά γιατί δεν είχε ξυριστεί το προηγούμενο βράδυ (οι συνήθειες που ξεχνιούνται από την μεγάλη αποχή)!
Ο βυθός επίσης ήταν «νεκροταφείο», κυριολεκτικά άδειος από ζωή! Κάναμε από 2-3 καρτέρια ο καθένας μας εναλλάξ και ανεβήκαμε στο σκάφος για να πάμε σε ένα τελευταίο σημείο που ήταν πιο ήσυχο από καιρό και ρεύμα, απλώς για να κάνουμε άλλη μια βουτιά και να αλλάξουμε εκεί με την ησυχία μας.
Ο δεύτερος τόπος που βουτήξαμε ήταν πολύ ρηχός και αποφασίσαμε να ψαρέψει ο ένας λίγο πιο δίπλα από τον άλλο και όχι εναλλάξ, για να καλύψουμε περισσότερο τόπο μιας και δεν είχαμε δυνάμεις για πολλές βουτιές. Άλλωστε το ζητούμενο ήταν να ψαρέψουμε μετά από πολύ καιρό και πάλι μαζί, και να αφήσουμε τη θάλασσα να μας χαλαρώσει χωρίς να μας ενδιαφέρει καθόλου το αν θα πιάναμε ψάρια!
Πήρα το διλάστιχο μου και συνειδητοποιημένα ξεκίνησα να ψαρεύω το ρηχό βυθό του τόπου, κάνοντας καρτέρια για άσπρα, μέσα στο απομεσήμερο!
Λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που είχα ρίξει την άγκυρα του φουσκωτού, διακρίνω τη φιγούρα μιας τσιπούρας σε βάθος 50 εκατοστών. Αν και είχα πολλά κιλά έρμα πάνω μου, αναγκάστηκα να εκπνεύσω για να μπορέσω να την πλησιάσω με συρτό.
Προσεγγίζοντας το σημείο, δυστυχώς χάνω από το οπτικό μου πεδίο το ψάρι και αναγκαστικά αφήνομαι στην επιφάνεια ακίνητος να πάρω ανάσες και να το περιμένω με επιφανειακό καρτέρι αφού είχα ήδη καλύψει την απόσταση μεταξύ μας υποβρυχίως χωρίς να με δει. Κι όντως με μια στιγμιαία βολή κατάφερα να πάρω μια πολύ ωραία τσιπούρα! Ήμουν πολύ χαρούμενος μιας και δεν ήθελα κάτι άλλο, σε μια μέρα που δεν υπολόγιζα και πολύ να ψαρέψω…
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΥΝΗΓΑΣ ΚΑΤΙ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΝΑ ΣΕ ΒΡΕΙ
Έλα όμως που τα 50 μέτρα που μου έμεναν μέχρι το σκάφος ήταν λες και ξαφνικά άλλαξα τόπο και εποχή, χρόνια πριν τα ψάρια κυνηγηθούν με τόση μανία!
Πολύ κοντά στο σημείο που πήρα την τσιπούρα άρχισα να βλέπω συγκεντρωμένο το ψιλό! Κάνω ένα καρτέρι σε βάθος περίπου 5 μέτρων και εμφανίζονται μετά από λίγο, αλλά με ταχύτητα από τα αριστερά μου, δύο συναγρίδες γύρω στα 3 κιλά! Μου δίνουν βολή αλλά τη στιγμή που πάω να διορθώσω τη στόχευση καθυστερώ λόγω τενοντίτιδας που με ταλαιπωρούσε καιρό τώρα, και αστοχώ σε ένα ψάρι που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν δικό μου εύκολα!
Βγαίνω στην επιφάνεια με ψυχολογία στα τάρταρα. Δεν είχα κουράγιο για πολλά αφού λίγο η κούραση, λίγο το χέρι που πονούσε, που να οπλίζω τώρα… Σιγά τι καλύτερο θα συμβεί, μου δόθηκε η ευκαιρία, τώρα πάει, τελείωσε… Έλα όμως που ξεχάσαμε της συναγρίδας τα ωραία!
