Μια ευθεία με τον κάβο
Το ρολόι της υπηρεσίας έδειχνε 14:58 και με τη κάρτα στο χέρι συνωστισμένος δίπλα από συναδέρφους περιμένω καρτερικά να γυρίσει το ρολόι 15:00 σπάζοντας τα δεσμά που μας κρατούν εγκλωβισμένους μέσα σε τέσσερις τοίχους….. Τα λεπτά κύλησαν η κάρτα χτυπήθηκε και χωρίς δεύτερη σκέψη η δουλειά πέρασε στο χτές…..
Περνώντας το κατώφλι, νιώθω το νοτιά του λιμανιού να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Ο ουρανός βαρύς, γεμάτος μαύρα σύννεφα προδιαθέτει αυτό που θα ακολουθήσει. Με τη μέρα να μικραίνει ακόμη και μην έχοντας όρεξη να ξανακλειστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και να χαθώ κάτω από το βάρος της οικογενειακής ζωής αποφάσισα να πάρω μια μικρή άδεια από τη σημαία, αράζοντάς την σε καφετέρια με θέα το μεγάλο λιμάνι. Μια μπύρα, λίγος μεζές, μοναδική συντροφιά στο βλέμμα που χάνεται ακολουθώντας τα πλοία που φεύγουν… Το νου ταξιδεύει κι αυτό σε μνήμες που άραξαν στο βάθος του και το κορμί σκιρτά σε κάθε θύμηση ζητώντας να ζήσει ξανά το ταξίδι …Μάκαρες…Χριστιανά…Δονούσα. Μάταιο αλλά αναγκαίο να θυμόμαστε τα χρόνια που έφυγαν, με χαρά, γι αυτά που ζήσαμε αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, της ζωής μας.
• “Ναυτικός….”. Φωνή από διπλανό τραπέζι που έκοψε σκέψεις, ταξίδια και βλέμμα. Γύρισα το κεφάλι και κοίταξα την πλευρά που ακούστηκε η φωνή, αντικρίζοντας φιγούρα σμιλευμένη από το χρόνο…..κουρασμένη…καμένη από τον ήλιο.
• -“Όχι εγώ δεν…” ,
• -”Καλά πάρε τσιγάρο να κάνεις και τα λέμε…”
• -”Δεν καπνίζω ευχαριστώ…”
• -”…..Και γω δεν σε έχω για ναυτικό δεν μοιάζεις του σιναφιού μας είσαι στεριανός εσύ…”
Η ώρα κυλούσε και δίχως να το πολυκαταταλάβω κουβέντα στη κουβέντα γνωριστήκαμε με το καπετάν Βαγγέλη, συνταξιούχο του ΟΓΑ πρώην επαγγελματία ψαρά. Μετά από 40 χρόνια στη θάλασσα το σπίτι δεν τον κράταγε και γύρναγε από την ώρα που θα φέξει ο Θεός τη μέρα έως νωρίς το βράδυ στο λιμάνι. Η κουβέντα φούντωσε γέμισε αλμύρα και ιστορίες γεμάτες γαλανή. Σαν το μωρό που ακούει ένα όμορφο και γεμάτο ενδιαφέρον παραμύθι κάθομαι και παρακολουθώ κάθε λέξη κάθε φράση του συμπαθέστατου τυπάκου σκοτώνοντας όμορφα την ώρα μου.
Κάποια στιγμή μου μίλησε για μπουρίνι που τον βρήκε ανοιχτά από τις καβοκολώνες και αναγκαστικά μπήκε στο κόλπο των Λεγραινών να απαγκιάσει μέχρι να περάσει ο καιρός. Είχε τέτοια δύναμη ο καιρός που του ξέσερνε την άγκυρα, μέχρις τη στιγμή που σκάλωσε σε βράχο που δεν ξεπερνούσε τις 12 οργιές βάθος, και έτσι κατάφερε να κρατήσει το καΐκι του όρθιο στον καιρό. Στην αρχή δεν του έδωσα καμία σημασία, αλλά όταν είδα ότι επέμενε για τόπο χαμένο μέσα στην ατελείωτη αμμοποσειδωνία και σε σχετικά προσιτό βάθος…..
¨Και είναι εύκολο να το βρείς. Ανοίξου από τα μέσα της παραλίας μέχρις ότου να γυρίσεις το κεφάλι αριστερά και το βλέμμα σου να βρίσκεσαι μια ευθεία ίσα με τον κάβο και τις κολώνες.” Με αυτή τη φράση να στριφογυρνά στο νου, χωρίσαμε εκείνο το βράδυ.
