Συναγρίδες με Spinning: Υπομονή και παρατηρητικότητα…
∆υο χειµωνιάτικα συναγρίδια θα µας απασχολήσουν σε αυτό το άρθρο, ψάρια που πιάστηκαν µε spinning, σε σχετικά λεπτά εργαλεία.
∆ε θα µας απασχολήσει τόσο ο εξοπλισµός (καλάµι 8-30gr., νήµα PE1 και PE0.8, παράµαλλο 0.33 και 0.28mm αντίστοιχα). Όσο το τι βρίσκεται στον πυρήνα αυτών των συλλήψεων, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παρατηρητικότητα, η υποµονή και αυτό που µας σπρώχνει να µη φοβηθούµε τον κόπο, την πορεία και την ταλαιπωρία. Προκειµένου να ζήσουµε µοναδικές, αξέχαστες στιγµές. Παρατηρώντας τα ψάρια-λεία που υπήρχαν στην περιοχή, τις κινήσεις και τις ιδιαιτερότητές τους, καταφέραµε να κάνουµε τη σωστή επιλογή τεχνητού και τεχνικής, και να δελεάσουµε αυτούς τους καταπληκτικούς θηρευτές!
Πιστεύω πως συχνά ψαρεύω µηχανικά, ιδιαίτερα όταν έχω κουραστεί πολύ. Μετά από πολλές ώρες ψάρεµα, απλά ρίχνω και δίχως πολλή σκέψη ανακτώ το τεχνητό µου. Κάνοντας ορισµένα χτυπήµατα -κυρίως- κάθετα και -σίγουρα- βαριεστηµένα. Η µια βολή πίσω από την άλλη, σε µια διαδικασία µε λίγο νόηµα. Σε τέτοιες φάσεις είναι όµως που ξεκουράζεται το µυαλό µου και ξεφεύγω. Όταν το σώµα ακολουθεί µια µηχανική πορεία. Ορισµένες φορές αυτή η µονότονη διαδικασία διαταράσσεται από την ξαφνική επίθεση στο τεχνητό. Άλλες φορές πάλι όχι, οπότε το ψάρεµα τελειώνει κάνοντας µια µεγάλη «κοιλιά».
Τα καλύτερά µου ψάρια τα έχω βγάλει όταν ο νους µου είναι «αλέγκρος». ‘Οταν σκέφτοµαι τι κάνω και τι γίνεται γύρω µου. Έτσι και µε αυτήν την συναγρίδα πριν δύο µέρες. Ξεκινήσαµε για µια ολοήµερη εξόρµηση µε καλό καιρό -ελαφύ βοριαδάκι ούτε 3 µποφόρ- και θέλαµε να πάµε σε ένα ακρωτήρι αρκετά µακριά. Μια ώρα περίπου οδήγηση και σχεδόν άλλη µια ώρα περπάτηµα στο βουνό και τα βράχια. Ξέρετε πως είναι οι ολοήµερες αποδράσεις…
Όση κούραση έχουν, εξατµίζεται από την προσδοκία, την αγωνία και τη χαρά.
Ξεκινάµε!
Πήραµε λίγα πράγµατα µαζί µας, γιατί το περπάτηµα σε βουνό και µετά σε δύσκολη ακτογραµµή δεν συγχωρεί βάρη και παραπανίσιο εξοπλισµό. Ξεκινήσαµε το µακρύ δρόµο για την προσέγγιση του τόπου κατά τις οχτώ και οι πρώτες βολές έγιναν βαριές δέκα… Πέρασε αρκετή ώρα, µεσηµέριασε και δεν φαινόταν τίποτα. To γύρισα στο LRF µε βιοδιασπώµενα και χαλάρωσα ψαρεύοντας κακαρέλους και χειλούδες. Σε ένα βράχο που έκανε από κάτω του σκαλοπάτι στα πέντε µέτρα.
