Ψάρεμα πάνω στα περάσματα των ψαριών
14 Απριλίου χτύπησε το τηλέφωνό μου εμφανίζοντας στην οθόνη το όνομα του κολλητού μου και αυτού που με έβαλε στον όμορφο κόσμο της αλιείας και της τεχνικής του Casting.
Βλέπετε ήταν ο πρώτος που μου είπε έλα για μια φορά παρέα “δες το σαν εκδρομή” και εάν δεν σου αρέσει καλώς.. Ήταν τότε στο πανέμορφο νησί της Άνδρου όπου και ταυτίστηκα με αυτό και η συνέχεια είναι γνωστή…
-Είμαι Αθήνα για μια βδομάδα, θες να πάμε πριν τις μέρες του Πάσχα για Ψάρεμα;
Είχα καιρό να ακούσω το Σπύρο να προτείνει από μόνος του να πάμε για την αγαπημένη μας τεχνική, και με φωνή που έδειχνε δίψα μα και πίστη για αυτό που έλεγε. Η αλήθεια είναι πως είχα αρκετό καιρό να κάνω ένα ψάρεμα, με τον αγαπημένο μου συμπαραστάτη μα οι μέρες εκείνες δύσκολες, τόσο από πλευράς δουλειάς που οδεύαμε προς τις αργίες του Πάσχα, καθώς και από πλευράς καιρού.
Μα δεν ήθελα να του αρνηθώ καθώς έμενε ένα μικρό παράθυρο την Μεγάλη Πέμπτη και επειδή δεν μένανε και πολλές μέρες μέχρι τότε, έκανα τα άκρως απαραίτητα.
Είδα καταρχήν καιρό, όπου δεν έλεγε και πολλά πράγματα οπότε έκανα τις ανάλογες κινήσεις για τα ψάρια που θα στοχεύαμε, καθώς και για την παραλία που θα επισκεπτόμασταν. Εν συνεχεία τηλέφωνο για δολώματα, αφού πρώτα είχα κλειδώσει το μέρος, για ένα μαγικό όπως προμήνυε βράδυ, ψαρεύοντας με τη αγαπημένη μου θαλασσινή παρέα μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
-Άκη από δολώματα τι έχεις αυτήν την βδομάδα, περιμένοντας καρτερικά να ακούσω αυτό που ήθελα —Ακροβάτη, Αμερικάνο , θυκαρίσιο, μονοδόλια εισαγωγής…
Ήταν αυτά που ήθελα να ακούσω, καθώς θα απευθυνόμασταν αποκλειστικά για το ψάρεμα της τσιπούρας και μουρμούρας, σε τόπο καινούργιο μα και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πλευράς μορφολογίας, μέσα από πληροφορίες που είχα συλλέξει από έναν καλό φίλο και ψαρά.
Μανώλη το μέρος είναι πέρασμα, με αρκετά ρέματα καθώς και ιδιαίτερα πλούσιο βυθό. Θα κάτσεις στην μύτη που κάνει. Με το που μου είπε την λέξη μύτη, κατευθείαν το μυαλό μου σκιαγράφησε το μέρος στο οποίο θα ψαρεύαμε και όπου η Ελληνική ακτογραμμή έχει σε αφθονία θα έλεγα, χωρίς απλά να τους έχω δώσει την απαραίτητη προσοχή. Μύτες που έχουν κατασκευαστεί από την ίδια την φύση απόρροια των θαλάσσιων ρεμάτων καθώς και των καιρικών συνθηκών που συναντά πολύ πιθανά κανείς σε αυτούς τους τόπους.
Ίσως σε ορισμένους από αυτούς τους τόπους, να τους κοσμούν με την παρουσία τους οι αρχοντικοί φάροι, κρατώντας τους συντροφιά στα μοναχικά χειμερινά βράδια και να φανερώνουν στους ναυτικούς από εύλογη απόσταση, πως το σημείο αυτό είναι «αφιλόξενο».. Για εμάς όμως τους καστεράδες, μπορούν τέτοια σημεία να αποτελέσουν σημεία δυνατά, κρατώντας μια ποικιλία θηραμάτων, όπως μουρμούρες,τσιπούρες και λαβράκια..
