Ψάρεμα από ακτή: Από το LRF στο Shore Jigging
Για χίλιους δυο λόγους έχουµε «σπάσει» την ψαροσύνη σε χίλιες δυο τεχνικές. Όπως όλα τα πράγµατα στην εποχή µας, έτσι και το ψάρεµα, ερασιτεχνικό ή επαγγελµατικό, κατακερµατίζεται σε άπειρες εξειδικεύσεις. Και είναι αλήθεια πως αυτές οι εξειδικεύσεις πάνε τόσο βαθιά, που πραγµατικά είναι δυνατόν κάποιος να ασχολείται µε µια από αυτές για πολλά χρόνια και να µην καταπιάνεται µε καµία άλλη.
Και µπορεί πράγµατι να έχει µεγάλες επιτυχίες στον τοµέα του και να περνάει καλά… Κάτι όµως θα λείπει και αυτό θα το νιώθει σε αδιόρατες στιγµές. Πέντε-έξι χρόνια αφότου άφησα για πάντα πίσω µου το casting και πούλησα τον εξοπλισµό µου για να το γυρίσω στο ψάρεµα µε τεχνητά, έπιανα τον εαυτό µου να αναπολεί τις στιγµές εκείνες που είχα στήσει τα καλάµια, είχα ρίξει τα δολώµατα και περίµενα αραχτός το µαϊµουδάκι να καρφωθεί πάνω στο καλάµι. Πεθυµούσα τη χαλάρωση της διαδικασίας που έχει το casting µε παρέα, σε αντιδιαστολή µε τη συνεχή κίνηση και ένταση που έχει το spinning.
Έτσι λοιπόν έπιασα µε τον καιρό να ασχολούµαι ξανά µε τα νωπά δολώµατα και τις τεχνικές τους. Έδωσα όµως µια υπόσχεση στον εαυτό µου. Όταν πηγαίνω πλέον για casting, για αφρωτό, για απίκο, δεν θα έχω µαζί µου ούτε action cameras, ούτε φωτογραφικές (το κινητό µου αρκεί αν κάτσει κάτι αξιοµνηµόνευτο), ούτε τίποτα. Με λίγα λόγια αυτά τα ψαρέµατα θα τα κάνω για την ευχαρίστησή µου και όχι για τη δηµόσια προβολή τους. ‘Ετσι, όντας χαλαρός, µπορώ και στοχάζοµαι πράγµατα που θέλω, να νιώσω τη χαρά του ψαρέµατος, δίχως το λεγόµενο «performance anxiety». Γιατί κακά τα ψέµατα, όταν έχεις αναλάβει να αρθογραφείς, όταν έχεις στήσει σελίδες και κανάλια, υπάρχει συνεχώς ένα µικρό ή µεγαλύτερο άγχος να βγουν ψάρια, να παρουσιαστούν σωστά, να βγει δηλαδή «υλικό» και «δουλειά».
Είναι ένα πράγµα φίλοι µου που σε ανταµοίβει µέσα από τη δηµιουργία. Με τον καιρό όμως γίνεται κάτι σα παγίδα στην οποία µόνος σου πέφτεις µέσα, µόνος σου παλεύεις εκεί. Στην πραγµατικότητα µπορείς απλά να τα παρατήσεις, να πας το ψάρεµά σου για την πάρτη σου και τέλος. Σε κρατάει όµως η θέρµη του κόσµου (όχι όλου, υπάρχουν πάντα εκείνοι που τρέφονται από τη µιζέρια). Σε κρατάει η αίσθηση ότι κάτι προσφέρεις και πως τελικά κάτι φτιάχνεις. Όπως ο τεχνίτης, που κάνει κάτι µε πολύ κόπο και βαρύ τίµηµα πάντα, αλλά και έχει την ηθική ικανοποίηση.
Έτσι λοιπόν, σε ένα από τα τελευταία µου ταξίδια στην Κάλυµνο αποφάσισα να χαλαρώσω. Να αφήσω πίσω µου το άγχος της αρθρογραφίας και εκτός από το spinning και το LRF να ασχοληθώ και µε άλλες τεχνικές. Πήγαµε για σκάρους µε απίκο, πήγαµε µε καρούλες για µελανούρια, πήγαµε για casting και shore jigging. Nα τα πάλι τα τεχνητά! Κι όµως για µένα η ενασχόληση µε αυτήν την τεχνική ήταν κάτι καινούριο. Γιατί στη Λέσβο όπου µένω οι τόποι για shore είναι ελάχιστοι και δεν έχω πάει παρά µετρηµένες 4 φορές τα τελευταία 4 χρόνια.
