Σπύρος Χαλάστρας: 43 Χρόνια με Φουσκωτό Σκάφος – η αυλαία πέφτει όχι όμως η αγάπη για το γαλάζιο
Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε… Ίσως ο μεγαλύτερος. 43 χρόνια ταξίδια και εμπειρίες στο θαλασσινό στοιχείο, πάντα με το φουσκωτό σκάφος στο πλευρό μου. Όμως, αυτό που δεν κλείνει ποτέ είναι η αγάπη για τον απέραντο ορίζοντα. Αντίθετα, μεγαλώνει… γίνεται ακόμα πιο δυνατή.
του Σπύρου Χαλάστρα, Πρόεδρου του Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών Αλεξανδρούπολης
Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Τόση ώρα προσπαθώ να πείσω το μολύβι να ξεκινήσει και να αρχίσει να φέρνει πίσω τις αναμνήσεις από τα 43 αυτά χρόνια στη θάλασσα, άλλωστε ήταν τόσο καλά διατηρημένες με τόση αλμύρα, πώς να αλλοιωθούν.
Θα μου πει κάποιος για ποιο λόγο… απάντηση δεν μπορώ να δώσω, στη ζωή μας έχουμε δημιουργήσει οι περισσότεροι κάποια κεφάλαια που δώσαμε τον εαυτό μας και πήραμε πολύ περισσότερα.
Από το ταξίδι στα Δωδεκάνησα στη Χάλκη.
Σπείραμε περιπλανήσεις και τώρα θερίζουμε αναμνήσεις
Ένα από αυτά τα κεφάλαια, ίσως το μεγαλύτερο, ήταν… είναι… και θα είναι αυτό το γαλάζιο στοιχείο, θηρίο, σειρήνα, όπως θέλετε να το ονομάσετε. Πότε αγριεμένο, πότε ήρεμο, το πρόσωπο της θάλασσας, ανάλογα με τα κέφια της, μας φτιάχνει τη διάθεση, μας ημερεύει, μας φοβίζει, μας εμπνέει… το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται, όμως ας ρυθμίσουμε τον χρονοδιακόπτη κάπου εκεί στο 1981…
Όλοι όσοι λατρεύουν την ελευθερία, όσοι ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από αυτά που φαίνονται, θα πετούν πάντα μαζί με τον γλάρο Ιωνάθαν…
…όταν ο Richard Bach έγραφε το πιο διαχρονικό ίσως βιβλίο όλων των εποχών, τον γλάρο Ιωνάθαν, απόσπασμα από το οποίο είναι και τα παραπάνω, πιθανόν δεν φανταζόταν ότι σηματοδοτούσε την επαλήθευση της τόσο στενής σχέσης μεταξύ της θάλασσας και αυτών που κατά κάποιον τρόπο την θεωρούν κρυφή ή φανερή ερωμένη, έχοντας σημείο αναφοράς το παραπάνω απόσπασμα.
Στη Σκόπελο, με αφορμή την Πανελλήνια Συνάντηση Φουσκωτών στην Αλόννησο.
Η λήψη των εικόνων της, που αποτελούν αναμφίβολα αδιαπραγμάτευτα δώρα στις αισθήσεις μας, γίνεται σε κάποια ειδική συχνότητα που το μήκος κύματος το αντιλαμβάνονται πολύ καλύτερα οι δέκτες, που η μύησή τους έγινε από τα παιδικά τους χρόνια, όταν πέταξαν το πρώτο πετραδάκι στο κύμα που έσκαζε μπροστά τους, τη στιγμή που κάποιος γλάρος από πάνω ήταν μάρτυρας στο ξεκίνημα αυτής της τρυφερής σχέσης.
Από εδώ ξεκίνησαν όλα… συμβατικό φουσκωτό ZODIAC 3.20
Ήταν η εποχή που ένα φουσκωτό 5 μέτρων δεν ήταν… τέντερ, αλλά κανονικό φουσκωτό που έστω με κάποιες υποχωρήσεις μας πήγαινε σχεδόν παντού, οικονομικά και απλά. Σίγουρα τα σκάφη είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανιούσα, αλλά με αυτό μπορούσες να γυρίσεις το μισό Ιόνιο με 90 δίχρονα άλογα, ενώ η βενζίνη δεν ήταν το κύριο έξοδο του ταξιδιού σου, άλλωστε ποιος είπε ότι η απόλαυση πάει με το μέτρο.