Τα βιοδιασπώµενα σου αφήνουν χρόνο να κοιτάξεις τριγύρω και έτσι µπόρεσα να δω πως στο βάθος κάτι γλάροι έτρωγαν αφρό. Ξεκάθαρο σηµάδι ότι εκεί υπήρχαν πελαγικά που είχαν πάρει στο κυνήγι ένα µεγάλο κοπάδι ψιλό. Αχ, και να κοντοζύγωναν λιγάκι… Καθόµουν στην πέτρα έχοντας τις γαλότσες µου στο νερό. Ένας ζεστός ήλιος του Φεβρουαρίου µε έλουζε και είχα σχεδόν αποκοιµηθεί, ακουµπώντας την πλάτη µου πάνω στο βράχο, …ωραία φάση! Πέρασα έτσι καµιά ώρα και αφού ξεκουράστηκα είπα πως είναι καιρός να δοκιµάσω κάτι άλλο. Είχα στο νου µου να κάνω µια αποκοτιά. Αν δεν την έκανα σήµερα µε τόσο καλό καιρό, η επόµενη ευκαιρία θα ήταν µετά από καιρό, ίσως και µήνες.
Σ’ αυτόν τον τόπο είναι σπάνιο πράγµα να πετύχεις τόσο λίγα µποφόρ. Αφού είναι στο µάτι κάθε αέρα και φάτσα στο ανοιχτό πέλαγος. «Μάγκες πάω για εξερεύνηση, αν δεν έχω πάρει τηλέφωνο σε καµιά ώρα, γυρέψτε µε», είπα στους φίλους µου και ξεκίνησα για ένα ακρωτήρι που είχα ανακαλύψει πριν αρκετό καιρό στο Google Maps. Το οποίο υπολόγιζα πως ήταν περίπου µια ώρα περπάτηµα µακριά από τη «βάση» µας. Κοντοστάθηκα λίγο και είπα από µέσα µου: «Mακριά είναι», µα την επόµενη στιγµή έκανα το πρώτο βήµα. «Τυρίκο, έρχοµαι και εγώ», είπε ο Συρίγος. «Αφού ήρθαµε που ήρθαµε, ας το πάµε στο τέρµα. Μια ζωή το ανέφικτο κυνηγάµε, χαλάλι».
Έτσι είναι. Είχαµε αρκετή µέρα µπροστά µας ακόµα, σιγά-σιγά θα φτάναµε. Μας πήρε µια ολόκληρη ώρα να φτάσουµε στο ακρωτήρι. Κάναµε στο διάµεσο ορισµένες βολές, κυρίως µε LRF που έδωσαν δύο πολύ καλούς σαργούς. Αλλά ενώ τα ψάρια ακολουθούσαν, δεν χτυπούσαν συχνά, ούτε µε όρεξη, καθώς ήταν πλέον πάνω στον οίστρο της αναπαραγωγής και πολλά από αυτά αυγωµένα.
Εκεί στην άκρη-άκρη…
Όταν φτάσαµε εκεί µπροστά, κυριολεκτικά στο πουθενά, εκεί που ούτε οι χάρτες δεν δείχνουν καµιά ονοµασία και οι ντόπιοι ψαράδες δεν έχουν συγκεκριµένο όνοµα για το µέρος. Ψηλά βουνά υπήρχαν στο δεξί µας χέρι, δυο ξέρες σε απόσταση εκατό µέτρων. Πεντακάθαρα, όχι πολύ βαθιά νερά στα πόδια µας, τραγάνα και χαράκια. Ενώ στην άκρη-άκρη που ήµασταν, ο βράχος είχε φτιάξει µια ιδανική πλατφόρµα. Λες και τσιµέντο είχε πέσει ολόισιο. Ιδανικός τόπος για να σταθείς!
Πιάσαµε να ψαρεύουµε αµέσως, προσεγγίζοντας το µέρος κυρίως µε βυθιζόµενα pencils και σιλικόνες. Ξέραµε για τα µαύρα που κρατάει ο τόπος και για τα συναγρίδια. Θεωρούσαµε πως µέρα µεσηµέρι θα τα πετύχουµε βαθύτερα και χαµηλότερα. Όταν αυτό δεν δούλεψε, πήγαµε σε µεγάλα jerkbaits. Και όταν µετά από καµιά ώρα µε µεγάλα διαλείµµατα δεν έγινε τίποτα. Όταν είχαµε επιστρατεύσει χωρίς επιτυχία ακόµα και τα παλαµιδοτεχνητά και τα τεχνητά επιφανείας για κανένα πελαγικό, αρχίσαµε να στεναχωριόµαστε.
