Slow Jigging: Τα τυχερά της τεχνικής
Το Slow jigging είναι µια τεχνική που έγινε γνωστή στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Ερχόµενη έφερε µαζί της και καινούρια καλάµια, εξειδικευµένα για την εν λόγω τεχνική, πλάνους, αγκίστρια και ένα σωρό άλλα παρελκόµενα.
Σα λάτρης κατά κάποιο τρόπο των καινούργιων τεχνικών, έψαξα, διάβασα και αποφάσισα να ασχοληθώ µε αυτήν την τεχνική. Μια τεχνική που άλλαξε τα δεδοµένα προηγούµενων τεχνικών (inchiku). Aκολούθησε όμως τις βάσεις του κλασσικού σε όλους jigging. Οπότε για ένα ψαρά που είχε ασχοληθεί µε το jigging δε θα ήταν δύσκολο να τη µάθει αργά ή γρήγορα.
Ας αρχίσουµε λοιπόν από το καλάµι, που για µένα είναι ένα από τα δύο βασικότερα κοµµάτια αυτής τις τεχνικής. Μη δώσετε άσκοπα χρήµατα σε καλάµια που µπορεί απλά να σας φαίνονται ότι κάνουν για slow jigging. Ένα αξιόπιστο και σωστό καλάµι φτιαγµένο µόνο για slow jigging, θα σας δώσει την απόλυτη βάση για αυτήν την τεχνική. Οπότε ψάξτε καλά και σίγουρα θα βρείτε ένα καλάµι που να σας καλύπτει.
Το δεύτερο κοµµάτι είναι ο µηχανισµός. Χρειαζόµαστε ένα µηχανισµό που να έχει µεγάλη ανάκτηση. Τι σηµαίνει αυτό; Κάθε µηχανισµός έχει ορισµένα εκατοστά ανάκτησης, πχ. σε µια στροφή της µανιβέλας ο µηχανισµός µας µαζεύει 90 -97 εκατοστά νήµατος. Όσο µεγαλύτερη είναι η ανάκτηση, τόσο καλύτερα αποτελέσµατα θα έχουµε σε συνδυασµό µε ένα καλό καλάµι. Έτσι, θα έχουµε φτάσει στο απόλυτα σωστό σετ για αυτήν την τεχνική.
Από εκεί και πέρα ανάλογα µε το σετ που έχουµε επιλέξει, ακολουθούν και τα νήµατα και οι πετονιές. Πάντα µε βάση το jig weight του καλαµιού µας και σε απόλυτη σχέση µε τα ψάρια που κυνηγάµε.
Όσον αφορά στα ψάρια, η τεχνική του slow jigging ήρθε και αυτή όπως και πολλές άλλες από την Ιαπωνία. Όπως ξέρουµε οι περισσότερες τεχνικές που έρχονται από Ιαπωνία έχουν ως κύριο στόχο το madai, το γιαπωνέζικο φαγκρί. Με αυτό το σκεπτικό σαν οδηγό µας, ψαρέψαµε και εµείς µε slow και στόχο κατά κύριο λόγο το φαγκρί. Είδαµε όµως στην πορεία ότι πραγµατικά δεν υπάρχει ψάρι που να µπορεί να αντισταθεί στο slow jigging!
Ροφοί, βλάχοι, σφυρίδες, στήρες:
Βραχόψαρα που πιάνονται σχετικά εύκολα. Η δυσκολία τους είναι το πρώτο κεφάλι. Αν καταφέρουµε και βαστήξουµε το ψάρι –ειδικά το ροφό- και δε µας βραχώσει στην πρώτη επιπόλαια πέτρα που θα βρει µπροστά του ή να τρίψει το παράµαλλο, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα.
Ντάσκες, ρίκια, παλαµίδες:
Ψάρια κυνηγιάρικα, που αρπάζουν τους πλάνους µας είτε κατά την κάθοδο στο βυθό, είτε κατά την άνοδο. Αν τα δούµε στο βυθόµετρο, µπορούµε να τα αναζητήσουµε µε γρήγορες ανακτήσεις, ενώ το πιο συνηθισµένο είναι να τα αγκιστρώσουµε εκεί που δεν το περιµένουµε. Τα δυνατά κεφάλια, οι περιστροφικές κινήσεις κατά την άνοδο και τα επιπόλαια καρφώµατα, είναι αυτά που πρέπει να προσέξουµε βασικά.
Μαγιάτικα, καραγκίδες:
Θα λέγαµε ότι πρόκειται πιο πολύ για εποχιακά θηράµατα, που πλησιάζουν κοπαδιαστά σε µια περιοχή, παραµένουν για ένα χρονικό διάστηµα και στη συνέχεια µετακινούνται σε άλλη περιοχή. Είναι σύνηθες φαινόµενο να βλέπουµε ψαράδες σε κοντινά σηµεία να πιάνουν ψάρια ίδιου ακριβώς µεγέθους µε διαφορετικούς πλάνους, αλλά πολλές φορές και µε διαφορετική τεχνική.
Συναγρίδες:
Θα τις συναντήσουµε σε πιο ρηχούς τόπους από τα φαγκριά. Αν οι τόποι δεν έχουν ψαρευτεί έντονα, τα τσιµπήµατα των συναγρίδων είναι πολύ πιο δυνατά από αυτά των φαγκριών. Σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να τις δελεάσουµε χρησιµοποιώντας µεγάλη ποικιλία πλάνων. Άνοιξη και φθινόπωρο οι καλύτερες εποχές.
Λούτσοι:
Σύνηθες ψάρι όταν ψαρεύουµε κοντά στην ακτογραµµή ή σε µεσοπέλαγες ξέρες. Τα µυστικά για να καταφέρουµε να τους αγκιστρώσουµε, είναι το σταµάτηµα του πλάνου στα µικροτσιµπηµατάκια που θα καταλάβουµε και το δυνατό κάρφωµα.
Σκαθάρια:
Αναζητώντας στα καλά κοµµάτια τα φαγκριά, πολλές φορές θα συναντήσουµε µεγάλα σκαθάρια, αφού συνηθίζουν να κυκλοφορούν στον ίδιο ακριβώς τόπο. Οι πρώτες ριξιές του πλάνου µας είναι αυτές που θα φέρουν και το τσίµπηµα. ∆εν είναι σπάνιο το φαινόµενο να επιτίθενται ακόµη και σε σταµατηµένο πλάνο, ενώ οι αργές ανακτήσεις θα µας δώσουν πιο εύκολα αποτέλεσµα. Αν κάπου πήρατε ένα-δύο ψάρια, δοκιµάστε λίγο πιο πέρα ή να τα ψαρέψετε µετά από κάποια ώρα, γιατί τα σκαθάρια µαθαίνουν γρήγορα τον πλάνο µας και δεν πλησιάζουν.
