Ψάρεμα με Inchiku: Εκεί που δεν το περιμένεις!
Υπάρχουν καταστάσεις, μοναδικές ημέρες ψαρέματος που μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.
Πρόκειται για εκείνες τις εξαιρετικές, ιδιαίτερα τυχερές ημέρες, που αν τις περάσετε παρέα με την οικογένεια, τους φίλους σας ή ένα σύντροφο, θα κάνουν την εμπειρία αυτή αξέχαστη, έτσι ώστε να τη θυμάστε για πάντα σαν να είχε συμβεί μόλις χθες. Παρακάτω, θα σας μιλήσω για μία από αυτές τις ημέρες που περάσαμε αναζητώντας το μεγάλο strike με την τεχνική Inchiku, μια από αυτές τις ημέρες που δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά τελείωσε με ένα επικό, τουλάχιστον, φινάλε!
Είναι 8.30 το πρωί στα τέλη Ιουλίου, όταν εγώ και δύο φίλοι μου, λάτρεις του ψαρέματος όπως κι εγώ, κατευθυνόμαστε προς μερικές ξέρες στα ανοιχτά της ακτής, με την ελπίδα να ψαρέψουμε ένα μεγάλο ψάρι. Ο βασικός στόχος μας είναι φαγκριά και πιθανώς τσαούσια, αλλά η μέρα μας θα έχει μια εντελώς διαφορετική κατάληξη.
Δεδομένων των ήρεμων συνθηκών, αποφασίζω να κατευθυνθώ προς τις πιο απομακρυσμένες ξέρες με το παρατσούκλι «οι αδερφές», δύο μικρές γειτονικές ξέρες με την ίδια έκταση, τοποθετημένες σε βάθος που κυμαίνεται μεταξύ 90 και 110 μέτρων. Ετοιμάζουμε δύο καλάμια με inchiku, δολωμένα με λωρίδες από καλαμάρι, καθώς θα ψαρέψουμε και οι τρεις μας εναλλάξ. Μετά από περίπου μία ώρα, δεν έχουμε αξιόλογα αποτελέσματα εκτός από τους κλασικούς χάνους, σταθερά αλιεύματα σε κάθε ψάρεμα Inchiku.
Οι συνθήκες γυρίζουν υπερ μας
Είναι περίπου 10 η ώρα και αρχίζει να φυσάει ανατολικός άνεμος, κάτι που αποτελεί εξαιρετική συνθήκη για ψάρεμα σε μία άλλη ξέρα που βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα νότια των «αδελφών». Πρόκειται για μια πολύ μεγαλύτερη ξέρα, όπου ο βυθός ανεβαίνει από τα 90 περίπου μέτρα, στα 74. Δυστυχώς όμως, το ανατολικό όριο καλύπτεται από παραγάδι, οπότε αποφασίζουμε να ψαρέψουμε προσήνεμα και να αφήσουμε τον αέρα να μας παρασύρει.
Μετά από λίγα λεπτά, αγκιστρώνω ένα ψάρι, πιθανότατα ένα μικρό φαγκρί ή λυθρίνι, που απαγκιστρώνεται μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Στο δεύτερο πέρασμα ο φίλος μου αγκιστρώνει και παλεύει με ένα ωραίο ψάρι (μάλλον ένα μεσαίου μεγέθους φαγκρί), το οποίο, με έναν απίστευτο τρόπο, καταφέρνει να απαγκιστρωθεί μόλις λίγα μέτρα από το σκάφος, ενώ ήμασταν έτοιμοι να το φέρουμε μέσα στην απόχη.
Αλιευτικά Δεδομένα:
Εξοπλισμός:
Καλάμι: Jig weight max 150gr.
Μηχανισμός: Spinning κατηγορίας 9000
Νήμα: Διάμετρος 0,16 mm 8κλωνο
Κόμπος: FG knot
Fluorocarbon: Διάμετρος 0,43mm.
Inchiku: 120 gr πορτοκαλί και καφέ/ροζ χταπόδι, δολωμένο με κατεψυγμένες λωρίδες καλαμαριού Indo Pacific
Αγκίστρια: 2/0 και 1/0Ψαρευτικές Συνθήκες:
Ώρα: 1.37 μμ.
Θερμοκρασία επιφανειακού νερού: 27 °C
Σελήνη: Δύο μέρες πριν από πανσέληνο
Άνεμος: ΒΔ 4 Μποφόρ
Βάθος: 70 μέτρα
Το ηθικό μας αρχίζει να πέφτει, καθώς τώρα είναι περίπου 12 και ο άνεμος αρχίζει να αλλάζει σε μαϊστράλι, που φαίνεται επίσης αρκετά δυνατό! Έτσι, αποφασίζουμε να υποχωρήσουμε πιο κοντά στην ακτή και να ψαρέψουμε σε μία απομονωμένη ξέρα στη λάσπη (σχετικά προστατευμένη από το μαϊστράλι), που υψώνεται στα 66 μέτρα, από βάθος περίπου 72 μέτρων.
Αποφασίζουμε να ψαρέψουμε με κόντρα τον άνεμο, θεωρώντας ότι το μαϊστράλι (που τώρα σηκώνει και μερικά κύματα) θα μας μεταφέρει πάνω στην ξέρα. Ρίχνουμε τα δολώματά μας και τα αφήνουμε να πατώσουν. Ο φίλος μου αγκιστρώνει ένα μικρό αλλά πολύ μαχητικό ψάρι, το οποίο στο τέλος αποδεικνύεται δράκαινα μεσαίου μεγέθους και θα μας ταλαιπωρήσει πολύ στην προσπάθειά μας να την απαγκιστρώσουμε.
