Αναζητώντας τους γίγαντες του ωκεανού

Πάει περίπου ένας χρόνος και κάτι, από τότε που αποφασίσαµε µε τη σύζυγό µου να κάνουµε το γαµήλιο ταξίδι µας σε ένα εξωτικό προορισµό. Το µέρος που επιλέξαµε είναι το Μπαλί της Ινδονησίας. Αµέσως µετά την επιλογή µας, τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά, προκειµένου να οργανώσουµε όσο το δυνατόν καλύτερα το ταξίδι. Μέσα σε όλα αυτά, απ’ το µυαλό µου δε θα µπορούσε να λείψει το ψαροντούφεκο. Οι απορίες πολλές, γιατί δε µου ήταν σχεδόν τίποτα γνωστό. Μετά από πολλές ώρες στο youtube παρακολουθώντας βίντεο µε διάφορα ψαρέµατα στην Ινδονησία, αποφάσισα ότι δεν ήταν ασφαλές να ψαρέψω εκεί χωρίς τη συνοδεία κάποιου που να γνωρίζει τα µέρη και ίσως να µπορεί να µου παρέχει ένα πλεούµενο. Με µια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, είδα ότι αρκετός κόσµος στο νησί ασχολούνταν επαγγελµατικά µε τη διοργάνωση ψαρευτικών εκδροµών. Από τις φωτογραφίες που συνόδευαν τις εξορµήσεις τους, δε σας κρύβω ότι γυάλισε το µάτι µου! ∆ε µ’ ενδιέφερε να γεµίσω µια βάρκα ψάρια, αλλά η πιθανότητα να συναντηθώ µε ένα ψάρι τρόπαιο, που θα θυµόµουν σε όλη µου τη ζωή! Ωραία µέχρι εδώ, έπρεπε όµως να βρω τον τρόπο να το κάνω. Έτσι λοιπόν επέλεξα να κανονίσω µια εκδροµή µε το Mario, ιδιοκτήτη του “Bali Spearfishing and Surfing”. Η επιλογή έγινε λόγω της αµεσότητας του Mario στην επικοινωνία, επειδή γνώριζε την αγγλική γλώσσα, και ίσως γιατί µου άρεσε ο ενθουσιασµός που είχε για τη δουλειά του.

Ο εξοπλισµός

Ένα από τα θέµατα που µε απασχόλησε όσον αφορά στην ψαρευτική εκδροµή, ήταν τι εξοπλισµό έπρεπε να έχω µαζί µου για να βουτήξω στην άλλη άκρη του κόσµου, και τι τουφέκι θα κρατούσα στα χέρια µου προκειµένου να καταφέρω να τα βγάλω πέρα µε έναν από τους γίγαντες του ωκεανού που χάζευα στο διαδίκτυο. Κατόπιν ανταλλαγής µηνυµάτων µε το Mario, κατέληξα σε µια άνετη καλοκαιρινή στολή 3,5 χιλιοστών. Θα µπορούσα και µε λεπτότερη ή ακόµα και χωρίς παντελόνι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καµία διάθεση να έρθω σε επαφή µε τα διάφορα άγνωστα για µένα είδη του ωκεανού.

Το πιο δύσκολο κοµµάτι όµως ήταν το όπλο, καθώς η µεταφορά του ήταν εκτός από πολύ δαπανηρή και ολίγον επίφοβη, µιας και σ’ αυτά τα µέρη έχουν µια περίεργη άποψη για την ασφάλεια. Κατέληξα λοιπόν στην πιο εύκολη λύση, δηλαδή να νοικιάσω ένα όπλο από το Mario, που πιθανόν να ήταν και πιο σωστά στηµένο για τις ανάγκες του ψαρέµατος στον ωκεανό (έτσι νόµιζα τουλάχιστον).

Το ταξίδι

Ο καιρός πέρασε γρήγορα, και έτσι έφτασε η µέρα που θα ξεκινούσαµε το ταξίδι µας! Οι πτήσεις µας ήταν διαδοχικά Ηράκλειο-Αθήνα, Αθήνα-Κωνσταντινούπολη, όπου και θα κάναµε µία διανυκτέρευση. Την επόµενη µέρα το απογευµατάκι, θα ξεκινούσαµε το δεύτερο µέρος του ταξιδιού µας, από το κρύο αεροδρόµιο της Πόλης για τον ενδιάµεσο σταθµό µας µέχρι το Μπαλί, τη Σιγκαπούρη, και από κει θα µας έµεναν άλλες 4,5 ώρες για τον τελικό προορισµό µας. Στο αεροδρόµιο θα µας περίµενε ένας ντόπιος οδηγός για να µας πάει στο ξενοδοχείο, όπως και έγινε.

