Προσωπικά ρεκόρ στο ψαροτούφεκο: Tα μεγαλύτερά μας θηράματα
Personal Best. Ή αν προτιµάτε στα ελληνικά, «προσωπικό βέλτιστο». Ένας άτυπος τίτλος, τον οποίο συνήθως αποδίδουµε στα µεγαλύτερα από το κάθε διαφορετικό είδος ψαριού που καταφέρνουµε να πιάσουµε!
Τα προσωπικά µας ρεκόρ, θα έλεγε κανείς, για τα οποία δεν υπάρχει συναγωνισµός. Ίσως µόνο µε τον εαυτό µας. Άλλωστε, όπως και να το κάνουµε, το ψαροτούφεκο είναι µια δραστηριότητα µε έντονες εσωτερικές διεργασίες. Ψάρια που µας ώθησαν να βελτιωθούµε, δίχως κατ’ ανάγκη τη δηµιουργία απατηλής πίεσης για επίτευξη επιδόσεων. Αυτές, µόνο µε χρόνο βυθού και συνειδητή προσπάθεια οφείλουν να αυξάνονται.
Που µας έδωσαν, όµως, ώθηση προς τη «σωστή» κατεύθυνση και ικανοποίηση και σίγουρα θα µείνουν για αρκετό καιρό στη µνήµη µας. Θα πιστοποιήσουν την επάρκεια του εξοπλισµού µας, θα µας δώσουν αφορµή να δοκιµάσουµε νέες τεχνικές ή ακόµα και να εξελίξουµε όσες ήδη εφαρµόζουµε. Να βρούµε τόπους που µέχρι χτες δεν γνωρίζαµε.
Η μεγαλύτερή μου σφυρίδα
Σεπτεµβριάτικο απόγευµα. Πέρασµα µε το βυθόµετρο πάνω από τα συνήθη στίγµατα που έχω στην περιοχή, δίχως κάποια ένδειξη να µου δώσει ώθηση για να βουτήξω. Παρατηρώ για λίγο την ακύµαντη, σήµερα, επιφάνεια της θάλασσας, αφήνοντας το νου να αδειάσει. Στιγµές χαλάρωσης που τις διαδέχεται η ώρα των αποφάσεων: Να κινηθώ νότια ή βόρεια;
Ζυγίζω το ρεύµα που επικρατεί, τις καιρικές συνθήκες των προηγούµενων ηµερών, και ξάφνου, ένα στίγµα που µου είχε δώσει πριν καιρό ο Γιάννης, για κάποιο λόγο µοιάζει ως η καλύτερη επιλογή! Πλώρη για εκεί λοιπόν!
Φτάνοντας, τα πρώτα σηµάδια είναι ενθαρρυντικά. Οι αψίδες µεγάλων ψαριών εµφανίζονται στην οθόνη του βυθόµετρου κοντά στον πυθµένα, αν και λίγο πιο ανοιχτά από τα βυθισµένα βράχια.
Προετοιµασία για να ψαρευτεί το σηµείο, και σε λίγο καταδύοµαι, έτοιµος να αγγίξω κάτω. Εκεί η ορατότητα είναι πρωτόγνωρα καλή και αµέσως εντοπίζω δύο καλές σφυρίδες. Στέκοµαι και σα να χαζεύω το παγωµένο βλέµµα τους… Πριν αποφασίσω αν θα πάρω κάποια, η φιγούρα ενός ακόµα ψαριού φαίνεται στο βάθος. Αυτό θέλω!
Πολύ αργό συρτό προς το µέρος του και ξανά καρτέρι. Η περιέργεια της µεγάλης σφυρίδας υπερτερεί τελικά. Στρέφεται και πολύ αργά πλησιάζει, αιωρούµενη ελάχιστα πάνω από το βουρκώδη βυθό. Ο χρόνος, σαν να κυλά πιο αργά αυτές τις στιγµές!
Έχω βολή, αλλά αφήνω τη σκηνή να εκτυλιχθεί για λίγο ακόµα. Η βαριά βέργα θα πλήξει κατά µέτωπο, καίρια το ψάρι, γράφοντας τον επίλογο. Ανασύρω στην επιφάνεια µε το σχοινί του µουλινέ την πιο µεγάλη µου σφυρίδα. Μέχρι την επόµενη!
