Είδη Ψαριών στο Ψαροντούφεκο - Συναγρίδα
Η συναγρίδα είναι ψάρι που ανήκει στην οικογένεια των Σπαρίδων. Η επιστημονική της ονομασία είναι dentex dentex, αλλά στους κύκλους των ψαράδων και των ψαροτουφεκάδων θα την συναντήσουμε με πάρα πολλές ονομασίες, όπως βασίλισσα, δράκουλας, βαμπίρ, κόκκινη κ.α.
Η συναγρίδα είναι ένα ψάρι που δύσκολα θα αφήσει αδιάφορο κάποιον ψαροκυνηγό, καθώς μαγνητίζει τα βλέμματα με τα αστραφτερά χρώματά της. Η κόκκινη σιλουέτα με το ιριδίζον μπλε που έχει στην ράχη και στο κεφάλι της, σε συνδυασμό με το κίτρινο κάτω από τα μάγουλα και την ολόλευκη κοιλιά της, νομίζω πως της απονέμει δίκαια τον τίτλο της ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ!
Η συναγρίδα στη σφαίρα του ψαροντούφεκου
Είναι το όνειρο κάθε αρχάριου ψαροκυνηγού, αλλά και ο εφιάλτης οποιουδήποτε την έχει βάλει στο μάτι, καθώς υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες για το πώς κατάφερε να ελιχθεί και να αποφύγει τη βέργα του ψαροκυνηγού. Αποτελεί τρόπαιο για όποιον καταφέρει να την πιάσει, και πιστέψτε με, ανεξαρτήτως μεγέθους. Είτε είναι μεγάλη, είτε μικρή, το ότι κατάφερες και πέρασες στην ψαροβελόνα σου αυτό το ψάρι, σε κάνει από μόνο του να αισθάνεσαι πως κάτι έχει αλλάξει στις ψαρευτικές σου ικανότητες προς το καλύτερο.
Χρήσιμες πληροφορίες
Το βάθος που θα την συναντήσουμε στο ψαροτούφεκο, αλλάζει ανάλογα με την εποχή και τις διαθέσεις τον ψαριών. Έχω συναντήσει ψάρια μεγάλου μεγέθους, να κυνηγούν κυριολεκτικά στο μισό μέτρο νερό. Όσο πλησιάζουμε στους μήνες της άνοιξης, που οι συναγρίδες πλησιάζουν στην περίοδο αναπαραγωγής τους, θα τις συναντήσουμε σε ρηχά νερά να ψάχνουν για το ταίρι αλλά και για το φαγητό τους, πράγμα που τις κάνει πιο ευάλωτες και πιο εύκολες στην σύλληψή τους.
Τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού, θα τις συναντήσουμε σε μεγάλα κοπάδια να κυνηγούν στο όριο του θερμοκλινούς, σκορπίζοντας τον πανικό στα μικρόψαρα της περιοχής. Όσο το καλοκαίρι προχωρά, οι ζέστες δυναμώνουν και η ανθρώπινη παρουσία γίνεται όλο και πιο έντονη στη θάλασσα, οι συναγρίδες θα χαθούν σε βάθη αποτρεπτικά για την πλειονότητα των ψαροκυνηγών. Θα αρχίσουν όμως να κάνουν και πάλι αισθητή την παρουσία τους σε σχετικά ρηχά νερά περί τα τέλη του Σεπτέμβρη, όπου θα αρχίσει η θάλασσα να αποκτά την ηρεμία και τη γαλήνη της, αφού σιγά-σιγά οι λουόμενοι και τα σκάφη θα λιγοστεύουν.
Η τεχνική και το όπλο μας
Δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στον εξοπλισμό που χρειαζόμαστε για το κυνήγι της συναγρίδας. Ο νούμερο ένα τρόπος σύλληψης του συγκεκριμένου ψαριού, είναι το καρτέρι. Δύσκολα θα καταφέρουμε να πιάσουμε τις συναγρίδες με κάποιον άλλον τρόπο, δηλαδή με ψαχτήρι στην τρύπα ή πλανάρισμα. Ίσως κάποια φορά να καταφέρουμε να πιάσουμε ένα ψάρι με την τεχνική του aqquato, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία και αρκετό ρίσκο να διώξουμε τα ψάρια. Οπότε, στο κυνήγι της συναγρίδας θα χρειαστούμε ένα ψαροτούφεκο με μήκος άνω των 100cm, με δύο λάστιχα, έτσι ώστε να είναι αρκετά γρήγορο και ευθύβολο πάνω απ’ όλα, καθώς πολλές φορές θα χρειαστεί να τολμήσουμε βολή στα μούτρα του ψαριού. Προσωπικά, στο ψάρεμα της συναγρίδας χρησιμοποιώ όπλο invert 115, ένα αρκετά γρήγορο και ευθύβολο όπλο, καθώς κυνηγώ τις συναγρίδες αποκλειστικά με την τεχνική του καρτεριού.
