Shore jigging: Μαγιάτικα στους δύσκολους βυθούς της Σαντορίνης
Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούµε µε τα μαγιάτικα. Θα αναλύσουµε πληροφορίες και tips µέσα από προσωπικά µου βιώµατα, αλλά και βιώµατα φίλων µου, που είχαν την τύχη να αναµετρηθούν µε αυτόν τον πανέξυπνο και συνάµα παντοδύναµο κυνηγό!
Αυτή τη στιγµή διανύουµε µια πολύ καλή περίοδο για ψάρεµα µε shore jigging εξοπλισµό, σε τόπους µε σεβαστό βάθος και πολλά θηράµατα. Οι θερµοκρασίες έχουν πέσει αισθητά, αλλά ακόµη είναι σε πολύ ανεκτά επίπεδα. Κατά τη γνώµη µου, η διατήρηση των υψηλών για την εποχή θερµοκρασιών µειώνει αισθητά τον αριθµό των επιτυχών ψαρεµάτων, µα από την άλλη είναι αρκετά «ευχάριστο» φαινόµενο όσον αφορά στην ευκολία πραγµατοποίησή τους.
Γενικότερα, οι µήνες αλλαγής εποχών αποτελούν περιόδους έντονης δραστηριότητας για σχεδόν όλους τους κυνηγούς, που θα αναζητήσουµε µε αυτήν ή µε άλλες τεχνικές. Τα ψάρια που θα βρούµε κατά τόπους είναι κυνηγοί, καρβούνια, παλαµίδες, λούτσοι, συναγρίδες, στήρες, µαγιάτικα και πολλά άλλα.
Εσωτερικός µετανάστης…
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι στην εποχή που ζούµε, έτσι και εγώ αναγκάστηκα να µετακοµίσω σε κάποιο νησί της Ελλάδας µας για εποχιακή εργασία. Ο λόγος που µε ανάγκασε ήταν διπλός, αφού και οικονοµική ανάγκη είχα, αλλά και έπρεπε να κάνω την πρακτική µου, αφού σπουδάζω τουριστικά και ξενοδοχειακά, από τους τελευταίους κλάδους που είναι σε συνεχή ανάπτυξη στην χώρα µας και -για την ώρα- φαίνεται να έχει µέλλον. Βλέπετε, δεν έχει µείνει και τίποτα άλλο που να παράγει η χώρα µας, πέρα από θάλασσα, ήλιο, διασκέδαση, οπότε αναγκαστικά ανθεί ο τουρισµός και τα «περιφερειακά» του επαγγέλµατα (εστίαση, διασκέδαση κλπ.).
Έτσι η τύχη µε έφερε στις Κυκλάδες και συγκεκριµένα στη Σαντορίνη! Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα σε αυτό το νησί, αλλά ήξερα κάποια πράγµατα για το τι θα ακολουθήσει. Με λίγο ψάξιµο κατάλαβα πως το νησί είναι κατάλληλο για shore jigging και άλλες τεχνικές, οπότε σκέφτηκα πως θα µπορούσα να συνδυάσω δουλειά µε λίγο ψάρεµα, όποτε αυτό θα ήταν δυνατόν. Που να ήξερα τι µε περίµενε…
Λίγα λόγια για το νησί
Η Σαντορίνη ή Θήρα, είναι ένα µοναδικό νησί στον πλανήτη. Πρόκειται για έναν άκρως ηφαιστειογενή τόπο, µε ηφαίστειο ενεργό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η σηµερινή µορφολογία του δεν περιγράφεται µε λόγια, και πρέπει κάποιος να το επισκεφτεί για να κατανοήσει το ταλέντο και την τελειότητα της φύσης. Της φύσης που µπορεί να δηµιουργήσει ένα περιβάλλον απαράµιλλης οµορφιάς και µοναδικότητας, µέσα από µια καταστροφή.
Η Σαντορίνη διαθέτει µεγάλη ακτογραµµή, αποτελούµενη από απότοµους γκρεµούς εκατοντάδων µέτρων. Είναι λες και η γη έχει κοπεί κάθετα, κάτι το οποίο ισχύει και θα δούµε παρακάτω το λόγο. Τα χρώµατα των πετρωµάτων είναι πάρα πολλά, ιδιαίτερης οµορφιάς και µε ποικίλα σχέδια από νεροφαγώµατα κλπ.
Το νησί δεν είχε πάντα αυτήν τη µορφή, αλλά ήταν ένα κανονικό, σχεδόν στρογγυλό νησί, για αυτό και ονοµαζόταν Στρογγύλη. Μια µεγάλη έκρηξη που έγινε στο κεντρικό ηφαίστειο του νησιού το 1613 π.χ., κατάστρεψε σχεδόν τα 2/3 του νησιού, και ένα µεγάλο µέρος του βυθίστηκε στο κέντρο του, λόγω της σφοδρής αυτής έκρηξης του ηφαιστείου.
Η σηµερινή µορφή του νησιού περιλαµβάνει όλα τα εναποµείναντα τµήµατά του, τη Θήρα, δηλαδή το µεγάλο τµήµα του νησιού όπου βρίσκεται και η σηµερινή Καλντέρα (όλη η εσωτερική ακτογραµµή του νησιού), τη Θηρασιά, ένα νησί στα δυτικά, τη Νέα Καµένη που συνίσταται εξ ολοκλήρου από πέτρωµα λάβας (ουσιαστικά η τοποθεσία του ηφαιστείου, όπου βρίσκεται και ο κρατήρας του), την Παλαιά Καµένη, Ν∆ της Νέας, και ένα πολύ µικρό νησί νοτιοδυτικά της Παλαιάς Καµένης, επίσης από πέτρωµα λάβας, το Ασπρονήσι.
Λόγω της ιστορίας, της µορφολογίας και της θέας της, η Σαντορίνη είναι ένας από τους πιο δηµοφιλείς τουριστικούς προορισµούς στον κόσµο και έχει βραβευθεί από πολλούς οργανισµούς για τη µοναδική και άγρια οµορφιά του.
Χιλιάδες τουρίστες την επισκέπτονται την καλοκαιρινή, αλλά και τη χειµερινή σεζόν, µε αποτέλεσµα πολλά έσοδα και δουλειά για όλους, σε όλες τις ειδικότητες που σχετίζονται µε τον τουρίστα. Φυσικά, εκτός από τους καλούς επαγγελµατίες υπάρχει και η αισχροκέρδεια. Επόµενο λοιπόν είναι να υπάρχει και υπεραλιεία, η οποία γίνεται µε κάθε δυνατό τρόπο, νόµιµο και παράνοµο. Βλέπετε η ανάγκη για ψάρι στο νησί λόγω κατανάλωσης είναι τεράστια. Οπότε η ζήτηση χειµώνα-καλοκαίρι είναι αυξηµένη.
Ώρα για δράση
Έφτασα στο νησί στα τέλη Απριλίου και µετά από τις απαραίτητες διαδικασίες εξασφάλισης στέγης και απασχόλησης, βρέθηκε λίγος χρόνος και για ψάρεµα.Η µορφολογία της δυτικής πλευράς του νησιού µου τράβηξε αµέσως το ενδιαφέρον. Μιλάµε για χιλιόµετρα απότοµης ακτογραµµής, µε γκρεµούς, πολύ βαθιά, κρυστάλλινα νερά, δυνατά ρεύµατα και φυσικά µε φόντο το επιβλητικό ηφαίστειο και το ξακουστό ως τα πέρατα του κόσµου, ανεπανάληπτο ηλιοβασίλεµα της Σαντορίνης. Όλη η εξωτερική πλευρά της είναι ρηχοπατιές, µε όχι και τόσο ενδιαφέρουσες περιοχές γι’ αυτήν την τεχνική, αλλά ενδείκνυται πιο πολύ για spinning και l.r.f.
