ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ: στο Καστελόριζο με σκάφος (660 ναυτικά μίλια)
Ξηµερώµατα Τετάρτης 28/5/14 τρία φουσκωτά σκάφη του Οµίλου Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδος έπεφταν στην γλίστρα της Αναβύσσου για το µεγάλο ταξίδι ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ – ΠΕΙΡΑΙΑΣ. Ένα ταξίδι που σκοπό είχε να µεταφέρει ένα µήνυµα αγάπης σ’ αυτό το τελευταίο σύνορο της Ελλάδος.
Με αναµµένες µηχανές λοιπόν µε ένα TOP LINE 27 και δυο MARVEL µε οκτώ επιβάτες πλήρωµα στις 6:45 το πρωί, ανεβάζουµε τις µανέτες βάζοντας σηµάδι το νότιο άκρο της Κύθνου και στην συνέχεια το στενό Πάρου – Αντίπαρου όπου φτάνουµε µετά από δυο ώρες και ένα τέταρτο µε µια σχετικά πολύ καλή θάλασσα.
∆ένουµε µεταξύ µας αρόδου έξω από το λιµανάκι της Αντιπάρου και µετά από µια µικρή ξεκούραση συνεχίζουµε το ταξίδι µας για το λιµάνι της Αστυπάλαιας όπου είχαµε κανονίσει να γίνει ανεφοδιασµός των σκαφών σε καύσιµα. Με τον καιρό να µας κάνει το κέφι, φτάνουµε το µεσηµέρι στις 2:30 στην Αστυπάλαια. ∆ένουµε όπως µπαίνουµε αριστερά στο λιµάνι όπου έρχεται και το βυτίο µε τις πλαστικές βαρέλες για τον ανεφοδιασµό ο οποίος γίνεται αυστηρά και µόνο πάντοτε µε το πλαστικό ειδικό κίτρινο χωνί µε το φίλτρο για να εξασφαλίσουµε την καθαρότητα του καυσίµου, ώστε να µην έχουµε προβλήµατα στην πορεία µας. Πίνουµε το καφεδάκι µας και συνεχίζουµε για Σύµη όπου και θα διανυκτερεύαµε.
Φτάνοντας στη Σύµη
Ο καιρός δεν ξεπερνά τα 4 µε 5 bf οπότε κερδίζουµε γρήγορα µίλια και στις 6:15 το απόγευµα δένουµε στο βενζινάδικο που είναι πάνω στο ντόκο πριν την είσοδο του λιµανιού αριστερά. Μεγάλη ευκολία. Τα σχοινιά και τα µπαλόνια στο βενζινάδικο είναι έτοιµα οπότε ο ανεφοδιασµός γίνεται ταχύτατα. Θα ευχόµασταν σε όλα τα νησιά να υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Προχωρήσαµε στο βάθος του λιµανιού και δέσαµε δίπλα σ’ ένα µεγάλο καΐκι. Περπατήσαµε στα γραφικά στενάκια του νησιού, δοκιµάσαµε Συµιακή γαρίδα και πήγαµε για ύπνο αργά το βράδυ. Για την επόµενη µέρα, Πέµπτη, δεν χρειαζόταν να ξεκινήσουµε πολύ πρωί, καφεδάκι και στις 10 πµ ξεκινάµε για την νήσο Ρω όπου στις 1:30 το µεσηµέρι δέναµε στην ξύλινη προβλήτα. Εκεί µας περίµεναν οι πρασινοσκούφηδες, ειδοποιηµένοι για την επίσκεψη µας. Ένα µεγάλο µπράβο για τα παιδιά αυτά που φυλάνε Θερµοπύλες γιατί η Τουρκία είναι σε απόσταση αναπνοής. Μοιάζει να ενώνει η στεριά, τα παράλια της Τουρκίας µε το Καστελόριζο. Αφού καταθέσαµε στεφάνι προσφορά του οµίλου µας στο µνηµείο της Κυράς και κρεµάσαµε την σηµαία, ευχαριστήσαµε τα παιδιά για τη φιλοξενία για να συνεχίσουµε το ταξίδι µας προς το τελικό προορισµό.
