ΑΦΗΓΗΣΗ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ… ΣΤΟ ΨΑΡΟΤΟΥΦΕΚΟ
Οι περισσότερες ανατροπές στον τρόπο που θα ψαρέψουμε ή στο είδος θηραμάτων που θα κυνηγήσουμε συνήθως γίνονται φθινόπωρο, αποτέλεσμα των άστατων και ευμετάβλητων καιρικών συνθηκών. Περιμένεις πως και πως να έρθει αυτή η εποχή του χρόνου που έχει τα περισσότερα ανεβάσματα μαύρων ψαριών και την ποικιλία θηραμάτων και έρχεται η φύση και ανατρέπει τα πάντα. Ξαφνικά μπουρίνια και αλλαγή διεύθυνσης ανέμων, σύνηθες φαινόμενο να καταστρέφουν τα σχέδια εντελώς ή μας αναγκάζουν να αλλάξουμε το συμφωνημένο τόπο επιλογής μας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Επειδή όμως με τη φύση δεν τα έβαλε ποτέ κανείς, είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε στις εκάστοτε καιρικές συνθήκες. Η ευελιξία κινήσεων θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει αν θέλουμε να μην παραμείνουμε στεγνοί με μια κούπα καφέ στο χέρι μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ή αραχτοί στον καναπέ κάποιας καφετέριας σκοτώνοντας κυριολεκτικά τον χρόνο μας.
Το φως της μέρας δεν έχει πολλές ώρες φωτίσει και γω καθισμένος στη βεράντα με τον νοτιά να μου χαϊδεύει το πρόσωπο σπάω το κεφάλι μου να βρω τόπο να χορτάσω τη δίψα μου για ψαροτούφεκο. Σα να μην έφταναν οι δυνατοί νοτιάδες της τελευταίας εβδομάδας, ήταν και οι δυνατές βροχές που έπεσαν ανεβάζοντας την υγρασία στην ατμόσφαιρα….και όχι μόνο.
Οι τελευταίες πληροφορίες από φίλους που πήγαν ήταν απογοητευτικές, αφού οι ορατότητες κάτω από το νερό θυμίζουν κάτι από βαρύ χειμώνα…Δεν είναι όμως χειμώνας είναι φθινόπωρο και στα μέρη μου τα λαβράκια δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις. Στα μέρη μου…..όχι όμως βορειότερα…στον Ευβοϊκό.
Η απόφαση πάρθηκε σε χρόνο μηδέν, αφού μαύρα δεν μπορούσα να κυνηγήσω θα πήγαινα να συναντήσω πρώιμα το ασήμι του χειμώνα που ερχόταν.
Τα πράγματα έτοιμα φορτωμένα από βραδύς με μοναδική προσθήκη επιπλέον μολύβια στη ζώνη αφού τα αποσπώμενα βάρη δίνουν γρήγορες και εύκολες λύσεις.
Η μέρα έχει μικρύνει αλλά ακόμη επιτρέπει τις πρωινές καθυστερήσεις στο ξεκίνημα αφού η νύχτα αρχίζει να απλώνεται λίγο πριν τις επτά το βράδυ.
Η αττική οδό μπορεί να στοιχίζει στην τσέπη αλλά δίνει γρήγορη πρόσβαση στην εθνική οδό, εξισορροπώντας το χρόνο με το χρήμα. Τα χλμ πολλά και οι ώρες που κυλούν ροκανίζουν τη μέρα και τη διάρκεια του ψαρέματος.
Το ταξίδι κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος του και οι ρόδες του αυτοκινήτου ακινητούν λίγα μέτρα μακρύτερα από τη θάλασσα. Λίγα λεπτά χαμένης ώρας για ξεκούραση και για έναν γρήγορο έλεγχο της ακτογραμμής.
Ο συνδυασμός της ρυτιδιασμένης θάλασσας και του σκοτεινού ουρανού από τα σύννεφα δίνουν ελπίδες για κάτι καλό. Η βροχή τις μέρες που προηγήθηκαν κάνει το χώμα να μυρίζει όμορφα, που με τη σειρά του ανακατεύεται με τη μυρωδιά από τα πρώτα τζάκια πού άναψαν, φέρνοντας μελαγχολία και αναμνήσεις από το καλοκαίρι που έφυγε, σηματοδοτώντας τον χειμώνα που έρχεται.