Μόλις τακτοποιήθηκα και βρήκα λίγο χρόνο, ξεκίνησα να δοκιµάζω τους τόπους, απολαµβάνοντας τις τελευταίες ηµέρες της ελευθερίας µου, πριν οι επαγγελµατικές µου υποχρεώσεις µε κρατήσουν µακριά από το ψάρεµα.
Στην πρώτη βόλτα που έκανα, διαπίστωσα µε µεγάλη µου έκπληξη ότι όλα τα κοµµάτια που είχα στο µυαλό µου πως θα ψαρέψω, ήταν από υπερβολικά δύσβατα, έως µη προσεγγίσιµα. Οπότε δεδοµένου του ελάχιστου χρόνου που είχα στην διάθεσή µου, αλλά και στην ανάγκη να µην πάθω κάποιο ατύχηµα από πτώση κλπ., άρχισα να δοκιµάζω στα εύκολα κοµµάτια. Αυτά ήταν εξωτερικές πλευρές λιµανιών και µόλων, όπου αµέσως εξεπλάγην µε το πόσο απότοµο βάθος και άγριο βυθό είχαν. Αυτό βέβαια έµελλε να γίνει αργότερα ο χειρότερος εφιάλτης µου…
Ο εξοπλισµός που είχα µαζί µου ήταν ένα καλάµι εξειδικευµένο για shore jigging, µήκους 9,6» και c.w. 30-120 gr. Ο µηχανισµός που το συνόδευε ήταν κατηγορίας 4000, γρήγορος και µε όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για αυτή την τεχνική. Στη µποµπίνα του υπήρχε φορτωµένο νήµα διαµέτρου PE 2.5 και το παράµαλλο ήταν από πετονιά fluorocarbon 0,49 mm. Φαινοµενικά ήταν ένα πολύ δυνατό σύνολο, για αξιόλογα θηράµατα -κατά τη γνώµη µου-. ∆εν είχα όµως υπολογίσει τη µορφολογία και τη σύσταση του βυθού σε αυτόν τον τόπο.
Έτσι πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι όχι απλά δεν ήταν αρκετά βαριά εργαλεία για εκεί, αλλά ότι στο µέλλον επρόκειτο να συναντήσω µεγάλα προβλήµατα. Ο βασικός λόγος ήταν τα µαγιάτικα, και φυσικά ο κακοτράχαλος, πολύ άγριος και γεµάτος µικρές ξέρες και προεξοχές βυθός. Πρόβληµα όµως αποτελούσε επίσης και το πολύ µεγάλο και απότοµο βάθος, όπου στα περισσότερα σηµεία ξεπερνούσε εύκολα τα 50 µέτρα και έκανε πολλά «σκαλοπάτια».
Πρώτες βολές
Στο πρώτο κιόλας πρωινό ψάρεµα και συγκεκριµένα στις πρώτες βολές, έχοντας πάνω στην αρµατωσιά µου έναν 80άρη slim πλάνο, χτύπησε το πρώτο ψάρι, περίπου στα 40 µέτρα βάθος. Το σοκ ήταν αρκετά δυνατό λόγω απόστασης και βάθους, αλλά το κάρφωµα έγινε µηχανικά και άρχισα να τροµπάρω το ψάρι σχετικά χαλαρά, µε οµαλές κινήσεις.
Το ψάρι δε φαινόταν ούτε πολύ µεγάλο, αλλά ούτε και µικρό, και ερχόταν αρκετά εύκολα επάνω, µε τα φρένα ρυθµισµένα σχετικά µαλακά. Με το που έφτασε όµως στο πρώτο σκαλοπάτι, περίπου στα 20-30 µέτρα από εµένα, το σκηνικό άλλαξε εντελώς.
Άρχισε λοιπόν το απότοµο, κατακόρυφο φευγιό προς το βυθό, µε βίαιο κατέβασµα του καλαµιού ως τη λαβή και µε τα φρένα να σφυρίζουν ασταµάτητα. Κάπου εκεί έσφιξα φρένα και άρχισα να µετακινούµαι από βράχο σε βράχο, προσπαθώντας να αποφύγω το γδάρσιµο του νήµατος που ξετυλιγόταν ασταµάτητα.
