Ψάρεμα από βάρκα: Tips παραγαδίσια (3) για παραγάδια κάθε τύπου
Από τη µικρή σχετικά εµπειρία µου στα παραγάδια, αφού είναι από τις τεχνικές που εξασκώ λιγότερο, παραθέτω ορισµένα tips µε σηµασία, τα οποία δοκίµασα ή έµαθα από φίλους κατά καιρούς και έκαναν τη διαφορά σε αλιεύµατα. Αρκετοί θα γνωρίζουν κάποια, αλλά θα τους διαφεύγουν κάποια άλλα.
Στο τρίτο και τελευταίο μέρος επικεντρωνόµαστε κυρίως στο παραγάδι µε ζωντανό, που είναι απαιτητικό µεν, αλλά δίνει, όταν κάτσουν, ψάρια τρόπαια.
Χοντρά ή λεπτά αγκίστρια στο παραγάδι µε ζωντανό;
Αν ψαρεύουµε µε ζωντανό, φροντίζουµε πάντα να χρησιµοποιούµε ισχυρά, αλλά όχι χοντρά αγκίστρια. Το ζωντανό δόλωµα, που συνήθως είναι µικρόψαρο ή καλόγρια, δεν αντέχει για πολύ µε το βάρος ενός χονδρού και ως εκ τούτου βαριού αγκιστριού. Αφήστε που το αγκίστρι αυτό, δεν βοηθά στη σωστή παρουσίαση του δολώµατος στο θήραµα και φαίνεται πολύ εύκολα.
Αιχµηρά αρπάδια και λεπτά αλλά ισχυρά αγκίστρια, είναι η συµβουλή που πρέπει να ακολουθείται πάντα, στο παραγάδι µε ζωντανό. Τα αιχµηρά αρπάδια είναι σηµαντικά, όχι µόνο για το κάρφωµα του υποψήφιου αλιεύµατος, αλλά για να µπορούµε να δολώσουµε εύκολα και χωρίς τραυµατισµό το ζωντανό µικρόψαρο µας.
Βλέπετε, τα µικρόψαρα είναι κινητικά και γλιστερά και αν δεν τα χειριστούµε µε τέχνη και προσοχή θα γίνουν νωπά από ζωντανά, µε τις όποιες επιπτώσεις στην ποιότητα τους. Και στα αλιεύµατα µας, που πιθανότατα δεν θα τα προτιµήσουν.
Έγχρωµα αγκίστρια και µαύρα µυστικά στο παραγάδια µε ζωντανό
Αν ρίχνουµε παραγάδι µε ζωντανό, θα έχουµε αρκετές φορές δει πως οι συναγρίδες, αλλά και τα άλλα ψάρια, κόβουν στη µέση το ψάρι-δόλωµα, ακόµη και τις µικρόσωµες καλόγριες και αφήνουν το κοµµάτι που είναι δολωµένο στο αγκίστρι, παίρνοντας το υπόλοιπο. Χωρίς να αγκιστρωθούν, φυσικά. Πως γίνεται αυτό; Μα, βλέπουν το αγκίστρι να γυαλίζει και φροντίζουν να αποφύγουν τον κίνδυνο.
Η λύση είναι να χρησιµοποιούµε µαύρα αγκίστρια στις καλόγριες, ή πιο γενικά, να βάφουµε τα αγκίστρια µας, στο χρώµα του δολώµατος. Το µαύρο χρώµα είναι σχετικά εύκολο, αφού υπάρχουν έτοιµα µαύρα αγκίστρια και συστήνονται, αν το δόλωµα είναι καλόγριες, πέρκες ή σκουρόχρωµοι χάνοι.
Αν δολώνουµε ζωντανή ή νωπή γόπα, ή σαρδέλα, ή σαβριδάκια, χρησιµοποιούµε πάντα αγκίστρια µε ασηµένια απόχρωση και όχι χρυσά ή µαύρα.