Και κάπως έτσι ξεκινάμε
Μεγάλη Πέμπτη λοιπόν, προσπαθώντας να ξεμπερδέψω σχετικά νωρίς από την δουλεία για να κατευθυνθώ προς Γλυκά νερά, ώστε να προμηθευτώ δολώματα ποικίλα όπως έγραψα και παραπάνω και παίρνοντας και τα τελευταία απαραίτητα παρελκόμενα (λεπτές ψαροβελόνες, σιαλούμ, κουδουνάκια) να παίρνω ρότα για την Μεταμόρφωση, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον Σπύρο.
Η ώρα είχε ήδη πάει 16.30 όταν τον συνάντησα με την κλασσική του καλαμοθήκη, που με γύρισε ξαφνικά πίσω αρκετά χρόνια όταν και είχαμε ξεκινήσει παρέα όλο αυτό, “περνώντας για λίγα δεύτερα από την κάθε ψαρευτική εμπειρία που είχαμε” την στιγμή που περίμενα στο απέναντι φανάρι, ξυπνώντας με η κόρνα του πίσω αμαξιού. Κρίμα και ήταν τόσο ωραίο!
Αφού κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια από το Supermarket ώστε να βγάλουμε την μεγάλη νύχτα που μας περίμενε, είμασταν πλέον έτοιμοι να ανηφορήσουμε προς τον ΒόρειοΕυβοϊκό! Εν τω μεταξύ μέχρι και εκείνο το σημείο ο Σπύρος δεν γνώριζε για το που θα πηγαίναμε, παρά μόνο το πως έχουμε να κάνουμε με μια διαδρομή της τάξεως των 2.30 ωρών!
Χαλάλι όμως έλεγα από μέσα μου, καθώς το σημείο αυτό όπως το είδα τουλάχιστον από το Google μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον και ήθελα τουλάχιστον για τον φίλο μου να έρθει αντιμέτωπος με ένα αξιόλογο θήραμα. Από το σπίτι είχα ετοιμάσει κάποιες μονάγκριστες αρματωσιές με σταθερό μολύβι και συρόμενο παράμαλλο που έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα, καθώς και 2 διπλάρια, που θα απευθυνόντουσαν για τις ριγωτές κυρίες της περιοχής και γιατί όχι, για κάποια τσιπούρα που θα έτρωγε παρέα με δαύτες.
Tips!
Κατασκεύη διπλαριών
Τα διπλάρια είχαν κατασκευαστεί έτσι ώστε να αντέχουν σε τυχόν ρέματα, με τις λεγόμενες κόλλες καθώς και στην σύνδεση μεταξύ αρματωσιάς και παράμαλλου, να φορά κομμάτι shockleader όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες φορές, ώστε να δημιουργήσει έναν φυσικό αποστάτη μεταξύ παράμαλλου με αρματωσιάς.Κατασκεύη κορμού μάνας
Για κορμό μάνας χρησιμοποίησα χοντρή πετονιά της τάξεως των 0.45mm και 1.50 μέτρου, κάνοντας το πρώτο παράμαλλο με διάμετρο 0.22mm και μήκος 0.50 εκατ. ενώ το δεύτερο που βρισκόταν πριν τον σύνδεσμο του βαριδίου, με διάμετρο 0.25mm και μήκος 0.70 εκατ.
Κατά την διαδρομή λοιπόν εξιστορούσαμε παλαιοτέρα οδοιπορικά, τα οποία είχαν μια γλυκιά εφηβική νότα καθώς και διάφορες γκάφες που γίνανε κατά την διάρκεια τους, όπως το χάσιμο πλοίου, σπάσιμο καλαμιού νομίζοντας δε πως έχω κάποιον καλό ροφό και διάφορα άλλα!