Καστελόριζο
Στις 3 το µεσηµέρι, µε φωτοβολίδες και κόρνες µπαίναµε στο λιµάνι του Καστελόριζου, µε το GPS να δείχνει ότι είχαµε διανύσει 325 ναυτικά µίλια από την Ανάβυσσο! Αυτό το ταξίδι ήταν ένα όνειρο ζωής που επιτέλους το πραγµατοποιήσαµε. Τη νύχτα µαζευτήκαµε στην άκρη του λιµανιού στον µιναρέ και µε µεζέδες, και παρέα µε την κιθάρα µας χορέψαµε και τραγουδήσαµε ως αργά. Την Παρασκευή το πρωί είχαµε ραντεβού µε τον ∆ήµαρχο του νησιού όπου τα µέλη Σπύρος και ∆ιονύσης Λάττας παρέδωσαν έπιπλα γραφείου. Συζητήσαµε για τα προβλήµατα του νησιού τα οποία είναι πάρα πολλά και πως θα µπορούσαν να λυθούν. 
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες ο ∆ήµαρχος µας έδωσε ∆ιπλώµατα τιµής Ένεκεν για την επίσκεψή µας στο νησί. Κάτω από το ∆ηµαρχείο βρίσκεται το Λιµεναρχείο όπου παραδώσαµε µια κούτα µε ρούχα προσφορά του µέλους µας Αντώνη Παγώνη καθώς και ένα πίνακα ζωγραφικής µε θέµα ένα φουσκωτό σκάφος, προσφορά του Σπύρου Ανδριανάκη δια χειρός της συζύγου του. Συζητώντας µε τους λιµενικούς µας εξέφρασαν το πρόβληµα που έχουν µε τους λαθροµετανάστες, ένα µεγάλο βάρος που καλούνται να σηκώσουν αφού καθηµερινά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράµµατα.
Στο ∆ηµοτικό σχολείο και Νηπιαγωγείο του νησιού είχαµε την χαρά να γνωρίσουµε όλα τα παιδάκια και τους δασκάλους προσφέροντας ρούχα προσφορά των καταστηµάτων ΚΑΡΑΜΕΛΑ και ΦΡΑΟΥΛΙΝΟ των Αφων Παγώνη καθώς και έπιπλα γραφείου των Αφων Λαττά. H χαρά στα πρόσωπα των παιδιών ήταν απερίγραπτη και η δική µας µεγαλύτερη. Συζητήσαµε µε το δάσκαλο Κο Γεωργιάδη δίνοντας µία υπόσχεση, ότι είµαστε στο πλευρό τους και θα κάνουµε αν χρειαστεί ότι περνάει απ’ το χέρι µας.
Η δύσκολη επιστροφή
Το µεσηµέρι της Παρασκευής αποφασίσαµε να επιστρέψουµε καθώς τα δελτία καιρού έδιναν για τις επόµενες ηµέρες δυνατούς νοτιοδυτικούς ανέµους εντάσεως 7 µε 8 µποφόρ. ‘Οτι χειρότερο για την επιστροφή µας διότι θα φύσαγε από το ανοικτό πέλαγος προς τις ακτές της Τουρκίας και έτσι δεν µπορούσαµε να κρυφτούµε πουθενά. Ψωνίσαµε τρόφιµα για τους Λοκατζήδες της Ρω όπου θα τα αφήναµε στην επιστροφή και µε κουράγιο και πίστη βγήκαµε από τον κόλπο του Καστελόριζου.
Ντυµένοι καλά µε νιτσεράδες κουκούλες και όλα τα απαραίτητα. Αφού αφήσαµε τα πράγµατα στη Ρω, συνεχίσαµε µε τον καιρό να φορτώνει συνεχώς όσο ταξιδεύαµε. Μάλιστα όταν ανοιχτήκαµε η κατάσταση έγινε τραγική. Αναγκαστικά πλέαµε κοντά στις ακτές της Τουρκίας αλλά τα κύµατα ήταν τεράστια. Το ξέρει αυτό όποιος έχει ταξιδέψει στη θάλασσα Καστελόριζου. Έχω κάνει πολλά ταξίδια αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο, ατελείωτες ανηφόρες κι ατελείωτες κατηφόρες θαρρείς και έφταναν στην άβυσσο! Ίδιο µε παιχνίδι του λούνα Παρκ που σου ανεβάζει το στοµάχι στο λαιµό. ∆εν βλέπαµε ο ένας τον άλλον. Σε µια στιγµή έφαγα τόση θάλασσα που µε κτύπησε ένα προστατευτικό πλεξιγκλάς που είχα βάλει για τον αέρα στο κούτελο και ήπια και 3 ποτήρια θάλασσα
