Από πού ξεκινά και πού τελειώνει άραγε το θέµα της ασφάλειας στο ψαροτούφεκο;
Μπορεί το ζευγάρι να αποσοβήσει, στο 99% των περιπτώσεων, τον κίνδυνο που πιθανόν θα προκύψει; Κι αν ναι, πώς θα προστατευτούν όσοι αρνούνται να χάσουν µια βουτιά, όταν για πολλούς και διαφόρους λόγους το ζευγάρι είναι αδύνατον να ακολουθήσει την τελευταία στιγµή;
Κι όσοι πάλι έχουν επιλέξει το µοναχικό ψάρεµα, για τους ευνόητους λόγους, πώς µπορούν να διαχειριστούν την ευθύνη τους απέναντι σε πρόσωπα στενά συνδεδεµένα µαζί τους; Μήπως εγώ που γράφω για όλα αυτά, δεν µου ‘χει τύχει να «πέσω» µόνος µία, δέκα ή εκατό φορές;
Το κείµενο που ακολουθεί, δεν έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Γράφτηκε µε αφορµή το συναίσθηµα και όχι µε κανόνες. Άλλωστε, για κανόνες, για τα «πρέπει», τα «µην» και τα «δεν», έχω γράψει άπειρες φορές, µέσα από µια αρθρογραφική διαδροµή που ούτε λίγο ούτε πολύ πλησιάζει την ολοκλήρωση της τρίτης δεκαετίας.
Το θέµα της ασφάλειας δεν το θυµάµαι µόνο όταν (ξαν)ακούω πως χάθηκε ένας υποβρύχιος κυνηγός. Καρφώθηκε βαθιά και ουσιαστικά µέσα µου, όταν έχασα τον πρώτο δικό µου φίλο.
Στο τελευταίο αντίο που δεν θα ακούσει ποτέ, συνειδητοποιείς πως δεν θα τον ξαναδείς. Κι εκεί καταλαβαίνεις πως δεν θα υπάρξετε ποτέ ξανά µαζί σε ένα ακόµη ταξίδι. ∆εν θα κοιµηθείτε το βράδυ στη σκηνή, συζητώντας και περιµένοντας να ξηµερώσει για να πιείτε ένα ζεστό καφέ στο µπρίκι, στα χρώµατα της ανατολής, λίγο πριν αναζητήσετε στιγµές στο γαλάζιο και αναµνήσεις για το χρόνο.
Αντιλαµβάνοµαι πως η ασφάλεια στο ψαροτούφεκο, είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύπλοκη, συγκρινόµενη µε κανόνες ασφάλειας που διέπουν άλλους χώρους.
Μπλέκουν πολλά εδώ, και οι αντιδράσεις απέναντι σε λάθος αποφάσεις, καταλήγουν να µετριούνται σε λίγα δευτερόλεπτα.
Η ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΑΣΠΙ∆Α
Πολλά πράγµατα στη ζωή µας, θα ακολουθήσουν το δρόµο που θα καθορίσουν οι αποφάσεις µας. Κι όπως λέει ένα σοφό ρητό: «Κοιµάσαι µε τις επιλογές και τις αποφάσεις σου και ξυπνάς µε τις συνέπειες τους».
Ίσως η σηµαντικότερη απόφαση, που θα πρέπει πάντα να καθορίζει την αυριανή µου έξοδο στη θάλασσα, να είναι µόνο µια! ∆εν θα πάω µόνος µου!
Ό,τι και αν έχω σκεφτεί, όπως κι αν έχω αποφασίσει να ψαρέψω, ακόµη κι αν έχω ορκιστεί στον εαυτό µου πως το βάθος που θα βουτήξω είναι αστείο για τις δυνατότητές µου, εν τούτοις δεν πρέπει να πάω µόνος.
Το γιατί, έρχεται να µας το απαντήσει η ίδια η θάλασσα. Είναι ρευστή και απρόβλεπτη, όσο δεν µπορεί να αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους και ειδικά αυτός που στερείται εµπειρίες µαζί της. Είναι τόσο µαγική, που θα γκρεµίσει τους «σιδερένιους τοίχους των υδάτινων αρχών σου», σαν να ήταν φτιαγµένοι από χαρτί!
