Spinning: Η ψαρευτική μάχη και οι λεπτομέρειες
Ηµίφως ή αλλιώς «λυκαυγές» για τους παλιούς. Είναι η στιγµή που οι δύο κόσµοι συναντιούνται. Η νύχτα φεύγει και η µέρα έρχεται, αλλά τίποτα από τα δύο δεν υπερτερεί. Η πιο κρίσιµη ώρα του ψαρέµατος έφτασε πάλι, είναι το χρονικό διάστηµα που κυκλοφορούν οι λύκοι!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρία καλάµια µε ψιλά εργαλεία ριγµένα στη µπούκα του λιµανιού, περιµένοντας ψάρια ανάλογα µε τις αντοχές τους, λαβράκια και τσιπούρες. Το καλοκαίρι δεν είχε φύγει ακόµα, άρα επισκέπτες άνω των 1,5 -το πολύ 2 κιλών- δεν αναµένονταν. Τα δολώµατα χοντρά, γαύρος και σαρδέλα τεµαχισµένα σε δύο ή σε τρία κοµµάτια, δολωµένα σε µονάγκιστρα. Τα φρένα ρυθµισµένα πολύ χαλαρά και τα καλάµια ακουµπισµένα στο ντόκο. Η µύτη του αριστερού καλαµιού έκανε δύο ελαφριές ταλαντώσεις.
Πριν κάνω βήµα, τα φρένα τσίριξαν δίνοντας ακατάπαυστα µέτρα και το καλάµι οριζοντιώθηκε στον αέρα, 1 µέτρο ψηλά. Πάγωσα! Είναι η λεγόµενη στιγµή που κρατάει αιώνια… Ευτυχώς το συνολικό βάρος καλαµιού-µηχανισµού, σε συνδυασµό µε τα λίγα φρένα απέτρεψαν την πτώση στη θάλασσα. Ήµουν δίπλα, οπότε µετά το πρώτο ξάφνιασµα άρπαξα το καλάµι, έσφιξα τα φρένα και κάρφωσα.
Το παράµαλλο ήταν fluorocarbon διαµέτρου 0.205, πολλάκις δοκιµασµένο από µένα σε πραγµατικές συνθήκες, µε καθαρή αντοχή σε κόµπους κοντά στα 2 κιλά. Πήρα λίγο αυτοπεποίθηση από αυτό και ανέκτησα δυνάµεις… Το κάρφωµα µού έδειξε ότι είχα δυνατό αντίπαλο. Το δεύτερο κεφάλι του ψαριού έγινε αριστερά και αναµενόµενα προς τα ρεµέτζα. Κράτησα σε µια σωστή γωνία µάχης το καλάµι (45-60ο) και έφυγαν οµαλά αρκετά µέτρα από τη µποµπίνα, χωρίς ανησυχία.
Κατάφερα να το στρίψω ξανά προς το µέρος µου, γέρνοντας το καλάµι χαµηλά αριστερά. Όταν κατάλαβε άκαρπη την προσπάθειά του, κατευθύνθηκε µε αρκετή ένταση προς τα δεξιά πια. Σύντοµο το τρίτο κεφάλι, αλλά ένιωσα καλά τη δύναµη του αντιπάλου.
Ήταν βέβαιο ότι είχα να αντιµετωπίσω µεγάλο ψάρι, πολύ µεγαλύτερο από αυτά που περίµενα. Χαλάρωσα λίγο τα φρένα από φόβο σπασίµατος της πετονιάς. Το ψάρι ανέβηκε στην επιφάνεια, µακριά µου. Πλαφ, πλουφ. Ήχος βαρύς ακούστηκε, όσοι έχετε αντιµετωπίσει κάτι παρόµοιο καταλαβαίνετε, διέκρινα µε δυσκολία µια µεγάλη σιλουέτα γύρω στα 25 µέτρα απόσταση.
Μάχη στον αφρό; Με τίποτα να του κάνω τέτοια χάρη! Χαµήλωσα το καλάµι κι αυτό ακολούθησε και βούλιαξε µερικά µέτρα παρακάτω. Αυτή τη φορά το καλάµι δίπλωσε γρήγορα, αλλά ο λαίµαργος επισκέπτης άρχισε κοφτά και δυνατά χτυπήµατα χωρίς να παίρνει φρένα.