Ο μικρός από μπετό λιμενοβραχίονας είναι το μοναδικό σημείο που επιτρέπει να απλώσω την πραμάτεια μου δίχως να γεμίσω από άμμο. Όση ώρα άλλαζα παρατηρώ πως η ρηχή ακτογραμμή είναι θολή….κακό σημάδι σκέφτηκα. Αφού η ορατότητα πάντα στον τόπο αυτό είναι μικρή ακόμη και με τις ευνοϊκότερες συνθήκες, σκέψου τώρα που με δυσκολία διακρίνεται ο αμμώδης βυθός πόσο θολά θα είναι!!
Και δεν άργησε να έρθει η επιβεβαίωση. Μόλις έβαλα το κεφάλι κάτω από το νερό η ψυχρολουσία σε όλο της το μεγαλείο…..!
Τέντωσα το χέρι και με μεγάλη δυσκολία κατάφερνα να διακρίνω την πρώτη εγκοπή της βέργας. Αλλαγή όπλου με μικρότερο μήκος σωλήνα επιβεβλημένη. Το 95άρι αντικαταστάθηκε από 85άρι αλλά και αυτό στάθηκε μακρύ για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Άλλη μια αλλαγή και το 85άρι δίνει την θέση του στο 75άρι που με μεγάλη δυσκολία κατάφερνα να διακρίνω τα ρακόρ λίγο πριν την κεφαλή. Μικρότερο όπλο δεν είχα μαζί και για να είμαι ειλικρινείς όταν αναγκάζομαι να στήνω ενέδρες με το 75άρι με χαλάει και δεν το ευχαριστιέμαι.
Έτσι μην έχοντας και άλλη επιλογή αρχίζω να κολυμπώ στα τυφλά, ψηλαφώντας τον βυθό για να βρω σημείο αναφοράς και να στήσω τις ενέδρες μου. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, ήμουν αναγκασμένος να τραβάω το χέρι πίσω για να μπορέσω να διακρίνω τη μύτη της βέργας και να ρίξω σε όποιο τυχόν θήραμα περάσει από μπροστά της.
Η ώρα κυλούσε δίχως κανένα αποτέλεσμα. Ο ουρανός σκοτείνιασε και άλλο και τα σύννεφα μην μπορώντας να κρατήσουν άλλο το βαρύ τους φορτίο άρχισαν να το αδειάζουν. Αέρας σήκωσε κυματισμό που με τη σειρά του έριξε και άλλο την ορατότητα κάτω από το νερό.
Μπουρίνι κανονικό που αναγκάζει κάθε άνθρωπο με λογική να εγκαταλείψει το υποβρύχιο κυνήγι. Και να μη θες δηλαδή με ορατότητες που δεν ξεπερνούν μερικά εκατοστά του μέτρου τι ψαροτούφεκο να κάνεις.
Γύρισα πίσω στο μικρό μόλο που μετά βίας μπορούσε κανείς να διακρίνει μέσα από τέτοια βροχή ακούμπησα τα πράματα και δοκίμασα να βγάλω τη μάσκα. Η βροχή χαστούκιζε με δύναμη κυριολεκτικά το πρόσωπο και τα μάτια με τα βίας άφηναν μια χαραμάδα ίσα ίσα για να μπορούσα να βλέπω. Μην έχοντας άλλη επιλογή την ξαναφόρεσα και κινήθηκα προς το αυτοκίνητο.
Στον ουρανό οι αστραπές διαδέχονται η μια την άλλη δίχως να δίνουν ελπίδα καλυτέρευσης του καιρού το αντίθετο μάλιστα αφού η σκοτεινιά μεγάλωνε.
Τυχερός μέσα στην ατυχία μου λίγα μέτρα μακρύτερα από το αυτοκίνητο μια μικρή μονοκατοικία με βεράντα και χαμηλό φράχτη, μου δίνει λύση στο πρόβλημα να αλλάξω τη βρεγμένη στολή με στεγνά ρούχα.
