Ώρα 5 το πρωί, το ξυπνητήρι χτυπάει δυνατά. Με δυσκολία σηκώνοµαι και το µόνο που µου ανοίγει τα µάτια είναι η σκέψη µου στη µεγάλη µάχη. Ντύνοµαι γρήγορα και µπαίνω στο αµάξι. Στο γκαράζ που αφήνω τη βάρκα, µε περιµένει ο αδελφός µου. Κοτσάρουµε τη βάρκα και φεύγουµε για το λιµάνι.
Ώρα 5.45 η βάρκα έχει πέσει στο νερό και αρχίζουµε να ψαρεύουµε λούτσους. ∆ύο καλάµια µε διαφορετικούς συνδυασµούς (ανάλογα µε τις τσιµπιές), εγώ µε ένα ψαράκι 13άρι και ο αδελφός µου µε ένα 7άρι µε µολυβάκι για να κατεβαίνει λίγο πιο βαθιά. Ανάλογα µε το που θα χτυπήσει το πρώτο ψάρι, αυτός που δεν πήρε τσιµπιά αλλάζει αµέσως ψαράκι. Ο εξοπλισµός για τους λούτσους αποτελείται από δύο καλάµια spinning µε νήµατα 0,12 έως 0,15. Παράµαλλα από πετονιά 0,35-0,45 χιλ. H ταχύτητά µας είναι γύρω στους 3-3,5 κόµβους.
Ώρα 6.15 και ήδη δύο λούτσοι έχουν µπει στο µεγάλο ψυγείο µε µπόλικο νερό για να διατηρηθούν ζωντανοί. Μία τελευταία βόλτα και φύγαµε για ψάρεµα.
Ώρα 6.45 έχουµε φτάσει στον τόπο που θα ψαρέψουµε σήµερα και κάνουµε ένα τελευταίο έλεγχο στα εργαλεία µας. Ο εξοπλισµός µας για το ψάρεµα του µεγάλου µαγιάτικου αποτελείται από ένα µηχανάκι σταθερού τυµπάνου. Αρκετά φρένα νήµατος διαµέτρου 0,35 mm και παράµαλλο από πετονιά fluorocarbon 0,80 χιλ. µήκους 6 οργιών. Το µολύβι είναι 550 γραµµάρια. Το καλάµι είναι ένα κλασσικό καλάµι φύλακα µε µήκος 2,40 µέτρα, κατηγορίας 40-50 lb. Είναι ώρα λοιπόν να δολώσουµε.
Αρµατωσιά
Την αρµατωσιά για το ψάρεµα του µαγιάτικου µε δόλωµα λούτσο, την έχουµε ξαναδείξει (εικόνα 1). Αποτελείται από τρία αγκίστρια µεγέθους 9/0 και πάνω, δεµένα σε παράµαλλο από dacron αντοχής 180 lb. Το πρώτο αγκίστρι το περνάµε από το κάτω σαγόνι µέχρι να ξεπεράσει και το επάνω κρατώντας το στόµα κλειστό. Το δεύτερο επιδερµικά στο ραχιαίο πτερύγιο, και το τρίτο πάλι επιδερµικά κοντά στην ουρά του λούτσου. Σε πολλούς θα φανεί υπερβολή όλο αυτό, αλλά στην αρχή που ψάρευα µε 80άρα πετονιά διπλαρωµένη, πολλές φορές το µεγάλο µαγιάτικο µε τα µικρά του δόντια που είναι σα γυαλόχαρτο, µου έκοβε το διπλάρωµα. Ακόµα ένα πλεονέκτηµα που έχει το dacron είναι πως όταν ένα ψάρι πιαστεί στο συρόµενο αγκίστρι, µε τις τεράστιες πιέσεις που ασκεί µέχρι το αγκίστρι να φτάσει και να σταµατήσει στο σταθερό, η πετονιά καίγεται και κόβεται, ενώ µε το νήµα δεν έχεις αυτό το φόβο.