Ήµασταν δυο ώρες περίπου µακριά από το αυτοκίνητο και ήδη αρκετά κουρασµένοι. Οπότε όταν θα έπεφτε το σούρουπο θα ήταν ακόµα πιο δύσκολο να γυρίσουµε… Κάθισα στην άκρη του βράχου και άρχισα να κοιτώ τριγύρω. Από την πρώτη στιγµή που είχαµε έρθει, κάτω από τα πόδια µας περνούσαν κοπάδια από κεφαλόπουλα, αρκετά µεγάλα σε µέγεθος ψάρια, µε τον πιο νωχελικό τρόπο που µπορούσαν, αργά-αργά. Άρχισα να τα παρατηρώ. Παρόλο που πήγαιναν πολύ αργά.
Περνούσαν σχεδόν ξυστά από τα βράχια και πάντοτε το ένα πίσω από το άλλο. Ακολούθησα αντίθετα την πορεία τους για µερικές δεκάδες µέτρα και διαπίστωσα πως υπήρχε ένα µεγάλο µονόπετρο που σχεδόν εξείχε από τη θάλασσα. Τα κεφαλόπουλα περνούσαν από ένα πολύ στενό δίαυλο ανάµεσα στο µονόπετρο και τη στεριά. Όταν κάποιο από αυτά πήγαινε να περάσει ανοιχτά από το µονόπετρο, ήταν σα να πάθαινε πανικό στην πορεία και να άλλαζε γνώµη. Εκεί που ήταν νωχελικό έδινε φουλ ταχύτητα για να βρεθεί ξανά κοντά στη στεριά και στη γραµµή µε τα άλλα…
Έτσι µου ήρθε πολύ φυσικά στο µυαλό η σκέψη: αν ήµουν αρπακτικό αυτή τη στιγµή, σίγουρα θα είχα πάρει χαµπάρι αυτήν την παρέλαση, τις «παρέες» µε τα κεφαλόπουλα που περνούσαν κάθε τόσο. Σίγουρα κολυµπούσαν τόσο κοντά στη στεριά για ασφάλεια. Αν έκανα καρτέρι λοιπόν, θα το έκανα ρηχά και θα περίµενα κάποιο τραυµατισµένο ή κάποιο που για κάποιον λόγο θα ανοιγόταν από το κοπάδι και θα ξέκοβε από τα υπόλοιπα.
Γύρισα πίσω, διάλεξα από την κασετίνα µου ένα µεγάλο minnow στο χρώµα του κέφαλου και σε µέγεθος ανάλογο των ψαριών που περνούσαν από µπροστά µου κάθε τόσο. Και ενώ µέχρι τώρα φροντίζαµε να πετυχαίνουµε όσο το δυνατόν µεγαλύτερες βολές προς τα βαθιά, έκανα κάτι για το οποίο έχω ξαναγράψει και το οποίο έχουν δοκιµάσει φίλοι που ακολουθούν τη δουλειά µου και έχουν ωφεληθεί…
Η δικαίωση!
Άρχισα, λοιπόν, να πραγµατοποιώ βολές παράλληλες µε την ακτή. Ακολουθώντας περίπου το «µονοπάτι» που έκαναν τα κεφαλόπουλα, µε την ίδια φορά και το ίδιο αργό κολύµπι. Ανακτούσα το τεχνητό µου εντελώς αργά. Ίσα-ίσα να κάνει ένα ελαφρύ rolling, αλλά φρόντιζα η βολή µου να έχει τέτοια κλίση. Ώστε εκεί στο µονόπετρο να «ξεκόβω» το τεχνητό µου από το κοπάδι και να περνάει ανοιχτά. Και όχι από τη µεριά που ήταν κοντά στη στεριά. ∆υο, τρεις, τέσσερις βολές… Σκέφτηκα: «α ρε Γιώργη, καλή σκέψη µα δε θα σου κάνει τη χάρη σήµερα!».
Ε λοιπόν ρε παιδιά, πραγµατικά τα πόδια µου κόπηκαν και µούδιασαν όταν σε κάποια στιγµή ούτε στα δέκα µέτρα από εµένα, διέκρινα στο πεντακάθαρο νερό ένα ψάρι σαν χυτό ασήµι. Να ξεκόβει από το µονόπετρο µε απίστευτη ταχύτητα, να χτυπάει µε ορµή το τεχνητό και σε κλάσµατα δευτερολέπτου να τρέχει για τα βαθιά. Κάρφωσα δυνατά και άρχισαν τα φρένα. Με το που πήρε χαµπάρι το ψάρι ότι έχει πιαστεί (ήταν σίγουρα συναγρίδα, το κατάλαβα από τον τρόπο που τραβούσε), έφυγε δεξιά µου για το µονόπετρο. Τότε έκανα αυτό που κάθε φορά κάνω όταν βλέπω ότι πάµε για βράχωµα: άνοιξα το pick up! To ψάρι ένιωσε λιγότερη ένταση και εγώ άφησα το νήµα να ξετυλιχτεί. Αλλά µόλις είδα πως είχε αλλάξει κατεύθυνση, έκλεισα το pick up και πολύ απλά «τα έδωσα όλα»!