Μη γελιέσαι, εύκολα θα φέρει στο δρόµο σου ένα όµορφο ψάρι, που στέκει «πιο έξω» και περιµένει να καταπατήσεις όσα µε σιγουριά έλεγες «όχι»…
ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ;
Τίποτε δεν µπορεί να µας προστατέψει, αν δεν υπάρχει ένα πλαίσιο γνώσεων και δυνατοτήτων, οι οποίες θα είναι πάντα διαθέσιµες. Σε κάθε βουτιά!
Σαφέστατα, επιλέγεις να πας στη θάλασσα µόνο µε ζευγάρι και ποτέ µόνος. Αυτό φαντάζοµαι να διευκρινίστηκε µέχρι εδώ σε όλους. Όµως, ζευγάρι σηµαίνει µαζί σε όλα. Σε κάθε βουτιά, ο ένας καταδύεται και ο άλλος παρακολουθεί, και οι ρόλοι αυτοί αλλάζουν ώστε να υπάρχει ισότητα και σεβασµός του ενός προς τον άλλο, που θέλουν να λέγονται «ζευγάρι».
Για να µπορέσει, όµως, να λειτουργήσει το προστατευτικό δίχτυ της ασφάλειας, θα πρέπει να γνωρίζουµε άπταιστα στην πράξη, όλη τη διαδικασία της ανάσυρσης ενός δύτη που έχασε τις αισθήσεις του. Από το σηµείο που εκδηλώθηκε και έως την επιφάνεια, θα πρέπει να ξέρουµε πώς να ρυµουλκήσουµε το θύµα. Το πώς θα τον κρατήσουµε, ποιες κινήσεις θα κάνουµε, ποια θέση θα πάρει το σώµα µας απέναντι στο δικό του, δεν είναι λεπτοµέρειες, ούτε πληροφορίες που µπορούµε να λάβουµε µέσα από κείµενα.
Το τι θα κάνουµε στην επιφάνεια, τι θα προσέξουµε, πώς θα κάνουµε ανάνηψη, δεν είναι γνώσεις που µπορούµε να λάβουµε από συζητήσεις µε φίλους. Το πώς θα κινηθούµε στη συνέχεια για να εξασφαλίσουµε ότι το περιστατικό που προηγήθηκε θα εξελιχθεί χωρίς να επηρεάσει αρνητικά την πορεία της υγείας του ζευγαριού µας, δεν είναι πληροφορίες που θα αναζητήσουµε εκείνη τη δύσκολη ώρα από το τηλέφωνο. Όλα αυτά είναι διαδικασία εκπαίδευσης, την οποία και θα πρέπει οπωσδήποτε να περάσουµε.
Κι όπως όλες οι γνώσεις και οι χειρισµοί, χρειάζονται τριβή για να µην ξεχαστούν, έτσι και η διαδικασία της διάσωσης, θα πρέπει να επαναλαµβάνεται κάθε µήνα µια φορά µεταξύ του ζευγαριού, ώστε να είναι πάντα φρέσκια και να µπορεί να εφαρµοστεί χωρίς να επηρεαστούµε την ώρα που ου µη γένοιτο θα πρέπει να προσφέρουµε βοήθεια.
Η ΠΡΟΕΙ∆ΟΠΟΙΗΣΗ
Σε αρκετές ενέργειες που σκεφτόµαστε να κάνουµε, έρχεται µια εσωτερική προειδοποίηση να µας θυµίσει τη θέση µας στο χώρο και στο χρόνο. Γνωρίζουµε πως κάθε απόφασή µας που θα γίνει πράξη, θα προκαλέσει ένα γεγονός, το οποίο µε τη σειρά του θα φέρει ένα αποτέλεσµα. ∆εν θα πω για όλα τα µέχρι σήµερα περιστατικά, πως πριν την κατάληξη υπήρξε αυτή η προειδοποίηση.
Σε κάποια όµως, µπορώ να είµαι σίγουρος πως ναι, αυτή η προειδοποίηση υπήρξε. Κι όµως, δεν ήταν ικανή να µαταιώσει τη βουτιά. Προσπεράστηκε µε τη σκέψη πως όλα θα πάνε καλά. Πως τίποτε δεν θα συµβεί. Πως θα επιστρέψω σε αυτά που είχα, θα γυρίσω πίσω και όλα θα είναι στη θέση τους.
ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ∆ΥΣΚΟΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Κι αν όλα τα έχουµε προβλέψει, υπάρχουν στιγµές που όσο κι αν µας πονάνε, θα πρέπει να λειτουργήσουµε ώριµα απέναντι στη ζωή µας και στη ζωή του ζευγαριού µας. Πόσες φορές κατά τη διάρκεια του ψαρέµατος, εµείς ή το ζευγάρι µας αισθανθήκαµε αδιαθεσία; ∆εν είναι λύση να σταµατήσει ο ένας από τους δύο και να συνεχίσει ο άλλος. Πόσες φορές προέκυψε αδυναµία εξισώσεων λόγω ενός κρυολογήµατος; Όταν δεν εξισώνεις, δεν µπορείς να βουτήξεις και ουσιαστικά δεν έχεις ζευγάρι.
Το να µας ακολουθεί απλά στην επιφάνεια, αποτελεί κίνηση ψευδαίσθησης. Η διακοπή του ψαρέµατος και για τους δύο, θα πρέπει να γίνει άµεσα και αποτελεί µεγάλη απόδειξη ότι το ζευγάρι ξέρει να σέβεται τις κακές στιγµές και να τις στηρίζει εµπράκτως!
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΙΑ ∆ΥΣΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ!
Η ασφάλεια στο υποβρύχιο κυνήγι, τελικά δεν είναι κάτι απλό, γιατί έχουµε να κάνουµε µε ένα πολυσύνθετο αντικείµενο, στο οποίο εµπλέκονται πάρα πολλά.
Το θαλάσσιο περιβάλλον απέχει πολύ από το φυσικό µας, που είναι η στεριά. Η υπερβαρική του διάσταση, επηρεάζει τον οργανισµό µας σε πολλούς µηχανισµούς. Η ανθρώπινη φύση µας εισβάλει σε ένα χώρο που του ασκούνται πρωτόγνωρες πιέσεις. Η αναπνευστική κίνηση που υποστηρίζει την αναπνοή, περνά σε συνειδητή καταστολή. Τα αέρια, οξυγόνο και διοξείδιο, ακολουθούν πρωτόγνωρες καµπύλες, που δοκιµάζουν συχνά τα όρια απέναντι στη διατήρηση των αισθήσεων.
Το πάθος για να ξανανιώσουµε κυνηγοί περασµένων χιλιετιών, αναβιώνει και φουντώνει µέσα από το DNA µας. Όµως, γίνεται συχνά πολύ κακός σύµβουλος. Οι γνώσεις µας υστερούν απέναντι σε θέµατα διάσωσης, σωστής διαχείρισης αναπνοών πριν τη βουτιά, καθώς και στο πώς θα πρέπει να αναπνέουµε τη στιγµή που θα αναδυθούµε. Η αποκατάσταση των αερίων και τα διαλλείµατα από βουτιά σε βουτιά, δεν είναι θέµατα ξεκάθαρα για όλους. Εκατοντάδες ακόµη παράγοντες, έρχονται να προστεθούν σε µια µακριά λίστα.
Και ας µην ξεχνάµε πως σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο ανθρώπινος χαρακτήρας, µε το µέγεθος του εγωισµού που τον διέπει.
Αφήστε στην άκρη την άποψη «εγώ δεν χρειάζοµαι γνώσεις, τα ξέρω όλα». Η ηµιµάθεια είναι γνωστό πως είναι χειρότερη της αµάθειας. Φροντίστε να αντιµετωπίζετε µε σοβαρότητα το υποβρύχιο κυνήγι, στοχεύοντας να ελαχιστοποιήσετε την πιθανότητα να βρεθείτε απέναντι σε µια δύσκολη κατάσταση.
Κι όπως κάθε φορά, κλείνοντας, σου θυµίζω: Πρόσεχε τον εαυτό σου, τις θάλασσές µας και τα ψάρια τους και ίσως να τα ξαναπούµε στο επόµενο τεύχος, µιας και όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει…