Ψάρεμα από σκάφος: Η επεξεργασία δολωμάτων με γλυκερίνη
Το ψάρεµα είναι το πάθος µας, και άσχετα µε το αν πιάσουµε πολλά ή λίγα ψάρια, η χαλάρωση που µας δίνει είναι µοναδική.
Από µικρό παιδί θυµάµαι τον πατέρα µου να µου µαθαίνει πως να ψαρεύω στο λιµάνι του Κόκκινου Πύργου, στη Νότια Κρήτη. ∆αιµόνιο µυαλό εγώ τότε, σύντοµα εξελίχθηκα σε έναν πολύ καλό ψαρά, παιδί ακόµα, µε αρκετά ψάρια τρόπαια που ζήλευαν πολλοί έµπειροι ψαράδες.
Σεβόµουν, φυσικά, τους παλιούς και τους άκουγα, γιατί έτσι µάθαινα πολλά από τα µυστικά τους. Πάντα, όµως, ήθελα να βάζω και τη δική µου «πινελιά» σε ότι επιχειρούσα.
Πιστεύω ότι το ψάρεµα πρέπει να εξελίσσεται διαρκώς. Κι αυτό γιατί µε την υπεραλίευση τα ψάρια λιγοστεύουν και γίνονται πιο επιφυλακτικά, κυρίως τα µεγαλύτερα. Με τις παλιές τεχνικές που ψάρευαν οι παππούδες µας, σήµερα δύσκολα θα έχουµε ικανοποιητικό αποτέλεσµα.
Ένας από τους τοµείς που ασχολήθηκα, ήταν η παρασκευή και επεξεργασία δολωµάτων. Τα τελευταία 5 χρόνια, έχω ανακαλύψει µια επεξεργασία και συντήρηση δολωµάτων µε τη χρήση γλυκερίνης. Το υλικό αυτό είναι σχετικά φθηνό (4 µε 5 ευρώ το κιλό) και πολύ αποδοτικό, µε πολλά πλεονεκτήµατα που θα αναφέρω παρακάτω αναλυτικά.
Με αυτό µπορούµε να επεξεργαστούµε πολλά από τα γνωστά δολώµατα ψαρέµατος καθετής από βάρκα, αλλά και από ακτή.
Μετά από χρόνια εµπειρίας και δοκιµών, ανάρτησα την τεχνική µου εδώ και δυόµισι χρόνια στην οµάδα του Facebook «Ψάρεµα καθετής από βάρκα». Πολλοί φίλοι το δοκίµασαν και σε πολύ µεγάλο ποσοστό έµειναν απόλυτα ευχαριστηµένοι.
Πάµε να περιγράψουµε τη διαδικασία.
Πλεονεκτήµατα της τεχνικής
Αναφέρω µερικά από τα πλεονεκτήµατα της τεχνικής επεξεργασίας της γαρίδας µε γλυκερίνη:
• Τη διατηρεί πάντα φρέσκια και δεν την αφήνει να αλλοιωθεί. ∆εν πετάµε, δηλαδή, ούτε µισό δόλωµα.
• Τη σφίγγει τόσο ώστε να µη φεύγει εύκολα από το αγκίστρι, χωρίς να την ξεραίνει ή να την κάνει σαν µαστίχα, όπως συµβαίνει µε τη ζάχαρη και το αλάτι.
• ∆εν την αφήνει να παγώσει, ακόµα και µέσα στην κατάψυξη. ∆ηλαδή, τη βγάζουµε από τον καταψύκτη και δολώνεται αµέσως, χωρίς να χρειαστεί απόψυξη.
• ∆εν την «ψήνει», δεν την αφυδατώνει όπως κάνει το αλάτι. ∆εν της αλλάζει γεύση και τονίζει το χρώµα και τη µυρωδιά της, δίνοντας και µια ελαφριά διαφάνεια στο δόλωµα, όπως όταν η γαρίδα είναι ζωντανή.
• Μετά από το ψάρεµά µας, ακόµα κι αν κατά τη διάρκειά του την έχουµε συνέχεια εκτός ψυγείου, φυλάσσεται ξανά στην κατάψυξη, χωρίς να χαλάει, ούτε να παγώνει πλέον.
Τι είδος γαρίδας χρησιµοποιούµε;
Πολύ σηµαντικό κοµµάτι είναι η εύρεση του σωστού δολώµατος. Η Γάµπαρη η ελληνική, όταν δεν έχει φάρµακα και συντηρητικά, είναι πολύ καλή και µπορείτε να αναζητήσετε στη συσκευασία αν η ψύξη της γίνεται στο σκάφος αλίευσης. Φυσικά και η φρέσκια είναι καλή, αλλά σπάνια θα την βρούµε χωρίς φάρµακα, επειδή µαυρίζει το κεφάλι της λίγες ώρες από την αλίευσή της και την κάνει µη εµπορεύσιµη.
