Το ψάρεµα µε µπικατίνι και ειδικά στην τεχνική του απίκο, θα µας δώσει λύση σε περιπτώσεις που τα ψάρια έχουν κυριευθεί από καχυποψία και νωχελικότητα, µιας και είναι αρεστό στα περισσότερα από αυτά.
Οι µικρές προνύµφες µύγας έχουν µία µοναδική ικανότητα να ξεγελούν τα ψάρια. Είναι ιδιαίτερα κινητικές µέσα στο νερό, δηµιουργώντας µια νευρικότητα και ένα ανταγωνισµό µεταξύ των ψαριών.
Οταν τα νερά είναι καθαρά τότε το µπικατίνι σε συνδυασµό µε τα λεπτά εργαλεία µπορεί να κάνει τη διαφορά.
Σε κάποιους ψαράδες ο συνδυασµός απίκο-µπικατίνι φαντάζει κάπως παράξενος, και δικαιολογηµένα µιας και σε εµάς έχει επικρατήσει το απίκο µε κύριο δόλωµα τα ζυµάρια. Παρόλα αυτά, το µπικατίνι έχει βρει εφαρµογή στο απίκο από πολύ παλιά στη γειτονική µας χώρα την Ιταλία και µάλιστα σε ψαρέµατα των γλυκών νερών. Το ψάρεµα µε µπικατίνι απαιτεί όµως και την τήρηση κάποιων κανόνων, ειδικά όσον αφορά στον εξοπλισµό, ο οποίος αγγίζει τα επίπεδα των match τεχνικών (εγγλέζικο-bolognese).
Αρµατωσιά
Ξεκινώντας το αρµάτωµα λοιπόν, χρησιµοποιούµε για µάνα της αρµατωσιάς πετονιά διαµέτρου 0.20-0.23 mm, στην οποία θα προσαρµόσουµε έναν φελλό. Ο φελλός, κατά κόρον λεπτός, σταθερός, κατηγορίας µέχρι +4 (χρειάζεται ερµάτισµα µε βαριδάκια συνολικού βάρους έως 4 γραµµάρια για να σταθεροποιηθεί στο νερό και να συµπεριφέρεται άψογα, φανερώνοντας ακόµα και τις πιο ανεπαίσθητες τσιµπιές).
Ενα ελαστικό στόπερ (ένθετη φωτό) θα προστατέψει τον κόµπο µας από την τορπίλη.
Τα µολυβάκια για τον ερµατισµό µπαίνουν είτε διάσπαρτα για πιο διακριτικές και φυσικές παρουσιάσεις (αργό βύθισµα, µε την πετονιά να διαγράφει ένα τοξοειδές βύθισµα µέχρι να πάρει την τελική της θέση), είτε ακόµα µπορούµε να τοποθετήσουµε και το βάρος µαζεµένο σε ένα σηµείο επιλέγοντας ένα µολυβάκι τορπίλη, αν θέλουµε να αποφύγουµε τη µετακίνηση της αρµατωσιάς µας από τα ρεύµατα ή να ξεπεράσουµε γρήγορα το πρόβληµα µε τη συγκέντρωση του λιανώµατος από αφρό έως µεσόνερα. Για την κατασκευή του παράµαλλου θα χρησιµοποιήσουµε µια πετονιά καλής ποιότητας από υλικό fluorocarbon, διαµέτρου 0,16 έως 0,18 mm, µε µήκος µία οργιά, και στην άκρη της θα δέσουµε ένα µικρό και λεπτό αγκιστράκι, όπως αυτά που χρησιµοποιούµε στο εγγλέζικο.
Τοποθέτηση ελαστικού αποσβεστήρα στην αρµατωσιά µας.
Για τη σύνδεση µάνας-παράµαλλου προτιµούµε τον τρόπο “loop-to-loop”, εξασφαλίζοντας τη µέγιστη αντοχή των πετονιών. Επίσης, για µεγαλύτερη ευκολία µπορούµε να τοποθετήσουµε κάποια παραµάνα ταχυσύνδεσµο, έτσι ώστε να έχουµε την ευχέρεια να αλλάζουµε παράµαλλα ανά πάσα στιγµή. Μία ακόµα σηµαντική κατασκευαστική λεπτοµέρεια που πρέπει να προσέξουµε, είναι στο τελείωµα της αρµατωσιάς, εκεί όπου γίνεται η ένωση µε το παράµαλλο. Έτσι, αν υπάρχει µολυβάκι τορπίλη, καλό είναι να τοποθετούµε ένα ελαστικό στοπεράκι για να µην πληγώνεται ο κόµπος της θηλιάς.