Τα µίλια µέχρι την Σύµη ήταν πολλά. Σε ένα άλλο µεγάλο κύµα που κτύπησε το ένα σκάφος σπάσανε κυριολεκτικά οι τέντες και σκίστηκε ο διαφηµιστικός µουσαµάς του ταξιδίου. Το σκάφος γέµισε νερά και σταµάτησε. Έβαλε γρήγορα τις σεντίνες. Όλα µούσκεµα. Μιλήσαµε στο VHF και συµφωνήσαµε να κάνουµε ανασύνταξη στον πρώτο κόλπο της Τουρκίας όπου και ήρθε το φουσκωτό µε ότι είχε αποµείνει πάνω του. Ούτε τέντες, ούτε τίποτα. ∆ύσκολα τα πράγµατα, έπρεπε όµως να συνεχίσουµε. Φανταστείτε ότι στο BLUE STAR που το συναντήσαµε στην ρότα µας σε ένα µεγάλο κύµα έγινε µετατόπιση φορτίου και φύγανε τα φορτηγά που είχε µέσα. Υπήρχαν στιγµές, δεν θα το πιστέψετε, στην κοιλιά ενός µεγάλου κύµατος βουνού υπήρχαν άλλα δυο. Απίστευτη θάλασσα. Έτσι λοιπόν κόστα – κόστα, Τουρκία 20 µίλια πριν τον κάβο που στρίβουµε για Σύµη ο καιρός γύρισε όρτσα 6αρι. Προσπαθώντας να τιµονέψουµε όσο µπορούσαµε καλύτερα και για να αυξήσουµε ταχύτητα ταξιδεύαµε πλαγιοδροµίες και όπου ησύχαζε κάπως η θάλασσα ανεβαίναµε γρήγορα όρτσα και πάλι το ίδιο οπότε στις 6:15 απόγευµα της Παρασκευής µετά απ’ όλη αυτή την αξέχαστη εµπειρία δέναµε στο βενζινάδικο στο ντόκο της Σύµης. Μετά τον ανεφοδιασµό ταχτοποιηθήκαµε άλλοι σε δωµάτια άλλοι στις βάρκες κι απλώσαµε τα ρούχα για να στεγνώσουν από τα πρωινά µπουγέλα. Το βράδυ σ’ ένα µαγαζάκι στο λιµάνι όλοι παρέα µε την κιθαρούλα και τα τραγουδάκια µας νοιώσαµε επιτέλους την τέλεια χαλάρωση, µέχρι αργά. Καφεδάκι πρωί του Σαββάτου, ανασύνταξη και στις 11 ξεκινήσαµε για Κω – ∆ονούσα – Νάξο όπου και θα διανυκτερεύαµε. Βγαίνοντας απ’ το λιµάνι αριστερά είχε µια εκκλησούλα την Ανάληψη. ∆έσαµε κάτω στο ντοκάκι, ανάψαµε το κερί µας και προσκυνήσαµε την εικόνα γιατί σήµερα ήταν η γιορτή της. Οι ντόπιοι µας κέρασαν σαν έθιµο λουκουµάδες.
Έπρεπε όµως να συνεχίσουµε, Με ένα 5αρι όρτσα σηµαδέψαµε τον Κέφαλο της Κω και θα συνεχίζαµε για βόρεια Αµοργό – ∆ονούσα. Στις 4 το απόγευµα δέναµε στο λιµανάκι της ∆ονούσας. Στο υπερυψωµένο µαγαζάκι ήπιαµε τον καφέ µας και µε µια θάλασσα 3 µε 4 bfr στις 6:10 το απόγευµα δέναµε στη Αγία Άννα στη Νάξο. Την προηγούµενη µέρα που ταξιδεύαµε µε την φουρτούνα εκεί στην Αγία Άννα µας είπαν οι κάτοικοι, ότι ο καιρός κόντεψε να σπάσει ένα µεγάλο καΐκι που ήταν δεµένο στο ντόκο και το κρατούσαν ένα σωρό ανθρώποι για να µη σπάσει!
Ο φίλος µας ο Ανδρέας είχε κανονίσει για διαδικαστικά, βενζίνες και δωµάτια. Λίγο ξεκούραση και το βράδυ κλασικά, σε µία ταβέρνα στη παραλία παρέα µε την κιθάρα έγινε το «έλα να δεις»! Τραγούδι, χορός, κεράσµατα σε ξένους, µε τις κανάτες το κρασί, ότι και να σας πω είναι λίγο. ∆εν θέλαµε να πάµε για ύπνο, παρόλη τη κούραση.
