ΘΑΣΟΣ: Η πρασινογάλανη κυρά
Πριν από 3-4 αιώνες -είναι γνωστή η ιστορία-, σε κάποιο βρετανικό πολεµικό πλοίο ονόµατι Boundy είχε ξεσπάσει ανταρσία, µε αποτέλεσµα αυτοί που κυβερνούσαν πλέον το πλοίο -ένα από αυτά τα υπέροχα ξύλινα σκαριά-, να ζουν κάπου στον Ειρηνικό, κυνηγηµένοι από όλο τον βρετανικό στόλο.
Κάποια στιγµή αντίκρισαν ένα νησί που κατά τύχη δεν ήταν καταγεγραµµένο στους ναυτικούς χάρτες της εποχής (άλλωστε τι µέσα είχαν για την ναυτική χαρτογράφηση). Βρέθηκαν λοιπόν σε κάποιο νησί άγνωστο στον υπόλοιπο κόσµο, του οποίου την ύπαρξη δε γνώριζε κανείς … Για τους ονειροπόλους του σήµερα, δυστυχώς στη σηµερινή εποχή δεν υπάρχουν τέτοιες … ευκαιρίες, αφού δεν έχει ακουστεί κάτι ανάλογο εδώ και αιώνες. Γιατί σκέψου µόνο να µπορούσες να βρεθείς σε ένα ανέγγιχτο κοµµάτι γης που ξεπροβάλλει µέσα από τη θάλασσα, και να ξέρεις ότι είσαι µόνο εσύ, το νησί, και … το σκάφος σου. Παρότι στους σηµερινούς «ταξιδιάρηδες» όλα είναι λίγο-πολύ γνωστά, αφήνοντας πίσω µας αυτοκίνητο και τρέιλερ και χαράζοντας µια ακόµη θαλασσινή διαφυγή, αφήνουµε πίσω µας και όλα τα προβλήµατα της καθηµερινότητας, όλα όσα µας «κυνηγούν» και µας ταλανίζουν. Όταν το σκάφος σου ήταν ακόµη σκεπασµένο µε το χειµερινό του κάλυµµα, εσύ παιδευόσουν µε το κουµπάσο µετρώντας µίλια και λίτρα. Έβλεπες στον χάρτη, στάθµιζες τις επιθυµίες σου από πλευράς προορισµών, διέκρινες κάτι άλλο και σταµατούσες σκεπτόµενος ότι έχεις ξαναπάει. Εδώ όµως είναι το µυστικό… Έχεις ξαναέρθει και έχεις πάλι φωτογραφίσει το µισογκρεµισµένο φάρο ή τη σχεδόν ιδιωτική και γραφική παραλία ανάµεσα στα βραχάκια. Ε, και λοιπόν; Φρόντισε να αλλάξεις το φίλτρο! Όχι της φωτογραφικής µηχανής – αυτή πάλι το ίδιο θα καταγράψει- αλλά το ∆ΙΚΟ ΣΟΥ, πήγαινε κοντά και άρχισε το ξεψάχνισµα µε άλλο «διάφραγµα» και άλλη «ταχύτητα» που λέµε όσοι ασχολούµαστε µε τη φωτογραφία. Συνήθως αυτοί οι προορισµοί σε καλωσόρισαν πριν ή µετά από κάποιες πολυήµερες διακοπές που είχες πραγµατοποιήσει µε το φουσκωτό σου (ρε κόλληµα µε τα φουσκωτά) και συνήθως τους επισκέφθηκες πολλές φορές µετά την πρώτη, βρίσκονται δε σχετικά κοντά (ένεκα και το θέµα µε την τιµή της βενζίνης ).
Ένας λοιπόν από αυτούς τους γνώριµους για µένα προορισµούς, είναι και το σµαραγδένιο νησί της Θάσου, ψηλά στο βορειότερο τµήµα του Αιγαίου. Σχετικά κοντά στη… γειτονιά µας δηλαδή, περίπου πενήντα µίλια από τα µέρη µας, την Αλεξανδρούπολη. Άλλωστε δεν είναι πολλά τα νησιά που βρίσκονται σχετικά κοντά µας, µε ότι αυτό συνεπάγεται. Στο χάρτη φαίνεται σχεδόν στρογγυλό, αλλά µε κάποιο σκάφος ανακαλύπτεις άπειρους όρµους και κολπίσκους µε ψιλή άµµο, διαπιστώνεις απόλυτο «συγχρονισµό» µε τα πυκνά πευκοδάση που καταλήγουν σχεδόν στη θάλασσα και βρίσκεσαι διαρκώς αντιµέτωπος µε διλήµµατα για το που θα αράξεις. Τελικά τα διλλήµατα «διαλύονται εν τη γεννέσει» τους, τα διαγράφεις όλα µε µια απλή κίνηση και πηγαίνεις παντού! Βλέπεις τα πρασινογάλαζα νερά σε κάποιο ερηµικό κολπίσκο και βουτάς σαν τρελός! Όσο είσαι µέσα στο νερό κοιτάς τριγύρω και… «παθαίνεις την πλάκα σου», κυριολεκτικά! Ησυχία παντού, άντε να συναντήσεις ένα-δυο φουσκωτά ακόµη. Ηρεµείς… «∆ικοί µας άνθρωποι είναι» λες, τους χαιρετάς και ας µη τους ξέρεις, όχι µόνο από «συναδελφική αλληλεγγύη» αλλά κυρίως λόγω του αισθήµατος πληρότητας και της ψυχικής αγαλλίασης που σου προκαλεί το χορταστικό τοπίο, τα κρυστάλλινα νερά, ο τέλειος ήχος της απόλυτης σιωπής! Βαρέθηκες; Πήγαινε λίγο πιο κάτω και θα συναντήσεις τοπίο παρόµοιας οµορφιάς, µε τις δικές του, µοναδικές χρωµατικές πινελιές. Νιώθεις πως θέλεις να ζήσεις για απροσδιόριστο χρόνο εδώ και ψάχνεις τον τρόπο. Άλλωστε τι θα πει χρόνος, απλά µια ακόµα αυθαίρετη ανθρώπινη επινόηση. Τελικά ο Αϊνστάιν είχε δίκιο ότι ο χρόνος είναι σχετικός… Μεταφράζοντας το χρόνο µε το δικό µας τρόπο, περνάει δυστυχώς γρήγορα. Βρίσκεις τον καλύτερο τρόπο για να ανακαλύψεις τι µπορείς να κάνεις από την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος φωτεινός και µεγαλόπρεπος, µέχρι τη στιγµή που θα φορέσει τον πορφυρό µανδύα, έτοιµος να αποσυρθεί στα βασιλικά του ανάκτορα. Εδώ επιβάλλεται να είσαι… φευγάτος! Ναι βρε αδερφέ, δεν είναι ντροπή, σε τέτοιους επίγειους παράδεισους δεν έχει θέση τίποτα το στυλιζαρισµένο, απαγορεύονται οι συνήθειες, περισσεύουν τα πρέπει.