Στα απίστευτα νερά της Θάσου.
Όλα ξεκίνησαν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με ένα μικρό, συμβατικό φυσικά, φουσκωτό 3.20 ZODIAC, τι άλλο τότε, και με έναν κινητήρα 8 αλόγων, πανδαισία, είχες την αίσθηση ότι μπορούσες να πας παντού, να βλέπεις την ακτή να απομακρύνεται, ήρθε και το πρώτο πλαναρίσμα, συναισθήματα πρωτόγνωρα… Φόρτωνες σ’ αυτά τα 3,20 μέτρα σκηνές, υπνόσακους και κυρίως όνειρα, όρεξη, φούσκωνες καλά τα μπαλόνια και έβαζες ρότα για την παραλία με τα δέντρα που είχες στο μυαλό σου.
Κάπου στο Αιγαίο παίζοντας με τα κύματα
Τώρα αν ήταν 10 ή 30 μίλια μακριά, το ξεχνούσες, φουντάριζες εκεί μπροστά και ο χρόνος σταματούσε να κυλάει… τέρμα τα ρολόγια. Η σκηνή στην αμμουδιά, στη σκιά των δέντρων, και η άλλη σκηνή, το φουσκωτάκι, στο νερό μπροστά σου, έννοιες συνώνυμες. Βέβαια μερικές φορές έφτανες μέχρι εκεί βρεμένος εσύ και ό,τι κουβαλούσες, μα δεν πειράζει, καλοκαίρι είναι, ήλιος θα τα στεγνώσει.
Με το αυτοκίνητο μπορούσες να κάνεις το ίδιο αν υπήρχε δρόμος, στεγνός μεν, αδιάφορος δε. Στα ναυτικά σαλόνια κοιτάμε με δέος τα τεράστια σκάφη αλλά πιάνουμε τον εαυτό μας πολλές φορές να κολλάει στα μικρά συμβατικά…
Στα μικρά νησάκια Δρένια, κοντά στην Αμμουλιανή.
Αργότερα τα μεγέθη σκαφών άρχισαν να μεγαλώνουν, κάποια έντυπα άρχισαν να δημοσιεύουν τα ακριβά αντικείμενα του πόθου. Κάποιες πονηρές σκέψεις για το 5 μέτρο… Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πριν χρόνια είχαμε ξεκινήσει πέντε, εξαμετρα πλέον, φουσκωτά από την Αλεξανδρούπολη για την Κρήτη, που δεν είναι και μικρό ταξίδι, φτάνοντας στην Τζιά δέσαμε δίπλα σε κάποιο θεόρατο γιοτ, σχολιάζαμε και συγκρίναμε τα φουσκωτά μας με το αντικείμενο της απόλυτης θαλασσινής χλιδής που ήταν δίπλα μας.
Κουβεντιάζοντας όμως το βράδυ στην ταβέρνα με τον καπετάνιο του γιοτ μας είπε χαμογελώντας ότι οι ιδιοκτήτες του γιοτ εξέφρασαν την έκπληξή τους για το ταξίδι μας έστω και με τα εξαμετρα. Δεν ξέρω πόση δόση αλήθειας είχαν τα λόγια του, όμως εμείς δεν θέλαμε και πολύ να ξεχάσουμε τις… συγκρίσεις και να κοιτάξουμε με μεγαλύτερη συμπάθεια τα μπαλόνια που ήταν δεμένα μπροστά μας.
Στην αγαπημένη μας Σαμοθράκη.
Τα μπρος – πίσω στον χρόνο στις αναμνήσεις είναι αναπόφευκτα, κάποια χρόνια τα περάσαμε με το συμβατικό, και ήρθε το μεγάλο σοκ… την άνοιξη που πήγα να ανοίξω και να φουσκώσω τα μπαλόνια, είδα 4 ωραιότατες μεγάλες τρύπες, κάποιο τρωκτικό μας διέλυσε το όνειρο. Απελπισία, όμως οι σκέψεις τρέχουν και κάποια στιγμή ένα μικρό RIB γίνεται πραγματικότητα. Τα οικονομικά περιορισμένα, τα όνειρα απεριόριστα… 4.20 μέτρα το νέο σκάφος με 30άρα μηχανή, τιμονιέρα, ταμπουκι και μια πονηρή ματιά στο νησί που είναι απέναντι, τη Σαμοθράκη.