Είχα προρυθµισµένα τα φρένα µου, µέχρι κοντά στα όρια όλου του εξοπλισµού. Στις πρώτες µανιβελιές έπαιρνα λίγο εγώ και λίγο εκείνη. Τις επόµενες, µε όση δύναµη είχα και µε τα φρένα να λύνονται όλο και λιγότερο, κατάφερα να γυρίσω το ψάρι. Γρήγορα-γρήγορα το έφερα κοντά, ενώ δίπλα µου ο Παναγιώτης περίµενε µε την απόχη, έτοιµος από το κάρφωµα ήδη. Λίγο πριν την απόχη, η κόκκινη βασίλισσα επιχείρησε ακόµα ένα κεφάλι, παίρνοντας κάτω το καλάµι και κάνοντάς µε να νιώσω την απόλυτη ανατριχίλα καθώς καταλάβαινα το παράµαλλο να τρίβεται. Όλα για όλα πλέον…!
Άνοιξα ξανά το pick up, άφησα να φύγει το ψάρι λίγο. Μόλις ένιωσα το νήµα να τεντώνει, έσφιξα και άλλο τα φρένα και άρχισα να τροµπάρω ήρεµα αλλά δυνατά, χωρίς σαστισµάρες. ∆ύο, τρεις, τέσσερις µανιβελιές και ανατάσεις του καλαµιού και η συναγρίδα ανέβηκε στον αφρό και από εκεί στην απόχη. Μια µάχη που δεν κράτησε ούτε τέσσερα λεπτά… Η τύχη ήταν µε το µέρος µας! Όµως εκτός από την τύχη, η παρατηρητικότητα και η ίδια η θάλασσα µας έδειξαν πώς να πιάσουµε αυτήν τη συναγρίδα.
Η χαρά µας ήταν µεγάλη! Ειλικρινά σας λέω δεν την κατάλαβα την επιστροφή, συζητούσαµε για το ψάρι, για τις εικόνες που µας άφησε, ο χρόνος πέρασε νεράκι. Την κούραση την καταλάβαµε πλέον όταν φτάσαµε σπίτι. Άραξα στον υπολογιστή και έβαλα να φορτώνουν οι φωτογραφίες της ηµέρας και τα βίντεο που είχαµε τραβήξει. Απόλαυσα ξανά µερικές στιγµές και πήγα για ύπνο σκοτωµένος από την κούραση. Αλλά µε την καρδιά µου ελαφριά και χαρούµενη σαν πούπουλο!
Τα τελευταία χρόνια έχω πιάσει αρκετά συναγρίδια, τόσο µε spinning, όσο και µε LRF, ψάρια από λίγα γραµµάρια µέχρι 5+ κιλά. Έχω γράψει άρθρα για αυτές, τις έχω χαρεί και έχω θαυµάσει την τεράστια δύναµή τους και την αρπακτικότητά τους. Αυτήν τη συναγρίδα όµως θα τη θυµάµαι για πάντα. Γιατί απλά νιώθω ότι την «κέρδισα» µε την ψαρευτική αρετή της υποµονής, της επιµονής και της παρατηρητικότητας.
Glow πρωινιάτικα;
Αυτός ο µήνας ήταν πολύ φειδωλός όσον αφορούσε στους σαργούς, αλλά και στο LRF γενικότερα. Αν και τα ψάρια φαίνονταν να ακολουθούν, δεν χτυπούσαν. Θαρρώ πως είχε µεγάλη σηµασία η τεράστια βροχόπτωση, φαινόµενο που την περασµένη χρονιά δεν υπήρχε. Από θέµα σαργών, πέρυσι ήταν ένας Ιανουάριος και ένας Φεβρουάριος πολύ δυνατοί. Τους κυνήγησα τους σαργούς και φέτος, και 1-2 καλά ψάρια τα είχαµε σε κάθε εξόρµηση. Σε µια τέτοια εξόρµηση, η φαντασία, η τύχη και η παρατηρητικότητα έπαιξαν µεγάλο ρόλο για να πάρω ακόµα ένα συναγρίδι. Λίγο µικρότερο αυτή τη φορά, αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο και πάλι για οποιαδήποτε τεχνική από στεριά και δη για spinning.