Με ευοίωνες συνθήκες
Επιτέλους αρχίζαμε να βλέπουμε θάλασσα και πιο συγκεκριμένα ήμασταν κοντά στο χωριό όπου βρισκόταν το σημείου που θα περνάγαμε την νύχτα μας, ψαρεύοντας και φέρνοντας αναμνήσεις από το παρελθόν. Με το που φτάναμε στο σημείο, είδαμε κάτι απρόσμενα θετικό για το ψάρεμα μας. Ε
νώ οι μετεωρολογικοί σταθμοί έβγαζαν για το σημείο αυτό 2 μποφόρ κόντρα άνεμο, με του που βγήκαμε από το αμάξι είχε τουλάχιστον 4, με τα νερά να είναι ιδιαίτερα θολά από τον κυματισμό. Δεν χρειάστηκε να ειπωθεί κάτι απλώς με ένα κοίταγμα, αρχίσαμε γοργά να βγάζουμε τον ψαρευτικό μας εξοπλισμό από το αμάξι.
Πάντως σε κανένα site δεν έλεγε για τόσο δυνατό άνεμο, που αυτομάτως σημαίνει πως παρόμοια σημεία βγάζουν τοπικό αέρα. Οι μονές σερφάδικες βάσεις βγήκαν από την θέση τους, καθώς και ένας σερφάδικος τρίποδας βάζοντας ο καθένας από 2 καλάμια, και αυτό για να μπορούμε να έχουμε καλύτερη εποπτεία.
Τρίσπαστα καλάμια λοιπόν, με προτιμητέο ύψος από 4.30 έως και 4.50m και αυτό για να μπορούν να πιάνουν τις γόνιμες ζώνες που τρώγαν τα ψάρια της περιοχής.
Οι μηχανισμοί που βάλαμε, φορούσαν μάνα διαμέτρου 0.25mm με κωνικό shockleader, ώστε να συμβάλλουν και αυτά στο βέλτιστο για την επίτευξη ρίψεων σε μεγαλύτερες αποστάσεις, μην αποκλείοντας όμως και τις ρίψεις σε μικρότερες αποστάσεις, για να δούμε και εμείς με τα μάτια μας το που τρώνε τα ψάρια! Τα τρίσπαστα καλάμια πήραν τον φυσιολογικό τους σχηματισμό, δηλαδή το να βρίσκονται επάνω στις σερφάδικες βάσεις, περιμένοντας μονάχα την “τελευταία πινελιά” της σκηνής αυτής, που δεν είναι άλλη από την δολωσιά.
Παρένθεση
Ττο διπλάρι που είχα σε ένα από τα δύο μου καλάμια, είχα φορέσει στο πάνω παράμαλλο αγκίστρι νούμερο 5 και στο κάτω νούμερο 3 για κάποια καλή τσιπούρα. Στο πάνω δόλωνα αμερικάνο ή θηκαρίσιο και στο κάτω μονοδόλι εισαγωγής , ενώ στο άλλο καλάμι που είχα την μονάγκιστρη αρματωσιά με το σταθερό μολύβι και συρόμενο παράμαλλο, φόρεσα 3αρι αγκίστρι chinu, δολώνοντας ολόκληρο αμερικάνο, προσπαθώντας να δελεάσω κάποιο καλό θήραμα.
Προσελκυστικό για Μουρμούρα και Τσιπούρα
Εδώ να τονίσω πως και στις 2 αρματωσιές μου, είχα τοποθετήσει μετά το αγκίστρι από μια μικρή σιλικονούχα φωσφορούχα μπαλίτσα, που έπειτα από φωτισμό με uv φακό, μετατρέπεται σε ένα πολύ έντονο προσελκυστικό, για θηράματα όπως είναι η μουρμούρα και η τσιπούρα και αυτό φάνηκε εν τέλη από την έκβαση του ψαρέματος. Η ώρα με τα πολλά είχε πάει ήδη 10 το βράδυ και μην έχοντας πάρει κάποια καλή τσιμπιά μέχρι εκείνη την ώρα, κάναμε έλεγχο μη τυχόν οι δολωσιές μας είχαν φαγωθεί από μικρόψαρα της ευρύτερης περιοχής.
