Ψάρεμα με LRF σε 3 ερημικά βραχοτόπια
Μέσα Μαΐου λοιπόν, επισκεφτήκαμε με το kayak τρία διαφορετικά σημεία της Λέσβου. Είχαμε φορτώσει στη σχάρα το κανό μας από την προηγούμενη μέρα και ξεκινήσαμε αχάραγα. Θέλαμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακτογραμμή, ψάχνοντας για μεγάλους σαργούς με LRF.
Πρώτα προσεγγίσαμε μια μικρή ξέρα, όπου μας βρήκε το ξημέρωμα. Αν και το σημείο φαινόταν πολλά υποσχόμενο, δεν έδωσε ούτε καν σημάδι κάποιας ζωής. Για δείτε λοιπόν που ακόμα και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι τόσο «παραδεισένια» και τα ψάρια δεν τα έχουμε εδώ στα νησιά δεμένα…
Με πεσμένο το ηθικό, ξεκινήσαμε μια μεγάλη πορεία με το κανό, περίπου μιας ώρας προς τα δυτικά, για ένα ερημονήσι που μας είχε δώσει στο παρελθόν καλά αποτελέσματα. Αρκετά κουρασμένοι, αποβιβαστήκαμε και πραγματικά κάναμε κόπο μέχρι να βρούμε κάπου πάνω στα βράχια να σύρουμε το κανό, ώστε να μη μας το πάρει κάποιο κύμα ενόσω θα ψαρεύαμε. Μετά από περίπου δύο ώρες ψάρεμα, δεν είχαμε δει ούτε ψάρι!
Φάγαμε ένα καλό πρωινό, καλαμπουρίσαμε, αράξαμε σε μια ωραία σκιά και απολαμβάναμε τη θέα. Με το φίλο μου το Νικολάι, λέγαμε πως το σωστό είναι να γυρίσουμε πίσω. Δεν ήταν μέρα σήμερα για ψάρεμα. Κι ας είχαμε καλό φεγγάρι και πλημμυρίδα σε λίγο… «Βρε Νίκο, το μεγαλύτερο νησάκι, στο δρόμο μας για τον γυρισμό είναι, έχουμε ολόκληρη μέρα, δεν σταματάμε να δούμε και εκεί τι συμβαίνει;»
Μην τα παρατάς ποτέ…
Στο τρίτο, ξεκίνησε η περιπέτεια. Υπομονή χρειάζεται και επιμονή… Ψαρεύαμε δίπλα-δίπλα με το Νικολάι. Πιάνει ένα σαργό. Δεύτερο. Πιάνει λαβράκι, το απελευθερώνει, σαργό, λαβράκι, ξανά release. Περπατούσαμε συνεχώς και κάναμε βολές κι ενώ ο Νίκος είχε πάρει φωτιά, εγώ ησυχία… Πέρασαν τρεις περίπου ώρες και το μόνο που είχα πιάσει ήταν μια δράκαινα, η οποία και με κέντρωσε (αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Κάτσαμε με το Νίκο να ξεκουραστούμε και ξεκινήσαμε να συζητάμε. Καθίσαμε και είδαμε όλες τις λεπτομέρειες. Ίσως δεν έπιανα γιατί το τεχνητό μου δεν ήταν σωστό.
Ο Νίκος τα είχε βγάλει όλα με ένα συγκεκριμένο χρώμα. Ας αλλάξω τεχνητό, να πάρω το δικό του. Λίγο παρακάτω, ο Νίκος χάνει ψάρι, εγώ πάλι τίποτα. Άντε να κατεβάσω τη διατομή του παράμαλλου… Εκείνος είχε 0.165, εγώ, επειδή ακόμα περιμένω τον εξοπλισμό μου να έρθει από Κάλυμνο, είχα διαθέσιμο μόνο 0,20. Αλλάζω παράμαλλο. Ξανά χτύπημα ο Νίκος, σαργός κι απελευθέρωση…
Τότε παράτησα το καλάμι στην άκρη και σκέφτηκα πως εδώ είναι σπουδαία ευκαιρία να μάθω κάτι σημαντικό. Προφανώς ήταν θέμα τεχνικής. Σε λίγο ξεκαθάρισαν όλα. Ο Νίκος ψάρευε με τον εντελώς αντίθετο τρόπο από μένα. Με έναν 1000άρη, πιο αργό μηχανισμό, έκανε μέτρια ανάκτηση και πολύ μαλακά χτυπηματάκια. Μάλιστα κάθε λίγες βολές το τεχνητό του έμπλεκε λιγάκι, μα επειδή ήταν φύκια κατάφερνε και το έσωζε.
Εγώ, αντίθετα, ψάρευα με γρήγορο 2000αρο μηχανισμό, με γρήγορη ανάκτηση και πολλά έντονα χτυπήματα. Συζητήσαμε τις διαφορές και είπα να το δοκιμάσω. Λίγο παρακάτω πήρα το μεγαλύτερο, μέχρι στιγμής, σαργό.
