Ψάρεμα από ακτή: Το Δελφινόψαρο και η Βασίλισσα

Ψάρεμα από ακτή: Το Δελφινόψαρο και η Βασίλισσα

Ο Οκτώβρης  ήταν ένας μήνας με περίεργα χαρακτηριστικά, αλλά το ψάρεμα το φθινόπωρο είναι απόλαυση!

Οι υψηλές θερμοκρασίες της θάλασσας,  τα περάσματα των ψαριών που δεν ενεργοποιήθηκαν όπως άλλες χρονιές και οι καλοκαιρινές παραξενιές του καιρού, συμπλήρωσαν ένα περίεργο σκηνικό ανάρμοστο του μήνα. Παρόλα αυτά, οι ψαρευτικές εκδρομές έγιναν.

Σε κάποιες από αυτές κατάφερα με κόπο και υπομονή, γράφοντας πολλά οδικά χιλιόμετρα,  να ξεγελάσω δύο πολύ όμορφα ψάρια.

Αφηγηματικό, λοιπόν αυτό το άρθρο. Σας παίρνω μαζί μου σε μια βόλτα αναμνήσεων, σκέψεων, έντασης και συναισθημάτων στις ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού, όπου τεχνικές και τακτικές εναλλάσσονται με μοναδικό στόχο την ψαρευτική επιτυχία και την προσωπική απόλαυση.

Ο Μήνας των Κυνηγών

Αν και οι απόψεις των ψαράδων διίστανται για την γεύση αυτού του πανέμορφου αλιεύματος, δεν έχω συναντήσει κανέναν που να υποτιμά την δύναμη του. Η έξαψη, η αγωνία και η ένταση που δημιουργείται στον παράκτιο ψαρά κατά την στιγμή της αναμέτρησης με τον πολύχρωμο μαχητή είναι από μόνα τους αιτίες για να επιδιώξουμε τον συναντήσουμε. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε ότι πηγαίνοντας για ψάρεμα, είναι βέβαιο 100% ότι θα βρούμε τους κυνηγούς, αλλά γενικά οι τόποι εμφάνισης των ψαριών είναι αρκετά προβλέψιμοι ανά Φθινόπωρο.

Οι φετινές πληροφορίες ήταν αρκετά συγκεχυμένες αλλά βασιζόμενος αποκλειστικά στα βιώματά μου, πλέον, αποφάσισα να ταξιδέψω ογδόντα χιλιόμετρα περίπου μακριά από τη βάση μου έχοντας δύο στόχους. Ο πρώτος ήταν οι μικρές ντάσκες που έκαναν καθυστερημένα και σε μικρούς αριθμούς την εμφάνισή τους. Ο δεύτερος, αλλά και μεγάλη μου ελπίδα, ήταν να συναντήσω ένα αξιόλογο mahi-mahi, να χαρώ τα σάλτα και την ενέργειά του και να ευχαριστηθώ στιγμές δυναμικού και περιπετειώδους ψαρέματος. Ειλικρινά γοητεύομαι κάθε φορά που οι δρόμοι μας διασταυρώνονται.

Τα ντασκάκια – Πηγή χαράς

Μετά από ένα αποτυχημένο πρωινό  ψάρεμα, γύρισα για λίγο στο σπίτι για φαγητό και μια μικρή σιέστα. Ξύπνησα στην ώρα μου, ετοιμάστηκα γρήγορα και γύρω στις 3:30  το μεσημέρι βρέθηκα στον τόπο, μετά από οδήγηση 45 λεπτών.

Είχα ετοιμάσει 4 (!!!) καλάμια για κάθε περίπτωση:
– Ένα δυνατό lrf c.w 1,5-10γρ και ένα 7-35 αρματωμένο με μπομπάρδα.
– Το 15-50 ετοιμοπόλεμο, έχοντας υπόψη ότι μπορεί να ρίξω 40ρηδες πλάνους για παλαμίδες και τέλος ένα 7-40 για minnows, πλάνους και μικρά runners.

Οι ψαράδες που ήταν ήδη εκεί για ώρες δεν μου φάνηκαν και πολύ αισιόδοξοι. Τις προηγούμενες μέρες τα ψάρια ήταν ελάχιστα. Μετά από μισή ώρα περίπου άκαρπων προσπαθειών, πότε με μπομπάρδα – χελάκι και πότε με πλάνους των 15 – 20 γραμμαρίων αποφάσισα να αλλάξω εντελώς τακτική και να μην κουράζομαι άνευ λόγου. Πέρασα το αγαπημένο μου zebra-glow 10ρι πλανάκι στην παραμάνα του lrf και άρχισα μια όμορφη χορογραφία διαδοχικών jerk κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας.