Η Απριλιάτικη συναγρίδα
Επιτέλους, ο πολυπόθητος μήνας για το κυνήγι της συναγρίδας έχει φτάσει. Είναι αρχές του Απρίλη και το ξυπνητήρι χτυπά στις 4.50 το ξημέρωμα. Κινήσεις γρήγορες, σχεδόν μηχανικές, τα πράγματα έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ και γρήγορα για το σπίτι του ζευγαριού. Το φουσκωτό, έτοιμο κι αυτό, μας περιμένει για τη σημερινή μας περιπέτεια. Την ώρα που αρχίζει να χαράζει, είμαστε στη θάλασσα. Τα χρώματα, σε συνδυασμό με την ηρεμία και τη μυρωδιά της θάλασσας, κάνουν την επιθυμία μας για ψαροτούφεκο ακόμα μεγαλύτερη! Ντυνόμαστε, ρίχνουμε το σκάφος και κατευθυνόμαστε για το γνωστό μας πρώτο τόπο ψαρέματος. Τα νερά είναι ακόμα κρύα, μιας και ο χειμώνας δεν έχει αρκετό καιρό που μας άφησε.
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο καρτέρι στα ρηχά, έτσι ώστε να προσαρμοστεί το σώμα στο νερό. Τα ψάρια λίγα και αδιάφορα. Κάποιοι κέφαλοι έρχονται να μας περιεργαστούν, ένα κοπάδι με σάλπες θα περάσουν ατάραχες από μπροστά μας και κάποιοι καλοί σαργοί θα μας κρατήσουν σε απόσταση. Το μέρος δεν δείχνει να έχει ενδιαφέρον, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος κυνηγός στην περιοχή. Έτσι αποφασίζουμε να πάρουμε κανένα καλό σαργό ή κανέναν κέφαλο για ζέσταμα.
Αλλάξαμε δύο με τρία σημεία στο νησί, αλλά το σκηνικό με τα ψάρια δεν διαφοροποιήθηκε. Έτσι αποφασίζουμε να αλλάξουμε μέρος και να πάμε σε άλλο γνωστό και κοντινό μας μέρος. Ύστερα από ένα τέταρτο πάνω στο σκάφος, φτάνουμε στον τόπο, ρίχνουμε άγκυρα, σημαδούρα, και με τη σειρά μας πέφτουμε και εμείς στο νερό. Το σκηνικό έχει αλλάξει εντελώς. Τα νερά πιο καθαρά και το ψιλό είναι παντού γύρω κατά χιλιάδες, χορεύοντας νευρικά στα μεσόνερα. Γυρίζω στον Τάκη και του λέω: «Φίλε εδώ είμαστε!»
Που μπορεί να τις συναντήσουμε;
Ο τόπος που συχνάζουν οι βασίλισσες ποικίλει. Θα τις συναντήσουμε ως επί το πλείστον σε βυθούς με μεγάλα βράχια και φυκιάδες, όπου υπάρχει έντονη η παρουσία μικρόψαρων, τα οποία αποτελούν το βασικό μενού της. Εκτός από τα μικρόψαρα, η συναγρίδα δεν θα πει όχι και στα μαλάκια. Χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές, είναι από τα αγαπημένα της θηράματα. Διαλέγει μικτούς βυθούς, έτσι ώστε να μπορεί να ελιχθεί και να πιάσει τη λεία της. Είναι ένας από τους καλύτερους και πιο αποτελεσματικούς κυνηγούς της θάλασσας! Η ταχύτητά της, σε συνδυασμό με τη στενή γραμμή της σιλουέτας που διαθέτει και τα κοφτερά της δόντια, δεν θα αφήσουν πολλά περιθώρια φυγής στα θηράματά της.