Ψάρεµα
Ώρα 7.00, το δόλωµα πέφτει στο νερό και αρχίζουµε τη συρτή. Η ταχύτητά µας κυµαίνεται από 0,5 έως και 0,9 κόµβους. Η πρώτη µας δουλειά είναι να καταλάβουµε προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει το ρέµα. Αυτό θα µας βοηθήσει πολύ για να ξέρουµε από ποια µεριά του τόπου θα περάσουµε το δόλωµά µας. Τα ψάρια που έχω πιάσει φέτος, τσιµπάνε προς το παρόν µε την κατεύθυνση του ρέµατος. Αρχίζουµε να παρατηρούµε το βυθόµετρο. ∆εν είναι απόλυτο ότι θα δούµε το ψάρι. Αρκεί να παρατηρούµε το ψιλό και να τραβάµε το δόλωµά µας πάνω από αυτό. Για παράδειγµα, αν το ψιλό φτάνει έως τα 50 µέτρα και το βάθος µας είναι 65, θα προσπαθήσουµε το δόλωµα να βρίσκεται πάνω από το ψιλό. Αν δεν πάρουµε τσιµπιά πάνω από το ψιλό, κατεβάζουµε το δόλωµα και σέρνουµε µέσα στο κοπάδι.
Ώρα 8.00 και κανένα χτύπηµα ακόµα. Ξέρουµε όµως ότι ο τόπος κρατάει ψάρια και συνεχίζουµε τη συρτή. Ένας έλεγχος στο δόλωµά µας και ξανά πίσω στο βυθό. Ψάχνω τα ψάρια ρηχά έως τα 35 µέτρα και βαθιά έως και τα 80, ενώ προσπαθώ να περνώ µε την αντίθετη φορά που πέρασα πριν λίγο από τον ίδιο τόπο. Αν πχ. πέρασα το στίγµα 500 µε κατεύθυνση προς βόρεια, την επόµενη φορά θα προσπαθήσω να το περάσω µε νότια κατεύθυνση.
Ώρα 8.30 και σε µια στροφή που κάνω από τα ρηχά προς τα βαθιά, το δόλωµά µου έρχεται κάθετα κάτω από τη βάρκα και κινείται ελεύθερο. «Ακούω» µικρές δονήσεις και καταλαβαίνω ότι ο λουτσος βλέπει το µεγάλο θηρευτή. Αµέσως µετά νιώθω δυνατά χτυπήµατα, χαµηλώνω το καλάµι προς τα κάτω, το ψάρι τρώει το µεγάλο δόλωµα, και µόλις κατέβει η µύτη του καλαµιού , καρφώνω µε όλη µου τη δύναµη και µε το δάχτυλο στη µποµπίνα.
Η µάχη
Ώρα 8.35 αρχίζει η µεγάλη µάχη µετά το κάρφωµα! Χωρίς χρονοτριβή, ο αδερφός µου ανοίγει το γκάζι στη µικρή µηχανή, και τραβάµε το ψάρι προς τη λάσπη στα βαθιά, µε φρένα ρυθµισµένα στα 5 κιλά. Μετά από περίπου 400 µέτρα χαµηλώνω στροφές και προσπαθώ να πάρω µερικά µετρά. Παίρνω όσα µπορώ, και όταν δω ότι ψάρι αρχίζει πάλι να τραβάει το καλάµι, αλλάζει χέρια και περνάει στον αδερφό µου, ενώ εγώ πιάνω το τιµόνι. Αυτός που είναι στο τιµόνι πρέπει να ξέρει καλά τον τόπο, ώστε να πάρει τη σωστή κατεύθυνση προς τα βαθιά.
Έχουµε τραβήξει το ψάρι πάνω από 800 µέτρα µακριά από τον τόπο, το βάθος έχει φτάσει στα 170 µέτρα και είµαστε αρκετά ασφαλείς. Χαµηλώνουµε στροφές, και µε τη µηχανή στο ρελαντί τραβάµε αργά και σταθερά το ψάρι. Το καλάµι αλλάζει συνέχεια χέρια, διότι η πίεση είναι µεγάλη, η κούραση προκαλεί λάθη και τα λάθη δεν είναι για τη συγκεκριµένη στιγµή. Μετά από µια δυνατή µάχη, το ψάρι φτάνει στην επιφάνεια κουρασµένο. Με γρήγορες κινήσεις το γαντζώνουµε από το στόµα και αν είναι εύκολο βάζουµε και δεύτερο γάντζο, ώστε να ανέβει µε ευκολία πάνω στη βάρκα.
Ώρα 9.30, το ψάρεµά µας έχει τελειώσει. Ο δεύτερος λούτσος, αυτός που δε δολώσαµε, απελευθερώνεται στη θάλασσα και το ταξίδι της επιστροφής µας ξεκινά.
Ένα ακόµα ψάρεµα έφτασε στο τέλος του και το χαµόγελο δε λέει να σβήσει από τα χείλια µας, αφού οι σκηνές από όλο το ψάρεµα περνούν συνεχώς καρέ-καρέ από το µυαλό µας, ακέραια ζωντανές και βαθιά απολαυστικές…