Εκνευριστικό το γεγονός να βλέπουµε ότι σαργοί ή ακόµα και τσιπούρες ακολουθούσαν τα µεγάλα τεχνητά σαν να τα συνόδευαν. Ενώ αδιαφορούσαν εντελώς για τα µικρά τεχνητά του LRF. Σε ένα τέτοιο ακολούθηµα µε πολύ έντονα κάθετα χτυπήµατα και µεγάλη ταχύτητα, ένας σαργός πιάστηκε στο πλανάκι και τον έφερνα κοντά µου. Ενώ έβλεπα πως γύρω του ήταν άλλοι 3-4 µεγαλύτεροι που τον ακολουθούσαν ξέφρενα. Καθώς ακόµα είχε αρκετά µέτρα για να µπει στην απόχη µου, ένα µεγάλο ψάρι -που ήταν ξεκάθαρα συναγρίδι- πετάχτηκε και έκανε µανούβρες επίθεσης στον πιασµένο από το πλανάκι σαργό.
Τέτοια συµπεριφορά είχα δει µε λούτσους, οι οποίοι µάλιστα δεν δίστασαν πολλές φορές να αρπάξουν το µικρόψαρο. Και µάλιστα δυο φορές φέτος κατάφερα να τους πάρω και εκείνους. Όχι µεγάλα ψάρια, τα οποία φυσικά τα απελευθέρωσα, αλλά είχε πλάκα. Τώρα όµως έβλεπα την συναγρίδα να επιτίθεται! Έβγαλα έξω τον σαργό όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μιας και δεν είχα καµιά πιθανότητα να πάρω τη συναγρίδα αν τελικά κατάφερνε να αρπάξει το σαργό. Με νήµα PE 0.3 και παράµαλλο 0.18mm, ούτε για πλάκα…
Αντίδραση µετά λόγου γνώσεως…
Η αντίδρασή µου ήταν άµεση. Άρπαξα το καλάµι του spinning και άνοιξα βιαστικά την κασετίνα. Ήξερα πως είχα λίγες πιθανότητες και πως τέτοια ψάρια δύσκολα θα µείνουν στην περιοχή µετά από µια καρτερωµένη επίθεση. Παρ’ όλα αυτά ήθελα να αντιδράσω γρήγορα. Έριξα πρώτα ένα µεγάλο minnow σε χρώµα όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό το σαργού, ασηµί, γκρίζο, µε υπόλευκη κοιλιά και µαύρες λεπτοµέρειες. Ανάκτησα το τεχνητό εντελώς τρελά, εναλλάσσοντας κάθετα, οριζόντια, κατακόρυφα και τρεµουλιαστά χτυπήµατα. Ώστε να κάνω το τεχνητό να µοιάζει µε πιασµένο ή τραυµατισµένο µικρόψαρο που χτυπιέται.
Στα τελευταία µέτρα να ‘σου πάλι η συναγρίδα από πίσω. Κάνοντας µανούβρες αριστερά και δεξιά από το τεχνητό. Η καρδιά µου χτυπούσε δυνατά. «Τώρα θα χτυπήσει…», έλεγα. Κι όµως δεν χτύπησε ούτε σ’ αυτή, ούτε στην επόµενη βολή. Σταµάτησα να ψαρεύω, ξέροντας πως αν ρίξω ξανά και ξανά, απλά θα υποψιάσω το ψάρι και τέλος. Πήρα το καλάµι, άλλαξα βράχο και κάθισα να κάνω µία ανάπαυλα…
Είναι πολύ σηµαντικό τέτοιες ώρες να µη µας πιάσει µανία και κάνουµε τη µια βολή µετά την άλλη. Άνοιξα την κασετίνα µου να µελετήσω µε τι θα πραγµατοποιούσα τις επόµενες βολές. Και εκεί έφαγα ένα κύµα άλλο πράγµα! Είχα αλλού το νου µου, και για κακή µου τύχη ένα αναθεµατισµένο, πιο φουσκωµένο κύµα, έµελλε να µε κάνει µούσκεµα από το γόνατο και κάτω. Ενώ είχε προλάβει να µπει και στις γαλότσες νερό και να µου βρέξει τις κάλτσες.
