Ψάρεμα με Tenya: Η τεχνική των εκλεκτών θηραμάτων
Η τεχνική που εφαρμόζει ο ψαράς σε κάθε εξόρµησή του έχει να κάνει µε το τι ψάρια αναζητά. Αν ο στόχος του είναι τα πολλά και µικρά, η καθετή είναι αυτή που του ταιριάζει. Αν όµως αναζητεί τα εκλεκτά, τότε το τένυα είναι µια από τις πιο σωστές επιλογές. Αν µάλιστα τα ψάρια είναι τα µεγάλα σκαθάρια και τα φαγκρόπουλα µάλλον το τένυα είναι η πλέον κατάλληλη επιλογή.
ΛΑΙΜΑΡΓΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ
Τόσο τα σκαθάρια, όσο και τα φαγκρόπουλα, φηµίζονται για τις λαίµαργες διαθέσεις τους όταν έχουν όρεξη να τραφούν. ∆εν τους απασχολεί τόσο η ποιότητα του δολώµατος, όσο το µέγεθός του. Ένα µεγάλο σε όγκο δόλωµα, έστω και βήτα επιλογής, είναι πάντα καλύτερο από ένα µικρό και αρίστης επιλογής δόλωµα.
Βέβαια εµείς, αν θέλουµε να είµαστε καλά προετοιµασµένοι, θα επιχειρήσουµε να τα αναζητήσουµε µε ποιοτικά δολώµατα και πλούσιες «µπουκιές». Έτσι θα αυξήσουµε κατά πολύ τις πιθανότητες επιτυχίας µας. Στα ορεξάτα ψάρια όλα είναι εύκολα, κι όπως και να τα ψαρέψουµε, κάτι θα πιάσουµε.
Τι γίνεται όµως όταν τα ψάρια δεν έχουν όρεξη; Όταν τα βλέπουµε στο βυθόµετρο σε µεγάλα κοπάδια λίγο παραπάνω από το βυθό, αλλά δεν θέλουν να πλησιάσουν τα δολώµατά µας; Εκεί είναι που πρέπει ο ψαράς να ξετυλίξει τις αρετές και τις ικανότητές του, και µε κατάλληλη τεχνική, σωστή παρουσίαση του δολώµατος και σωστές κινήσεις, να µπορέσει να δελεάσει τα υποψήφια θηράµατα και να τα ωθήσει να γευτούν τα δολώµατά του.
∆ολωσιές: Αριστερά µε φιλέτο καλαµαριού και δεξιά µε γαρίδα καθαρισµένη
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΕΧΝΙΚΗΣ
Τα πλεονεκτήµατα του τένυα σε σχέση µε την καθετή και άλλες παρόµοιες τεχνικές, είναι αρκετά και µας ωθούν στη χρήση του. Ειδικά µάλιστα, όταν τα ψάρια που αναζητούµε είναι τα σκαθάρια και τα φαγκρόπουλα. Από τη στιγμή όμως που το δόλωµά κατεβαίνει στο βυθό αξιόλογα αφρόψαρα και άλλα ψάρια, όπως µεγάλες σκορπίνες, στήρες, ροφοί, βλαχάκια είναι πιθανόν να πιαστούν σε αυτό.
Η αργή σχετικά κάθοδος του δολώµατός µας στο βυθό, δεν παραξενεύει ιδιαίτερα τα ψάρια, καθώς το θεωρούν φυσιολογικό και εύκολα ορµούν για να το βουτήξουν. Το χρωµατιστό βαρίδι του τένυα, αντί να τα τροµάξει και να τα κάνει να υποψιαστούν τον πιθανό κίνδυνο -όπως θα συνέβαινε µε ένα άλλο κοινό µολύβι σε άλλη αρµατωσιά-, φαίνεται ότι τα έλκει κοντά του, αφού τους κινεί το ενδιαφέρον.
Η κόκκινες σκορπίνες είναι από τα πιο συνηθισµένα ψάρια στο tenya σε βαθειά νερά
Βλέποντας το δόλωµα σε απόσταση αναπνοής, ακόµη και να µη θέλουν να φάνε, θα σπεύσουν να αρπάξουν την πλούσια δολωσιά, προκειµένου να µην πέσει στα δόντια κάποιου άλλου ψαριού της περιοχής.