Επειδή δεν ήθελα και να φύγω έτσι, χωρίς μια δεύτερη προσπάθεια, οπλίζω και κάνω καρτέρι πολύ λίγα μέτρα παραδίπλα από το σημείο που αστόχησα!
Κοιτάζω ανοιχτά και προς τα δεξιά που είχα δει τα ψάρια αλλά δεν διακρίνω τίποτα. Καθώς στρίβω αργά το κεφάλι μου προς τα αριστερά, υπάρχουν 4 συναγρίδες, ή μεγάλη γύρω στα 5 κιλά και οι υπόλοιπες γύρω στα 3 κιλά, να είναι πολύ νωχελικές και δεκτικότατες!
Ήμουν ακάλυπτος σε ευθεία με τα ψάρια και έτσι αποφάσισα να περάσω αριστερά του μεγάλου βράχου που μας χώριζε, διακόπτοντας έτσι την μεταξύ μας οπτική επαφή! Με συρτό ξεπροβάλλω από τον βράχο υπολογίζοντας να δω τα ψάρια σαν κορνίζα μπροστά μου και τσούπ!
ΚΑΝΕΝΑ ΨΑΡΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ!
Αμέσως σκέφτηκα πως δεν έκανα καμία κίνηση για να τρομάξω τις συναγρίδες. Ενστικτωδώς κοιτάζω πίσω μου και τα ψάρια ήταν τόσο δεκτικά που ήρθαν πολύ κοντά στο σημείο που κοίταζα όταν προσγειώθηκα! Με απλά λόγια ίσως αν δεν έκανα το συρτό, τα ψάρια πολύ πιθανό να είχαν δώσει ήδη βολή!
Από τη στιγμή που τα είδα όμως μακριά μου και δεν είδα κάποιο να κεφαλώνει, ήξερα αμέσως ότι εάν περίμενα θα ήθελαν πολύ χρόνο να πλησιάσουν σε απόσταση βολής και ίσως να τα έδιωχνα ή να τους έδινα αρκετό χρόνο να με επεξεργαστούν και να μην πλησιάζουν!
Οπότε η απόφαση πάρθηκε άμεσα, αφήνω το όπλο μου φανερά εκτεθειμένο πάνω στο βράχο να το βλέπουν τα ψάρια και με συρτό γυρίζω προς τα ρηχά όσο πιο μακριά μπορώ χωρίς να τα τρομάξω. Χαλάρωσα όσο πιο καλά μπορούσα και πλησιάζω μετά από λίγο κοντά στο όπλο από την επιφάνεια.
Σπάω μέση, σέρνομαι σιγά-σιγά κοιτώντας αριστερά μου και δε βλέπω τα ψάρια. Κοιτάζω ευθεία τίποτα! Με το που κοιτάζω δεξιά μου, είναι όλο το κοπάδι σε πολύ κοντινή απόσταση και χαζεύει το όπλο!! Το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να σφίξω καλά τη λαβή και να κάνω μια πολύ καλή βολή στο μεγάλο ψάρι όπως και έγινε…
Βγαίνοντας στην επιφάνεια δε πίστευα στα μάτια μου πώς ένα ψάρι σε αυτό το μέγεθος, πάρθηκε τόσο όμορφα σε ένα τόσο μικρό βάθος!
Βγήκα στο σκάφος αμέσως, ο Βασίλης είχε ήδη πλησιάσει, οι χαρές και οι πλάκες δεν είχαν τελειωμό! Μια selfie να θυμόμαστε το σκηνικό με το φίλο μου, μάζεμα τα πράγματα και βούρ για έξω. Είχαμε αρκετό δρόμο επιστροφής και ήμασταν πολύ κουρασμένοι μετά από 2 μέρες δουλειάς και μερικές ώρες ψαροτούφεκου!
Τελικά, η θάλασσα έχει πάντα άλλη άποψη! Θα σε ανταμείψει είτε με εικόνες, είτε με κάποιο πανέμορφο ψάρι, αρκεί να είσαι εκεί, πάντα με ασφάλεια και με ηρεμία, έστω και για λίγο!
Θα ανταμειφθείς…