Ο τόπος ήταν γεµάτος από εσωτερικές µύτες και ξέρες και τα µαγιάτικα τις περιοχής φυσικά το γνώριζαν καλά. Κάποια στιγµή και ενώ είχα νοιώσει το νήµα να τρίβεται αρκετές φορές, το ψάρι έδειξε να κουράζεται και άρχισα πάλι να του παίρνω µέτρα. Όµως και πάλι, στα 15 περίπου µέτρα από µένα έκανε ένα δυνατό κεφάλι προς την ξέρα που υπήρχε δεξιά και µε µεγάλη ευκολία έκοψε το νήµα και έφυγε µε τον πλάνο στο στόµα.
Πραγµατικά αν είναι κάτι που απεχθάνοµαι στο ψάρεµα, είναι να αφήνω τεχνητά πάνω σε ψάρια. Είναι πολύ πιθανό να µη µπορέσουν να το αποβάλλουν και κατά συνέπεια να µη µπορούν να τραφούν και να πεθάνουν.
1/ Χειροποίητα ασιστ µε χταποδάκια. 2/ Πλάνοι και διάφορα τεχνητά κατάλληλα για το ψάρεµα του µαγιάτικου. 3/ ∆ιάφορα χειροποίητα ασιστ.
Μετά το ατυχές συµβάν, έµεινα µε το νήµα στο χέρι, πραγµατικά στενοχωρηµένος για το ψάρι που χάλασα. Αφού έφυγε η «κρυάδα», ξαναέδεσα παράµαλλο µεγαλύτερου µήκους (γύρω στα 2,5 µέτρα αυτή τη φορά) και συνέχισα το ψάρεµά µου. Ένα σηµαντικό tip, είναι ότι η πετονιά -ειδικά η αόρατη-, έχει πολύ µεγαλύτερη αντοχή στο γδάρσιµο από το νήµα µας, οπότε ένα πολύ µακρύ παράµαλλο ίσως µας σώσει κάποιες φορές από το κόψιµό του και την απώλεια του ψαριού.
Φυσικά µετά το κόψιµο, τα ψάρια του τόπου έγιναν πιο καχύποπτα, και αρκετές φορές είδα να ακολουθούν τον πλάνο έως έξω, αλλά να µην επιτίθενται. Ακολουθούσαν αρκετά καλά ψάρια και µάλιστα µε µεγάλο θάρρος. Φανταστείτε ότι το µαγιάτικο είναι ένα ψάρι ικανό να κυνηγήσει σε όλες τις ζώνες βάθους του νερού. Από τον πυθµένα της θάλασσας, για καλαµάρια, σουπιές και άλλα πολλά, έως εντελώς επιφάνεια, για κέφαλους, ζαργάνες κλπ. Πρόκειται για τον απόλυτο κυνηγό. Αρκετά γρήγορο ψάρι, µε τεράστια ροπή και ατρόµητο. Το χαρακτηριστικό του όµως γνώρισµα, είναι η νοηµοσύνη του. Πάντα, σε ότι βυθό και να αναµετρηθούµε µαζί του, θα δούµε ότι οι πρώτες κινήσεις που κάνει είναι βίαια κατεβάσµατα, για να κόψει το νήµα σε οτιδήποτε υπάρχει στην περιοχή, όπως ξέρα, µονόπετρο, κάποιο ναυάγιο κλπ .
Αλλαγή στυλ
Έπειτα από µερικά ακόµη ακολουθήµατα ψαριών χωρίς ίχνος επίθεσης, άλλαξα στυλ ψαρέµατος και έβαλα ένα sinking pencil τεχνητό των 17 cm µε βάρος 50 gr., αφήνοντάς το να κατέβει αρκετά. Στις πρώτες κιόλας µανιβελιές και πραγµατοποιώντας µικρά τινάγµατα, δέχτηκα ένα χτύπηµα αλλά το ψάρι δεν καρφώθηκε. Συνέχισα την ανάκτηση και µια δεύτερη επίθεση µε έφερε αντιµέτωπο µε ένα ψάρι µεγαλύτερου µεγέθους από αυτό που έχασα πριν.