Πράγματι η τακτική απέδωσε σύντομα καρπούς και το πρώτο ντασκάκι ήρθε παρά την μεγάλη του αντίσταση στην παραλία. Τα μικρά καρβούνια προσφέρουν με τον ανάλογο ψιλό εξοπλισμό πολύ όμορφο και απολαυστικό ψάρεμα. Είναι πηγή πραγματικής χαράς και καλό είναι να ελευθερώνουμε αρκετά από τα ψαράκια που πιάνουμε εφόσον πέσουμε σε μεγάλα κοπάδια με διαδοχικές συλλήψεις.

Tips για μεγάλους κυνηγούς

1. Δοκιμάζουμε όλων των τύπων τα τεχνητά, τα ψάρια είναι πονηρά και δύστροπα, ποτέ δεν ξέρεις που θα χτυπήσουν.

2. Τα αγκίστρια μας πρέπει να είναι μεγάλα, 1, 1/0 ή και 2/0, τα μικρά νούμερα δεν μπορούν να τα συγκρατήσουν. Οι σαλαγγιές των τεχνητών lrf ανοίγουν, είναι ακατάλληλες.

3. Τα εργαλεία μας γενικά πρέπει να είναι δυνατά, τουλάχιστον medium spinning. Ο light εξοπλισμός δεν έχει καμία τύχη απέναντί τους.

4. Αν ψαρεύουμε με raglou βάζουμε αυτά των 8,5cm και εφόσον γίνεται αλλάζουμε τα αγκίστρια με ισχυρότερα και ελαφρώς μεγαλύτερα.

5. Τα διπλά ή μονά assist είναι πάντα προτιμότερα από τις σαλαγγιές, ακόμα και στα επιφανείας.

Αλλαγή τακτικής – Έτοιμος για Mahi  

Οι ντάσκες ξεμάκρυναν αισθητά, κοντά στα 90 μέτρα απόστασης από την ακτή. Έβλεπα τους παφλασμούς (το όνειρο κάθε ψαρά) από τα κυνήγια που έστηναν στην τροφή τους. Η απόφαση που πήρα ήταν ακαριαία, άρπαξα το καλάμι 7-40 και ρίχνοντας στα ίχνη τους 30ρηδες πλάνους και μικρά runners κατάφερα να πάρω τρία ψαράκια ακόμη. Όμως 3 μεγάλες πράσινες φιγούρες που πέρασαν γρήγορα μπροστά μου με έβαλαν σε βαθιές σκέψεις.

Μεγάλοι κυνηγοί, ψάρια άνω των 2 κιλών προσπέρασαν γρήγορα όλα τα μικρά χελάκια των διπλανών ψαράδων, αδιαφορώντας προκλητικά για την παρουσία τους. Δεν πρόλαβα καν να ρίξω στην πορεία τους αλλά προβληματίστηκα. Γιατί κανένας από τους ανθρώπους που ψάρευαν κοντά μου δεν κατάφερε να πάρει χτύπημα; Συνάμα με τις σκέψεις μου είδα τα ντασκάκια να ξεμακραίνουν ακόμα περισσότερο. Τα φόβισε κάτι ή τα κοπάδια του γόνου ξανοίχτηκαν μακρύτερα;

Όπως και να `χει, σκέφτηκα να αλλάξω πάλι τακτική. Πήρα στα χέρια μου το πιο βαρύ και μακρύ καλάμι που έχω, πέρασα στην παραμάνα, νούμερο 2, ένα μπλε ροζ μακρόστενο πλάνο βάρους σαράντα γραμμαρίων και έριξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Άφησα τον πλάνο να πατώσει, ευτυχώς τα ρεύματα δεν ήταν πολύ έντονα. Οι κυνηγοί άφαντοι πια αλλά εγώ στόχευσα λοξά-αριστερά, σε μεγάλη απόσταση και άρχισα μία μέτριας ταχύτητας ανάκτηση με μέτρια-κοφτά χτυπήματα που έκαναν τον πλάνο να πετάγεται αριστερά-δεξιά και να πέφτει προκλητικά λαμπυρίζοντας στο νερό.

Ο Ήλιος είχε γυρίσει προς τα μάτια μου και μου θάμπωνε το οπτικό πεδίο αλλά, κάπου στα 30 μέτρα απόστασης, κοντά στην πορεία του τεχνητού είδα ύποπτα απόνερα. Συνέχισα απτόητος το jerking. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα τα επόμενα δευτερόλεπτα.

