33ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Laredo, Ισπανία 2023 – με τα μάτια του Αθλητή Γεράσιμου Καββαδία
Ο Γεράσιμος Καββαδίας κατάφερε να φτάσει στη δεκάδα ανάμεσα σε 70 αθλητές από όλο τον κόσμο σε μία τράπεζα αγώνα εντελώς διαφορετική από το αυτή της μεσογείου.
Ακολουθεί ο δικός του απολογισμός και εμπειρία όπως την έζησε από την συμμετοχή του στηρίζοντας με το καλύτερο δυνατό τρόπο το ελληνικό ψαροτούφεκο.
Η ψαριά της δεύτερης ημέρας που του έδωσε την 8η θέση ημέρας και την δέκατη θέση στο παγκόσμιο.
Γ.Κ.: Ένα ακόμα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε και αφού πέρασε μια εβδομάδα έφτασε και για μένα η ώρα του απολογισμού. Θα σταθώ περισσότερο σε ευχαριστίες προς όσους βοήθησαν να πραγματοποιηθεί ακόμα μια συμμετοχή, παρά στο τεχνικό κομμάτι του αγώνα, το οποίο όπως φαίνεται και από το αποτέλεσμα της 10ης θέσης, περιέχει περισσότερα λάθη από σωστά.
Συνοψίζοντας τα μειονεκτήματα της προετοιμασίας και συμμετοχής, ιεραρχώντας τα ξεκινώντας από το σημαντικότερο, θα θέσω ως πρώτο την παντελή έλλειψη εμπειρίας στο ψάρεμα στον ωκεανό.
Οι μεταβαλλόμενες συνθήκες και οι πολυήμερες κακοκαιρίες είναι μάλλον κάτι το συνηθισμένο εκεί και μπορώ να πω πως δοκίμασαν τα νεύρα μας και την υπομονή, αφού βλέπαμε κάποιες μέρες να περνάνε πολύ δύσκολα βάζοντας στίγματα στο gps που μάλλον δε θα χρησίμευαν ποτέ, με ψάρια που θα τα έβλεπα στιγμιαία στη ροή του ψαρέματος και που επάνω τους, τουλάχιστον στο δικό μου μεσογειακό μυαλό, δεν μπορούσε να βασιστεί η στρατηγική του αγώνα.
Η ψαριά της πρώτης ημέρας.
Το δεύτερο και πιθανόν εξίσου σημαντικό είναι η έλλειψη κατανόησης της ενδεδειγμένης στρατηγικής για έναν αγώνα που είχε ψάρια σε μικρά και μεσαία βάθη κυρίως. Εκ των υστέρων μπορώ να πω πως δεν πήρα τα απαραίτητα ρίσκα για να μαζέψω το μάξιμουμ των πόντων και κινήθηκα πιο αμυντικά εξασφαλίζοντας πρώτα τα βαθύτερα μαρκαρισμένα ψάρια μου, ενώ μάλλον τα πράγματα έπρεπε να γίνουν με την αντίθετη σειρά.
Τρίτο πρόβλημα για εμένα ήταν τα μουγγριά στην πρώτη τράπεζα, τα οποία δεν μπόρεσα να καταλάβω που βρίσκονταν. Εξάλλου το έχω ξανά δηλώσει πως δεν είμαι φαν του ψαρέματος στην τρύπα!
Τέταρτο η έλλειψη εξοικείωσης με τα μεγέθη και τα όρια των ψαριών που μου στοίχισε τις δύο ποινές τη δεύτερη μέρα και έναν σηκιό που δεν ζύγισε – ο οποίος και θα οδηγούσε στο κλείσιμο του είδους – με ότι αυτό συνεπάγεται βαθμολογικά, ενώ υπήρχαν και άλλοι μεγαλύτεροι σηκιοί για να χτυπήσω.
Σίγουρα υπήρξαν και άλλα μικρότερα προβλήματα που με οδήγησαν σε αυτή τη θέση. Δεν ξέρω αν θα μου δοθεί η ευκαιρία άλλου ταξιδιού στον ωκεανό αλλά αν υπάρξει σίγουρα θα είμαι σοφότερος.
Αυτό που σίγουρα κρατάω είναι η πολύ τιμητική διετής πρόσκληση για το Masters της Μαγιόρκα τον Γενάρη, η οποία απευθύνεται στους 10 πρώτους του κόσμου. Οφείλω τέλος να πω πολλά συγχαρητήρια στον πρωταθλητή Santi, ο οποίος ανέβηκε επιτέλους πανάξια στο κορυφαίο σκαλί του κόσμου.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που βοήθησαν με διάφορους τρόπους τη συμμετοχή μου.