Αυτή τη φορά είχα τα φρένα σε πιο σφιχτή ρύθµιση και η µάχη ήταν έντονη, σώµα µε σώµα. Στα µέσα της µάχης ήρθε πάλι το γνώριµο τρίψιµο της αρµατωσιάς µου, αλλά λογικά το µακρύ παράµαλλο έκανε τη δουλειά του. Το ψάρι δεν έκοψε κατευθείαν το παράµαλλο, αλλά σε κάθε κεφάλι του φαινόταν να µην έχω πολλές ελπίδες να το φέρω έξω. Για να µην τα πολυλογώ όµως, το σκηνικό επαναλήφθηκε και το ψάρι έκοψε ξανά το νήµα στο τελευταίο σκαλοπάτι. Φυσικά µετά από αυτό δεν ξαναχτύπησε τίποτα, οπότε τα µάζεψα και έφυγα µε πολλές σκέψεις να βασανίζουν το µυαλό µου.
Το ίδιο ή παρόµοιο σκηνικό επαναλήφθηκε σε πολλούς τόπους και από διάφορα µεγέθη ψαριών. Κατάφερα να βγάλω έξω κάποια µεσαία ψάρια 4-6 κιλών, αλλά µε πολλές απώλειες κάθε φορά και µεγάλη στεναχώρια για τα ψάρια που έφευγαν µε τον πλάνο στο στόµα. Έφτασα στο σηµείο να µην πηγαίνω για ψάρεµα, γιατί δεν ήθελα να κάνω άλλο κακό στα ψάρια. Πραγµατικά ένοιωσα πως σε αυτόν τον τόπο, τα µεγάλα ψάρια πλεονεκτούσαν σε µία µάχη µε τον άνθρωπο και την τεχνολογία του. Βέβαια υπήρξαν και ψάρια ασταµάτητα, µε βάρος πάνω από 20 κιλά όπως τα υπολόγισα, τα οποία δε µπορούσα να κοντράρω µε αυτόν τον εξοπλισµό και σε αυτόν τον βυθό, γιατί απλά µου έκοβαν το νήµα στο πρώτο φευγιό που έκαναν αµέσως µετά την επίθεση.
Μετά από µερικά ψαρέµατα, έφτασα στο σηµείο να έχω µείνει µε 5-6 πλάνους και λιγότερο από 150 µέτρα νήµα. Έτσι, παράγγειλα διάφορα παρελκόµενα, πλάνους, assist hooks, νήµα και παράµαλλο από την Αθήνα. Βλέπετε στο νησί, εκτός από τις απώλειες υλικών λόγω των ψαριών, υπήρχαν και οι απώλειες από σκαλώµατα στο βυθό. Πάρα πολύ κακός, πετρώδης βυθός, σε πολλά σηµεία γεµάτος ρεµέτζα, παλιά δίχτυα, παραγάδια, και κάθε λογής εµπόδια, συνέπεια της ανθρώπινης παρέµβασης.
Απότοµοι γκρεµοί, προσεκτικό κατέβασµα ψάχνοντας τον καλύτερο τόπο.
Επίσης, η ασταµάτητη διέλευση σκαφών αναψυχής και εκδροµών, µπορούσε ανά πάσα στιγµή να χαλάσει το ψάρεµά µου και να περάσει πάνω από το νήµα µου, παίρνοντας µαζί του τον πλάνο µου ή στην καλύτερη τραυµατίζοντας το νήµα. Το σίγουρο ήταν, πως σε αυτό το νησί, µε αυτόν τον βυθό και τις λοιπές συνθήκες , ο εξοπλισµός µου ήταν πολύ ελαφρύς για αυτό το ψάρι. Έτσι αποφάσισα να ανεβάσω διατοµές σε νήµα και παράµαλλο, ώστε να αποφύγω κάποια κοψίµατα, ή τουλάχιστον να έχω περισσότερες ελπίδες. Το νήµα έγινε πλέον PE 3 και τα παράµαλλα ανέβηκαν σε διαµέτρους 0,60-0,65 mm. Η προρύθµιση στα φρένα ήταν πάντα στα όρια του εξοπλισµού και το στυλ ψαρέµατος εντελώς διαφορετικό.
