Τα ψάρια στη βαθιά καθετή
Στο άρθρο αυτό, θα µιλήσουµε για τον τρόπο και τις τεχνικές που µπορούµε να εφαρµόσουµε, αν αντιληφθούµε ότι στο σηµείο που ψαρεύουµε υπάρχουν και άλλα ψάρια, πολύ µεγαλύτερα από µουσµούλια ή µπαλάδες.
Σκορπίνα
Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουµε τη σκορπίνα, ψάρι φηµισµένο για τη νοστιµιά του. Το συναντάµε κατά το πλείστον στα βαθιά νερά, συνήθως µαζί µε τους µπαλάδες και τα µουσµούλια.Το ψάρι αυτό πιάνεται εύκολα στη µπαλαδοκαθετή και συνήθως ορµάει στο ψαροδόλι. Τις περισσότερες φορές πιάνεται στο τελευταίο αγκίστρι, αυτό δηλαδή που βρίσκεται πιο κοντά στο βαρίδι. Τα τσιµπήµατά του είναι έντονα και απότοµα, και το πιάσιµό του εύκολο, αφού το στόµα του είναι τεραστίων διαστάσεων. Όταν λοιπόν αισθανθούµε έντονα τσιµπήµατα στο καλάµι που κρατάµε στο χέρι µας, τότε το τραβάµε απότοµα προς τα πάνω, και αν λυγίσει από το βάρος, πατάµε αµέσως το κουµπί του ηλεκτρικού µηχανισµού για να ανεβάσουµε το ψάρι.
Αν όντως το ψάρι είναι σκορπίνα, τότε το πρώτο πράγµα που κάνουµε είναι να σηµαδέψουµε το σηµείο µε το GPS, καθότι πέριξ του σηµείου που πιάστηκε θα υπάρχουν σίγουρα και άλλες σκορπίνες. Εδώ πρέπει να αναφέρουµε, ότι απαραίτητο εργαλείο για να φέρουµε µε ασφάλεια το ψάρι στο σκάφος, είναι η απόχη. Την απόχη πρέπει να την έχουµε πάντα δίπλα µας και σε σηµείο που να είναι εύκολα προσβάσιµη.
Επίσης πρέπει να είναι αρκετά µεγάλων διαστάσεων, έτσι ώστε να µπορεί να χωρέσει µέσα τη σκορπίνα µε άνεση, η οποία λόγω του ότι έχει πολύ µεγάλο κεφάλι -συγκριτικά µε το σώµα της-, είναι δύσκολο να µπει σε απόχη µε µικρό στόµιο. Αφού σιγουρευτούµε ότι υπάρχουν σκορπίνες στο σηµείο που ψαρεύουµε, αλλάζουµε αµέσως το τελευταίο παράµαλλο της αρµατωσιάς µας, αυτό δηλαδή που βρίσκεται πιο κοντά στο βαρίδι µας, αντικαθιστώντας το µε πιο χοντρή πετονιά και εξοπλίζοντάς το µε µεγαλύτερο αγκίστρι.
Στη συνέχεια το δολώνουµε µε ένα µεγάλο κοµµάτι από ψαροδόλι (σαφρίδι, σαρδέλα κλπ.) ή καλαµάρι, και αφού βρούµε το ακριβές σηµείο που αποθηκεύσαµε στο GPS όταν πιάστηκε η προηγούµενη, ρίχνουµε την αρµατωσιά µας. Αν δεν πάρουµε τσίµπηµα µε την πρώτη, τότε αρχίζουµε να κινούµαστε πολύ αργά γύρω από
το σηµείο, µέχρι να νιώσουµε πάλι τα έντονα τσιµπήµατα της σκορπίνας. Το ψάρεµα της σκορπίνας προκαλεί έντονες συγκινήσεις, ιδίως όταν είναι µεγάλη και ειδικά τη στιγµή που φαίνεται το επιβλητικό, έντονο κόκκινο χρώµα της, λίγο πριν ξενερίσει στην επιφάνεια.
Βλάχος
Ψάρι των βαθέων υδάτων που θεωρείται πρώτος ξάδελφος του ροφού και της στήρας, αφού αν εξαιρέσουµε το διαφορετικό τους χρώµα, µορφολογικά µοιάζουν καταπληκτικά. Κατά το ψάρεµα της βαθιάς καθετής, εύκολα διαπιστώνουµε την ύπαρξη του βλάχου, αφού το τσίµπηµά του είναι τόσο έντονο και δυνατό, που τις περισσότερες φορές κόβει την αρµατωσιά µας. Η επίθεση του βλάχου γίνεται σχεδόν πάντα στα ζωντανά ψάρια που είναι πιασµένα στην αρµατωσιά µας. Όταν λοιπόν υποπτευθούµε ότι το ψάρι που επιτέθηκε και έκοψε τα παράµαλλα της αρµατωσιάς µας ή ολόκληρη την αρµατωσιά µας, είναι βλάχος, σηµαδεύουµε αµέσως το µέρος στο gps και στη συνέχεια ανεβάζουµε την πετονιά µας, ετοιµάζοντας παράλληλα καινούρια αρµατωσιά, κατάλληλη για το ψάρεµα του µεγάλου θηρευτή.