Οι μέρες κύλησαν και το σαββατοκύριακο δεν άργησε να ρθεί και μαζί του ένας λαμπρός ήλιος και άνοδος της θερμοκρασίας με ελαφρύ βοριαδάκι. Δυστυχώς βάρκα δεν έπαιζε και το κολυμπητό ψάρεμα έμοιαζε μονόδρομος. Γυρνώντας από παραλία σε παραλία της Αττικής μετρούσα σημαδούρες….ατελείωτες σημαδούρες. Τα περιθώρια και οι εναπομείναντες επιλογές ψαρότοπου λιγοστές έως και μηδαμινές. Έπρεπε λοιπόν ή να γυρίσω στεγνός πίσω ή να ψάξω για τον τόπο που ο συμπαθής τυπάκος με τόση ευκολία μου έδωσε. Με βαριά καρδιά και δυσπιστία για το αληθινό της ιστορίας έφτασα στην παραλία και με γρήγορες και συνήθεις κινήσεις άλλαξα και γλίστρησα στο νερό. Τα πόδια σπρώχνουν τον θηρευτή μακριά από την ακτή πάνω από σειρά πλάκες και τραγάνα που στο παρελθόν φιλοξενούσαν άσπρα θηράματα σε ποσότητες που σήμερα, όταν ειπωθούν από ανθρώπους που τις ψάρεψαν εκείνες τις εποχές, ακούγονται σαν υπερβολή.
Πρώτη και μόνη επιλογή ο κάβος αφού είναι το μόνο σίγουρο, ευρέως γνωστό κομμάτι της περιοχής, που υπάρχει κάποια πιθανότητα να δει και να συλλάβει κανείς κάποιο αξιόλογο θήραμα. Οι ορατότητες, απίθανα καλές, σε τίποτε δεν θυμίζουν την κακοκαιρία που προηγήθηκε ούτε την εποχή.
Δυο σαργοί ακινητούν στην αποχή σε παραλλαγή πιστεύοντας πως ξεγελούν την όραση. Τυχεροί, γιατί η απόσταση και όχι η παραλλαγή είναι αυτό που τους κρατά στη ζωή. Οι βουτιές ακολουθούν η μια την άλλη και η αποχή του κάβου ψάχνεται εξονυχιστικά εσοχή προς εσοχή, σπάσιμο προς σπάσιμο. Το αποτέλεσμα γνωστό και αναμενόμενο. Στο γύρισμα του κάβου μια μικρή στήρα που ακινητεί πάνω στην άμμο εκτινάσσεται και χάνεται με πορεία προς τα ανοιχτά προς τη μέση του κόλπου.
Ανασηκώνω το κεφάλι και κοιτώ μπροστά. Το βλέμμα μου μια ευθεία με τις κολώνες και το ναό στο βάθος του ορίζοντα. Γυρίζω κοιτώ πίσω και η μύτη του κάβου βρίσκεται ακριβώς πίσω μου. Όλοι σε μια ευθεία. Η καρδιά σκιρτά και το μυαλό επαναφέρει κουβέντες που ειπώθηκαν πριν μέρες ελπίζοντας στο αληθινό…. Το κολύμπι στο άγνωστο μόλις είχε αρχίσει. Ο κάβος απομακρύνθηκε και αμμοποσειδωνίες απλώθηκαν μπροστά μου….ατελείωτες αμμοπωσειδωνίες, δίχως κανένα ενδιαφέρον. Άγνωστο για πόσο χρόνο, κολυμπούσα κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Το μόνο παρήγορο, η μη διέλευση σκαφών αυτή την εποχή του χρόνου, διαφορετικά εκτός από ανούσια θα ήταν και επικίνδυνα.
Οι ώρες έφευγαν δίχως αποτέλεσμα, κάνοντας τον ήλιο να γύρει προς την θάλασσα τελειώνοντας τη μέρα. Μαζί με αυτή τελειώνουν και οι όποιες λιγοστές ελπίδες για κάτι καλό. Ξάφνου τη μονοτονία της άμμου διακόπτει μικρός συμπαγής βράχος δίπλα σε ακόμη έναν λίγο μεγαλύτερο και λίγο μακρύτερα μια σπασμένη πλάκα βυθισμένη σχεδόν ολόκληρη στην άμμο. Ο τόπος αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον αλλά ο χρόνος λιγοστός δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Ο συμπαγής βυθός ολοένα και μεγαλώνει το μέγεθος του, δημιουργώντας μια σειρά από πλάκες κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Αθάνατος Σαρωνικός σκέψη που περνά από το μυαλό, μαζί με τα λόγια του συμπαθέστατου τυπάκου που ειπώθηκαν λίγες μέρες πριν, που τελικά βγήκαν αληθινά.
Σχισμές δίπλα σε ποσειδωνία είναι οι πρώτες επιλογές που θα ψαχθούν εξονυχιστικά δίχως όμως να αποφέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Θηράματα που δεν προκαλούν το αίσθημα του κυνηγού, αφήνονται να συνεχίσουν να μεγαλώνουν, να κυνηγηθούν σε χρόνους μελλοντικούς που θα έχουν αποκτήσει το μέγεθος που τους πρέπει. Κάνα δυο μελανούρια καλού μεγέθους, με τη σειρά τους δεν συγκινούν και αυτά παρόλο που με ήρεμες για το είδος κινήσεις βρίσκουν προσωρινό καταφύγιο στο εσωτερικό μιας πλάκας. Ο θηρευτής ζητά το κάτι παραπάνω, αυτό το κάτι που θα δώσει την πρέπον αξία στον τόπο που πριν λίγο ανακαλύφθηκε.