Ελέγχω για τυχόν σκύλο και αφού σιγουρεύω πως δεν….με γρήγορες κινήσεις βρίσκομαι κάτω από την βεράντα, ψάχνοντας μια γωνιά να αλλάξω.
Βγάζω τη μάσκα και παρατηρώ πέρα τον ορίζοντα τη μαυρίλα του ουρανού και τις αστραπές που χάνονται στο μολυβί της θάλασσας.
Ξαφνικά η βαριά ξύλινη πόρτα του σπιτιού ανοίγει και ένας ηλικιωμένος κύριος με καλεί να περάσω μέσα. «Πέρνα παιδί μου μη κάθεσαι σε αυτόν τον χαλασμό, έλα μέσα να αλλάξεις. Μη φοβάσαι εγώ με την κυρά μου είμαστε μόνο, πέρνα στο μπάνιο και άλλαξε με την ησυχία σου.”
Δίχως να το πολυσκεφτώ πέρασα μέσα και η κυρία του σπιτιού με οδήγησε στο μπάνιο για να αλλάξω. Λίγα λεπτά χρειάστηκαν και επέστρεψα στο σαλόνι εκεί που ο παππούς καθισμένος στην πολυθρόνα του με περίμενε μαζί με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι και λίγα σπιτικά κουλουράκια σε ένα πιατάκι. Μια ηλεκτρική σόμπα δίπλα στην πολυθρόνα έσπαγε την υγρασία αφού το τζάκι ήταν σβηστό.
“Νικόλα με λένε και από δω η κυρά μου η Μάρω, είμαστε μαζί περισσότερο από 35 χρόνια. Από πούθε έρχεσαι…από Αθήνα; Σε έβλεπα που άλλαζες πριν την καταιγίδα και αναρωτιόμουν, μα καλά καιρό δεν είδε….”
Αμ δεν είχα δει, ήταν τόση η λαχτάρα μου να βουτήξω που δεν είχα δει καιρό καθόλου για την περιοχή που είχα επιλέξει να ψαρέψω.
Κουβέντα στην κουβέντα η ώρα κύλησε ευχάριστα και γρήγορα, αλλά ο χρόνος με πίεζε αφού η απόσταση μέχρι πίσω στο σπίτι αρκετή και το μεγαλύτερο μέρος θα το διένυα με βροχή. Ευχαρίστησα το ηλικιωμένο ζευγάρι σηκώθηκα και προχώρησα προς την πόρτα. Τότε ο κυρ Νίκος μου έφερε μια ομπρέλα λέγοντας μου πως δεν του αρέσει να αφήνει μια δουλειά στη μέση. «Σε κράτησα στεγνό από την καταιγίδα δεν θα αφήσω να βραχείς για μερικά μέτρα. Αυτή τη φορά να βγεις από την μπροστινή είσοδο η καγκελόπορτα είναι πάντα ξεκλείδωτη να το θυμάσαι. Απλά τράβα το σύρτη και ξαναβάλτον».
Το βλέμμα του με παρακολουθούσε από την ανοιχτή ξύλινη πόρτα μέχρι τη στιγμή που το αυτοκίνητο χάθηκε….
Πίσω στο σπίτι με την οικογένεια μια διαφορετική ιστορία θα ειπωθεί δίχως ψάρια ενέδρες και βουτιές. Μια ιστορία που μου έμεινε να μου θυμίζει πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Από τότε άλλες δυο φορές πήγα για ψάρεμα στην ίδια περιοχή, όχι τόσο για το ψάρεμα όσο για τον κυρ Νίκο και την κα Μάρω. Μάταια δεν τους ξανάδα ποτέ. Η καγκελόπορτα πάντα ξεκλείδωτη μονάχα με το σύρτη, έτσι ακριβώς όπως τότε….και η ομπρέλα στέκει εκεί στο ίδιο σημείο που την άφησα…..να περιμένει.
Καλές επιστροφές σε όλους