Το νησί

Μιλάµε για ένα µικρό επίγειο παράδεισο! Το Μπαλί ανήκει στο σύµπλεγµα νησιών της Ινδονησίας και βρίσκεται σχεδόν πάνω στον τροπικό. Ανάλογο της θέσης του, είναι και το κλίµα του. Έχει έκταση κάτι παραπάνω από 5,5 τετραγωνικά χιλιόµετρα και 3,9 εκατοµµύρια κατοίκους. Η κύρια θρησκεία τους είναι ο ινδουισµός. Για τη διαµονή µας στο νησί, επιλέξαµε να εγκατασταθούµε για 7 ηµέρες στην Ubud, µια µικρή κωµόπολη στην ενδοχώρα του νησιού, την οποία θα είχαµε σα βάση για τις εκδροµές µας στις γύρω περιοχές. Τις επόµενες επτά ηµέρες µεταφερθήκαµε στην Nusa Dua, ένα από τα παραθαλάσσια θέρετρα του νησιού, µε µεγάλη τουριστική ανάπτυξη.

 

Κάτι που µου έκανε µεγάλη εντύπωση, ήταν µια ιδιαίτερη αύρα γαλήνης που σου ενέπνεαν οι άνθρωποι. Προσπαθούσα να καταλάβω πως γινόταν να βλέπεις ανθρώπους να ζουν σε πρόχειρα καταλύµατα, έχοντας µονάχα ένα πιάτο φαγητό, και σε κάθε συζήτηση να ευχαριστούν για αυτά. Όσο περνούσαν οι µέρες και συναναστρεφόµασταν περισσότερο µαζί τους, καταλάβαµε ότι είχαν διαφορετική άποψη για το τι σηµαίνει ευτυχία. Τα υλικά αγαθά παίζουν δευτερεύοντα ρόλο εκεί, ενώ είναι πολύ σηµαντικό οι πράξεις ενός ανθρώπου να µη δηµιουργούν αρνητικά συναισθήµατα όπως θυµό, πόνο, εκνευρισµό, τόσο στους ανθρώπους, όσο και στη φύση ή τα ζώα.

Εξερευνώντας αυτό το πανέµορφο µέρος, πέρασε γρήγορα ο καιρός και στο µυαλό µου άρχισε να τριγυρνάει ξανά η µέρα που θα ψάρευα στον ωκεανό. Είχα ένα µικρό άγχος για το τι θα συναντούσα εκεί έξω, κάτι δηλαδή σαν τη πρώτη µέρα στο σχολείο, µιας και όλα αυτά τα χρόνια εµπειρίας ψαροντούφεκου στη Μεσόγειο, εδώ δε µετρούσαν και τόσο. Με αυτές τις σκέψεις, φτάσαµε στην παραµονή της εκδροµής. Τοποθέτησα σχολαστικά όλον τον εξοπλισµό µου στο σάκο, ελέγχοντάς τον δύο φορές, µην τυχόν είχα ξεχάσει κάτι. Φρόντισα να κάνω νωρίς ένα ελαφρύ γεύµα µε µπαλινέζικο ρύζι και έδωσα ραντεβού µε το Mario στις 7 το πρωί, στην παραλία Sindhu.

Η µεγάλη µέρα είχε φτάσει!

Ξύπνησα σχεδόν µισή ώρα πριν το ξυπνητήρι, και αφού χαιρέτησα τη σύζυγό µου που µετά βίας προσπαθούσε να κρύψει την ανησυχία της, συνάντησα τον οδηγό που θα µε πήγαινε στη Sindhu beach. Είκοσι λεπτά µετά, συνάντησα το Mario και τον αδερφό του το Nico. Γεννηµένοι και µεγαλωµένοι και οι δυο τους στο Μπαλί , αλλά από πατέρα Γερµανό, θύµιζαν περισσότερο ευρωπαίους στην όψη, αλλά µε µπαλινέζικη συµπεριφορά και κουλτούρα. Μαζί µας στην εκδροµή θα ερχόταν και ο Chris, ένας νεαρός Αυστραλός που βρισκόταν για διακοπές στο νησί µαζί µε την οικογένειά του. Μέχρι να έρθει ο Chris και να πέσει η παλίρροια για να µπορέσει η βάρκα µας να βγει από τον ύφαλο, ο Mario πήγε να ετοιµάσει κάτι για φαγητό, ενώ εγώ ξεκίνησα να κάνω ερωτήσεις στο Nico για το ψάρεµα στον ωκεανό. Παράλληλα απαντούσα στις δικές του για το ψαροντούφεκο στη Μεσόγειο. Μιλούσαµε σα να γνωριζόµαστε χρόνια και ανταλλάσαµε εµπειρίες µε τόση οικειότητα, έχοντας συνδετικό κρίκο µόνο το ψαροντούφεκο! Μετά από λίγο ήρθε ο Mario µε τις προµήθειες και τον εξοπλισµό, και σχεδόν ταυτόχρονα ο µικρός Αυστραλός. “Everything it’s ready brother”, µου είπε ο Mario, και έτσι ξεκινήσαµε να φορτώνουµε όλα µας τα πράγµατα στο 7µετρο πολυεστερικό σκαρί µε τις δυο 40άρες . Στόχος µας ήταν το νησάκι Nussa Penida, 20 µίλια περίπου νοτιοανατολικά του Μπαλί. Οι τελευταίες πληροφορίες έλεγαν ότι τα µεγάλα dogthouth tuna είχαν ολοκληρώσει το µεγάλο πέρασµά τους πριν από καµιά 15αριά µέρες, ενώ µερικά θηριώδη GTs (giant trevally, µακρινά ξαδέρφια του µαγιάτικου) είχαν χτυπηθεί τις προηγούµενες ηµέρες από ψαροκυνηγούς σε αυτά τα νερά.

