Ψάρεμα Φαγκρί: Ψαρεύοντας το απόλυτο θήραμα!
Αν θεωρήσουμε τη συναγρίδα ως τη βασίλισσα του βυθού και το ροφό τον άρχοντα της ξέρας, το φαγκρί δικαιωματικά στέφεται ως ο απόλυτος βασιλιάς των ψαριών!
Όσο κι αν η γεύση είναι προσωπικό γούστο, για πολλούς θεωρείται το νοστιμότερο ψάρι, και ίσως έχουν δίκιο, αφού τα αρώματα από τη μαγειρεμένη σάρκα αυτού του ψαριού δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης.
Και μόνο το γεγονός πως τις περισσότερες φορές συχνάζει σε βάθη από 80 μέτρα και βαθύτερα, σημαίνει ότι είναι ψάρι που κυκλοφορεί σε καθαρό περιβάλλον. Από την άλλη, σε ότι αφορά στους ψαράδες, είναι το θήραμα που πολλοί έχουν σπάσει τα μυαλά τους για χάρη του και έχουν ανακαλύψει τις περισσότερες τεχνικές!
Φαγκριά, Τσαούσια και Κορωνάτα!
Συχνά υπάρχει ένα μπέρδεμα με τα τσαούσια, που πολλοί τα μπερδεύουν με τα φαγκριά. Επίσης, όλοι θα έχουμε ακούσει για φαγκριά κορωνάτα. Αγαπητοί μου φίλοι αυτό δεν υπάρχει, και η μόνη περίπτωση που μπορεί να έχει κορώνα ένα φαγκρί, είναι αν χτυπήσει το κεφάλι του σε βράχο και έχει βγάλει καρούμπαλο, για να κάνω και λίγο χιούμορ!
Το φαγκρί, με επιστημονική ονομασία pagrus pagrus, δεν έχει καμία σχέση με την οικογένεια Dentex στην οποία ανήκουν η συναγρίδα και το τσαούσι. Τα χρώματά του είναι σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, με λίγο έως πολύ σκούρα χρώματα στο κεφάλι. Σε αρκετές περιοχές της χώρας, θα ακούσουμε να το αποκαλούν «μαυρομούτσουνο». Χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι και η άσπρη βούλα στο τέλος της ουράς, και για την ακρίβεια στις δύο άκρες της. Ο εύκολος τρόπος για να καταλάβει κάποιος τη διαφορά μεταξύ ενός ψαριού από την οικογένεια Dentex κι ενός φαγκριού, είναι η οδοντοστοιχία, που μοιάζει περισσότερο σε τσιπούρας και δηλώνει την διατροφή του η οποία αποτελείται από μαλάκια, καρκινοειδή και μικρόψαρα. Ενώ της συναγρίδας για παράδειγμα, διαθέτει κυνόδοντες για να αρπάζει και να συγκρατεί τα θηράματά της.
Που και πως το βρίσκουμε
Ψάχνοντάς το σε βάθος από 80 μέτρα και βαθύτερα, πολλές φορές και κοντά στα 200 μέτρα, θεωρώ πως ένα πολύ καλό βυθόμετρο, που να μπορούμε να το διαβάζουμε σωστά, είναι το πλέον απαραίτητο εργαλείο. Τα περισσότερα είδη ψαριών, πολλές φορές είναι αρκετά κοντά στον τόπο που ρίχνουμε το σκάφος, ενώ στο φαγκρί δεν ισχύει αυτό. Θα πρέπει να διανύσουμε αρκετά μίλια για να πάμε σε ένα φαγκρότοπο. Θα το αναζητήσουμε σε κάθε σήκωμα ή πέσιμο του βυθού, στα βαθιά νερά, στις αποχές κάθε ξέρας, σε τραγάνες, λάσπη ή ναυάγια.
Προσοχή! Αν βρούμε μέρος με φαγκριά, το προσέχουμε και το διαχειριζόμαστε σωστά. Θα πρέπει να ψάξουμε καλά την ευρύτερη περιοχή του στίγματός μας, γιατί δεν είναι στατικό ψάρι και γυρνάει σε κοπάδια κάπου κοντά στον τόπο. Τα μεγάλα του είδους που μπορούν να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα δέκα κιλά. Γενικά, κυκλοφορούν σε ολιγομελή κοπάδια, σε αντίθεση με τα μικρότερα φαγκρόπουλα που τα συναντάμε σε πολυάριθμες αγέλες. Δεν υπάρχει λόγος να κρατήσουμε ένα μικρό φαγκρόπουλο και θα πρέπει να το επιστρέψουμε στη θάλασσα, γιατί είναι κρίμα να κάνουμε ζημιά στον τόπο.