Πρώτο από όλους θέλω να ευχαριστήσω τον Τάσο Χάλαρη και την εταιρία XT Diving που χωρίς την οικονομική και υλικοτεχνική βοήθεια που παρείχαν δε θα μπορούσα ούτε καν να διανοηθώ τη συμμετοχή μου στο Laredo. Εδώ πρέπει να τονίσω πως είναι φοβερά ρομαντικό εκ μέρους ενός χορηγού να διαθέτει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως οι πιθανότητες είναι εναντίον του αθλητή του. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν και νομίζω πως θα το επαναλάβει στην πρώτη ευκαιρία.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την εταιρεία Furuno Hellas που και αυτή παρείχε την υποστήριξή της για ακόμα έναν αγώνα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει και στους ανθρώπους του Ν.Α.Ο. Κέρκυρας και ειδικότερα στο Χρήστο Δούκα, που σε ότι ζήτησα για αυτόν αλλά και για τους τελευταίους αγώνες μου, δεν μου το αρνήθηκαν.
Να ευχαριστήσω επίσης και την Ε.Ο.Υ.Δ.Α η οποία έχει ξανά ξεκινήσει να υποστηρίζει οικονομικά το άθλημα συμμετέχοντας σε μέρος των εξόδων της συμμετοχής μας στα διεθνή πρωταθλήματα.
Ευχαριστώ τον Δημήτρη Μπαχράμη και την εταιρία CAAN για τις πολύ όμορφες αθλητικές ενδυμασίες που μας παρείχε και που μας έκαναν να μοιάζουμε ακόμα περισσότερο με ομάδα.
Ευχαριστώ τους συναθλητές μου Γιάννη Σιδέρη, Μανώλη Γιάνκο και Νίκο Καμπάνη που έστω και αν γνώριζαν τις δυσκολίες ήταν εκεί για ακόμα μία φορά κρατώντας τη φλόγα του ελληνικού αγωνιστικού ψαροντούφεκου ζωντανή. Θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσω και τους ανθρώπους της διοργάνωσης οι οποίοι έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να συντονίσουν εκατό άνδρες και γυναίκες τις μέρες του πρωταθλήματος.
Άφησα για το τέλος τον επιστήθιο φίλο μου Σοφοκλή Τριαλώνη, ο οποίος έφυγε μακριά από την οικογένειά του και τις υποχρεώσεις του, ξόδεψε την άδειά του και τράβηξε μαζί μου το κουπί της προετοιμασίας και του αγώνα ως βαρκάρης, τεχνικός, μάγειρας, κουβαλητής κλπ κλπ… Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!
Κλείνω αυτόν τον απολογισμό με ένα μικρό παράπονο το οποίο θα ήθελα να εκληφθεί ως προτροπή. Σε αυτό το Παγκόσμιο έπεσαν 71 άνδρες και 30 γυναίκες. Μεταξύ αυτών τρεις Έλληνες και καμία Ελληνίδα. Ο Γιάννης Σιδέρης έχει στην κατοχή του δύο αργυρά μετάλλια σε Παγκόσμιο και ήρθε για έξι ημέρες προετοιμασίας και ο Μανώλης Γιάνκος έχει ένα χρυσό σε Ευρωαφρικανικό και ήρθε για τέσσερις μέρες προετοιμασίας. Όχι επειδή δεν ήθελαν να έρθουν για περισσότερες, απλά επειδή αυτό δεν ήταν οικονομικά και πρακτικά εφικτό. Επίσης κανείς μας δεν είχε βοηθούς στο νερό, πέρα από τη φιλότιμη προσφορά του Νίκου του Καμπάνη.
Και στους τρεις τους, εγώ προσωπικά, υποκλίνομαι. Δε με ενδιαφέρει να συγκριθώ με τους Ισπανούς και τους Ιταλούς σε θέματα χρηματοδότησης, σχεδιασμού, προετοιμασίας και αθλητικής συνειδητοποίησης γιατί ξέρω πως κάθε φορά θα χάνω. Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Μου φαίνεται όμως σαν να κάνουμε κάτι τελείως λάθος όταν ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά να επωμιστούν το ίδιο βαρύ φορτίο και πιθανόν να τσαλακώσουν την εικόνα τους επειδή οι υπόλοιποι θελήσαμε να κρατήσουμε αψεγάδιαστη τη δική μας.
Για να μην παρεξηγηθώ, το σχόλιο αυτό δεν πάει σε όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έθεσαν εαυτούς στη διάθεση της Εθνικής Ομάδας ή ξόδεψαν χρόνο και χρήμα για να συμμετέχουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Αυτοί – σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – μάλλον το έκαναν το χρέος τους.
Αναφέρομαι σε όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι απείχαν γενικότερα και συστηματικά από τη συμμετοχή. Το γνωρίζω πως όλοι έχουν δουλειές, οικογένειες και υποχρεώσεις, απλά μου είναι λίγο δύσκολο να καταπιώ πως έχουμε αφήσει για πολλά χρόνια ελάχιστους ανθρώπους να επωμίζονται μονομερώς το βάρος της υποστήριξης ενός πολύ σημαντικού πυλώνα της δραστηριότητας του ψαροντούφεκου στην Ελλάδα.
Οι δυνάμεις τους κάποια στιγμή λιγοστεύουν και προτρέπω όποιον επιθυμεί να βοηθήσει μέσω της συμμετοχής, να το κάνει άμεσα ξεκινώντας από το επόμενο Πανελλήνιο…
Εις τα επόμενα!