Κυριακή πρωί ξεκινά το τελευταίο κοµµάτι του ταξιδιού µας, Νάξος – Κύθνος – Ανάβυσσος. Αφού ήπιαµε το καφεδάκι µας, στις µία το µεσηµέρι ξεκινήσαµε για Ανάβυσσο µε ενδιάµεσο σταθµό τα Λουτρά της Κύθνου. Φτάσαµε στις 3:15 µε µια πολύ καλή θάλασσα. Εκεί κάναµε έναν απολογισµό του ταξιδιού µας χαρούµενοι γιατί επιστρέψαµε σώοι και αβλαβείς χωρίς σοβαρά προβλήµατα, παρά τις δυσκολίες που συναντήσαµε.
Στις 5 το απόγευµα βγαίνοντας βόρεια της Κύθνου σηµαδεύαµε Κάβο Κολώνες, 6:10 ήµασταν στη γλίστρα της Αναβύσσου.
Απολογισµός
Ήταν το µεγαλύτερο ταξίδι στα χρονικά του Οµίλου µας και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα τέτοια ταξίδια που σκοπό έχουν να µεταφέρουν µηνύµατα αγάπης στην άλλη Ελλάδα, που βρίσκεται µακριά από την πρωτεύουσα. Η συνολική απόσταση που καλύψαµε ήταν 660 ναυτικά µίλια. Για την ιστορία τα σκάφη και οι κυβερνήτες ήταν οι εξής: Γιάννης Τζιβίλογλου, αρχηγός αποστολής µε Top Line P 27, Αντώνης Παγώνης µε Marvel 9.60, Σπύρος Λαττάς µε Marvel 9.30. Συγκυβερνήτες: Σπύρος Ανδριανάκης – Παναγιώτης Κάρλος (Top Line 27), Ζαφείρης Παγώνης – Άννα Παγώνη (Marvel 9.60) ∆ιονύσης Λαττάς (Marvel 9.30). Ευχόµαστε καλά και ασφαλή ταξίδια σε όλους!
«Μετά τη συγκινητική στιγµή της κατάθεσης στεφάνου στη νήσο Ρω, αναχωρήσαµε για το πολυπόθητο Καστελόριζο. Έστριψα το βόρειο κάβο, κι κατέβασα τις στροφές της µηχανής, γιατί ήθελα αργά αργά να ξετυλιχτεί στα µάτια µου η εικόνα του λιµανιού της Μεγίστης. Λίγα µέτρα ακόµη και νάτο… ξαφνικά το τοπίο θολώνει, όχι από οµίχλη αλλά από τα βουρκωµένα µάτια µας. Αγκαλιαζόµαστε, είχαµε επιτέλους φτάσει! Στο GPS βλέπω στίγµα, Ν 36.08 – Ε 29.35, το VHF στο 74, σηκώνω το µικρόφωνο και µε συγκίνηση φωνάζω, – Ο Λαττάς ακούει; Παγώνης ακούει; Κυβερνήτες φτάσαµε, αποστολή εξετελέσθη!
Σαν αρχηγός της αποστολής µπαίνω πρώτος στο λιµάνι, πίσω ο Παγώνης και τέλος ο Λαττάς, µε υψωµένες τις σηµαίες του ΟΦΣΕ µε κόρνες και βεγγαλικά µια και ήταν πρώτη φορά που ο όµιλος επισκεπτόταν το Ακριτικό Καστελόριζο διανύοντας τη µακρινότερη αποστολή στα τόσα χρόνια ίδρυσής του.
∆εν υπάρχει ηλεκτρονικό µέσο που να µπορεί να αποτυπώσει την απίστευτη οµορφιά αυτού του τοπίου. Το λιµάνι, τα καλντερίµια, τα χρωµατιστά σπιτάκια, τα γαλαζοπράσινα νερά. Μείναµε δυστυχώς για µιάµιση ηµέρα λόγω καιρού. Γνωριστήκαµε µε τους ανθρώπους 150 όλοι και όλοι και εµείς 8 άτοµα κυβερνήτες – συγκυβερνήτες και ανάµεσά µας µία γυναίκα που ακολούθησε αγόγγυστα σε όλο το ταξίδι.
Μετά από πολλά τηλέφωνα στο ∆ήµο και το Λιµεναρχείο, Βενζινάδικα κλπ, προετοιµασία τουλάχιστον τριών µηνών, ήρθε η επιβεβαίωση, να ζήσουµε µοναδικές στιγµές και να γυρίσουµε σώοι και αβλαβείς. Την εποµένη της επιστροφής κυβερνήτες και συγκυβερνήτες µε πήραν τηλέφωνο να µε ευχαριστήσουν γι’ αυτό το ονειρικό ταξίδι που τους πρότρεψα να κάνουµε, αυτό ήταν για µένα το µέγιστο ευχαριστώ».