Το είχα ξαναδεί το έργο, το συνηθίζουν τα πολύ µεγάλα του είδους. Σήκωσα πάλι το καλάµι υποµένοντας τα µουλαρώµατα-χτυπήµατα του ψαριού, κίνησα πάλι να το τροµπάρω προς το µέρος µου, µα εκεί ένιωσα απώλεια αντίστασης…
Καταλάβατε τι έγινε, σπάσιµο ή κόψιµο, τι σηµασία έχει… Το ψάρι (99% µεγάλο λαβράκι) νίκησε και µε άφησε βυθισµένο στις σκέψεις και την ψαροστενοχώρια µου. Καλές θάλασσες µάγκα, νίκησες, ίσως να ξαναβρεθούµε!
ΏΡΑ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ
Άρχισε λίγο ανάποδα το άρθρο, αλλά το γεγονός αυτό είναι και η τροφή για τη σκέψη που ακολούθησε. Πράγµατα που µαζεύονται µε τα χρόνια και τις εµπειρίες. Να τα ρίξουµε όλα στη ρηµάδα την τύχη και την κακιά την ώρα; Ώρα για προβληµατισµό…
Στο κείµενο που προηγήθηκε, υπάρχουν λαθάκια αρχικού στησίµατος του εξοπλισµού και στρατηγικής στην ώρα της µάχης, όπως και σωστή αντιµετώπιση στα περισσότερα ίσως σηµεία. Ένα λάθος όµως αρκεί!
Θα τα σχολιάσουµε όλα λοιπόν, προσπαθώντας να δώσουµε λύσεις και σκέψεις που η δική µου εµπειρία λέει ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση. Ίσως και πάλι να κάνω λάθη, αλλά ποτέ δεν διεκδίκησα το βραβείο του αλάνθαστου!
ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΑ – ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ
Στερνή µου γνώση να σε είχα πρώτα! Το διαµέτρου 0.205 παράµαλλο, είναι απελπιστικά λεπτό για να αντιµετωπίσει ένα ψάρι τέτοιου µεγέθους µε σπινοκάλαµο. Αν και η πραγµατική του αντοχή φαίνεται να φτάνει και να περισσεύει, δεν είναι σωστή διάµετρος για σπουδαίους αντιπάλους. Ίσως να έφτανε µε καλάµι εγγλέζικου, όπου η ατέλειωτη παραβολή θα απορροφούσε όλα τα σοκ της πετονιάς.
Πολύ απλά, πιάστηκα στον ύπνο, απροετοίµαστος για µάχη µε µεγαλοτσιφλικάδες. Φθινόπωρο, χειµώνα και άνοιξη, αλλιώς θα τα περίµενα. Τα fluorocarbon παράµαλλα έχουν µικρή ελαστικότητα, και κάθε φορά που τα ζορίζεις, χάνουν κι άλλο (ανάλογα µε τη µνήµη τους) από την ήδη µικρή αντοχή τους.
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
Εποµένως, τα διαδοχικά κεφάλια και ζορίσµατα κάνουν το λεπτό παράµαλλο να χάνει σταδιακά τις αντοχές του. Επειδή δεν είναι καλό αυτά να λέγονται µόνο, σας παροτρύνω να κάνετε το εξής πείραµα: Πάρτε ένα κοµµάτι από το αγαπηµένο σας παράµαλλο, µήκους όπως αυτό που χρησιµοποιείτε ή λίγο µικρότερο, και δέστε το σε µια παραµάνα. Στο άλλο άκρο δέστε µε τον αγαπηµένο σας κόµπο ένα αγκίστρι. Καρφώστε το αγκίστρι στα δύο χερούλια µιας πλαστικής σακούλας (στο σπάσιµο το αγκίστρι θα µείνει στη θέση του) και γεµίστε την σταδιακά βάρος.
Ας πούµε ότι καταφέρνουµε να σηκώσουµε οριακά την πρώτη φορά 2,2 κιλά, σιγά-σιγά, χωρίς σπάσιµο. Αν πάµε να σηκώσουµε απότοµα το ίδιο βάρος, τη δεύτερη φορά το παράµαλλο θα σπάσει, και µάλιστα χωρίς καν να φτάσει η ένδειξη τα 2,2 κιλά. Αυτό συµβαίνει επειδή εµείς ασκούµε απότοµα ανυψωτική δύναµη, αλλά το βάρος αρνείται λόγω αδράνειας να αφήσει το πάτωµα! Άρα τα 2,2 κιλά που εµείς νοµίζουµε ότι έχουµε να αντιµετωπίσουµε, είναι πρακτικά πολύ παραπάνω.
