Ψάρεμα εγγλέζικο στα βράχια
Βραχοτόπια: Πλούσιοι βυθοί, ποικιλία ψαριών, αλλά και περπάτημα, κούραση και μεγάλος βαθμός επικινδυνότητας.
Συνήθως οι ψαράδες που ασχολούνται µε το εγγλέζικο προτιµούν τα λιµάνια, τις µαρίνες και τους µόλους. Εύκολη πρόσβαση, το µεταφορικό µέσον δίπλα και άνετο στήσιµο εξοπλισµού, ενώ σε αυτούς τους τόπους έχουν βγει και ψάρια τρόπαια. Ειδικά στην Αττική όµως, αποτελούν πολυψαρεµένα µέρη. Έτσι, δεν κρατάνε τα ψάρια που κράταγαν παλιότερα. Εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρµογή το ρητό «του ψαρά το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και µια είναι γεµάτο».
Οι βραχότοποι λοιπόν είναι µια καλή επιλογή. Εκεί πάντα θα υπάρχουν ψάρια που θα τιµήσουν το αγκίστρι µας, µε κυριότερο το «βασιλιά» σαργό. Ακολουθούν τα µελανούρια, οι σπάροι, οι σκάροι, οι σάλπες, καθώς και πολλά άλλα ψάρια, ενώ θα περάσουν από εκεί και λαβράκια, αλλά και τσιπούρες, σε µικρότερη συχνότητα όµως.
«Γηράσκω αεί διδασκόμενος»
Όταν φίλοι, γνώστες του είδους, µε πήραν µαζί τους για να αρχίσω να ψαρεύω εγγλέζικο στα βράχια, είχα πολλές επιφυλάξεις και προβληµατισµούς σχετικά µε το αν θα τα καταφέρω σε αυτές τις συνθήκες. Τότε θεωρούσα το φτιάξιµο εγγλέζικης αρµατωσιάς, καθώς και το ψάρεµα σε τόσο περιορισµένο περιβάλλον, εξαιρετικά δύσκολα. Αλλά τα πάντα µαθαίνονται και ανακαλύπτοντας τη χαρά των συνεχών τσιµπηµάτων και των εκλεκτών ψαριών, άρχισα να εκτιµώ απεριόριστα τα βραχοτόπια.
Εξοπλισµός
Ρούχα άνετα, παπούτσια µε σταθερό πάτηµα, συνήθως άρβυλα ή αθλητικά µποτάκια για να καλύπτουν τους αστράγαλους. Μεγάλη προσοχή στο βηµατισµό µας µε µικρά και σταθερά βήµατα. Ο εξοπλισµός, όσο πιο λίγος και ελαφρύς γίνεται. Ένα καλάµι, το πολύ ένα δεύτερο. Ειδικά για την περίπτωση που δε βρούµε τις συνθήκες που θέλουµε ή χρειαστούµε ρεζέρβα µετά από κάποιο ατύχηµα. Σε ένα σακίδιο αποθηκεύουµε τα παρελκόµενα, λίγα από το κάθε είδος, στους φελλούς µόνο δεν κάνω τσιγκουνιές. Ένας κουβάς µε το δόλωµα και τη µαλάγρα µέσα, η απόχη µε το στεφάνι της, και είµαστε έτοιµοι.
Ο τόπος
Όπως λένε οι γνώστες, ο βυθός είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ίδιος µε την ακτογραµµή. Από ψηλά µπορούµε να διαλέξουµε ένα σηµείο που να έχει χαράκια και τρύπες. Διαλέγουμε τόπο βολικό για να στήσουµε τη βάση του καλαµιού µας. Εγώ προσωπικά πολλές φορές ψαρεύω µε το καλάµι στο χέρι, όµως το να µπορούµε να το ακουµπήσουµε στη βάση, έχει πολλά πλεονεκτήµατα.
Το ιδανικό είναι να βρούµε σηµείο όπου στα 12-15 µέτρα µπροστά µας το βάθος είναι γύρω στα 6-7 µέτρα. Η βυθοµέτρηση είναι λίγο επίπονη, γιατί πρέπει να ελέγξουµε τη διαµόρφωση του βυθού σε ένα µεγάλο τόξο κύκλου, κάτι σαν «βεντάλια» ας πούµε. Τώρα τελευταία δε δίνω πια τόση σηµασία στην ακριβή βυθοµέτρηση, αφού ψαρεύω πάντα τουλάχιστον ένα µέτρο πάνω από το βυθό. Ο σαργός ανεβαίνει για να φάει, τα µελανούρια δεν το συζητάµε… Έτσι γλιτώνω και από διάφορους ενοχλητικούς κατοίκους του βυθού (γύλους, πέρκες κλπ). Μπορώ να πω µάλιστα ότι τα αποτελέσµατα είναι πολύ καλά, παίρνοντας κάποια µεγάλα κοµµάτια και φυσικά αποφεύγοντας τα βραχώµατα.
Το καλάµι
Το καλάµι µπορεί να έχει µήκος 4.20-4.50 µέτρα, µε ιδανικότερο το δεύτερο µήκος. Το πιο µακρύ καλάµι παίρνει περισσότερη πετονιά στο κάρφωµα, αφού λόγω της ύπαρξης ρευµάτων η µάνα έχει πάντα µπόσικα, όσο και να τα µαζεύεις στην πορεία.
Η αρµατωσιά πάντα ελαφριά, ο φελλός +1 ή το πολύ +2 και το παράµαλλο µια οργιά. Τα µολυβάκια τοποθετηµένα ισοµερώς, θα καλύπτουν µια απόσταση τουλάχιστον 1,5 µέτρου στη µάνα. Μην ξεχνάµε να αφήνουµε τουλάχιστον 1,5 µε 2 µήκη φελλού µεταξύ των µολυβιών που σταµατούν το φελλό και του τελευταίου µολυβιού στη µάνα. Ο φελλός επιλέγεται ανάλογα µε τις συνθήκες, το κύµα και το ρεύµα. Σε γενικές γραµµές ένας straight φελλός µας καλύπτει στις περισσότερες συνθήκες.
Μαλάγρα
Η µαλάγρα απαιτεί εντοπισµό των ρευµάτων και ποτέ δε ρίχνω από την αρχή µαλάγρα, αλλά το κάνω αφού πρώτα πετάξω µερικές «αναγνωριστικές» µπάλες για να δω πως πάει το ρεύµα και κατόπιν αποφασίζω. Στα περισσότερα βραχοτόπια της Αττικής που ψαρεύω, ο βοριάς είναι σύµµαχός µου από τη µεριά του Σαρωνικού, αφού τον έχω στην πλάτη µε όλα τα γνωστά πλεονεκτήµατα, ενώ ταυτόχρονα δηµιουργεί µια ρεστία που κατευθύνει ρεύµα και κύµα προς την ακτή, ακριβώς µπροστά στα πόδια µου.
Ένα περιβάλλον ιδανικό για να ρίχνεις µαλάγρα και να µη σκορπίζει όπου να ‘ναι, διώχνοντας τα ψάρια. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις φροντίζω να σφίγγω πολύ τις µπάλες, έτσι ώστε να φτάνουν στο βυθό και να διαλύονται σιγά-σιγά, δηµιουργώντας ένα ίχνος που απλώνεται και τελικά οδηγεί στη µπάλα της µαλάγρας. Ακόµα καλύτερα, χρησιµοποιώ ηµίυγρη µαλάγρα σε κουβαδάκι και έχω το κεφάλι µου ήσυχο!
Σαργοί και µελανούρια
Η πλειοψηφία των ψαριών που θα τιµήσουν το αγκίστρι µας, είναι σαργοί και µελανούρια. Και τα δύο είδη είναι αρκετά φιλύποπτα και θα πρέπει να είµαστε εξαιρετικά ήσυχοι στο ψάρεµά µας, να µην καθόµαστε πολύ κοντά στο νερό και ειδικά τη νύχτα να µη ρίχνουµε το φακό µας στη θάλασσα. Τα µικρά του είδους απελευθερώνονται πάντα, αλλά όχι αµέσως, για να µην τροµάξουν τα υπόλοιπα. Εγώ τα τοποθετώ σε ένα ευρύχωρο συρµάτινο ψαροκάλαθο (επιµένω στο συρµάτινο, γιατί έχω χάσει ψαριές ολόκληρες από σµέρνες και καβούρια) και τα απελευθερώνω στο τέλος του ψαρέµατός µου..
Catch & Release
Όπως έχουµε παρατηρήσει όλοι µας, τα ψάρια στις ακτές έχουν µειωθεί πάρα πολύ. Γι’ αυτό να θυµίσω ξανά ότι τα µικρότερα ψάρια τα απελευθερώνουµε, επιτρέποντάς τους να µεγαλώσουν και να έτσι να έχουµε «αντικείµενο» και στα επόµενα ψαρέµατά µας. Το ελάχιστο επιτρεπόµενο µέγεθος για το σαργό είναι 23 εκ. και για τον καµπανά (κακαρέλο ή αυλιά αν προτιµάτε), τα 18 εκατοστά. Για τα µελανούρια δεν υπάρχει ελάχιστο επιτρεπόµενο µέγεθος, αλλά κρατάω ψάρια µεγαλύτερα από τα 15 εκ.
Αυτή την εποχή λοιπόν που ελαττώνονται οι κολυµβητές, κατεβείτε στα βράχια και κάπου θα συναντήσετε και εµάς…