Tι ψάρια αναζητουµε στην καθετή για να τα δολώσουµε;
Αναζητούµε ζωηρά από τη φύση τους µικρόψαρα που να είναι ταυτόχρονα και σκληροτράχηλα, ώστε να επιζήσουν µετά τη δόλωση τους.
Κατάλληλα είναι οι γύλοι, οι καλόγριες, οι σπάροι, τα µουγκριά και λιγότερο τα λιθρινάκια.
Οι χάνοι και οι µπουκανάρες είναι επίσης καλά δολώµατα, διότι αποκτούν θετική πλευστότητά µε το ανέβασµα τους (λόγω φούσκας) και έτσι δεν µπορούν να κρυφτούν κάτω από βράχους και να βραχώσουν µε τον τρόπο αυτό το παράµαλλο ή και τη µάνα του παραγαδιού µας.
Όλα πρέπει να είναι µετρήσιµα µε το δείκτη µας, όχι µεγαλύτερα, µε εξαίρεση τα µουγκριά που µπορεί να είναι και πολύ πιο µακρουλά. Όσα δεν µας κάνουν, τα ξεδολώνουµε προσεκτικά από την καθετή και τα επιστρέφουµε στη θάλασσα.
Ο χειρισµός των δολωµάτων (και πως θα τα βρούµε)
Το ζωντανό µας δόλωµα, συνήθως το πιάνουµε µε καθετή. Αρκετές φορές το ξεδόλωµα κατά τη σύλληψη του, πριν το δολώσουµε ξανά στο παραγάδι, οδηγεί στη θανάτωση του, αν έχει καταπιεί το αγκίστρι.
Το µυστικό εδώ είναι να κόψουµε το παράµαλλο της καθετής και να δολώσουµε αργότερα το µικρόψαρο ζωντανό, έστω και µε το παράµαλλο και το αγκίστρι στο στόµα του. Θα αντέξει όσο χρειάζεται για να µας δώσει το καλό ψάρι.
Αναπληρώνοντας την έλλειψη ζωντανών δολωµάτων
Τα ζωντανά δολώµατα και η έλλειψη τους, είναι πάντα ένας λόγος για τον οποίο πολλοί δεν εξασκούν το συγκεκριµένο σπορ, του παραγαδιού µε ζωντανό. Ένας τρόπος να βρεθούν εύκολα αυτά, είναι µε ένα δεύτερο παραγάδι.
Εξηγούµαι: Ρίχνουµε το βράδι ένα ψιλό παραγάδι µε 40-50 αγκίστρια δεκαπεντάρια, δολωµένο µε µικρό τάκο σαρδέλα καλά αλατισµένη, για να έχει αντοχή. Στη λάσπη ή στη λασποτραγάνα. Το αποτέλεσµα είναι συνήθως πάνω από είκοσι µικρά µουγκριά. ∆ιαφόρων τύπων και µεγεθών.
Τα διατηρούµε στο δοχείο του ζωντανού και τα δολώνουµε πολύ πρωί. Τα συγκεκριµένα δολώµατα, είναι «σφάχτες» για τις σφυρίδες, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα «µαυρόψαρα». Επειδή και τα µουγκριά καταπίνουν συνήθως το δόλωµα µαζί µε το αγκίστρι, δεν τα ξεδολώνουµε από το παραγαδάκι µας, αλλά κόβουµε το παράµαλλο σύριζα µε το στόµα τους και τα βάζουµε µετά στο δοχείο. Επιζούν πολλές ώρες µε τη µέθοδο αυτή.
Και, πως δολώνουµε το ζωντανό;
Το δύσκολο δεν είναι µόνο να βρούµε τα µικρά µουγκριά, ή τους γύλους, αλλά και το πώς θα τα δολώσουµε, γιατί γλιστράνε πολύ. Το µυστικό σε αυτό, είναι να τα δολώνουµε κρατώντας τα µε µια µικρή πετσέτα µε µικροϊνες, που καθαρίζεται και στεγνώνει πολύ εύκολα. Αυτή βοηθά πολύ στη σταθεροποίηση του κινούµενου και γλιστερού µικρόψαρου, που δεν θέλει µε τίποτα να γίνει ζωντανό δόλωµα.