Μόλις καταλάβαινα την επίθεση του ψαριού, όλα γίνονταν µε γρήγορες πια κινήσεις, βίαια τροµπαρίσµατα προς το µέρος µου και επίσης γρήγορη µετακίνησή µου από βράχο σε βράχο, ώστε να αλλάξω πορεία στο ψάρι, αφού µε αυτό το καλάµι ήταν αδύνατο να έχω το ψάρι µε το κεφάλι του προς τα µένα. Με αυτόν τον τρόπο, η κατεύθυνση του ψαριού «διορθωνόταν» µε τη συνεχή µου µετακίνηση αριστερά-δεξιά, εξασφαλίζοντας ότι θα έρθει έξω γρήγορα και µε ασφάλεια, αποφεύγοντας το κόψιµο.
Με αυτές τις αλλαγές στο ψάρεµά µου, πήρα κάποια αξιόλογα ψάρια, αλλά και πάλι τα µεγάλα του είδους έκοβαν τις αρµατωσιές µου µε µεγάλη ευκολία. Γενικά αποκόµισα πολλά από αυτήν τη γλυκόξινη εµπειρία και κατάλαβα κάποια πράγµατα για το συγκεκριµένο ψάρι σε δύσκολο βυθό.
Το τελικό συµπέρασµα όµως είναι ότι απαιτεί αρκετά βαρύ εξοπλισµό, πολύ δυναµικό χειρισµό και γρήγορες αποφάσεις της στιγµής. Επίσης προνοητικότητα και γερά νεύρα. Το σίγουρο είναι πως ακόµα και αν τα διαθέτουµε όλα αυτά, αν δεν έχουµε λίγη τύχη, το ψάρι αυτό µπορεί πραγµατικά να µας σκάσει, αφού είναι ικανό να µας κόψει και στον τελευταίο βράχο πριν το απόχιασµα. Οπότε συµπεραίνουµε ότι πρόκειται για ένα ψάρι όχι απλά πανίσχυρο, αλλά και πανέξυπνο. Εµείς καλό είναι να έχουµε προετοιµαστεί όσο καλά γίνεται, και παρόλο που από εκεί και πέρα δεν είναι όλα στο χέρι µας, µπορούµε να αποφύγουµε αρκετά λάθη.
Έπειτα από λίγες µέρες, η σκληρή δουλειά άρχισε, και από µέσα Μαΐου έως τέλη Αυγούστου πραγµατικά δεν είχα καθόλου χρόνο για ψάρεµα. Οι ώρες εργασίας καθηµερινά ήταν 12 µε 14, ασταµάτητα, καθηµερινά και χωρίς ρεπό. Το µόνο που είχε µείνει στο µυαλό ήταν οι σκέψεις για το επόµενο ψάρεµα και περίµενα απλά να περάσει ο καιρός.
Ο καιρός πέρασε δύσκολα, αλλά γρήγορα, και η δουλειά άρχισε να πέφτει περί τα τέλη Αυγούστου. Οπότε τα επόµενα ψαρέµατά µου πραγµατοποιήθηκαν από αρχές Σεπτέµβρη και µετά. Πήρα αρκετά ψάρια και έχασα επίσης αρκετά. Είχα πολλές απώλειες σε πλάνους και παρελκόµενα, αλλά σε γενικές γραµµές λιγότερα από πριν, που χρησιµοποιούσα ελαφρύτερα εργαλεία.