Περίπου στη µέση της διαδροµής και αφού είχαµε αρχίσει να χάνουµε οπτική επαφή µε τη στεριά, ο καπετάνιος σταµάτησε το σκάφος. Φαντάστηκα ότι πιθανόν να είµαστε σε κάποιο µεσοπέλαγο σήκωµα απ’ όπου και θα ξεκινούσαµε το ψάρεµά µας. Παρατήρησα το Mario ν’ ανοίγει το ψυγείο και να βγάζει κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές από ξερά φύλα µπαµπού σα µικρά πιατάκια, τα οποία περιείχαν ρύζι, αρωµατικά στικάκια, άνθη και διάφορα άλλα, καθώς και ένα τσιγάρο. Άναψε τα στικάκια και τα ακούµπησε απαλά στην επιφάνεια της θάλασσας. Μετά µου εξήγησε ότι αυτό ήταν ένα µικρό δώρο στα πνεύµατα της θάλασσας για να έχουµε µια καλή ψαριά και επιστροφή σε ήρεµη θάλασσα.

Στην υπόλοιπη διαδροµή σκεφτόµουν το ηθικό δέσιµο που έχουν αυτοί οι άνθρωποι µε τη θάλασσα και κατ’ επέκταση µε τη φύση, σε αντίθεση µε τη συντριπτική πλειοψηφία των δυτικών, που ότι πιο κοντινό στη χειρονοµία του Mario, είναι να πετάξουν το ποτηράκι του freddo στη θάλασσα.

Φτάνοντας στο νησάκι Nussa Penida, ξεκινήσαµε να ντυνόµαστε για να πέσουµε στο νερό. Ένα σύννεφο από θαλασσοπούλια µας παρακολουθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιµασίας µας. Όταν άνοιξε ο σάκος µε τα όπλα για να διαλέξω µε ποιο από αυτά θα ψάρευα, µε περίµενε µια έκπληξη. Τα µισά ήταν συµβατικά και τα υπόλοιπα ξύλινα, πιθανόν ντόπιων κατασκευαστών, που δε θύµιζαν σε τίποτα τα υπερόπλα που µπορείς να κυνηγήσεις µεγάλα θηράµατα του ωκεανού. «Aν µπορούν να πιάσουν ψάρια µε τούτα εδώ τα ντουφέκια αυτοί, γιατί όχι κι εγώ;», σκέφτηκα, και διάλεξα το µεγαλύτερο ξύλινο, ένα midhandle 110 εκατοστών, µε 8άρα βέργα και αποσπώµενη κεφαλή. Τα τρία δεκαεξάρια λάστιχα, µε έκαναν να αµφιβάλω για το αν µπορούσαν να στείλουν αξιοπρεπώς τη βαριά του βέργα µε το µικρό µήκος όπλισης που είχε. Ήταν όµως το καλύτερο που µπορούσα να έχω τη δεδοµένη στιγµή και χωρίς δεύτερη σκέψη κούµπωσα το µεγάλο πλωτήρα µε το µπάντζι στο ντουφέκι και βούτηξα στο νερό.