Επαναλαµβάνουµε αν θέλουµε κάνοντας µικρά σηκώµατα απότοµα, χωρίς να ανυψώσουµε όλο το βάρος. Πάλι το ταλαιπωρηµένο παράµαλλο θα σπάσει, δεχόµενο διαδοχικά σοκ µικρότερου µεγέθους από τα 2.200gr της αρχικής του αντοχής. Υποθετικά περιορίζουµε αυτό το φαινόµενο αγοράζοντας ένα ποιοτικότερο (…ίσως και ακριβότερο) παράµαλλο ή ανεβαίνοντας διαµέτρους πετονιάς, ώστε το υλικό να αντέχει περισσότερο.
Αν πάλι σύρουµε τη σακούλα στο πάτωµα, θα δούµε ότι µε µια δύναµη ανάλογη των 700–800gr, µπορούµε να την ελέγξουµε- κουµαντάρουµε πλήρως, σχεδόν όπως και ένα ψάρι µεγάλου βάρους στο νερό. Μόλις όµως ασκηθεί δύναµη απότοµα προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που την τραβάµε, τότε πάλι η πετονιά θα δεχτεί στιγµιαίο σοκ και ίσως σπάσει.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Όλα αυτά οδηγούν στο συµπέρασµα ότι για να χειριστούµε αξιόλογους αντιπάλους, θέλουµε και ανάλογα εργαλεία. Ας είµαστε έτοιµοι και για το αναπάντεχο. Καλύτερα να µην µας τσιµπήσει ένα µεγάλο ψάρι, παρά να µας τσιµπήσει και να έχουµε να λέµε ότι το χάσαµε.
Βέβαια, η τύχη είναι πάντα αστάθµητος παράγοντας. Αν το αγκίστρι έχει αρπάξει επιφανειακά το ψάρι, οι πιθανότητες δεν είναι µε το µέρος µας, ότι εργαλεία και αν έχουµε. Επιπλέον, ας µην ξεχνάµε ότι αυτά τα υπέροχα πλάσµατα µάχονται για τη ζωή τους, έχουν αναµετρηθεί µε αµέτρητους ατζαµήδες ψαράδες και θέλουν να ζήσουν κι άλλο!
Συµπερασµατικά, καταλήγω ότι ένα παράµαλλο διαµέτρου 0.26 ως 0.31mm (για ψάρια που δεν κόβουν µε τα δόντια τους, όπως το λαβράκια), δίνει καλές πιθανότητες για τη σύλληψη ενός αξιόλογου αντιπάλου, σε συνεργασία µε προοδευτικής παραβολής καλάµι και µηχανισµό µε αξιόπιστα φρένα!
Αν πάλι κάνει κάποιος wading, µε αντίπαλο τα κύµατα που ίσως πισωγυρίζουν και στόχο ψάρια πραγµατικά µεγάλα, τότε ακόµα και ένα 0.40 παράµαλλο µπορεί να αποδειχτεί λίγο!
Η ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ
Η µάχη µε το ψάρι ξεκινάει πάντα από ένα καλό κάρφωµα, αν αναφερόµαστε σε σπίνινγκ ή ψάρεµα µε µονάγκιστρα, όπως η ιστορία που παρατέθηκε. Αν δεν καρφώσουµε γερά το ψάρι, πιθανά το αγκίστρι ή οι σαλαγκιές να µην καταφέρουν να διεισδύσουν σωστά στη σάρκα του.
Έπειτα, αν έχουµε να κάνουµε µε αξιόλογο αντίπαλο, θα πρέπει να αντιµετωπίσουµε τις έντονες προσπάθειες διαφυγής του, τα λεγόµενα «κεφάλια» του. Η προσωπική άποψη είναι να χαµηλώνουµε πάντα το καλάµι οριζόντια, παράλληλα προς στη θάλασσα, ώστε να προσπαθούµε να το στρίψουµε από το εµπόδιο που συνήθως κατευθύνεται, χρησιµοποιώντας τη φορά του, αν γίνεται.
Υποθετικά, αν το ψάρι κατευθύνεται λοξά δεξιά, θα γείρουµε κι εµείς παράλληλα στη θάλασσα το καλάµι δεξιά, επιχειρώντας να µετατρέψουµε την πορεία του σε όφελός µας. Έτσι, θα ασκηθούν πολύ µικρότερες δυνάµεις καταπόνησης στην πετονιά και το θήραµα θα γυρίσει όµορφα προς το µέρος µας.