Καλάμι – Μηχανισμός – Νήμα – Παράμαλι – Πλάνος
Θα επιμείνω για ακόμη μία φορά στην ποιότητα που πρέπει να έχει όλο το σετάρισμα. Το βάθος που θα ψαρέψουμε είναι μεγάλο, και οι συνθήκες σε αυτό το βάθος και σε ανοιχτή θάλασσα δεν είναι και οι ιδανικότερες που μπορούμε να έχουμε.
Το καλάμι μας θα πρέπει να διαχειριστεί μεγάλο εύρος σε βάρος πλάνων. Να έχει την απαιτούμενη ευαισθησία ώστε να μεταδίδει με ακρίβεια κάθε πληροφορία από το βυθό, όπως πού είναι τα ρεύματα, πότε αλλάζουν, τι βυθό έχουμε, καθώς και το παραμικρό χτύπημα από μικρόψαρο. Να μπορεί να απορροφά τα κεφάλια που θα κάνει το ψάρι στη διάρκεια της μάχης, αλλά και να μην είναι μαλακό, για να μπορεί να καρφωθεί ένα μεγάλο φαγκρί.
Ακόμα, χρειαζόμαστε μηχανισμό γρήγορο, με ανάκτηση 80 περίπου πόντους στο βάθος που ψαρεύουμε, με «βελούδινα» φρένα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι να ταιριάζει στο καλάμι μας και το σετ να είναι άνετο και ξεκούραστο.
Και μόνο το να μαζέψεις τον πλάνο από τα 170 μέτρα, δεκάδες φορές σε ένα ψάρεμα, όπως και να το δούμε, αν δεν υπάρχει το άψογο σετ, στο τέλος θα κουραστεί ο ψαράς και αυτό θα έχει επιπτώσεις στο να δώσει το σωστό ρυθμό την τεχνική.
Νήμα – Shockleader
Το PE 1 είναι ιδανικό για να μην έχουμε μεγάλο blow back (να μην κάνει κοιλιά το νήμα και να κατεβαίνει όσο το δυνατόν κάθετα). Σε μεγάλο ψάρι θα μας παιδέψει, καθώς θα δοκιμαστούν έντονα οι αντοχές του. Λαμβάνουμε υπόψη μας ότι σε αυτό το βάθος και στον τόπο που ψαρεύουμε φαγκριά, είναι το μέρος που συχνάζουν και οι βλάχοι. Με PE 1 και χτύπημα βλάχου ή μαγιάτικου, οι πιθανότητες να βγάλουμε τέτοια ψάρια είναι ελάχιστες. Με PE 1.5 αυξάνονται οι πιθανότητες να βγάλουμε κάποιο ψάρι από τα παραπάνω είδη, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι να καταφέρουμε να πέσουμε κοντά στα ψάρια.
Τα ρεύματα δύσκολα θα επιτρέψουν την κάθετη πτώση του πλάνου. Έχω καταλήξει σε PE 1.2 με αόρατη πετονιά για παράμαλλο, διαμέτρου 0.40mm, συνδυασμός που μπορεί να βγάλει το φαγκρί, όσο μεγάλο μέγεθος και να είναι, και να σταθεί με αξιοπρέπεια σε ένα μεγάλο ψάρι, σε συνδυασμό πάντα με σωστό καλάμι και μηχανισμό.
Ο πλάνος
Στα φαγκριά αρέσουν οι μικροί πλάνοι και όλο το σετάρισμα που περιέγραψα είναι ιδανικό για πλάνους από 80 έως 120γρ.
Εδώ τώρα τίθεται το εύλογο ερώτημα: Γιατί να μην βάλω 200γρ. πλάνο και να ανέβω σε διατομή νήματος – παράμαλλου, για να μπορεί το σετ μου να βγάλει ότι ψάρι και να χτυπήσει; Ο λόγος είναι καθαρά θέμα κούρασης. Και θα το επαναλάβω, η κούραση δεν εμφανίζεται την ώρα που ασκείται η τεχνική. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι θα πρέπει να κάνουμε ανάκτηση πλάνου δεκάδες φορές, βαθύτερα από τα 150 μέτρα, είναι βέβαιο πως σε ένα πολύωρο ψάρεμα θα μας κουράσει και θα χάσουμε τεχνικά στοιχεία.
Η Μάχη Μετά το Χτύπημα!