Βρισκόµασταν σ’ ένα σηµείο που ήταν πέρασµα µεγάλων πελαγίσιων ψαριών. Ένας επιβλητικός κάβος µ’ ένα βράχο που θύµιζε γέφυρα. Το βάθος ήταν περίπου 35 µέτρα και σύµφωνα µε το Mario το µόνο που είχα να κάνω ήταν να κάνω ένα πλανάρισµα στα µεσόνερα και ν’ αφήσω το ρεύµα να µε παρασύρει. «Τα ψάρια θα έρθουν να σε βρουν», µου είπε χαρακτηριστικά ο Mario. Ξέχασε µόνο να αναφέρει, ή µάλλον το θεώρησε αυτονόητο, ότι το ρεύµα ήταν 3-3,5 κόµβους και το σουέλ σε κάποια σηµεία πάνω από δύο µέτρα. Η ορατότητα στην επιφάνεια µηδενική για τα πρώτα δυο µέτρα λόγω της βροχής, για τα επόµενα είκοσι -στην καλύτερη- µπορούσες να δεις δεκαπέντε και από κει και κάτω µια πηχτή πράσινη θολούρα. Τελικά δεν ήταν και τόσο εύκολο, χώρια που κάτι πήρε το αυτί µου για καρχαρίες. Έκανα πέτρα τη καρδιά µου και βούτηξα, «µερικές πεδιλιές για να υπερνικήσω την άνωση και το δυνατό ρεύµα θα αναλάβει την υποβρύχια βόλτα µου», σκέφτηκα. Παρατηρούσα σχολαστικά το χώρο γύρω µου στα όρια της ορατότητας και προσπαθούσα να εγκλιµατιστώ.

Μετά από περίπου τρεις βουτιές και καθώς ετοιµαζόµουν για τη εποµένη, παρατήρησα έκπληκτος µεγάλες σκιές να περνούν από κάτω µου, χωρίς να µπορώ να διακρίνω το είδος των ψαριών, λόγω της θολούρας. Καταδύθηκα αµέσως, και πριν προλάβω να σταµατήσω τις πεδιλιές, είχα οπτική επαφή µε ένα κοπάδι µεγάλα spanish mackerel. ∆ιάλεξα ένα µεγάλο σηµαδεύοντας πίσω απ’ το πλευρικό πτερύγιο και έριξα. Αναδύθηκα παρακολουθώντας το καµάκι µου να βυθίζεται στο µπλε και έβριζα την τύχη µου που έχασα την ευκαιρία για ένα τόσο καλό ψάρι. ∆εν πέρασαν δύο λεπτά και όπως όπλιζα ξανά τα όπλο, το σκηνικό επαναλήφθηκε κάτω από τα πόδια µου. Βούτηξα ξανά κάτω και αυτή τη φορά είχα αποφασίσει να πλησιάσω περισσότερο. ∆ιέκρινα τα δόντια του ψαριού καθώς έκανε µικρές κινήσεις µε τη γνάθο του, ευθυγράµµισα το καµάκι µου µε το ψάρι, και έριξα, ακούγοντας το γνώριµο ήχο της βέργας που χτυπά µε δύναµη στο ψάρι. Ακολούθησε ένα πανδαιµόνιο, µε το µεγάλο µάκερελ να κάνει ένα δυνατό φευγιό προς τα κάτω προκειµένου ν’ απαλλαχθεί από τα δεσµά του. Άρπαξα γρήγορα τη σηµαδούρα και τράβηξα το ψάρι µε δυνατές χεριές, µέχρι που ένιωσα απότοµα να χαλαρώνει η αντίσταση στην άλλη άκρη. «∆ε µπορεί να ξεψάρισε αυτό…», σκέφτηκα, «όλα τα πνεύµατα της θάλασσα θα γελάνε µαζί µου σήµερα. Μήπως ν’ άφηνα κι εγώ κανένα δωράκι όπως ο Mario; Η λογική και η ψυχραιµία επανήλθαν και σκέφτηκα πως ο συνδυασµός του στόχου στο µπλε και της θολούρας χωρίς σηµείο αναφοράς, έκανε πολύ δύσκολη την εκτίµηση της απόστασης. Ανεβήκαµε ξανά στη βάρκα, µιας και το ρέµα µας είχε παρασύρει, και πήγαµε για άλλο ένα πέρασµα από τον κάβο. Πλέον είχα καταλάβει ότι το δύσκολο εδώ δεν ήταν να βρεις τα ψάρια, αλλά να εκτιµήσεις σωστά την απόσταση και να κάνεις µια καθαρή βολή. Παρατήρησα επίσης ότι τα ψάρια έρχονταν από πίσω τις προηγούµενες φορές, για να µε προσπεράσουν. Αυτή τη φορά λοιπόν δε θα πήγαινα επάνω τους, αλλά θα άφηνα εκείνα να έρθουν, όπως είχε πει ο Mario νωρίτερα. Ξανά κάτω λοιπόν και ένα µικρό κοπάδι ερχόταν να µε προσπεράσει. ∆εν έκανα πεδιλιές, αλλά διατήρησα µια αποκλίνουσα πορεία σα να ήθελα να αποµακρυνθώ, έχοντας όµως το όπλο µου στραµµένο προς αυτά.