Η ψυχολογία µου άρχισε να πέφτει ξαφνικά, αλλά σε µια αναλαµπή αισιοδοξίας, µου ήρθε στο µυαλό το εξής: «χρειάζοµαι κάτι σε φυσικό χρωµατισµό, το οποίο να έχει όµως πάνω του κάτι που θα ερεθίσει το ψάρι». ∆εν ήθελα τίποτα έντονο, δεν ήθελα όµως και κάτι εντελώς φυσικό. Τότε το µάτι µου έπεσε σε ένα µεγάλο jerkbait, στο οποίο είχα κάνει µια ιδιαίτερη προσθήκη. Πάνω στα «νερά» που έκαναν οι χρωµατισµοί του, είχα προσθέσει λεπτές πινελιές από φωσφορούχα µπογιά (µπορείτε να τις δείτε στην φωτογραφία αυτού του τεύχους).
Έχω γράψει ξανά πως προσωπικά τα ελαφρώς glow τεχνητά (στην κοιλιά, στον λαιµό κλπ.) µου έχουν δουλέψει πολύ το πρωί και σε πολύ γρήγορες ανακτήσεις. Άφησα, λοιπόν, να περάσουν πέντε λεπτά στα οποία κυριολεκτικά δεν κρατιόµουν και έκανα µία βολή µε το τεχνητό. Αφήνοντας να χαµηλώσει λιγάκι στην υδάτινη στήλη και να ηρεµήσει το νερό από το θόρυβο της βολής. Τότε µόνο, άρχισα να το ανακτώ µε µεγάλη ταχύτητα και ασταµάτητα, µε αλλοπρόσαλλα χτυπήµατα. Το απότοµο σταµάτηµα και τα τρελά φρένα, σίγουρα έδειχναν συναγρίδι! Τροµπάρισµα όλα για όλα, εκείνο τραβούσε από τη µια, εγώ συνεχώς από την άλλη. Και ανάµεσα στη δική του και τη δική µου ενέργεια παρεµβάλλονταν οι παραβολικότητες του εξοπλισµού και τα φρένα του µηχανισµού…
Παρά τα σχετικά λεπτά εργαλεία µου όµως, ένιωθα ότι έχω το πάνω χέρι. Όπως είχα γράψει ξανά και αναλυτικά (Boat and Fishing τεύχος Νο72), ακόµα και αν το νήµα είναι PE 0.8 µε το παράµαλλο 0.28mm, έχουν τροµερές δυνατότητες όταν είναι ποιοτικά. Όταν γνωρίζουµε λεπτοµερώς τις δυνάµεις του συνόλου µας, η µισή µάχη είναι κερδισµένη. Το ψάρι κουρασµένο έκανε µερικά κεφάλια αριστερά και δεξιά, µα τα νερά εκεί ήταν καλύτερα και δεν µπορούσε να σκαλώσει.
Πλέον κατάλαβα ότι το είχα γυρίσει προς τα εµένα, και το είδα να ασπρίζει βαθύτερα, να πλαγιάζει και να έρχεται στον αφρό. Ηρέµησα και έκανα µαλακές µανιβελιές, σηκώνοντας την απόχη που είχα ήδη ανοιχτή δίπλα στα πόδια µου πριν καν πραγµατοποιήσω τη βολή. Το συναγρίδι ήταν πλέον δικό µου και η χαρά µου ήταν διπλή, γιατί πιάστηκε µε ηρεµία, περίσκεψη και κυρίως µε τεχνητό που είχα «πειράξει». Το µόνο κακό ήταν πως ήµουν µόνος και δεν είχα κάποιον να πανηγυρίσει µαζί µου…
Οι φωτογραφίες που πήρα µε στηµένη κάµερα ήταν µέτριες. Αλλά η ανταλλαγή µηνυµάτων µε τα φιλαράκια ξεκίνησε σύντοµα. Παρ’ όλο που η παρέα µου ήταν µακριά, ένιωσα πως βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο «εκεί», δίπλα µου και µοιραζόταν τη χαρά µου µαζί µου. Όπως «εκεί», δια µέσου της παραπάνω αφήγησης που ελπίζω να ήταν ωφέλιµη και όµορφη, «ήσασταν» και όσοι διαβάσατε αυτό το άρθρο µου… Να είστε καλά!