Μήλος, μέσα στο σπήλαιο Συκιά.
Στην πρώτη μπουνατσά μετά το στρώσιμο της μηχανής, είδα τις Θρακικές ακτές να απομακρύνονται και στα μισά της διαδρομής έσβησα τη μηχανή και κοιτούσα γύρω σαν υπνωτισμένος… το όνειρο συμπλήρωνε ένα δελφίνι που με καλωσόρισε εκεί στα ανοιχτά, στο πέλαγος… Άλλα δέκα μίλια και το μικρό φιλοξενούμενο λιμανάκι στα Θέρμα μας υποδέχεται, όμως πολύ γρήγορα μετακινήθηκα δίπλα στο φυσικό κάμπινγκ που διέθετε τότε ένα μικρό φυσικό λιμανάκι, έδεσα το φουσκωτό στα… πλατάνια, περνώντας ένα μικρό στομίο που υπήρχε και έβγαζε στη θάλασσα… τι άλλο να ζητήσεις…
Άγιος Ευστράτιος ή Άη Στράτης
Εκατό μέτρα δίχτυ έριχνα κάθε απόγευμα και το πρωί μισός κουβάς ψάρια, δεν τα πρόλαβα, μοίραζα και στους λίγους τουρίστες της τότε εποχής. Στο γυρισμό βέβαια, ο μόνιμος σχεδόν γρέγος μου έκανε τη ζωή δύσκολη, τέσσερα με μέτρα και κάτι ήταν το φουσκωτό.
Μέχρι τότε σχεδόν μόνος ή με παρέα για ψάρεμα, και λίγο αργότερα, όταν άρχισε να ταξιδεύει και η οικογένεια, το μέγεθος ανέβηκε στα 4.84, ένα Ιταλικό RIB, και πολύ γρήγορα σε ένα ελληνικό 5.20 που το λάτρεψα. Όμως τα παιδιά θέλουν χώρο και έτσι λίγα χρόνια αργότερα το 6.10 ήταν γεγονός, με χώρους για ύπνο κάπως… κανονικούς, και για να τελειώσω με την μικρή αυτή αναδρομή μεγέθων το κύκνειο άσμα ήταν ένα 6.50 EAGLE με 200… πεινασμένα άλογα YAMAHA, δεν διστάζω να το αναφέρω, που ήταν μαζί μας για 21 ολόκληρα χρόνια, μέχρι πριν λίγες μέρες που έφυγε να δώσει χαρές στον επόμενο ιδιοκτήτη.
Αποχαιρετισμός, το 6.50 EAGLE, 21 ολόκληρα χρόνια μαζί σε όμορφα θαλασσινά ταξίδια…
Με αυτό γυρίσαμε όλο σχεδόν το Αιγαίο, με πρώτο μεγάλο ταξίδι στα Δωδεκάνησα, με το εκπληκτικό Μαράθι, ακολούθησαν δυο φορές οι Κυκλάδες, αρκετές φορές στις Σποράδες, Χίος, Λέσβος, Άγιος Στράτης, Χαλκιδική, και φυσικά Θάσος και Σαμοθράκη, γενικά τις περισσότερες φορές για διακοπές στα λίγα νησιά που έχουμε στο βόρειο Αιγαίο.
Η προτίμησή μας τις περισσότερες φορές στην λεγόμενη άγονη γραμμή που είναι τελικά η πιο γόνιμη… Όλες οι αποχρώσεις του μπλε ήταν εκεί… κάθε τόσο φέρνεις στο νου σου όλα τα μίλια που αρμενίσαμε προσπαθώντας να φτάσουμε στον προορισμό που είχαμε στο θαλασσινό μας όνειρο, γιατί η ζωή είναι στιγμές που συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουμε…
Πανελλήνια Συνάντηση Ομίλων Φουσκωτών στη Μυτιλήνη.