Ξαφνικά τα ψάρια άλλαξαν συµπεριφορά και κινήθηκαν νευρικά προς εµένα. Υποµονετικός αυτή φορά, παρατήρησα τα δυνατά τους κορµιά µε τις ασηµοµπλέ ραβδώσεις, και την κατάλληλη στιγµή έκανα µια βολή που άφησε το ψάρι να αιωρείται ξερό στο απέραντο µπλε του νερού. Εκστασιασµένος αναδύθηκα και φώναξα το Mario να πάρει το ψάρι στη βάρκα.

Το βάπτισµα του ωκεανού ήταν γεγονός και µε καλή ψυχολογία τακτοποίησα πετονιές και µπάντζι στο όπλο µου. Το αίµα του ψαριού έχει προσελκύσει πάρα πολύ ψιλό και µερικές φινετσάτες φιγούρες µε λευκές άκρες στα πτερύγιά τους είχαν έρθει να ελέγξουν ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν όλο αυτό το θόρυβο. Αν και έχω βρεθεί ξανά στο νερό µε αυτά τα πλάσµατα, εδώ είναι διαφορετικά. Προσπάθησα να το παίξω άνετος, πιστεύοντας ότι θα κάνουν το πέρασµά τους και θα αποµακρυνθούν. Εδώ δεν ήταν Μεσόγειος όµως…
Αν και ακόµα εκστασιασµένος από την καίρια ντουφεκιά που είχα κάνει στο µεγάλο µάκερελ µερικά λεπτά πριν, παρατήρησα µερικούς καρχαρίες µε λευκά πτερύγια να σουλατσάρουν κάτω απ’ τα πόδια µου. Ενηµέρωσα το Mario για τους επισκέπτες µας και µε τη σειρά του µου πρότεινε να κάνουµε µια αλλαγή τόπου για να ηρεµήσουν λίγο τα πράγµατα.

Σε αναζήτηση των GTs

Αφού µαζέψαµε και τον Αυστραλό φίλο Chris, κατευθυνθήκαµε ανατολικά. Ο Mario µίλησε για ένα κοραλλιογενή ύφαλο µε µεγάλες φυσικές σπηλιές στα όριά του. Σύµφωνα µε τα λεγόµενά του, σε αυτά τα σηµεία απαντώνται κάποια κοπάδια µε µεγάλα giant trevally, τα οποία αποτελούσαν έναν από τους βασικούς στόχους µας. Μας προειδοποίησε δε ότι το σουέλ εκτονώνεται χτυπώντας στον ύφαλο και δηµιουργεί πολύ ισχυρά ρεύµατα, που µπορεί να σε τραβήξουν και να σε σύρουν επάνω στα κοράλλια, προκαλώντας σοβαρούς τραυµατισµούς. Κάνοντας ερωτήσεις, πέρασε ο χρόνος που χρειαζόταν για να διανύσουµε τα 4 µίλια τα οποία µας χώριζαν µε το σηµείο και έτσι βρεθήκαµε µπροστά σε κάποια ξενέρια που θύµιζαν γιγάντια µενίρ ακουµπισµένα στην επιφάνεια της θάλασσας. Τα κύµατα έσκαγαν επάνω τους µε µανία προσπαθώντας µάταια να κάµψουν την αντίστασή τους, συµπληρώνοντας το σκηνικό. Ο Mario έδωσε το σύνθηµα και βρεθήκαµε ξανά στο νερό. Αυτή τη φορά θα µε συνόδευε.