Θυµηθείτε το πείραµα της σακούλας: Τι θα γίνει αν κάποιος την τραβήξει ανάποδα µε τη φορά έλξης; Είναι λανθασµένη κίνηση να προσπαθούµε να κάνουµε ανάποδη κυβίστηση (…χαχαχ) στο ψάρι, γυρνώντας το µε το καλάµι ψηλά και κάθετα στη θάλασσα (φυσικά θα γίνει κι αυτό, αν δεν υπάρχουν περιθώρια άλλων ελιγµών).
Το ίδιο χαµήλωµα του καλαµιού, πρέπει να γίνεται αν το λαβράκι (υποθετικά) αποφασίσει να δώσει τη µάχη του στην επιφάνεια. Ακόµα καλύτερα, να βυθίσουµε τη µύτη του καλαµιού στο νερό αν χρειαστεί. Το βάρος του ψαριού έξω από το νερό, δοκιµάζει στο έπακρο τις αντοχές λεπτών εργαλείων.
Το ίδιο κάνουµε και σε ψάρια που πηδούν έξω από το νερό, όπως το γοφάρι, ο κυνηγός, ακόµα και οι µεγάλες ζαργάνες στο lrf. Τα ίδια το ξέρουν, η µάχη στον αέρα είναι ο καλύτερος σύµµαχος τους. Ενδεχοµένως, ένας πολύ ποιοτικός εξοπλισµός να καλύψει πολλά από τα λάθη µας, αλλά θυµηθείτε ότι κανείς δεν κατάφερε να νικήσει τους νόµους της Φυσικής!
ΦΡΕΝΑ – ΚΕΝΑ – ΚΑΛΑΜΙ
Αχ αυτό το αγγλικό γράµµα “C” τι µας κάνει… Ωραίο να το βλέπουµε και να το καυχιόµαστε, αλλά είναι υπέρ µας; Έστω ότι έχουµε ρυθµίσει µε το κανταράκι µας τα φρένα από το σπίτι (τραβώντας µόνο από το µηχανισµό), ώστε να λειτουργήσουν στο ένα κιλό.
Όταν µεσολαβήσει η τριβή της πετονιάς (νήµατος) στους οδηγούς, αυτή η ρύθµιση θα παραµείνει; Φυσικά όχι, τα φρένα θα αρχίσουν να λειτουργούν µετά από τα 1200-1300 γραµµάρια (εξαρτάται κι αυτό από την κλίση του καλαµιού κυρίως).
Αν λοιπόν έχουµε ένα ανοιχτό C, αυτό είναι ευεργετικό και το καλάµι θα δουλεύει αρµονικά µε το µηχανισµό, αν όµως τοποθετήσουµε λάθος το καλάµι τραβώντας το πολύ πίσω και το C πάει να γίνει U (σχεδόν…), οι δυνάµεις τριβής θα αυξηθούν στους οδηγούς του καλαµιού, οπότε τα φρένα θα δουλέψουν (;;;) µε δυσκολία στο 1,5 κιλό και µετά. Να και ένα ωραίο σπάσιµο του παράµαλλου που έρχεται.
Εξίσου σηµαντικό κατά τη διάρκεια της µάχης µε το ψάρι, είναι να µην αφήνουµε κανένα κενό (λάσκα) στην πετονιά την ώρα της ανάκτησης. Αν το πιάσιµο είναι από ευαίσθητο-µαλακό σηµείο, οι διαρκείς κόντρες ανοίγουν-χαλαρώνουν την τρύπα που έχει δηµιουργηθεί, και µόλις η τάση της πετονιάς χαλαρώσει, το ψάρι θα ελευθερωθεί, ακόµα και ένα βήµα πριν την απόχη!
Σε αυτόν τον τοµέα υπερτερούν τα «γρήγορα» καλάµια, αφού κρατούν άµεση επαφή µε το ψάρι, αλλά από την άλλη υστερούν στη συνεργασία τους µε πιο λεπτά εργαλεία, αφού τα ζορίζουν περισσότερο. Αυτά βέβαια σχετίζονται άµεσα µε το είδος των ψαριών που αναζητούµε και τη µορφολογία που έχει το στόµα τους. Όσοι έχουν ψαρέψει λούτσους πχ. µε µαλακά καλάµια, θα βαρεθούν να λένε ιστορίες για χαµένα ψάρια.