Δελφινόψαρο με Παράκληση

Μια μεγάλη μαύρη ράχη ξεπρόβαλε από το νερό και ξαναβυθίστηκε γράφοντας ένα καταπληκτικό-δελφινίσιο S. Σάστισα, αλλά συνέχισα χτυπώντας ψηλά τον πλάνο και αφήνοντας χρονικό περιθώριο για πτώση. «Έλα καλό μου!! Πάρτον τώρα που πέφτει» Τραύλισα παρακαλώντας. Το ψάρι φάνηκε στο οπτικό μου πεδίο, το είδα να στρίβει με επιδεξιότητα ακολουθώντας τα ζικ-ζακ του τεχνητού. Άλλο ένα χτύπημα με το καλάμι και πήγαινα να σκάσω από αγωνία. «Έλα τώρα, πριν πατώσει». Φώναξα και σα να κοκκάλωσε ο χρόνος.

Το νήμα τέντωσε απότομα και καταλαβαίνοντας ότι το ψάρι άρπαξε τον πλάνο κάρφωσα με δύναμη προς τα πίσω. Ένα γερό κατέβασμα του καλαμιού και τα φρένα που τσίριξαν με έβαλαν σε βαθιά εγρήγορση. Λίγα μέτρα νήματος έφυγαν γρήγορα από το μηχανισμό και έμεινα να κοιτάω μπροστά μου ένα κάθετο εντυπωσιακό σάλτο!! Το ψάρι υψώθηκε περίπου ενάμιση μέτρο πάνω από το νερό, κάνοντας μια πιρουέτα γύρω από τον εαυτό του.

Έμοιαζε σα χορευτής του πάγου ντυμένος με φανταχτερά ρούχα, ενώ ο χαμηλωμένος Ήλιος το έλουζε !!  Μα τι όμορφες στιγμές είναι αυτές!! Μετά την απότομη προσθαλάσσωση ο κυνηγός έκανε να φύγει προς τα αριστερά ακολουθώντας μάλλον το υπόλοιπο κοπάδι. Ακολούθησα κι εγώ γρήγορα βαδίζοντας την παραλιακή γραμμή και μαζεύοντας μέτρα. Τον κοίταξα, ακόμα θυμάμαι το δικό του μάτι καρφωμένο πάνω μου, ήταν ένα μέτρο από την ακτή. Δεν είχε καμία ελπίδα, με μια βιαστική κίνηση τον τράβηξα έξω.

Ακριβοθώρητο ψάρι, ο εξοπλισμός όμως ήταν πολύ πάνω από τις δυνάμεις του. Σπαρταρούσε πάνω στα νεκρά φύκια γεμίζοντας αίματα τα βότσαλα, η ζωή του θα έσβηνε λίγο πριν τη δύση που θα ερχόταν σε λίγο. Ένας υπέροχος μαχητής, ο φθινοπωρινός κυνηγός που λαχταρούσα.

Ο καιρός της Χρυσοφρύδας

Όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο εξειδικευμένο άρθρο, η 28η Οκτωβρίου εκτός από εθνική επέτειος είναι και γιορτή τσιπούρας. Δύο εβδομάδες ακριβώς μετά την σύλληψη του κυνηγού επιχείρησα να πιάσω πάλι ντάσκες και mahi-mahi στον ίδιο τόπο. Το ψάρεμα ήταν πολύωρο απλωμένο χρονικά τις ίδιες ώρες με το προηγούμενο αλλά ολότελα αποτυχημένο. Τα αποτελέσματα ήταν μηδενικά. Είναι απογοήτευση να μην μπορείς τέλη Οκτώβρη να πιάσεις ούτε λέπι. Όμως η δράση εκείνης της ημέρας δεν είχε τελειώσει ακόμη.

Αν και αρκετά κουρασμένος, ήπια ένα δυνατό καφέ και πάνω στη δύση του Ήλιου κατευθύνθηκα για ένα ενδιάμεσο τόπο. Στη διαδρομή είδα τη σελήνη να ανεβαίνει πάνω από τη θάλασσα και να βάφεται πορτοκαλί από τα χρώματα της στιγμής. «Εντάξει, είμαι τυχερός και μόνο γι αυτό». Σκέφτηκα, και σιγά σιγά έφυγε από πάνω μου όλη η μυϊκή  κούραση της ημέρας. Η ψυχή μου γαλήνεψε. Περίπου 15 παστές μεγάλες σαρδέλες περίμεναν στο ψυγείο μου για να ψαρευτούν. Τσιπούρες ή λαβράκια, ότι τύχει, και τα δύο είδη συχνάζουν στον τόπο.