Με έναν εξοπλισµό βασικό στην ουσία, ξεχύθηκα στα λιµάνια να κάνω shore µε τη χαρά µικρού παιδιού –και όπως νόµιζα- σαν αρχάριος. Σύντοµα όµως θα ανακάλυπτα πως µε την βοήθεια όλων των άλλων τεχνικών που εξασκώ κατά καιρούς και κυρίως του LRF, δεν θα ξεκινούσα από το µηδέν. Θα ανακάλυπτα πως είχα µέσα µου ήδη κάποια «κλειδιά» που θα µε οδηγούσαν. Είχα ξεχάσει βλέπετε πως η θάλασσα είναι µία και η ψαροσύνη ενιαία!
Από το micro-jig στον πλάνο των 80 γραµµαρίων
Γελούσα µε τον εαυτό µου, όταν πάνω σε έναν παλιό 4000 Caldia που τον είχα για βαρύ spinning, περνούσα το νήµα PE2. Aναρωτιόµουν καταρχήν αν θα το άντεχε ο µηχανισµός, αλλά γελούσα γιατί ήµουν ξέγνοιαστος. «Αν θέλει ας τον κρατήσει, αν δε θέλει ας µην τον κρατήσει…». Έδεσα στην άκρη του νήµατος ένα σαρανταπεντάρι καλό παράµαλλο από fluorocarbon. Σε εµένα που ασχολούµαι περισσότερο µε LRF, τα µεγέθη αυτά φάνταζαν πραγµατικά καραβόσχοινα, τα ακουµπούσα και µου φαινόταν ότι µε αυτά µπορώ να βγάλω επιφάνεια όλες τις πέτρες τους βυθού και όλα τα τέρατα που υπάρχουν εκεί κάτω…
Είχε πολύ πλάκα όταν προετοίµαζα τον εξοπλισµό. Σήκωνα το καλάµι µε c.w.max. 100gr. και µου φαινόταν πως δε θα µπορούσα να ψαρέψω µε αυτό πάνω από 5 λεπτά. Ένα καλάµι ούτε και εγώ ξέρω τι βάρους -ασήκωτο µου φαινόταν-, εκεί όπου στο LRF στο οποίο υποτίθεται «ειδικεύοµαι», το βασικό καλάµι µου είναι µόλις…76 γραµµάρια! Και τέλος, το µεγάλο γέλιο το έκανα όταν έπιανα τους πλάνους των 80 γραµµαρίων, αφού ένας από αυτούς ζυγίζει όσο όλα τα πλανάκια που παίρνω µαζί µου σε ένα ψάρεµα!
Φτάσαµε στο λιµάνι και έριξα την πρώτη βολή. ∆ίχως προστατευτικό γαντάκι στο δείκτη, το νήµα µε έγδαρε, η βολή πήγε µακριά όσο σε καµιά άλλη τεχνική µε τεχνητά δολώµατα και το βάρος του καλαµιού υψωµένο µε έµπαζε σε ένα νέο κόσµο. Ο πλάνος άρχιζε να βουλιάζει…Πάτωσε. Έβαλα στο νου µου ό,τι άρθρο είχα διαβάσει και ό,τι βιντεάκι είχα δει για να αρχίσω την ανάκτηση. Σε κάποια φάση λέω από µέσα µου «το assist και το solid καλά τα έχω περάσει ή όπως να ΄ναι;». Είχα αρχίσει ήδη να αναπολώ την απλότητα του LRF, την παραµάνα πάνω στο κρικάκι του πλάνου και τέλος. Στις πρώτες τρεις βολές είχα εξαντληθεί. Πονούσε ήδη ο ώµος µου, ενώ καταλάβαινα πως παίζω τον πλάνο στο γάµο του Καργκιόζη, όπως να ΄ναι. Ο αδερφός µου δίπλα είχε αρχίσει το δούλεµα, πως δουλεύω το καλάµι λες και είναι τέµπλα για ελιές και άλλα τέτοια νόστιµα…