Για κακή μας τύχη, αυτό που είδαμε δεν μπορώ να πω πως μας άφησε ευχαριστημένους. Τα δολώματα βρισκόντουσαν πάνω σε τέλεια μορφή χωρίς το παραμικρό ίχνος τσιμπιάς, χαλώντας για λίγο το «party» που είχαμε στήσει..Καθώς πάνω από όλα το ψάρεμα αποτελεί μια «ένεση χαράς και ευχαρίστησης» από το πιεσμένο πρόγραμμα της πόλης και ειδικά εάν ψαρεύεις δίπλα με τον κολλητό σου.
Δεν σε νοιάζει εάν πάρεις πολλές τσιμπιές ή και ψάρια, παρά μόνον αρκεί το ότι βρίσκεσαι στο αγαπημένο σου μέρος με την καλύτερη παρέα και όπως λέω αρκετά συχνά, θα έρθουν και τα ψάρια. Οι αλλαγές των δολωμάτων ήταν αρκετά συχνές (γύρω στο 30λεπτο) με βάση τόσο την ποσότητα των δολωμάτων καθώς και της ώρας.
Άρχισαν τα “Όργανα”
Οι οπτικοί ήταν ασφαλώς πάνω στην μάνα του μηχανισμού, με τα φρένα να βρίσκονται στο όριο που εμείς θέλουμε (ώστε να μπορεί να τραβήξει ένα καλό ψάρι χωρίς να νιώσει αντίσταση). Και επιτέλους το πρώτο απότομο ανέβασμα σε ένα από τα καλάμια μου! Ναι όντως ήταν ψάρι, καθώς με το που κάρφωσα ένιωσα κάποια αντίσταση μέσα στο φουρτουνιασμένο τοπίο, και όντως αντικρύσαμε μια όμορφη ριγωτή κυρία να προτιμάει τον αμερικάνο.
Η χαρά μεγάλη ειδικά από την πλευρά του Σπύρου, καθώς η αλήθεια ήταν πως δεν περίμενε να δει λέπι παρά μόνο να απολαύσει για μια ακόμη φορά την ομορφιά όλης αυτής της διαδικασίας! Κάναμε σαν μικρά παιδιά ή καλύτερα θα έλεγα σαν τότε, έφηβοι που ουρλιάζαμε από χαρά όταν βγάζαμε κάποια καλή μουρμούρα ή κάποιον καλό σαργό με κόντρα καιρό. Ήταν λες και ο κολλητός μου δεν έλειψε ούτε μια μέρα! Και άλλη τσιμπιά , αυτήν την φορά στη μονάγκιστρη αρματωσιά με μια ακόμα όμορφη μουρμούρα να δελεάζεται από τον αμερικάνο.
Με το που κοιταχτήκαμε λέμε εδώ είμαστε, έχει μπει το κοπάδι με τις μουρμούρες, δεν γίνεται θα πάρουμε και άλλα κομμάτια. Όμως την τελευταία λέξη την έχει η θάλασσα, που φαινόταν να είχε διαφορετικές βλέψεις από τις δικές μας. Τζίφος, καθώς οι τσιμπιές έπαψαν μετά το μισάωρο αυτό. Ξανά αλλαγή δολωμάτων και ξανά ρίψεις σε διάφορες αποστάσεις, ώστε να κατανοήσουμε και εμείς πλήρως που τρώνε τα ψάρια. Η ώρα είχε πάει 1 τα μεσάνυχτα και η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες μας, είχαν πέσει στα τάρταρα έπειτα των 2 θηραμάτων που είχαμε πάρει μέχρι εκείνη την ώρα.