Χαλαρώνω αρκετά και ξεκινάω να καταδύομαι. Προσγειώνομαι στον βυθό και κρύβομαι καλά πίσω από έναν βράχο. Το ψιλό μπροστά μου αναρίθμητο, ενώ στα δεξιά μου μια παρέα με 5-6 σκάρους «χορεύουν» πάνω από τις πέτρες. Δεν περνούν παρά λίγα μόνο δευτερόλεπτα και να σου ένας λούτσος εμφανίζεται από αριστερά μου. Ατάραχος και σχεδόν «σβηστός», ευθυγραμμίζεται με τη βέργα μου. Πάτημα της σκανδάλης και η 7,5mm βέργα μου βρίσκει το ψάρι στο κέντρο, το οποίο με ακολουθεί στην επιφάνεια. Το ηθικό αναπτερώνεται και η μία βουτιά διαδέχεται την άλλη. Καταφέρνουμε να πιάσουμε από δύο λούτσους ο καθένας και συνεχίζουμε σε άλλο σημείο. Μπορεί να είχε ανέβει η διάθεσή μας λόγω των ψαριών που πήραμε, αλλά από μέσα μου σκεφτόμουν «οι συναγρίδες που είναι;»
Με το πέρας του μεσημεριού
Είχε φτάσει σχεδόν απόγευμα. Τα ψάρια μας βρισκόταν στο ψυγείο, η διάθεσή μας εννοείται πως ήταν ευχάριστη, αλλά εμένα κάτι μου έλειπε. Σε ένα σημείο εντοπίσαμε κάποιες συναγρίδες, μα δυστυχώς δεν ξεπερνούσαν το κιλό. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε ένα γνωστό πόστο που μας είχε δώσει κατά καιρούς μεγάλα ψάρια, βούτηξα και μόλις ακούμπησα στον βυθό προσπαθώντας να κρυφτώ πίσω από μια φυκιάδα, είδα τις καλόγριες να ανοίγουν σαν κουρτίνα. Πάντα όταν βλέπω αυτό το άνοιγμα από τις καλόγριες, σκύβω το κεφάλι μου και προσπαθώ να κρύψω όσο καλύτερα μπορώ το σώμα μου.
Είναι μία κίνηση η οποία διεγείρει την περιέργεια της συναγρίδας και πολλές φορές την κάνει να φτάσει κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το όπλο. Έτσι έγινε και στην συγκεκριμένη βουτιά. Είδα μία συναγρίδα πίσω από την φυκιάδα, να πλησιάζει με ταχύτητα ανενόχλητη προς τη μεριά μου, δίχως ίχνος φόβου. Δύο μέτρα πριν την μύτη της βέργας, το ψάρι έστριψε. Η βολή έγινε και το βρήκε στο κέντρο! Το σχοινί στο μουλινέ αρχίζει να ξετυλίγεται απίστευτα γρήγορα και η μεγάλη συναγρίδα προσπαθούσε να ξεφύγει από το σχοινί που είχε περάσει το σώμα της.
Ύστερα από την εκρηκτική αλλά άνιση μάχη που έδωσε το ψάρι για να ξεφύγει, τρύπωσε επιπόλαια σε ένα χαράκι. Έτσι, ο Τάκης που παρακολουθούσε όλη την σκηνή από την επιφάνεια της θάλασσας, καταδύθηκε και το έπιασε. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, οι φωνές και τα γέλια μας ακούστηκαν δεκάδες μέτρα μακριά. Τα χρώματα του ψαριού ήταν τόσο ζωντανά και τόσο έντονα, που μας μάγεψαν και μείναμε κάμποσα λεπτά να το χαζεύουμε.
Η συναγρίδα αυτή ήταν από τις μεγαλύτερες που έχω καταφέρει να πιάσω. Ανεβήκαμε στο σκάφος και μετά τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες με το όμορφο θήραμα, ο ήλιος είχε αρχίσει πλέον να δύει, χαρίζοντάς μας μοναδικές ανοιξιάτικες εικόνες. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής…
Άλλη μία εξόρμηση στη θάλασσα για το αγαπημένο μας χόμπι, είχε φτάσει στο τέλος της. Αν και έγινε σε γνώριμους για εμάς τόπους, οι εικόνες και οι συγκινήσεις ήταν διαφορετικές, όπως κάθε φορά άλλωστε. Η προσμονή μας για την επόμενη εξόρμηση ήταν τεράστια, η επιθυμία μας για ακόμη μεγαλύτερα θηράματα αναπόφευκτη. Μα δεν ήταν η χαρά μας μεγάλη γιατί καταφέραμε και πιάσαμε κάποια καλά ψάρια, αλλά επειδή γυρνούσαμε πίσω στα αγαπημένα μας πρόσωπα που μας περίμεναν!
Καλές και ασφαλείς θάλασσες!
