Jigging: Αγκίστρι ή σαλαγκιά για ψάρεμα στα μεσόνερα;
Έχουμε παρατηρήσει στις βιτρίνες των καταστημάτων ότι οι περισσότεροι πλάνοι πωλούνται χωρίς αγκίστρι, κάποιοι άλλοι με αρματωμένο αγκίστρι και μερικές φορές ακόμη και με σαλαγκιά.
Όπως έχει καθιερωθεί-και έτσι είναι το σωστό-το αγκίστρι αρματώνεται με χοντρό νήμα μεγίστης αντοχής και τοποθετείται στην πλευρά του πλάνου που είναι το μάτι. Στην πάνω ένωση με το παράμαλλο που οδηγεί προς το καλάμι. Το ψάρι επιτίθεται στο μάτι του ομοιώματος ψαριού, δηλαδή του πλάνου, το ρουφάει και πιάνεται. Γιατί όμως πολλά μοντέλα πλάνων είναι από κατασκευής αρματωμένα με σαλαγκιά στο κάτω μέρος του πλάνου και όχι στο μάτι (συνήθως σε αυτού του τύπου πλάνους αφαιρούμε τη σαλαγκιά και την αντικαθιστούμε κατά τα γνωστά με αγκίστρι); Είναι λάθος η τοποθέτηση αυτή της σαλαγκιάς; Όχι! Δεν είναι λάθος. Απλά αυτός ο πλάνος απευθύνεται σε διαφορετικό βάθος και σε διαφορετικά είδη ψαριών.
Συνήθως στο Jigging η πλειοψηφία των ψαράδων στοχεύει στα πατόψαρα. Φαγκριά, συναγρίδες, ροφοί, σφυρίδες και άλλα, τα οποία τα ψαρεύουμε πολύ κοντά στον βυθό και σε δύσκολα σημεία όπως κρεμάσματα, αποχές και ναυάγια. Οπότε, αν προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε πλάνους με σαλαγκιά, σίγουρα μας μάγκωσαν στο βυθό και τους χάσαμε.
Οι πλάνοι με σαλαγκιά απευθύνονται σε ψάρια μεσαίου βάθους και αφρόψαρα. Είναι κοντοί και βαριοί, ώστε να κάνουν γρήγορες και απότομες κινήσεις, όπως αρέσει και στα κυνηγόψαρα. Οι αποχρώσεις τους είναι συνήθως πραγματικού ψαριού, γαύρου, σαρδέλας ή κεφάλου, αντίθετα με τους πλάνους βυθού που έχουν έντονες αποχρώσεις πορτοκαλί, ροζ και πράσινο. Αυτό γίνεται επειδή από μικρά βάθη έως και αφρό, τα ψάρια έχουν καλύτερη ορατότητα ώστε να διακρίνουν τον κίνδυνο, οπότε φυσικά-ρεαλιστικά χρώματα σημαίνουν επιθέσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Ας πούμε όμως γιατί η σαλαγκιά αντικατέστησε το αγκίστρι. Τα ψάρια του βυθού, κυνηγάνε ρουφώντας το θήραμα με μια απότομη κίνηση. Έτσι, ακόμα και ένας πλάνος με αρκετά μεγάλο αγκίστρι, είναι πολύ εύκολο να καρφωθεί μέσα στο μεγάλο στόμα τους. Αντίθετα, τα αφρόψαρα και τα ψάρια μεσαίους βάθους όπως τονάκια, ρείκια, μανάλια, ντάσκες, κυνηγάνε με μεγάλες ταχύτητες, χτυπάνε το θήραμα με τα πλευρά τους τραυματίζοντας το και ύστερα το τρώνε. Αυτή είναι και η χρησιμότητα της σαλαγκιάς: εκμεταλλεύεται τέλεια τα επιπόλαια πλευρικά χτυπήματα των ψαριών και οδηγεί σε ανέλπιστα πιασίματα, όπως από την μέση ή ακόμη και από την ουρά.
Κλείνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε ότι σε αυτό το ψάρεμα, στα μεσόνερα και με χρήση σαλαγκιάς, χάνονται πολλά ψάρια. Η εξήγηση είναι απλή: τα ψάρια που συλλαμβάνονται από μη τρωτά σημεία του σώματος, μπορούν να παλέψουν πιο δυνατά, να προβάλουν πιο σθεναρή αντίσταση και τελικά να σκίσουν τη σάρκα τους με αποτέλεσμα να ξαγκιστρωθούν. Αντίθετα, όταν ένα ψάρι πιαστεί από το στόμα, συγκρατείται πολύ πιο σίγουρα, καθώς εκεί βρίσκονται τα πιο σκληρά νεύρα, κόκαλα και χόνδροι. Η αδυναμία όμως αυτή του εξωτερικού αγκιστρώματος από σαλαγγιά, έχει και ένα αντισταθμιστικό πλεονέκτημα, που οφείλεται στο ότι ψαρεύουμε από μεσόνερα και πάνω. Βλέπετε, στα μεσόνερα δεν είναι απαραίτητο να έχουμε σφιχτά τα φρένα του μηχανισμού μας, αφού αποκλείεται ο κίνδυνος βραχώματος του ψαριού. Οπότε, το παλεύουμε με χαλαρά φρένα, χωρίς να το ζορίσουμε έως ότου κουραστεί και το φέρνουμε με ασφάλεια κοντά στο σκάφος.