Αν και είναι πολύ αξιόλογος μαχητής, που δύσκολα παραδίνεται, δεν χρειάζεται πολλά φρένα, γιατί δεν είναι το ψάρι που θα βραχώσει ή θα πλασιάσει σε βράχια για να τρίψει ή να δημιουργήσει φθορές σε νήμα και shock leader. Ανεβάζουμε σταθερά, το αφήνουμε να πάρει κεφάλι, και αν θέλουμε να διευκολυνθεί η κατάσταση, φροντίζουμε να μην παλεύουμε το ψάρι κάθετα, αλλά να το έχουμε υπό γωνία, από 10 έως 20 μοίρες.
Αυτό άλλωστε ισχύει για όλα τα ψάρια στη διάρκεια της μάχης και ο λόγος είναι ότι υπό γωνία τού παίρνουμε πιο εύκολα κεφάλι από το να είναι το ψάρι τελείως κάθετα. Εξαίρεση όταν υπάρχει ναυάγιο, όπου εκεί κοιτάμε ή να τραβήξουμε μακριά το ψάρι, ή αν το κοντράρουμε, να μην έρθει σε επαφή με λαμαρίνα και όστρακα.
Το Slow Jigging στο Φαγκρί
Οι απομακρυσμένες περιοχές χωρίς πολλούς επισκέπτες ψαράδες, το μεγάλο βάθος και κυρίως το γεγονός ότι το φαγκρί δεν είναι από τα ψάρια που θα κολυμπήσουν με μεγάλη ταχύτητα, το κάνουν να ενδίδει εύκολα στον πειρασμό να χτυπήσει ένα εύκολο στόχο κοντά του, όπως είναι ο πλάνος. Μόλις ο πλάνος ακουμπήσει στο βυθό, πάντα η πρώτη αντίδρασή μας είναι σαν να έχουμε χτύπημα από ψάρι, υποθετικά.
Αν ο πλάνος πέσει κοντά του, πολλές φορές το φαγκρί θα χτυπήσει αμέσως και εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Δυο-τρεις μανιβελιές θα μας μαζέψουν την κοιλιά από το νήμα και μετά αρχίζει στην ουσία η τεχνική του slow jigging.
Στα πρώτα δέκα μέτρα οι κινήσεις μας είναι σε φυσιολογικό ρυθμό, που μεταφράζεται σε 1 δευτερόλεπτο κάθε κίνηση. Από τα 10 μέτρα και πάνω πάμε σε ακόμα πιο αργό ρυθμό, ώστε αν υπάρχει ψάρι στην περιοχή και έχει δείξει ενδιαφέρον, να μπορεί να προλάβει τον πλάνο. Ή, για να το πω τεχνικά, να μπορεί να υπολογίσει το ψάρι ότι αξίζει τον κόπο να επιτεθεί στη λεία του που βρίσκεται σε απόσταση και δεν θα κάνει άδικο κόπο να της επιτεθεί. Να γνωρίζετε ότι από τη στιγμή που ένα ψάρι «κλείδωσε» το στόχο, ο οποίος στην περίπτωσή μας είναι ο πλάνος, θα επιτεθεί μέχρι τέλους.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Και χτύπημα να πάρουμε και να μην καρφωθεί το ψάρι, θα συνεχίσουμε να ασκούμε την τεχνική για πολλά μέτρα ακόμα, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις θα χτυπήσει ξανά και ξανά. Μπορείτε να δοκιμάσετε και μία αργή ανάκτηση με ελαφρά τζιγκαρίσματα, που πολλές φορές είναι αρκετά για να πάρουμε ψάρι. Ανάκτηση πάνω από 25 μέτρα.
Τέλος, όπου πιάνετε σταχτογουρλομάτες (είναι το ψάρι που μοιάζει με σκαρμό) ή τα μικρά κοκκινόψαρα που είναι καλογρίτσες, να γνωρίζετε ότι είστε επάνω σε καλό φαγκρότοπο. Επίσης, μία χρήσιμη παρατήρηση είναι ότι στα περισσότερα φαγκριά που έχω πιάσει, βλέπω γόνο χταποδάκι στα στομάχια τους.
Απολαύστε τη μακρινή βόλτα, ψάξτε καλά κάθε πονηρό σημείο. Εκεί που θα πείτε «δεν χτυπάνε», την επόμενη στιγμή μπορεί να ανεβάσετε διπλέτα από φαγκριά. Επειδή μπορεί να πάρουμε ξανά και ξανά ψάρι από το ίδιο κοπάδι, καλό είναι να δείχνουμε σύνεση και να μην καταστρέφουμε τον τόπο.
Καλές θάλασσες και λυγισμένα καλάμια!