Και να, ηρωική έξοδος μαύρου ζηλευτού θηράματος μέσα από τα σπλάχνα ποσειδωνίας με πορεία που το βλέμμα δεν αφήνει λεπτό, προδίδει την κρυψώνα του. Η ευχάριστη έκπληξη του θηράματος σε συνδυασμό με το καινούριο τόπο ανεβάζει αδρεναλίνη και παλμούς. Τα λάστιχα έρχονται και κουμπώνουν στην δεύτερη εγκοπή της βέργας και λίγα δευτερόλεπτα, αφήνονται εσκεμμένα να χαθούν, για να ηρεμήσουν θήραμα και θηρευτή. Η βουτιά που ακολουθεί γίνεται λίγο μακρύτερα από την είσοδο του θαλαμιού με συρτή προσέγγιση. Φακός και όπλο, ευθυγραμμίζονται με το δάχτυλο να προσμένει σήμα από εντολή που θα δώσει ο εγκέφαλος, όταν θα οριστικοποιήσουν τα μάτια. Αυτή δεν έρχεται ποτέ, γιατί το ψάρι θολώνει την είσοδο του θαλαμιού του γνωρίζοντας πως με αυτό τον τρόπο δύσκολα θα παρθεί. Βλέπετε η εμπειρία των όσων έχει ζήσει στα χρόνια που προηγήθηκαν, το έμαθαν να προστατεύει τον εαυτό του.
Ακουμπώ μπροστά στην είσοδο του θαλαμιού του το όπλο και το φακό αναμένο. Στην επιφάνεια, το συνοδευτικό όπλο στη σημαδούρα ξεκρεμιέται παίρνοντας ρόλο πρωταγωνιστή. Αφήνω τον χρόνο να κυλήσει υπέρ μου και περιμένω το ψάρι να ηρεμήσει και να νιώσει ασφάλεια στη θέα του ακίνητου όπλου και στο τεχνητό φως. Σε επόμενη βουτιά με όσο πιο αργές κινήσεις φέρνω το δεύτερο όπλο δίπλα στο πρώτο, ελπίζοντας πως το ψάρι θα ξεγελαστεί και θα σταματήσει να θολώνει.
Η τύχη σε συνδυασμό με την περιέργεια του θηράματος με ευνοεί κάνοντας το μοιραίο λάθος να συμφωνήσει με τη σκέψη μου σταματώντας να θολώνει και να έχει γυρίσει πρόσωπο στις βέργες. Λάθος που θα του στοιχίσει…. Μια βολή είναι αρκετή για να κόψει το νήμα της ζωής του, και να ρίξει τίτλους τέλους σε μια ακόμη εξόρμηση.
Δεν υπάρχει τόπος κάτω από το νερό που να μπορούμε να πούμε πως τον γνωρίζουμε. Πάντα κάτι καινούριο θα υπάρχει να ανακαλύψουμε. Η θάλασσα κρύβει πολλά ακόμη μυστικά που περιμένουν καρτερικά να ανακαλυφθούν.
-Ακολουθήστε την πορεία ενός θηράματος που χάθηκε ανοιχτά από αποχή. Κάποιες φορές πιθανό να σας οδηγήσει σε νέο τόπο ή σε κάποιο άγνωστο θαλάμι.- -Μονόπετρα ή συμπαγής βράχος σε σειρά, πολλές φορές οδηγεί σε ανοιχτωσιές.
- -Τόπος διάσπαρτος από λαμαρίνες ή ναυάγιο ψάχνεται εξονυχιστικά και σε ακτίνα αρκετά μεγαλύτερη από το κομμάτι. Πιθανόν να υπάρχουν και ξεκομμένες λαμαρίνες ή κομμάτια του ναυαγίου αρκετά μακρύτερα από το κυρίως σώμα.
- -Με μια δύο φορές που θα επισκεφτείτε ένα κομμάτι δεν μπορείτε να έχετε σωστή άποψη και γνώμη γι αυτό. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή με πολλές επισκέψεις κάτω από διαφορετικές συνθήκες για να μπορέσετε να βγάλετε συμπέρασμα. Το ίδιο κομμάτι τη μια μέρα δίνει ψάρια και την αμέσως επόμενη είναι άδειο. Αναρωτηθείτε πόσες φορές το έχετε ζήσει αυτό. Σκεφτείτε και στις δύο περιπτώσεις τι συνθήκες επικρατούσαν…φεγγάρι….άνεμος…..ώρες ψαρέματος, εποχή.