Μα για καθίστε, καθώς το κουδουνάκι που είχε τοποθετήσει ο Σπύρος πάνω από την μπομπίνα του μηχανισμού του (καθώς ο αέρας καλά κρατούσε ) είχε «αναπαυτεί» πάνω στον μηχανισμό του. Είδα τον Σπύρο να είχε κάπως «βαρύνει» λογικό σκεφτόμουν, καθώς είχε να κάνει αυτό το hobby αρκετό καιρό και πήγα εγώ κοντά στο καλάμι του, για να δω τι γίνεται. Αρχίζω να τραβάω με τα χέρια μου τα μπόσικα που είχαν δημιουργηθεί (πολύ πιθανόν από κάποια τσιπούρα που είχε φάει την δολωσιά και ερχόταν προς τα έξω) και χωρίς να το πολυσκεφτώ φώναξα «Ξεκουνίσου ρε για Ψάρεμα έχουμε έρθει, έχεις ψάρι πάνω ξύπνα!».
Όταν το άκουσε αυτό σηκώθηκε, μα χωρίς μεγάλη πίστη και ήρθε προς το μέρος μου. Πήρε το καλάμι στα χέρια του, όρισε εκεί που ήθελε αυτός τα φρένα του μηχανισμού του, και αφού μάζεψε τα μπόσικα που είχαν δημιουργηθεί κάρφωσε. Το ψάρι ήταν πάνω, βλέποντας την μύτη του καλαμιού του, με τα φρένα ειδικά στα τελευταία μέτρα άρχιζαν να παίρνουν μπρος!
Ρε συ μήπως φέρνω κάποια από τα καλάμια σου; Ήταν η ερώτησή του καθώς δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός πως βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα καλό θήραμα μετά από χρόνια! Ξαφνικά λίγο πριν βγει, είδα μια ασημένια σιλουέτα να γυαλίζει, λέγοντάς του «Σπύρο ξεκόλλα δώστου τα απαραίτητα φρένα και βγάλε το ψάρι έξω» Και όντως έτσι έγινε, αφού έπειτα από λίγο πλάγιασε στην ακτή μια πολύ όμορφη και άγρια τσιπούρα. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια, καθώς γίναμε ένα κουβάρι από την χαρά μας, λες και ήταν το πρώτο μας ψάρι ή το πιο μεγάλο που έχουμε πιάσει.
Όχι δεν ήταν κανένα από τα παραπάνω, μα το γεγονός πως μετά από χρόνια έζησε στιγμές του παρελθόντος και γιατί όχι του σύντομου μέλλοντος. Κάναμε σαν μικρά παιδιά και αυτό είναι το ωραίο του Hobby που πρέπει όλοι να καταλάβουμε… Δεν είναι τόσο τα ψάρια και το πόσα θα βγάλουμε, μα κυρίως όλη η διαδικασία μέχρι του να στήσουμε τον εξοπλισμό μας καθώς και τις στιγμές που μας χαρίζει με γέλια,γκάφες αλλά και δυνατές συλλήψεις!
Η συνέχεια ήταν εξίσου καλή με μια πιο μεγάλη τσιπούρα, καρφώνοντας το κουδουνάκι στο πρώτο δαχτυλίδι και με δόλωμα μονοδόλι. Το ξημέρωμα δυστυχώς, ενώ καρτερούσαμε δεν μας βρήκε κάτι καλό, αλλά αυτό δεν έχει σημασία καθότι το ψάρεμά από την δική μας τουλάχιστον πλευρά θεωρείτο επιτυχημένο.
Περάσαμε πρωτίστως όμορφα, γεμίζοντας τις μπαταρίες μας μα και με εικόνες την μνήμη μας , μέχρι το επόμενο και ελπίζω σύντομα ψαρευτικό οδοιπορικό.
Υ.Γ Το άρθρο αυτό, το αφιερώνω στον κολλητό μου Σπύρο…