Παράτησα στην άκρη το καλάµι και άραξα το λιµάνι να πιω λίγες τζούρες καφεδάκι. Κοιτούσα το υπέροχο τοπίο, την ανοιχτωσιά της θάλασσας να απλώνεται µέχρι απέναντι το νησί της Κω, τα σύννεφα να σµίγουν µε τα γκρίζα βουνά, το νοτιαδάκι… χαλάρωσε η καρδιά µου, λάσκαρε ο νους. Και σε µια στιγµή είπα κάτι απλό µέσα µου: «Ρε Τυρίκο, πλάνοι είναι και αυτοί, πες πως ψαρεύεις LRF και όχι shore…». H φράση αυτή µπορεί να ακούγεται απλοϊκή, αλλά µε έµπασε ξαφνικά σε κάτι τόσο απλό µα και τόσο νέο για µένα. Πως οι τεχνικές µπορούν να αλληλοκαλύπτονται και πως η όποια πείρα έχουµε αποκτήσει από µία, δεν είναι άχρηστη για την άλλη. Σηκώθηκα και πήρα το καλάµι πάλι στα χέρια µου…
Καταργώντας τα σύνορα των τεχνικών
Όταν ο πλάνος πάτωσε στην επόµενη βολή, πήρα βαθιά ανάσα και σκέφτηκα κάτι βασικό. Τους χρόνους της ανάκτησης. Ένα µικρό πλανάκι σε ρηχοπατιά µε βράχια πρέπει να το κάνουµε να κολυµπάει αποτελεσµατικά σε λίγους πόντους νερό και αυτό έρχεται µετά από µεγάλη τριβή. Το κλειδί γι’ αυτό είναι οι χρόνοι. Η γνώση των χρόνων µεταξύ µανιβελιάς, παύσης και πτώσης του µικρού πλάνου. Αυτή η αίσθηση που βγαίνει σαν ένα αρµονικό σύνολο και που έχει έναν δικό του, εσωτερικό ρυθµό. Πήρα µερικές µανιβελιές, σήκωσα τον πλάνο από το βυθό και άρχισα την ανάκτηση. Σε κάθε τίναγµα του καλαµιού µου ψηλά, µια µανιβελιά προς τα κάτω µάζευε τα µπόσικα. «Πιάσε το ρυθµό έλεγα µέσα µου, θυµήσου το ρυθµό µε τα µικρά σου πλανάκια».
Έβαλα πιο σταθερά το butt από το βαρύ καλάµι κάτω από την µασχάλη. Έδωσα χρόνο στον εαυτό µου να βρει τη χρυσή τοµή µεταξύ χτυπήµατος, πτώσης του πλάνου και µανιβελιάς. Σιγά σιγά έβλεπα τη µύτη να δουλεύει σωστά τον πλάνο. Να αφήνω το µικρό αυτόν χρόνο για πέσιµο και αµέσως η µανιβελιά να προετοιµάζει το επόµενο χτύπηµα του καλαµιού µαζεύοντας τα µπόσικα. ∆ύο χτυπήµατα περίπου το δευτερόλεπτο στη γρήγορη ανάκτηση. Μετά από πέντε βολές είχα πιάσει το ρυθµό και είχα αφήσει την αίσθηση από τα µικρά πλανάκια να µε βοηθήσει να βρω το τέµπο και στο βαρύ αυτό σύνολο.
Πάµε τώρα για long jerks, για παύσεις µεγαλύτερης διάρκειας, ώστε να αφήνω τον πλάνο να πέσει περισσότερη ώρα. Αραίωσα τους χρόνους µεταξύ χτυπήµατος και µανιβελιάς, και έδωσα έναν πιο αργό ρυθµό, όπως κάνω στα πλανάκια µου όταν θέλω να ψάξω χαµηλά, πιο κοντά στο βυθό. Κατόπιν έδωσα έναν πιο αργό και µακρόσυρτο ρυθµό στο χτύπηµα, «σέρνοντας» τον πλάνο λίγο προς τα πάνω. Ωραία η αίσθηση, ένιωθα πως κάνω σωστό µπάνιο στο τεχνητό µου…
Η αυτοπεποίθησή µου άρχισε να ανεβαίνει. Ο αδερφός µου από δίπλα αναρωτιόταν πως και δεν είχα κουραστεί. Και όµως! Τώρα που είχα ζυγίσει τους χρόνους και την τεχνική µου, το σύνολο πλέον δε µου φαινόταν καθόλου βαρύ και κουραστικό. Βρήκα το σωστό πάτηµα, έφτιαξα το κέντρο βάρους µου και ένιωθα πλέον ότι µπορώ να τζιγκάρω για ώρα. Άλλαξα τη λαβή µου πολύ πιο πάνω από το µηχανισµό, προς τον κορµό του καλαµιού, για να ζυγίζει καλύτερα το σύνολο µε το σωµατότυπό µου… Ένιωθα πολύ όµορφα! Σε εκείνο το ψάρεµα δεν νοιαζόµουν για τίποτα άλλο, παρά να βρω το ρυθµό µου, να συνηθίσω τα νέα δεδοµένα.