Αµέσως µόλις πλησιάσαµε στον ύφαλο, το σκηνικό άλλαξε εντελώς σε σχέση µε τις προηγούµενες εικόνες µου. Τα νερά εδώ ήταν κρύσταλλο, και τα εκατοντάδες κοράλλια και κάθε λογής τροπικά ψάρια σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν αυτό που ζεις είναι αλήθεια. Όλη η τροφική αλυσίδα της θάλασσας παρέλαυνε µπροστά στα µάτια µας. Φώκιες, σαλάχια, καρχαρίες και θαλασσοπούλια, επιδίδονταν σ’ ένα αρχέγονο χορό γύρω από ένα κοπάδι µε µπαλιασµένες σαρδέλες. «Καλό σηµάδι», µουρµούρισε ο Mario µέσα από τον αναπνευστήρα του και συνεχίσαµε να κολυµπάµε µε κατεύθυνση τη µεριά του υφάλου που κοιτούσε προς το πέλαγος. Πλησιάζοντας, άρχισαν να διακρίνονται από µακριά οι µεγάλες σπηλιές. Λόγω µεγάλης διαύγειας, το µάτι µου έπεσε στην άκρη του υφάλου, όπου ο πυθµένας χάνονταν απότοµα σε βάθος που δεν ήθελα να µάθω. Εκεί ο Mario έκανε µια βουτιά, για να µου δείξει τον σωστό τρόπο να προσεγγίσουµε τις σπηλιές. Φανταστείτε ένα πλανάρισµα στην άκρη της αποχής, µε ένα µονόπετρο σε χιλιαπλάσια κλίµακα. Μετά την ανάδυσή του, ήρθε και η δική µου σειρά. Έσπασα µέση και πλάναρα γλυκά προς το χείλος της σπηλιάς. Φτάνοντας κοντά στην έξοδο, έκανα ένα µικρό καρτέρι παρατηρώντας περισσότερο όλες αυτές τις παράξενες µορφές ζωής. Την αρµονία του περιβάλλοντος ήρθε να ταράξει ένας παράξενος θόρυβος που ακούστηκε µέσα από τη σπηλιά. Την επόµενη στιγµή βρέθηκα αντιµέτωπος µε ένα από τα οµορφότερα θεάµατα που έχω αντικρύσει στο νερό όσα χρόνια ασχολούµαι µε το ψαροτούφεκο. Ένα κοπάδι µε θηριώδη giant trevally εµφανίστηκε µέσα από τη σπηλιά και κατέκλυσε το οπτικό µου πεδίο. Έµεινα ακόµα µια φορά να κοιτώ το θέαµα και ν’ αναρωτιέµαι αν όλα αυτά τα ζω στ’ αλήθεια…

Χωρίς τύχη και την εύνοια των πνευµάτων

Είχε έρθει η στιγµή που περίµενα. Τα ψάρια έκαναν µια νευρική κίνηση προς εµένα και έπειτα έµειναν για µερικά κλάσµατα του δευτερολέπτου ακίνητα να παρατηρούν τον Ευρωπαίο επισκέπτη. Χωρίς άλλη σκέψη, σηµάδεψα το ψάρι που ήταν πιο κοντά σ’ εµένα πίσω από το µάτι και έκανα τη βολή. Σχεδόν ακαριαία µετά το πάτηµα της σκανδάλης, ακολούθησε ένα πανδαιµόνιο µε το φευγιό του ψαριού και το µεγάλο πλωτήρα στην άλλη άκρη του µπάντζι να χάνονται στο βαθύ µπλε, αφήνοντας πίσω µια λευκή γραµµή από φυσαλίδες. Αναδύθηκα µε την απορία αν θα έβλεπα ξανά τον πλωτήρα, αν και από τις κραυγές του Mario κατάλαβα ότι µάλλον τα είχα πάει καλά και ετοιµάστηκα για το υπόλοιπο της µάχης. Κολυµπήσαµε γρήγορα προς τη βάρκα που µας περίµενε ανοικτά του υφάλου, εκατό περίπου µέτρα πιο πέρα. Πέρασαν περίπου 2-3 λεπτά µέχρι να δούµε τον πλωτήρα καµιά 200αριά µέτρα µακριά µας. Μόλις πλησιάσαµε προς το µέρος του, κατάλαβα ότι κάτι είχε πάει στραβά αφού δεν υπήρχε αντίσταση στην άλλη άκρη. Ο Mario µου είπε ότι πιθανότατα η βέργα µου δεν κατάφερε να περάσει το ψάρι από την άλλη πλευρά και έτσι σκίστηκε. Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα συναισθήµατα σε αυτές τις περιπτώσεις! Ήθελα να ουρλιάξω µέσα από τον αναπνευστήρα µου! Πείσµωσα όµως περισσότερο, µάζεψα γρήγορα το µπάντζι και ζήτησα στο Mario να επιστρέψουµε στις σπηλιές. Εκεί η τύχη ή τα πνεύµατα που φυλούσαν το νησί µου έπαιξαν ένα ακόµα περίεργο παιχνίδι και αποφάσισαν πως δε θα µου χάριζαν ένα τρόπαιο, αφού ένα ίδιο ψάρι, ακόµα µεγαλύτερου µεγέθους, ξεψάρισε 20 λεπτά αργότερα µε τον ίδιο τρόπο. Μετά την απώλεια του δεύτερου ψαριού, ουσιαστικά συνειδητοποίησα ότι ο εξοπλισµός µου δεν ήταν αρκετός για ψάρια τέτοιου µεγέθους.