Παρατήρηση και έρευνα
Είναι αλήθεια πως όταν η πλημμυρίδα άρχισε έντονη προς το τέλος της ημέρας, άλλαξα με επιτυχία ξανά σε γρήγορες ανακτήσεις και πήρα ψάρια, αλλά είχα χάσει ώρες επειδή ήμουν κλεισμένος στον εαυτό μου, πολύ σίγουρος για τις γνώσεις μου και πολύ βιαστικός. Αντί να κάτσω να δω τι φταίει, απλά έτρεχα να ρίξω στο επόμενο μέρος, σημειώνοντας απλά τα προφανή.
Συμπέρασμα: Κανείς δεν είναι «φτασμένος» ψαράς, πάντα μα πάντα έχουμε κάτι να μάθουμε, θέλει παρατήρηση και ταπεινότητα. Παιδιά η τεχνική και οι πλεύσεις μετράνε, μη τις αφήνετε στην άκρη, αυτές μελετάμε πρώτα. Νίκο, ευχαριστώ!
Συνεχίσαμε σε άλλο μέρος, στο ίδιο νησί. Αυτή τη φορά βλέπαμε ανοιχτό πέλαγος και τα νερά ήταν πιο κοφτά. Δομές από φύκια και μονόπετρα συμπλήρωναν το βυθό, που ήταν γεμάτος κροκάλες. Εκεί το πρώτο καλό ψάρι χτύπησε σε γρήγορη ανάκτηση και σε έντονα χρώματα.
Τα έντονα τεχνητά, αν και τα νερά ήταν διαυγή νερά και το φως πολύ, ήταν σαφώς καλύτερα σε όλη εκείνη την περιοχή. Ένα χειροποίητο τεχνητό που είχα φτιάξει πριν λίγες μέρες, είχε την τιμητική του. Το καλό κομμάτι μόλις ξεκινούσε…
Λίγο παρακάτω, ξανά ένας μεγάλος σαργός… Και σε λίγο άρχισε η φρενίτιδα! Πλησιάσαμε ένα σημείο στη ρίζα ενός απότομου γκρεμνού και είδαμε πως τα νερά είχαν ανέβει πολύ. Στο ίδιο σημείο το οποίο είδαμε το πρωί διερχόμενοι με το κανό, το νερό απλά δεν υπήρχε και τώρα ήταν πάνω από το γόνατο. Πολύ έντονο φαινόμενο. Οι σαργοί είχαν πάθει αμόκ και χτύπαγαν σαν τρελοί.
Το μόνο που ήθελαν ήταν συνεχείς εναλλαγές χρωμάτων, γιατί το κάθε τεχνητό το «μάθαιναν» και μετά από ένα άστοχο χτύπημα ή σύλληψη δεν πλησίαζαν ξανά. Οι ανακτήσεις, επίσης, έπρεπε να είναι πολύ πιο γρήγορες, με συνεχή, μικρά και κοφτά χτυπήματα. Πήρα γρήγορα τρία ψάρια, το τέταρτο το απελευθέρωσα και είπα πως ήταν αρκετά. Τέτοιες ώρες χρειάζεται να βάζουμε στον εαυτό μας ένα όριο. Είχα κρατήσει 6 μεγάλους σαργούς, τι άλλο να ήθελα; Τέτοιες ώρες χρειάζεται να επιβληθούμε στο ένστικτό μας.
Κι ας μην τα καταφέρνουμε πάντα, χρειάζεται να έχουμε μέτρο. Εκείνη την ώρα ένοιωσα πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, βλέποντας τεράστιους σαργούς να ακολουθούν και να χτυπάνε απίστευτα μανιασμένα τα τεχνητά, κάνοντας τρελές μάχες… Μια ασταμάτητη φάση, που πρέπει να μη μας συνεπάρει. Ήμουν χαρούμενος που τα κατάφερα και που γυρίζαμε σπίτι γεμάτοι εικόνες και συναισθήματα!
Στην επιστροφή σκεφτόμουν τα ευλογημένα μέρη στα οποία ζω. Ευλογημένα σαν τον παράδεισο, μα θέλουν κόπο. Για να μπεις στον παράδεισο, θέλει κόπο και άσκηση, τίποτα δεν έχει χαριστεί έτσι.
Σκεφτόμουν και πόσο παλαβοί είμαστε, πόσα ρισκάρουμε με το κανό μεσοπέλαγα, πόσους κινδύνους έχουμε πάνω σε βράχια και γκρεμνά, σε μέρη που αν πάθεις κάτι, ποιος θα σε βοηθήσει και πότε; Μίλια μακριά από το κοντινότερο κατοικήσιμο σημείο, στην ερημιά… Μα τι να γίνει, να μείνουμε σπίτι και να ψαρεύουμε από το facebook ή να πηγαίνουμε σε μέρη που ψαρεύεις έξω από το αυτοκίνητο και μετά να γκρινιάζουμε ότι δεν υπάρχουν ψάρια;
Ο καθένας κάνει τις επιλογές και ζει τι συνέπειες των πράξεων του, τις κακές και τις καλές… Καλά να περνάτε!