Η πρώτη σύλληψη!
Ο ρυθµός από το shore jigging µε είχε συνεπάρει! Μου φαινόταν σαν χορογραφία. Οι µακρινές βολές µε τους πλάνους να ψάχνουν από βυθό έως επιφάνεια µε έκαναν να φαντάζοµαι συναντήσεις µε τα καλύτερα ψάρια. Και να που ανάµεσα σε χτύπηµα, πέσιµο και σε µια µανιβελιά, το πρώτο κάρφωµα ήρθε αποφασιστικό. Τα φρένα φουλ και εγώ να δίνω ό,τι έχω και δεν έχω στο µάζεµα, καθώς το ψάρι ήταν ξεκάθαρα µαγιάτικο. Ένα ψάρι µε το οποίο είχα έρθει ξανά σε επαφή στο spinning και που απλά δεν συγχωρεί αν του αφήσεις φρένα. Έχει τον τρόπο να σε πάρει από κάτω: θα τριφτεί σε ό,τι βρει, και θα κόψει αν δεν το γυρίσεις προς το µέρος σου και δεν το παλέψεις αποφασιστικά.
Το µαγιάτικο ήταν µεγάλο. Του πήρα τον αέρα, και λίγο πριν το λιµάνι, µην έχοντας στο νου µου την πείρα µου από το spinning, εντελώς επιπόλαια και απερίσκεπτα (η αδρεναλίνη δεν είναι καλός σύµµαχος) άνοιξα αρκετά τα φρένα επειδή είδα ότι είναι µεγάλο το ψάρι … Καθαρή ανοησία! Σκέφτηκα όµως: «λιµάνι είναι, που θα βρει να µου τρίψει;». Κι όµως ξέχασα κάτι βασικό που είχα µάθει καλά στο LRF: να φοβάσαι το τελευταίο κεφάλι!
Το µαγιάτικο στο τελευταίο του κεφάλι είδε κάτι που εγώ δεν µπορούσα να δω. Πως παρ’ όλο που το λιµάνι ήταν βαθύ, υπήρχαν ακριβώς από κάτω µας µπλόκια τα οποία έκαναν ένα σκαλοπάτι. Έδωσε λοιπόν µια γερή και µου πήρε φρένα. Εκεί που νόµιζα ότι είχαµε ξεµπερδέψει, µέχρι να προλάβω να σφίξω τα φρένα είχε µπλεχτεί, είχε τρίψει….και αντίο! Ευχήθηκα από µέσα µου να βγάλει από πάνω του γρήγορα τον πλάνο. Ήξερα πως τα αγκίστρια που χρησιµοποιούσα είναι ειδικά. Θα σκουριάσουν και να φύγουν τάχιστα από το ψάρι, και είπα από µέσα µου «χαλάλι στο µεγάλο αυτό µαχητή». Ο ενθουσιασμός µου που είχα βρει έναν αποτελεσµατικό ρυθµό µε είχε συνεπάρει και δεν λυπήθηκα που δεν είχα στα χέρια µου το καλό αυτό ψάρι!
Τα πελαγικά ήρθαν!
Το πρώτο αυτό ψάρι µε είχε «βάλει στα αίµατα». Το χτύπηµα που κάνει ένα µαγιάτικο στο shore jigging, πραγµατικά συγκρίνεται µε πολύ λίγα πράγµατα. Αυτό το σταµάτηµα που λες και έχεις βρει σε βράχο εν µέσω των τζιγκαρισµάτων και µετά τα τρελά φευγιά…Συνέχισα να ψαρεύω και την επόµενη µέρα. Σε µια γρήγορα ανάκτηση επάνω, το καλάµι λύγισε και να το επόµενο ψάρι! Από το συνεχές τρεµούλιασµα στην άκρη της µύτης, κατάλαβα πως έχουµε να κάνουµε µε κάποιο πελαγικό, κάποιο ντασκάκι ή παλαµίδα. Όντως ένα όµορφο ντασκάκι έγινε δικό µας. Θα το κρατούσα για σασίµι, ως το πρώτο πελαγικό που σηµατοδοτεί τον ερχοµό του καλοκαιριού στα µέρη µας!