Καλάµι
Όσον αφορά στο καλάµι µας, θα πρέπει να είναι αρκετά λεπτό και παραβολικό, για να µπορέσει να υποστηρίξει το πολύ «φίνο» σύνολο της αρµατωσιάς. Στην περίπτωση όµως που διαθέτουµε καλάµια λιγότερο παραβολικά, µπορούµε να τοποθετήσουµε κάποιον ελαστικό αποσβεστήρα ανάµεσα στη µύτη του καλαµιού και την αρµατωσιά, ο οποίος θα αναλάβει να κουράσει το ψάρι και συνάµα να προστατέψει τις λεπτές πετονιές.
Φελλός ευαίσθητος για να καταλαβαίνουµε εύκολα τα τσιµπήµατα ειδικά όταν το παράµαλλό µας ακουµπά το βυθό.
Ψάρεµα
Περνώντας τώρα σε συγκεκριµένα πρακτικά συµπεράσµατα στα οποία έχω καταλήξει µέσα από το ψάρεµα, θα πω ότι καλύτερα αποτελέσµατα όσον αφορά στις συλλήψεις των ψαριών δίνει η πλάγια τοποθέτηση του παράµαλλου στο βυθό, δηλαδή το «ξάπλωµα» του ακραίου τµήµατός του πάνω σε αυτόν. Εδώ υπάρχει µία ιδιαιτερότητα από πλευράς ανίχνευσης της τσιµπιάς, αφού όταν το ψάρι τσιµπήσει δε θα δούµε κάποιο απότοµο κατέβασµα του φελλού, παρά µια κίνηση ελαφρά βυθιζόµενη και κάπως πλαγιαστή. Εκεί, σε αυτό το σηµείο, θα κάνουµε ένα ήπιο κάρφωµα του ψαριού. Καλό είναι ανά τακτά χρονικά διαστήµατα να µαλαγρώνουµε µε µια σφεντόνα και ειδικά τη στιγµή που θα πέφτει στο δόλωµά µας στο νερό.
Η απόχη απαραίτητος σύντροφος στο ψάρεµά µας.
Επίσης, επειδή το παράµαλλο θα ακουµπά στο βυθό και οι τσιµπιές δε θα είναι τόσο αισθητές, χρειάζεται να ελέγχουµε συχνά το δόλωµά µας, αφού τα ψάρια πολλές φορές ρουφάνε απλά το µπικατίνι για να το σκοτώσουν, καταστρέφοντας κάθε πλεονέκτηµα που µας προσφέρει η κινητικότητά του και ταυτόχρονα εξαφανίζοντας την αποδοτικότητά του σα δόλωµα. Φυσικά υπάρχει και ο κλασσικός τρόπος, µε το δόλωµα να βρίσκεται 5-10 πόντους από τον πάτο. Σε αυτήν την περίπτωση οι τσιµπιές θα είναι πιο εµφανείς και πιο άµεσες στο φελλό. Για τη χρήση της απόχης, ούτε λόγος φυσικά, γιατί µε τόσο λεπτά νούµερα υλικών και καλαµιών, είναι απίθανο να σηκώσουµε ένα ψάρι σεβαστού µεγέθους χωρίς να υπάρξει κάποιο σπάσιµο.
Μαλάγρα σε µορφή αλεύρου µε συµπλήρωµα µπικατίνι θα προσελκύσουν τα ψάρια στην ψαρεύτρα µας και θα τα ωθήοσυν να γευτούν το δόλωµά µας.
Η µαλάγρα συντελεί σε πιο αποδοτικές ψαριές, όπως συµβαίνει άλλωστε σε όλα τα ψαρέµατα µε απίκο. Έτσι και εδώ λοιπόν, η συνδροµή της είναι απαραίτητη. Η προτίµησή µας περιλαµβάνει κυρίως µαλάγρα σε µορφή αλεύρων, κατά την κατασκευή της οποίας προσθέτουµε και µια-δυο χούφτες µπικατίνι. Με αυτόν τον τρόπο τα οφέλη από τη χρήση του είναι διπλά, αφού όταν οι µπάλες µαλάγρας πέσουν µέσα στην ψαρεύτρα µας, αφενός τα αρώµατά της να συγκεντρώσουν τα ψάρια (οσφρητικό αποτέλεσµα), αφετέρου το µπικατίνι που θα βγαίνει µέσα από αυτή, θα προσδιορίσει στα ψάρια τι πρέπει να φάνε (οπτικό αποτέλεσµα). Σχετικά µε τις γεύσεις της µαλάγρας και τα αρώµατα, δεν υπάρχει κάτι εξειδικευµένο και ο καθένας µπορεί να χρησιµοποιήσει οποιοδήποτε άλευρο, ανάλογα πάντα µε τα θηράµατα στα οποία αποσκοπεί ή αυτά που κρατά ο τόπος.