Η Υπομονή αμείβεται

Έφτασα στην προβλήτα, κατέβασα από το αυτοκίνητο το καλάμι μου, το ψυγείο, την φωτογραφική μηχανή και την απόχη. Λυτά και ταπεινά έκατσα στην άκρη της εξέδρας και μαλάγρωσα με τα κεφάλια και τις ουρές. «Σε λίγο τα ψάρια θα φανούν. Αν υπάρχουν» Μουρμούρισα και άφησα την παράταιρη, καλοκαιρινή δροσιά, να χαλαρώσει το σώμα και το νου μου, ένα βράδυ τέλος Οκτωβρίου! Κοντοστάθηκα μόνο για το νούμερο του αγκιστριού που θα έδενα απ ευθείας πάνω στην 22ρα μάνα.

Αποφάσισα γρήγορα. «Νούμερο 1, λαβρακίσιο, στραβό με μεγάλη νούλα και ίσια αρπαγή» Μάλλον επιπόλαιη επιλογή, αλλά έδειξε αμέσως την πρόθεση. Όλα ή τίποτα!

Μετά από μία ώρα άκαρπου ψαρέματος, είχα χαλαρώσει τόσο που η ζέστη και η αψαρία της ημέρας είχαν εξαφανιστεί από πάνω μου. Δύο μικρά λαβράκια πιάστηκαν και αφέθηκαν γρήγορα ελεύθερα. Η σαρδέλα τελείωνε. Περίπου 3 δολώματα είχαν μείνει όταν τα τσιμπήματα άλλαξαν χαρακτήρα. Δύο βίαια τραβήγματα του καλαμιού με κινητοποίησαν. Τρίτη και φαρμακερή λέει το λαϊκό ρητό, έτσι κι έγινε.

Με τις αισθήσεις στα κόκκινα, παρατήρησα την μύτη του καλαμιού να κάμπτεται, έδωσα γρήγορα λίγη πετονιά ακόμη στο ψάρι με το χέρι και μετά κάρφωσα με σύνεση. Το βάρος που ένιωσα δεν με συγκλόνισε, αλλά τα λίγα φρένα και η παραβολή του καλαμιού, δυσδιάκριτη μες τα σκοτάδια, υποσχέθηκαν κάτι καλό. Αν ήταν λαβράκι θα είχε κάνει ένα δυνατό πρώτο κεφάλι αλλά δεν το έκανε.

Κρατούσε χαμηλά την πάλη του. Έπαιρνε λίγα φρένα με αρκετά σκορτσαρίσματα. Όταν κατάφερα να έχω οπτική επαφή σε βάθος ενός μέτρου, το είδα να παλεύει οριακά πάνω από την ψηλή φυκιάδα. «Μάλλον λαβράκι», σκέφτηκα. Μετά το έχασα για λίγο, φοβήθηκα ότι θα μπλέξει την πετονιά στα παλούκια της ξύλινης εξέδρας. Κατάφερα και του γύρισα την πορεία, είχε κουραστεί.

Ανέβηκε λίγο και άνοιξα το φακό μου. Τα έχασα προς στιγμή, μετά όλα ξεκαθάρισαν. «Τι λαβράκι λες βρε φαντασμένε!» Μάλωσα τον εαυτό μου και άπλωσα το αριστερό μου χέρι να αρπάξω την απόχη. Μια πανέμορφη τσιπούρα πάλευε για την ζωή της προσπαθώντας να βρει μέρος να τρυπώσει. Με την τρίτη προσπάθεια η Βασίλισσα μπήκε στο νάιλον δίχτυ και όλα τελείωσαν. Η χαρά μου ήταν πολλή μεγάλη.

Ψάρια τέτοιου μεγέθους σπανίζουν πια, τουλάχιστον στα δικά μου ψαρέματα! Το λαβρακίσιο αγκίστρι την είχε αρπάξει επιδερμικά από το κάτω χείλος, που παρόλο το λευκό του χρώμα, μου θύμισε προς στιγμή ευτραφή νέγρα τραγουδίστρια των blues του Αμερικάνικου Νότου. Κάπως έτσι εξηγώ και την μικρή σύγχυση που μου προκάλεσε η όχι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση που πρόβαλλε.

Tags