Για snappers στον ύφαλο…

Αλλάξαµε τόπο και κατευθυνθήκαµε προς την εξωτερική πλευρά µιας λιµνοθάλασσας που σχηµάτιζαν κάποια συµπλέγµατα κοραλλιογενών υφάλων. Στόχος αυτή τη φορά ήταν τα snappers, ψάρια παρόµοια µε τις δικιές µας συναγρίδες, τόσο σε εµφάνιση, όσο και σε συµπεριφορά. Στη διαδροµή συναντήσαµε ένα σκάφος µε ντόπιους, που µάθαµε ότι ψάρευαν µε κάποιου είδους δηλητήρια τα οποία παρέλυαν τα ψάρια του υφάλου και στη συνέχεια τα µάζευαν. Εκτός όµως από τα ψάρια, πέθαιναν και τα κοράλλια στο σηµείο όπου έριχναν όλα αυτά τα χηµικά. Παρακάτω, µια ακόµη µπαλινέζικη πιρόγα ήρθε προς το µέρος µας, επίσης µε ντόπιους ψαροντουφεκάδες που γνώριζαν το σκάφος. Μας έδειξαν ένα µεγάλο GΤ που είχαν καταφέρει να πιάσουν, και µετά από µερικές φωτό και µια σύντοµη συζήτηση, συνεχίσαµε για τη λιµνοθάλασσα. Εκεί το παιχνίδι για µένα ήταν εύκολο. Βουτιά, ένα υποτυπώδες καρτέρι και τα snappers έρχονταν να σε φάνε!
Μετά από τρία ψάρια και αφού ήταν σα να κλέβεις εκκλησία, ανέβηκα στη βάρκα για λίγη ξεκούραση και νερό…

Κολυµπώντας µε το όνειρο!

Νωρίτερα οι ντόπιοι ψαροντουφεκάδες ανέφεραν ότι είδαν ένα µεγάλο marlin. Ζήτησα αν ήταν εύκολο να µεταφερθούµε εκεί, µήπως και είχαµε την τύχη να συναντήσουµε ένα τέτοιο πλάσµα. Εκεί θα τελειώναµε και την εξόρµησή µας, αφού είχε πάει πια µεσηµέρι και µας έµεναν ακόµα 2-3 ώρες ψάρεµα και η επιστροφή. Το σηµείο που µας είχαν υποδείξει ήταν ανοικτά ενός κάβου, κοντά στο σηµείο που είχαµε βρει τα mackerels. Αφού φτάσαµε, βουτήξαµε στο νερό σε ζευγάρια. Εγώ µε το Nico, το µικρότερο αδερφό του Mario, και ο Mario µε τον Chris. Καθώς πλάναρα µε το ρεύµα στη δεύτερή µου βουτιά, διέκρινα έναν όγκο µέσα στη θολούρα, που όσο πλησίαζα έπαιρνε τη σιλουέτα µεγάλου ψαριού. Με µερικές πεδιλιές, κατάφερα να βρεθώ µερικά µέτρα πίσω από ένα µεγαλοπρεπές ψάρι του ωκεανού. Ένα marlin αιωρούνταν στο µπλε, χωρίς να καταλάβει ότι βρισκόµουν µόνο µερικά µέτρα πίσω του. Φευγαλέα πέρασε από το µυαλό µου η σκέψη να του ρίξω, αλλά αποφάσισα να µην το κάνω. Οι προηγούµενες αποτυχηµένες προσπάθειές µου ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι θα ήταν κρίµα να πληγώσω ένα τέτοιο ψάρι και να πεθάνει αιµορραγώντας. Τράβηξα πίσω το όπλο µου και συνέχισα να κολυµπώ µαζί του για όσο ακόµα επέτρεπε η άπνοιά µου, δίνοντας ταυτόχρονα στον εαυτό µου την υπόσχεση πως κάποτε θα ξαναγυρίσω καλύτερα προετοιµασµένος.

Επικίνδυνες συναναστροφές!