Επόµενη βολή…ρίχνω…περιµένω να πατώσει. Πιάνω την κουβέντα, ενώ έχω στα χέρια µου το νήµα που ξετυλίγεται. Ξεχνιέµαι και ο πλάνος ακόµα «πατώνει»… Το µυαλό µου κάνει ξαφνικά µια τούµπα, δεν είναι φυσιολογικό να µην έχει πατώσει ο πλάνος…Καρφώνω απότοµα…«βρε βλάκα δεν έχεις κατεβάσει το bail arm». Το κατεβάζω, καρφώνω ξανά και το επόµενο ντασκάκι είναι πάνω. Είχε αρπάξει τον πλάνο στο πέσιµό του, είχε καρφωθεί µόνο του και είχε αρχίσει να τρέχει προς τα ανοιχτα. Πού να πατώσει ο πλάνος; Άλλη µια κλασσική περίπτωση όπου οι απανταχού της γης πλάνοι προσοµοιάζουν.
Τα περισσότερα και καλύτερα ψάρια στο LRF τα είχα πιάσει ανάµεσα στα χτυπήµατα. Ειδικά οι πολύ µεγάλοι σαργοί, εννιά στις δέκα φορές θα χτυπήσουν στο τρεµούλιασµα που κάνουν τα πλανάκια κατά το πέσιµο. Να κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ήµουν προετοιµασµένος. Σκέφτηκα να κάνω µια λίστα για το τι θα µπορούσα να µεταφέρω από το LRF στο shore jigging και να το εφαρµόσω τις επόµενες µέρες.
Όταν οι θύµησες σε βοηθούν…και σε γαληνεύουν
Στο νου µου έφερα µια βασική αρχή στο LRF : ψάξε ψάρια κοντά σε διακριτές δοµές στο βυθό. Κοντά σε µονόπετρα, χαράκια, κοντά σε δοµές, σε άσπρα-µαύρα. Εκεί που τα ψάρια µπορούν να έχουν ένα ορόσηµο για φωλιά, για δείκτη γεωµορφικό, για κρυψώνα ή για ενέδρα. Μακάρι να είχα βυθόµετρο να έβλεπα το βυθό. Αντ’ αυτού είχα κάτι απείρως πιο πολύτιµο, τις αναµνήσεις τις παιδικής και εφηβικής µου ηλικίας. Τις ατέλειωτες ώρες καταδύσεων στις ακτογραµµές τις Καλύµνου και µάλιστα στα ίδια τα λιµάνια. Τότε που ήδη έκτη δηµοτικού και µε µόνο µια µάσκα και φυσητήρα, το στοίχηµα της ενηλικίωσης ήταν να «πιάσουµε άµµο» από το λιµάνι. Να καταφέρουµε δηλαδή να πατώσουµε για να αποδείξουµε την αξία µας ως βουτηχτές και να φέρουµε λίγη άµµο ως απόδειξη.
Τι να περιµένει κανείς από Καλυµνάκια, από παιδιά που µεγάλωσαν µε τους θρύλους των σφουγγαράδων, µε παππούδες και µπαµπάδες βουτηχτάδες από τους πιο καλούς και ατρόµητους του κόσµου αυτού; Πήγα πίσω στις θύµησές µου, θυµήθηκα που υπήρχε ένα µεγάλο µονόπετρο στο λιµάνι, και άλλο ένα σε µια ακτογραµµή πιο δίπλα, ζύγισα τις αποστάσεις. Μια µεγάλη συγκίνηση που σχεδόν µου έφερνε δάκρυα στα µάτια για τα όµορφά µου χρόνια, κάθε µέρα κοντά στη θάλασσα. Άρχισα να τα αναζητώ µε βολές, ευχόµουν ο χρόνος, τα µηχανήµατα να µην τα έχουν ξεριζώσε. ∆εν ξέρω ετούτο όλο αν ήταν µια βουτιά στο παρελθόν ή µια ρεαλιστική ψαρευτική στάση. Όµως στο ένα µονόπετρο, κάτω από το οποίο είχα πάρει στο ψαροντούφεκο τον πρώτο µου ροφό, το βρήκα.