Σε τεχνικές όπως tenya και ζόκα όπου η γαρίδα δολώνεται ολόκληρη και χρειαζόµαστε µεγαλύτερο µέγεθος, πολύ καλή είναι η γαρίδα Αµβρακικού, που όµως έχει αρκετά µεγάλο κόστος. Και του Ατλαντικού ωκεανού είναι καλή και τη βρίσκουµε σε διάφορα νούµερα (µεγέθη). Όσον αφορά στις έτοιµες, καθαρισµένες γαρίδες ή τις γαρίδες ιχθυοκαλλιέργειας (τύπου Tiger Αργεντινής) δεν δουλεύουν σχεδόν καθόλου.
Η διαδικασία της επεξεργασίας
Αφού βρήκαµε τις γαρίδες που µας ταιριάζουν, αν τις χρησιµοποιήσουµε ολόκληρες, απλά τις αφήνουµε να ξεπαγώσουν σε ένα σουρωτήρι, χωρίς να τις βάζουµε στο νερό, ειδικά αυτό της βρύσης. Αν τις δουλέψουµε σε κοµµάτια, τις καθαρίζουµε εντελώς. Αν είναι πολύ µικρές, που πάνε για µονοδόλι, ή τις αφήνουµε ως έχουν ή πετάµε µόνο το κεφάλι.
Τις αφήνουµε να στραγγίσουν καλά, και µετά, τις µεγάλες γαρίδες για ζόκα/tenya τις απλώνουµε ανοικτές σε ένα µπολ µε µεγάλο πάτο, σε στρώσεις. Τις µικρές καθαρισµένες, προτιµότερο είναι να τις τοποθετήσουµε σε ένα βαζάκι σαν εκείνα του µελιού, µακρόστενο κυλινδρικό, µε στενό πάτο, που να σφραγίζει καλά.
Προσθέτουµε φυτική βρώσιµη γλυκερίνη από φαρµακείο, µέχρι να καλύψουµε καλά τις γαρίδες και να σχηµατιστεί ένα στρώµα από πάνω. Αν οι γαρίδες πλέουν, µπορούµε να τις βυθίσουµε µέσα στη γλυκερίνη µε λίγο χαρτί κουζίνας ή µε µια σίτα, γιατί αν πλέουν, θα παγώσουν.
Μετά από αυτό, σφραγίζουµε τα βαζάκια και τα βάζουµε στην κατάψυξη για 3 µε 5 µέρες. Όσο αφορά στις µικρές γαρίδες, αν θέλουµε, τις ανακατεύουµε κάθε 2 µέρες ανακινώντας το βαζάκι του «µελιού», µέχρι το παχύρευστο µίγµα στον πάτο του να διαλυθεί. Μπορούν να παραµείνουν στο διάλυµα της γλυκερίνης ακόµα και για µήνες, χωρίς κανένα απολύτως πρόβληµα.
Μετά από τις 3 µε 5 µέρες –τουλάχιστον-, τις βγάζουµε από την κατάψυξη και τις βάζουµε να σουρώσουν καλά.
Στην συνέχεια βάζουµε µερικές γαρίδες σε ένα κοµµάτι χαρτί κουζίνας και τις κάνουµε σαν πουγκιά. Τις τοποθετούµε σε ένα µπολάκι και ξανά κατάψυξη. Η γλυκερίνη που θα µείνει, δεν πετιέται, ξαναχρησιµοποιείται. Αν αραιώσει πολύ, όταν την επαναχρησιµοποιήσουµε, τη βάζουµε µισή-µισή µε καινούρια γλυκερίνη.
Όταν πάµε για ψάρεµα παίρνουµε τις γαρίδες µας, κι όσες περισσέψουν, ξανά στην κατάψυξη, χωρίς κανένα πρόβληµα. ∆εν χαλάνε, δεν αλλοιώνονται.
Ελπίζω να το βρήκατε ενδιαφέρον και να το δοκιµάσετε. Όποιος δεν δοκιµάζει νέα πράγµατα, είναι λογικό σιγά σιγά να µένει πίσω. Οπότε, δοκιµάστε το µια-δυο φορές, και αν δεν µείνετε ευχαριστηµένοι, συνεχίστε όπως τις φτιάχνατε και παλαιότερα!