Πέρασε ο καιρός και πλησίαζε η ώρα να αποχωρήσω από το νησί, και το ψάρι που αντιµετώπιζα συχνά πλέον στα τελευταία ψαρέµατα, ήταν οι στήρες. Ένα ακόµα ψάρι που υπάρχει σε µεγάλη ποσότητα στο νησί, και το οποίο µπορεί και αυτό να µας σκάσει µε τα βραχώµατά του, όπως άλλωστε όλα τα µαύρα. Όµως γι’ αυτές θα µιλήσουµε κάποια άλλη στιγµή.
Μαγιάτικο-Λίγα λόγια για αυτόν τον πολύ αξιόλογο αντίπαλο
Γενικότερα σαν ψάρι, εάν στην περιοχή που ψαρεύουµε υπάρχουν µαγιάτικα, είναι αρκετά εύκολο να επιτεθούν στα δολώµατά µας, οπότε ακολουθούµε την τακτική της γρήγορης ανάκτησης, µε µεγάλα ή µικρά jerks.
Αυτό βέβαια σε καµία περίπτωση δεν είναι νόµος, όπως και σε όλα τα ψαρέµατα. Η ποικιλία κινήσεων και η έµπνευση, θα µας δώσει το καλύτερο αποτέλεσµα. Στη Σαντορίνη συγκεκριµένα, τα περισσότερα ψάρια που πήρα ήταν µε µέτρια και όχι γρήγορη ανάκτηση, και µε πολλά jerk. Στα assist hooks δούλευα αγκίστρια αρκετά µεγάλα, αλλά ελαφριά και εννοείται πολύ καλής ποιότητας. Επίσης, τις πιο πολλές φορές προσάρµοζα πάνω τους χταποδάκια. Τα µαγιάτικα, όπως και τα περισσότερα ψάρια φυσικά, τα λατρεύουν.
Τα sinking pencil µε χειροποίητα ασιστ πολλές φορές έκαναν τη διαφορά.
Το µαγιάτικο είναι ένα ψάρι πολύ µεγάλου τελικού µεγέθους, και στα νερά µας ξεπερνάει τα 50 κιλά βάρος. Καταλαβαίνουµε λοιπόν χρειάζεται να δείχνουµε το δέοντα σεβασµό στα µικρά ψάρια, τα οποία πρέπει να απελευθερώνουµε πάντα. Το όριο για µένα είναι κάτι υποκειµενικό. Καλό είναι όµως ψάρια κάτω από 2,5-3 κιλά να επιστρέφουν στη θάλασσα ή αν τύχει και κρατήσουµε κάποιο, ας είναι µόνο ένα και όχι παραπάνω.
Τα µικρά µαγιάτικα είναι πιο εύκολο να αποδεκατιστούν από κάποιον ασυνείδητο ψαρά, λόγω του ότι είναι πολύ επιθετικά στα δολώµατα και δεν έχουν µάθει ακόµα να είναι καχύποπτα. Όπως πάντα, προσέχουµε για να έχουµε. Πρώτα από όλα για τον εαυτό µας, για να νοιώθουµε εµείς καλά, και έπειτα για τη θάλασσα και τους οργανισµούς της.
Αν και είχε φτάσει η ώρα για την επιστροφή µου στην καταθλιπτική Αθήνα, το µυαλό µου ήταν ήδη γεµάτο µε όµορφες αναµνήσεις και γόνιµους προβληµατισµούς. Τα συναισθήµατά µου ήταν ανάµεικτα, αλλά αισθανόµουν σαφώς πιο γεµάτος και προετοιµασµένος για την επόµενη επίσκεψή µου στο νησί.
Ελπίζω µε αυτές τις αφηγήσεις και τη µικρή εµπειρία που απέκτησα, να βοηθήσω κάποιον στο να αποφύγει δύσκολες καταστάσεις και να είναι λίγο πιο προετοιµασµένος για τη µάχη σε δύσκολους βυθούς, µε τον απόλυτο κυνηγό, το µαγιάτικο. Άλλωστε δύσκολος βυθός, βάθος και θαλάσσια ρεύµατα, υποδηλώνουν έντονη υποθαλάσσια ζωή…
Εύχοµαι καλές ψαρευτικές περιπέτειες σε όλους!