Η εµπειρία έρχεται να ισοσταθµίσει το µέτριο εξοπλισµό, ασκώντας µεγαλύτερη δύναµη στο κάρφωµα και έχοντας πιο νευρική συµπεριφορά στη µάχη. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, ο σωστός και αρµονικός συνδυασµός ψαρά-εξοπλισµού είναι η απάντηση προς την επιτυχία.
Άλλο ένα γενικό σχόλιο, είναι όταν το ψάρι κάνει µικρά χτυπήµατα χωρίς να παίρνει φρένα. Εκεί πρέπει να γυρίζουµε σιγά-σιγά τη µανιβέλα, µαζεύοντάς το κοντά µας χωρίς να του αφήνουµε ελευθερία κινήσεων. Ναι µεν δεν µαζεύουµε γρήγορα και άτσαλα, αλλά πρέπει να µαζέψουµε και όχι να χαζεύουµε σκεπτόµενοι τι καλά που συµπεριφέρεται το καλάµι και τι δυνατό αντίπαλο έχουµε!
Θεωρητικά, σε αυτό το σηµείο το λαβράκι ας πούµε, µπορεί να οδηγήσει ηθεληµένα ή από τύχη την πετονιά στο εξωτερικό µέρος των βραγχίων του. Τα έχετε δει! Αν τρίψει µε το βάρος του εκεί την πετονιά, είναι πολύ πιθανό να την κόψει-σπάσει. Γράφω «σπάσει», γιατί ακόµα και αν µπορεί µόνο να την αλλοιώσει, το επόµενο κεφάλι του µπορεί να σηµαίνει σπάσιµο!
Τέλος, αναφορικά µε τη σωστή θέση του καλαµιού, ας θυµηθούµε τι κάνουµε όταν θέλουµε να ξεσκαλώσουµε ένα αγκίστρι ή ένα τεχνητό. Κουνάµε απότοµα («τζερκάρουµε») το καλάµι σε διαφορετικές κατευθύνσεις και κοντράρουµε µήπως και το αγκίστρι ξεπιαστεί από τις απότοµες χαλαρώσεις και αλλαγές θέσεως της πετονιάς. Ας φανταστούµε λοιπόν, ότι µετά από το κάρφωµα αλλάζουµε απότοµα την θέση του καλαµιού µας. Τι θα συµβεί; Ας βάλουµε τη φαντασία µας να δουλέψει λίγο…
ΕΜΠΕΙΡΙΑ – ΓΝΩΣΗ – ΠΡΟΛΗΨΗ
Φυσικά στην θεωρία είµαστε πιο έξυπνοι από τα ψάρια. Έχουµε και την τεχνολογία µε το µέρος µας, αλλά αυτά µάχονται για την επιβίωση τους στο δικό τους «γήπεδο», τη θάλασσα! Όταν µας τύχει κάποιος δύσκολος αντίπαλος, θα πρέπει να είµαστε έτοιµοι για όλα. Σωστές διάµετροι πετονιών-νηµάτων, καλοδιατηρηµένα και προρυθµισµένα (χρησιµοποιήστε µηχανισµούς baitrunner στα µονάγκιστρα!) φρένα, καινούρια αγκίστρια και παράµαλλα, κατάλληλοι κόµποι (άλλο κεφάλαιο αυτό…) και θετική ψυχολογία, µετράνε πολύ!
Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο άσχηµο είναι να έχουν χαθεί αρκετές συνεχόµενες µάχες µε µεγάλα θηράµατα. Αν σκεφτόµαστε όµως θετικά, θα δούµε ότι από κάθε ψάρι που παλέψαµε αρκετή ώρα και το χάσαµε, θα έχουµε κάτι να µάθουµε.
Από την άλλη, αν το ψάρι χάνεται αµέσως, σηµαίνει ότι δεν πιάστηκε εξαρχής καλά, οπότε εδώ η τύχη είναι µε το µέρος του και η θάλασσα προτίµησε να το κρατήσει στην αγκαλιά της!
∆εν κάνουµε πόλεµο, ψαρεύουµε γιατί µας αρέσει και µαθαίνουµε από τα λάθη µας! Εύχοµαι καλό χειµώνα σε όλους, µε υγεία και πολύ θάλασσα στις εκδροµές σας!