Τελικά με τα φουσκωτά μας μικρύναμε κάπως, μεταφορικά βέβαια, το Αιγαίο. Εδώ χρειάζεται να γίνει μια μικρή μνεία, στον βορρά οι αποστάσεις είναι αναλογικά μεγάλες και τα περάσματα δύσκολα, και πρέπει να μάθουμε πολύ καλά τα ωράρια του Ποσειδώνα.
Όμως επιστροφή πάλι στο σήμερα, εκεί δίπλα στην αμμουδιά, μέσα στη ζεστασιά του αυτοκινήτου, και με τη θάλασσα να αγριεύει, 6άρι νοτιάς, φέρνει συνεχώς αναμνήσεις την μία μετά την άλλη, προσέχω στις σημειώσεις μην ξεχάσω καμιά, και πώς να ξεχάσεις…
Αντικύθηρα, επιστρέφοντας από την Κρήτη.
Και πάλι ο χρόνος πίσω, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στις πρώτες ανοιξιάτικες ζεστές μέρες, ετοιμάζοντας το φουσκωτό, είδα μερικούς γνωστούς αλλά και αγνώστους να κάνουν το ίδιο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, και η φλας-ιά, η ιδέα ήρθε ξαφνικά, να γίνουμε μια παρέα, μια μικρή ομάδα, για μικρές ή μεγάλες εξορμήσεις.
Η ομάδα έγινε αμέσως με ενθουσιασμό και όνειρα, και για αρκετά χρόνια ήμασταν άτυπα κάτι σαν όμιλος, μέχρι την πανελλήνια συγκέντρωση ομίλων φουσκωτών που έγινε στη Σύρο το 2008, οπότε γίναμε σύλλογος και με τον νόμο λόγω της ομοσπονδίας.
“Η Θάλασσα Ενώνει την Ελλάδα” το μότο μας από το ταξίδι στην Κρήτη.
Σε όλες τις πανελλήνιες συναντήσεις ήμασταν παρόντες, κάποιες φορές με τα σκάφη, αλλά τις περισσότερες χωρίς αυτά λόγω της μεγάλης απόστασης. Νομίζω ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρώτα οι άνθρωποι και μετά τα … μπαλόνια, και μαζί και όλες οι χαρτονένιες αναμνήσεις δηλαδή οι φωτογραφίες θα είναι φυλαγμένες προσεκτικά για να θυμόμαστε αυτές τις στιγμές.
Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια αν ρωτούσε κάποιος ποιο ήταν αυτό που μας έμεινε περισσότερο… ναι μεν αισθάνομαι γεμάτος που αρμενίσαμε, μαζί με την καπετάνισσα Κοραλία, φτάσαμε και απολαύσαμε όλο αυτό το θαλασσινό σύμπλεγμα του Αιγαίου και λίγο του Ιονίου, αλλά κυρίως γιατί γνώρισα τόσους, μα τόσους, ανθρώπους της θάλασσας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, από διάφορους ομίλους, γίναμε μια μεγάλη παρέα και αναφέρομαι στην ομοσπονδία, μια γνωριμία και φιλία που θα κρατήσει για πάντα. Μας ένωσε το κοινό θαλασσινό όραμα, βρήκαμε ξεχασμένα κομμάτια του εαυτού μας…
Σε μία από τις πολλές συναντήσεις της Ομοσπονδίας στο φιλόξενο χώρο του Ιάσωνα.
Αλόννησος 2016
Τελειώνοντας θα θυμάμαι την τελευταία εξόρμηση στη Σαμοθράκη, την επιστροφή, την ιεροτελεστία της ανελκύσεως του φουσκωτού για τελευταία φορά, και φυσικά την τελευταία ματιά όταν φορτώθηκε στο καράβι για κάπου αλλού…
Τελικά η ζωή δεν είναι οι μέρες που πέρασαν, αλλά οι μέρες που θυμόμαστε, και θα συνεχίσουμε να φέρνουμε στο νου μας τα βράδια στα λιμάνια και στις παραλίες, όταν το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό μαζί μας…
Αλόννησος, Πανελλήνια Συνάντηση Φουσκωτών, χαμός!
Από το ταξίδι στην Κρήτη, Μπάλος
Τι άλλο να ζήσουμε, όλα όσα θέλουμε είναι εδώ…