Για να δολώσουµε το µουγκρί, ή οποιοδήποτε άλλο µικρόψαρο, πρέπει πρώτα να το ανασύρουµε από το δοχείο του ζωντανού. Αυτό, θα το έχετε διαπιστώσει ήδη, είναι πολύ δύσκολο, ειδικά για τα µουγκριά και τους γύλους.
Αλλά και για όλα τα λοιπά υπερκινητικά δολώµατα. Η λύση, είναι µια πολύ µικρών διαστάσεων απόχη, ακόµη και µια ιδιοκατασκευή µε σύρµα και τούλι, που θα βοηθήσει στην ασφαλή ανάσυρση τους. Αν την ξεχάσαµε στο σπίτι, κλείνουµε για λίγα λεπτά την αντλία ανανέωσης του νερού στο δοχείο των ζωντανών µας. Με τον τρόπο αυτό, ηρεµούν τα ψαράκια και µπορούµε να τα ανασύρουµε ευκολότερα.
Με φελλούς ή χωρίς αυτούς;
Υπάρχει µεγάλη διχογνωµία για το αν βοηθά ή όχι, να βάζουµε µικρά «φελλά» στα παράµαλλα του ζωντανού και αν αυτά συµβάλλουν στην παρουσίαση του δολώµατος. Η απάντηση είναι ΟΧΙ, δεν βάζουµε. Τα ψάρια στα οποία απευθύνονται τα παραγάδια αυτά, µαγιάτικα, στήρες, σφυρίδες, συναγρίδες και τα σχετικά, είναι πολύ καχύποπτα και «βλέπουν» όπως αναφέραµε ήδη τα χονδρά αγκίστρια, δεν θα δουν τα φελλά;
Αν θέλουµε λοιπόν να «σηκώσουµε» λίγο το παραγάδι από το βυθό, τον φελλό τον βάζουµε στη µάνα και ποτέ στο παράµαλλο. Επιλογή µας είναι, να βάλουµε και δύο φελλούς ανά παράµαλλο. Αλλά πάντα στη µάνα, πριν και µετά από αυτό.
Αν τώρα δολώνουµε νωπό, αλλά όχι ζωντανό, που είναι καλύτερο από το τίποτα, εκεί, ένας φελλός στο παράµαλλο, µικρός και λίγο µακριά από το δόλωµα ίσως κάνει τη διαφορά. Αφού, θα βοηθήσει στην καλύτερη «επίδειξη» του δολώµατος, που δεν χρειάζεται αν αυτό είναι ζωντανό. ∆ιότι, το ζωντανό επιδεικνύεται µόνο του.
Ελπίζουµε να σας άρεσαν τα tips και να εξασκήσετε το σπορ του παραγαδιού µε ζωντανό. Το οποίο εγώ, δυστυχώς το «έκοψα», για οικολογικούς λόγους, όταν σε ένα από τα αγκίστρια µου βρέθηκε µια, ζωντανή ακόµη ευτυχώς, Carreta Carreta. Την απελευθέρωσα, ανέπνευσε µε ανακούφιση, µε ευχαρίστησε και έφυγε µακριά.
Μετά από αυτό το συµβάν, δεν το ξανάκανα. Αλλά, µάλλον χελώνες δεν θα βρίσκονται στη δική σας περιοχή. Οπότε ψαρέψετε ελεύθερα, µέχρι να απαγορευτεί και αυτό το είδος ψαρέµατος, για τους ερασιτέχνες. Καλό τέλος της πανδηµίας και καλά ψαρέµατα χωρίς άλλα lock down, να έχουµε.