Τα µικρόψαρα, είτε του ίδιου είδους, είτε διαφορετικού από αυτά που αναζητούµε, δύσκολα θα χαλάσουν το δόλωµα και δύσκολα θα πιαστούν. Άρα ότι συλλήψεις έχουµε εδώ είναι αξιόλογες και σηµαντικές.
Το λεπτό νήµα του µηχανισµού, µας επιτρέπει να ψαρέψουµε µε ελαφριά αρµατωσιά ακόµη και σε βάθη αρκετά µεγάλα, όπου θα συναντήσουµε ψάρια µεγαλύτερα κι εκλεκτότερα.
Τέλος, το ελαφρύ σύνολο καλαµιού, µηχανισµού, αρµατωσιάς, µας δίνει ένα ξεκούραστο, απολαυστικό και διασκεδαστικό ψάρεµα, και το κάθε ψάρι που θα πιαστεί, ανεξαρτήτως µεγέθους, µας προσφέρει δυνατές συγκινήσεις.
ΔΟΛΩΜΑ
Όπως είπαµε και πιο πάνω, τόσο τα σκαθάρια, όσο και τα φαγκρόπουλα, προτιµούν τις πλούσιες και ογκώδεις δολωσιές. Έτσι µεγάλες γαρίδες, φιλέτα καλαµαριού, µικρά καλαµαράκια και θράψαλα, αποτελούν τις πρώτες µας επιλογές.
Από εκεί και πέρα, ανάλογα µε τη διαθεσιµότητα δολώµατος σε κάθε περιοχή, ο ψαράς µπορεί να κάνει τις δικές του επιλογές, όπως επίσης και να συνδυάσει δολώµατα µεταξύ τους (πχ. λωρίδα καλαµαριού µε γαρίδα στον κλέφτη, θραψαλάκι µε γαρίδα στο εσωτερικό του κλπ.), δηµιουργώντας µια πολύ δελεαστική «µπουκιά».
Αυτό που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, είναι η σωστή παρουσίαση του δολώµατος, και θα ήταν φρόνιµο να µην περισσεύουν πολλές άκρες. Μια καλή πρόταση για αυτό, είναι το ελαστικό νήµα, αφού µε τη βοήθειά του καλύπτουµε µικροατέλειες, δηµιουργώντας συγχρόνως και µια πιο ανθεκτική, συµπαγή δολωσιά, δύσκολη να φαγωθεί από τα µικρόψαρα.
ΤΡΟΠΟΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Η γνώση τόπων που κρατούν σκαθάρια και φαγκρόπουλα, είναι πρωταρχικό στοιχείο επιτυχίας. Από εκεί και πέρα, τα βήµατα είναι απλά: µια πρώτη βόλτα πάνω από συγκεκριµένο σηµείο µε το βυθόµετρο ανοικτό για εντοπισµό των ψαριών και στη συνέχεια δόλωση και κάθοδος του δολώµατος στο βυθό.
Αν το δόλωµα φτάσει στο βυθό και δεν πάρουµε αµέσως τσιµπιά, το ανασηκώνουµε περίπου µισό µέτρο, προσπαθώντας να προσελκύσουµε τα ψάρια από µακριά. Αν υπάρχει ελαφρύ ρεµατάκι, τότε το δόλωµά µας µοιάζει σα να κινείται και αυτό είναι από τα θετικά της υπόθεσης. Αν δεν υπάρχει, τότε το κατεβάζουµε σιγά-σιγά προς το βυθό, στη συνέχεια το ανεβάζουµε αρκετά ψηλότερα, το κατεβάζουµε και πάλι αργά κοκ.
Όταν πάρουµε τσιµπιά, δεν τραβούµε µε το παραµικρό, αλλά περιµένουµε την καλή και δυνατή. Μόλις τη νιώσουµε, καρφώνουµε αποφασιστικά για να σιγουρέψουµε το ψάρι που έχει το δόλωµα στο στόµα του. Από εκεί και πέρα, µε σταθερές κινήσεις και σωστά ρυθµισµένα φρένα στο µηχανισµό µας θα φέρουµε το ψάρι στην επιφάνεια, όπου και θα το αποχιάσουµε αν είναι ιδιαίτερα µεγάλο.