Η αρµατωσιά που θα ετοιµάσουµε θα πρέπει να αποτελείται από µάνα 0,90-1,20 mm. Πάνω της θα δέσουµε δύο παράµαλλα µήκους 30 µε 40 cm της ίδιας διαµέτρου, και µε αγκίστρια µεγάλα και αρκετά ισχυρά, ώστε να έχουν την δυνατότητα να αντέξουν τα δυνατά τραβήγµατα του βλάχου. Τέλος, στην άκρη της αρµατωσιάς θα δέσουµε το βαρίδι µας. Ένα άλλο είδος παράµαλλου που µπορούµε να ετοιµάσουµε και έχει την ίδια αποτελεσµατικότητα, αποτελείται από µάνα ίδιας διαµέτρου µε την προηγούµενη αρµατωσιά, αλλά στην άκρη της δένουµε µία µεγάλη ζόκα.
Η γκάµα των δολωµάτων που µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε είναι µεγάλη. Όλα τα ψαροδόλια, όπως ολόκληρα σαφρίδια, κολιοί, φρίσσες κλπ., καθώς και µαλάκια όπως καλαµάρια, σουπιές, χταπόδια και µοσχιοί, είναι κατάλληλα για το ψάρεµα του βλάχου.
Εδώ πρέπει να τονίσουµε ότι και το ζωντανό µουσµούλι ή ο µπαλάς είναι πάρα πολύ καλά και δελεαστικά δολώµατα, φθάνει να συνοδεύουν την κατάλληλη αρµατωσιά.
Όταν λοιπόν ετοιµάσουµε τη δολωµένη αρµατωσιά µας, πηγαίνουµε στο µέρος που µας επιτέθηκε ο βλάχος, πάντα καθοδηγούµενοι από το gps στο οποίο βάλαµε το στίγµα, και µόλις φτάσουµε σε αυτό, αρχίζουµε να κατεβάζουµε τη δολωµένη αρµατωσιά µας στο βυθό. Μόλις η αρµατωσιά µας φτάσει στο βυθό, παίρνουµε αµέσως το καλάµι στο χέρι και το κρατάµε σφικτά, περιµένοντας το δυνατό τράβηγµα. Όταν νιώσουµε το τράβηγµα πρέπει ακαριαία να σηκώσουµε το καλάµι, πατώντας ταυτόχρονα το κουµπί από τον ηλεκτρικό µηχανισµό για να αρχίσει να µαζεύει το νήµα.
Εδώ πρέπει να τονίσουµε ότι τα φρένα του µηχανισµού µας πρέπει να είναι αρκετά σφικτά και στα όρια της αντοχής του νήµατος, έτσι ώστε να µη δώσουµε περιθώριο στο ψάρι να πάρει νήµα και να βραχώσει, µε αποτέλεσµα να το χάσουµε. Επίσης, τόσο ο µηχανισµός, όσο και το καλάµι, πρέπει να είναι αρκετά δυνατά, ώστε να µπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα δυνατά τραβήγµατα.
Μόλις πιαστεί ο βλάχος, η αντίσταση που προβάλλει αρχικά είναι πολύ έντονη και δυνατή. Όταν όµως καταφέρουµε να τον ανεβάσουµε 10 µε 20 µέτρα πάνω από το βυθό, τότε η αντίστασή του κάµπτεται και έρχεται πολύ πιο εύκολα επάνω, κάνοντας που και που κανένα κεφάλι.
Εδώ το απαραίτητο εργαλείο για να µπορέσουµε να τον ανεβάσουµε µε ευκολία και ασφάλεια στο σκάφος είναι ο γάντζος, ο οποίος θα πρέπει να είναι αρκετά µεγάλος και δυνατός, για να αντέξει το βάρος του ψαριού.
Ο βλάχος είναι επίσης ένα ψάρι που προκαλεί µεγάλη συγκίνηση, λόγω του µεγέθους του και της αντίστασης που προβάλλει κατά την ώρα που πιάνεται.
Χριστόψαρο-καπόνι, µπακαλιάρος κλπ.