Το ηθικό μας σε ελεύθερη πτώση
Περνάει περίπου μισή ώρα κι ακόμα τίποτα. Μετά από σχεδόν 5 ώρες ψαρέματος, το ηθικό και η ενέργειά μας είναι πλέον στα πατώματα. Τόσο που αποφασίζουμε να αφήσουμε τα δύο καλάμια, το ένα στην πλώρη και το άλλο στην πρύμνη, τοποθετημένα στο πλάι του σκάφους, με τα δύο δολώματα Inchiku στο έλεος του ρεύματος. Σε απόλυτη απόγνωση!
Εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να γευματίσουμε, αφού στις 2 το μεσημέρι θα πρέπει να έχουμε επιστρέψει για να παραδώσουμε το σκάφος που έχουμε νοικιάσει. Όμως, ό,τι συμβεί στη συνέχεια, είναι κωμικό και απίστευτο ταυτόχρονα! Κάτι που δεν περιμέναμε σε καμία περίπτωση να συμβεί!
Κάποια στιγμή, ενώ τρώμε και κουβεντιάζουμε, βλέπω έναν από τους δύο φίλους μου να ορμάει, κυριολεκτικά, στο καλάμι της πλώρης και να πέφτει καταστροφικά (και θορυβωδώς) στο πλάι της κονσόλας! Αλλά, μόλις το πάρει στα χέρια του, αντιλαμβανόμαστε το καλάμι του των 150 γραμμαρίων να λυγίζει και να διπλώνει επανειλημμένα, τρεμάμενο από τα δυνατά κεφάλια ενός ψαριού, που σίγουρα δεν ήταν δράκαινα!
Μεταξύ ενός πόνου στο ισχίο (από την πτώση) κι ενός στα πόδια του (αφού στέκεται ξυπόλητος πάνω στα καυτά μαξιλάρια της πλώρης), αρχίζει να μάχεται αυτό το μεγάλο ψάρι, το οποίο κάνει το φρένο του Scepter 9000 να αρχίζει να ουρλιάζει.
«Παιδιά, τραβούσε το καλάμι στο νερό!», μάς φωνάζει, ενώ ο άλλος μου φίλος κι εγώ αρχίζουμε να γελάμε τόσο δυνατά με αυτό που συνέβη, προσπαθώντας να εκτονώσουμε την κατάσταση καθώς βλέπουμε ότι ο φίλος μας έχει περίσσια αδρεναλίνη και τρέμει από συγκίνηση.
Τι ψάρι να είναι;
Ξεκινά, λοιπόν, αυτή η αρκετά μακρά ανάκτηση και αρχίζουμε να κάνουμε υποθέσεις για το τι είδος θα μπορούσε να είναι: Σφυρίδα, συναγρίδα ή ένα μικρού μεγέθους μαγιάτικο; Πραγματικά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε με τι ψάρι έχουμε να κάνουμε, επειδή συνεχίζει να κάνει σύντομες αλλά δυνατές απόπειρες να αποδράσει, ακόμη και στα μέσα του νερού.
Εγώ είμαι ήδη έτοιμος με τη λαβή (boga grip) στο χέρι, καθώς βλέπω ότι έχουν απομείνει μόνο λίγα μέτρα στην μπομπίνα του μηχανισμού, ενώ διακρίνω και το νήμα να τείνει όλο και περισσότερο προς την επιφάνεια.
Αρχίζουμε να βλέπουμε ένα μεγάλο υπόλευκο σχήμα να αναδύεται μέσα από το βαθύ μπλε! Λέμε στον φίλο μας να μην ενθουσιαστεί (αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο εκείνη τη στιγμή). «Μην ενθουσιάζεσαι ότι πρόκειται για συναγρίδα!», κι ο άλλος μου φίλος φωνάζει, «Ένας δεινόσαυρος!»
Του ζητάω να φέρει το ψάρι πιο κοντά για να το πιάσω με τη λαβή, αλλά εκείνος τρέμει, παραληρεί και τραυλίζει: «Δεν το πιστεύω!» Με μια αστραπιαία κίνηση, αρπάζω το ψάρι με τη λαβή και το φέρνω στο σκάφος. «Είναι δικό μας!» Οι κραυγές μας σκορπούν άπληστα στην ατμόσφαιρα, ο φίλος μου είναι σε έκσταση, ενώ ακόμα κι ο άλλος δυσκολεύεται να το πιστέψει.
Ένα ψάρι τέτοιου μεγέθους, πιασμένο με αυτόν τον τρόπο! Είναι μια θαυμάσια συναγρίδα, την οποία υπολογίζουμε στα 4-4,5 κιλά, αλλά στο τέλος θα κάνει τη βελόνα της ζυγαριάς να σταματήσει στα 6,5! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις αγκαλιές, τις κραυγές και την ευτυχία εκείνης της στιγμής, μαζί με τα χρώματα εκείνου του ψαριού και το καταπληκτικό δείπνο που ακολούθησε. Μια μέρα που δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά ολοκληρώθηκε με ένα επικό, τουλάχιστον, τέλος!
Σας ευχαριστώ φίλοι μου, σ’ ευχαριστώ θάλασσα και σ’ ευχαριστώ ΕΣΕΝΑ, Θεέ μου, που μας έκανες ακόμα ένα δώρο!