Για να σιγουρευτώ σκάλωσα πάνω του δύο πλάνους! Το έφτιαξα το περίγραµµά του µε το µυαλό µου. Το «ψηλάφησα» µε τη σκέψη και για ένα ολόκληρο απόγευµα. Την επόµενη µέρα το «χαϊδευα» τριγύρω, στέλνοντας συγκεκριµένα τους πλάνους µου εκεί που ήξερα πλέον ότι είναι η περίµετρός του. Η χαρά µου ήταν αφάνταση όταν αυτή η µέθοδος µου έδωσε δύο µανάλια, που παρότι απελευθερώθηκαν, µου χάρισαν µια αφάνταστη συγκίνηση. Καθώς το παρελθόν µε το παρόν, οι τεχνικές και οι θύµησες ταίριάξαν µεταξύ τους σε ένα αποτέλεσµα πολύ προσωπικό και όµορφο για µένα …
Όταν το LRF σε βοηθάεινα κάνεις shore jigging…
Τι είχα λοιπόν µάθει µέχρι στιγµής, ξεπερνώντας τα σύνορα των τεχνικών και παντρεύοντάς τα µεταξύ τους; Τι είχα µάθει φεύγοντας από την τυφλότητα της υπερεξειδίκευσης και παραδεχόµενος πως τελικά µε πλάνους έχουµε να κάνουµε, οπότε πρέπει να υπάρχουν σηµαντικές γενικές αρχές στην καρδιά τους, άσχετα από το πόσο µικροί οι µεγάλοι είναι; Άσχετα µε το πόσα κουτάκια έχουµε φτιάξει ανάµεσα στις τεχνικές και πόσα στεγανά έχουµε δηµιουργήσει…
1. Στο τζιγκάρισµα είναι πολύ σηµαντικός ο ρυθµός, η αρµονία των χρόνων µεταξύ χτυπήµατος, µανιβελιάς και πεσίµατος του πλάνου.
2. Το ζύγισµα στο καλάµι έρχεται µέσα από µικρορυθµίσεις στην τεχνική σου και σε «συνεννόηση» µε το σωµατότυπό σου.
3. Οι διάφορες πλεύσεις είναι παραλλαγές του ρυθµού. Καλό είναι να έχεις µέσα σου ένα εσωτερικό «µέτρηµα» για γρήγορες ανακτήσεις, πιο αργές κτλ. Όταν συνηθίσεις, οι ανακτήσεις θα γίνονται φυσικά µε έναν ρυθµό που δεν θα τον επαναλαµβάνεις «µετρώντας» αλλά θα τον κάνεις ασυναίσθητα και θα τον εναλλάσσεις φτιάχνοντας µια δική σου χορογραφία.
4. Όσο ο πλάνος είναι µέσα στο νερό, ψαρεύει. Και πέφτοντας, και ανεβαίνοντας, ακόµα και αδρανώντας µερικές φορές (απόδειξη ένα τεράστιο χταπόδι που πιάστηκε καθώς ο πλάνος είχε πατώσει).
5. Οι διακριτές δοµές στο βυθό είναι ιδανικές για να στείλουµε εκεί τους πλάνους µας, αφού αποτελούν σηµείο ορόσηµο για τα ψάρια.
6. Η ψαροσύνη είναι µία. Μπορούµε να γίνουµε καλύτεροι όταν έχουµε τα µάτια µας ανοιχτά. Όταν δεν ξεχωρίζουµε τις τεχνικές σε καλές και κακές, σε βαρετές και λιγότερο βαρετές. Από όλες έχουµε να µάθουµε σαν συγκοινωνούντα δοχεία και να καλυτερέψουµε την αγαπηµένη µας.
Έτσι λοιπόν σας περιέγραψα πώς από το LRF κατάφερα να κάνω shore jigging και να έχω αποτελέσµατα. Αν θέλετε να ζήσετε ορισµένες στιγµές από το ταξίδι στην Κάλυµνο το οποίο σας περιέγραψα και να δείτε ορισµένα από τα ψάρια που ανάφερα, µπείτε στο κανάλι µου Spinning by Tyrikos. Να περνάτε καλά, πάντα µε σεβασµό στην πολύπαθη θάλασσα και τα πλάσµατά της!