Στις επόµενες βουτιές τα mackerels εµφανίστηκαν ξανά, ενώ µου φάνηκε ότι άκουσα τον Chris να πανηγυρίζει στην επιφάνεια µ’ ένα από αυτά. Ο Nico και εγώ καταφέραµε ακόµα τρία ψάρια. Συµφωνήσαµε να κάνουµε ακόµα µία βουτιά ο καθένας και να επιστρέψουµε στη βάρκα, γιατί µε το θόρυβο που προκαλούσαν οι βολές και τα ψάρια είχαν µαζευτεί µερικοί καρχαρίες στην περιοχή, οι οποίοι άρχισαν να πλησιάζουν όλο και περισσότερο προς την επιφάνεια. Στην αποχαιρετιστήρια βουτιά µου, ένα µικρό κοπάδι mackerels πλησίασε ξανά. Η τεχνική δοκιµασµένη και αποδοτική: πλανάρισµα µε αποκλίνουσα πορεία από τα ψάρια, µέχρι να έρθουν εκείνα κοντά σε µένα. Μερικά δεύτερα µετά, ένα ακόµη µεγάλο mackerel µάχεται στην άλλη άκρη του µπάντζι, προκειµένου ν’ απαλλαγεί απ’ το καµάκι µου. Mε σβέλτες κινήσεις πέρασα το όπλο από τα λάστιχα στο δεξί µου χέρι και µάζεψα το ψάρι τραβώντας το µπάντζι δυνατά. Άρπαξα το mackerel από τα βράγχια και τη στιγµή που έσκυψα για να απασφαλίσω το µαχαίρι από τη ζώνη µου, ένας καρχαρίας µε λευκά πτερύγια προσπάθησε να πιάσει το ψάρι που ψυχορραγούσε, κάνοντας µια σχεδόν κάθετη εφόρµηση. Στιγµιαία πάγωσα και εντελώς αντανακλαστικά σήκωσα τα χέρια µου, µε αποτέλεσµα να πιάσει στα σαγόνια του το ψάρι λίγο µετά το κότσι της ουράς. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι ήταν σχεδόν αδύνατο µε την τάση που ασκούταν απ’ τα τραβήγµατα του ψαριού, να βγάλω το χέρι µου από τα βράγχιά του και να τα αφήσω. Σε αυτό το σηµείο λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και µην έχοντας άλλο τρόπο άµυνας, κατάφερα να χτυπήσω δύο φορές το ψάρι στο κεφάλι µε τη λαβή του όπλου, κρατώντας το µε το ελεύθερο χέρι από την κεφαλή. Στο δεύτερο χτύπηµα σκίστηκε το κοµµάτι της ουράς, δίνοντας αίσιο τέλος στο επεισόδιο. Πίσω στη βάρκα, ο Mario άκουσε αρκετά ταραγµένος από τον αδερφό του τι είχε συµβεί και προσπαθούσε να µου εξηγήσει ότι είναι σπάνιες οι επιθέσεις κλπ. Προσπάθησα να φανώ άνετος και τον καθησύχασα. Ετοιµάσαµε τα πράγµατα και µείναµε να απολαµβάνουµε ένα υπέροχο τοπίο στη µέση του πουθενά. Εξίσου υπέροχο ήταν και το µπαλινέζικο ρύζι που ο Mario είχε ετοιµάσει για µας νωρίς το πρωί, καθώς και το ψυγείο µε τις παγωµένες Corona που µας κρατούσε σαν έκπληξη.

Ο µύθος

Επιστρέψαµε στην παραλία Sindhu, ξεφορτώσαµε τα πράγµατα, και µετά τις αναµνηστικές φωτογραφίες ο Mario µας πρότεινε να πιούµε κάτι σε ένα από τα µικρά µπαράκια πάνω στην παραλία. Κουβεντιάσαµε διάφορα για τη µέρα που πέρασε και η ώρα κύλησε ευχάριστα. Κάποια στιγµή ο Mario µας είπε πως ότι συνέβη νωρίτερα, σύµφωνα µε τη µπαλινέζικη µυθολογία συνέβαινε εδώ και χρόνια και ήταν ένα κοµµάτι της παράδοσής τους. Μετά από παράκληση του Chris, µας αφηγήθηκε ότι πολλά χρόνια πριν, ο καρχαρίας λατρεύονταν σα θεός από τους ανθρώπους του νησιού και ζούσε µαζί τους στη στεριά. Οι άνθρωποι τον λάτρευαν και του αφιέρωναν πολλά αγαθά υλικά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα να γίνει άπληστος και να ζητάει όλο και περισσότερα, µέχρι που ξέσπασε πόλεµος ανάµεσα στο θεό και τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι νίκησαν και σαν τιµωρία έστειλαν τον καρχαρία να ζει και να τρέφεται έξω από τον ύφαλο, ενώ εκείνοι θα µπορούσαν να ψαρεύουν εντός. Έµεινα για λίγο σκεπτικός και έπειτα χαιρέτησα τα παιδιά και τους ευχαρίστησα για την όµορφη εµπειρία που µου προσέφεραν. Ανυποµονούσα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο και να διηγηθώ τα όσα έζησα στη σύντροφό µου!

Πρόκειται για µια από τις καλύτερες ηµέρες που έχω ζήσει στη θάλασσα όλα αυτά τα χρόνια. Ακόµα καµιά φορά αναρωτιέµαι αν υπήρξα νικητής ή ηττηµένος εκείνη τη µέρα. Καταλήγω όµως πάντα στο συµπέρασµα ότι µια ουρά στον τοίχο δεν έκανε κανένα νικητή και φέρνω στο µυαλό µου την εικόνα του marlin να αιωρείται αγέρωχο µέσα στο µπλε του ωκεανού!