Είναι ψάρια που συχνά συναντάµε στα βάθη που ψαρεύουµε τα µουσµούλια και τους µπαλάδες. Επειδή τα ψάρια αυτά τσιµπάνε περιστασιακά και το βάρος τους συνήθως δεν ξεπερνά τα 4 κιλά, δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη αρµατωσιά. Μόνο στην περίπτωση του µπακαλιάρου που έχει πολύ κοφτερά δόντια, πρέπει η διάµετρος από τα παράµαλλα της αρµατωσιάς να είναι πάνω από 0,70 mm.Εδώ τα δολώµατα που µπορούµε να χρησιµοποιήσουµε είναι τα ίδια µε αυτά των µουσµουλιών ή µπαλάδων.
Τρόπος ανίχνευσης των σηµείων του βυθού που κρατάει τα µεγαλύτερα ψάρια του κοπαδιού
Επειδή ως γνωστόν τα περισσότερα από τα ψάρια που πιάνονται κατά το ψάρεµα των µουσµουλιών και µπαλάδων είναι µικρά, θα αναφέρουµε κάποια µικρά µυστικά, που µπορεί να µας οδηγήσουν στην σύλληψη των µεγαλύτερων ψαριών του κοπαδιού.Όλοι όσοι έχουµε ασχοληθεί µε το ψάρεµα της βαθιάς καθετής, γνωρίζουµε ότι τα µουσµούλια και οι µπαλάδες φαίνονται συνήθως σαν ένα σύννεφο πάνω από το βυθό της θάλασσας. Επίσης γνωρίζουµε ότι τα µέρη που τα βρίσκουµε τις περισσότερες φορές, είναι λασποαµµόλοφοι και ευθείες µε λασποτραγάνα. ∆ε µπορούµε όµως να εξακριβώσουµε που ακριβώς βρίσκονται τα µεγάλα κοµµάτια του κοπαδιού. Το πρόβληµα αυτό, δηλαδή να µπορέσουµε να πιάσουµε τα µεγαλύτερα ψάρια του κοπαδιού, γίνεται πιο έντονο όταν αγκυροβολήσουµε. Εκεί πρέπει να είµαστε πολύ τυχεροί για να κάτσουµε ακριβώς στο κοµµάτι που κρατάει τα µεγάλα.
Εδώ το απόλυτο εργαλείο είναι το βυθόµετρο, η καλή γνώση του οποίου θα µας υποδείξει τα µεγαλύτερα ψάρια, καθώς και τα σηµεία όπου συνήθως συγκεντρώνονται.
Επίσης το «µάτι» του βυθόµετρου, για το οποίο κάναµε αναφορά στο προηγούµενο άρθρο, πρέπει αυστηρά να είναι τουλάχιστον 1 KW, έτσι ώστε να µπορεί µε ευκολία να διαχωρίζει το µέγεθος των ψαριών στα βάθη αυτά.
Βλέποντας λοιπόν στην οθόνη του βυθοµέτρου το κοπάδι µε τα µουσµούλια, προσπαθούµε να διακρίνουµε τα µεγαλύτερα, τα οποία φαίνονται σαν κουκίδες ή γραµµές, µε πιο έντονο χρώµα. Το αν θα τα διακρίνουµε σαν κουκίδες ή γραµµές, εναπόκειται στον τρόπο που δείχνει το βυθόµετρό µας τα ψάρια στο βάθος αυτό.
Όταν διαπιστώσουµε το σηµείο του κοπαδιού που οι κουκίδες είναι πιο έντονες, τότε προσπαθούµε είτε να αγκυροβολήσουµε και να κάτσουµε ακριβώς πάνω από το µέρος αυτό, υπολογίζοντας τα ρεύµατα και τον αέρα µε τον τρόπο που περιγράψαµε στο προηγούµενο άρθρο, είτε να ρίξουµε την αρµατωσιά µας κρατώντας το σκάφος µε την µηχανή πάνω στο σηµείο.
Συνήθως τα µεγαλύτερα ψάρια από το κοπάδι των µουσµουλιών συγκεντρώνονται στις άκρες του κοπαδιού, και αν πρόκειται για λασποαµµόλοφο, στις αποχές του. Στο κέντρο του κοπαδιού, επειδή τα µικρά του είδους υπερτερούν σε αριθµό, επιτίθενται πρώτα στα δολώµατά µας, µε αποτέλεσµα να πιάνονται αυτά και να µην προλαβαίνουν τα µεγαλύτερα να τσιµπήσουν. Γενικά, οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που µας προσφέρει η βαθιά καθετή µας µαγεύουν, και όποιος τη δοκιµάσει έστω και µία φορά, είναι σίγουρο ότι θα κολλήσει µε αυτήν.