Νοµίζω πως ξέφυγα λιγάκι, πως ο νους µου ταξίδεψε ξανά στη µαγεία της Θάσου. Αλλά πριν το νοερό ταξίδι, υπήρξε και άλλο ένα, πραγµατικό και εξίσου συναρπαστικό. Μέσα στο χαλαρό πρόγραµµα του µικρού ναυτικού µας οµίλου, συµπεριλαµβανόταν ένα ολιγοήµερο ταξιδάκι στο καταπράσινο νησί της Θάσου. Αν και το πότε πραγµατοποιήθηκε δεν έχει ιδιαίτερη σηµασία, για την ιστορία θα πως ότι ήταν αρχές του Αυγούστου. Τα µισά µέλη βρίσκονταν για διακοπές στη Σαµοθράκη και έτσι κάποιοι από εµάς αποφασίσαµε να βάλουµε ρότα για το όµορφο νησί, επιβαίνοντες σε πέντε σκάφη. Οι πυξίδες µας έδειχναν 267 µοίρες από την βάση µας, τη Μάκρη, λίγα µόλις χιλιόµετρα από την Αλεξανδρούπολη. Η αλήθεια είναι ότι είχαµε καιρό να βάλουµε πλώρη για τη Θάσο, και είχε αρχίσει να µας λείπει. Όταν είσαι πίσω από την κονσόλα, ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός, η µνήµη σου ξεδιπλώνει απρόσκοπτα τις µαζεµένες θύµησες και φανερώνει κρυφούς πόθους. Σκέφτεσαι λοιπόν πώς θα περάσεις εκεί που πας, τι δεν έκανες αυτό το καλοκαίρι και θα ‘θελες να ζήσεις πριν σε κάνει ο χειµώνας να «κουµπωθείς», για να φτάσεις τελικά στις «αµαρτωλές» σκέψεις για µεγαλύτερο σκάφος! Με το σκάφος να πλανάρει πάνω στα ήσυχα νερά και τον ήλιο να παιχνιδίζει ρέµπελα µε τη γαλάζια επιφάνεια της θάλασσας, πολλές φορές µε τα δελφίνια να σε συνοδεύουν, από τη µια θέλεις να φτάσεις στον προορισµό σου και από την άλλη να παρατείνεις την πλεύση σου, για να µην αφήσεις τη στεριά να διακόψει τη µαγεία του µπλε. Στο πλούσιο Ελληνικό αρχιπέλαγος, υπάρχουν πολλών ειδών νησιά από πλευράς επισκεψιµότητας και µπορούν να ικανοποιήσουν τα γούστα του καθενός. Από τα «συναλλαγµατοφόρα» µε το τουριστικό ανθρωποµάνι, µέχρι τα εντελώς αποµονωµένα µικρονήσια που οι µόνιµοι κάτοικοι τους είναι λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού µας, εκεί όπου το µακρύ παντελόνι τιµωρείται µε ποινή επιπλήξεως, εκεί όπου δεν υπάρχουν πρωτοσέλιδα και ο σερβιτόρος δε φοράει επίσηµη στολή. Η Θάσος βρίσκεται κάπου στη µέση. Ευτυχώς όλα τα νησιά µας, σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, σώζουν τουλάχιστον τη µισή παράσταση του οικιστικού και αισθητικού µπάχαλου που λέγεται Ελλάδα (το άλλο µισό το σώζει η ορεινή και κυρίως η απάτητη χώρα).
Η πρωτεύουσα της Θάσου, ο Λιµένας, απέχει πενήντα µίλια από την Αλεξανδρούπολη, αλλά το καλοκαίρι, µε την αχλή µεγάλη λόγω ζέστης, το περίγραµµα του νησιού αργεί να φανεί. Αγναντεύοντας τη Θάσο από τη θάλασσα, νοµίζεις ότι πρόκειται για κάποιο νησί βγαλµένο µέσα από τα έπη του Οµήρου, σαν να ξεπήδησε λες από τα βάθη του πελάγους, για να ξεθυµαίνουν επάνω του οι αφροί των κυµάτων του οργισµένου θεού Ποσειδώνα. Το καινούργιο και τεράστιο λιµάνι του Λιµένα µας υποδέχεται φιλόξενα, αφού έχουµε τη δυνατότητα, άκουσον–άκουσον, να πλαγιοδετήσουµε Αύγουστο µήνα! Βέβαια, για ευνόητους λόγους η πινακίδα δείχνει ότι δεν επιτρέπεται, αλλά ο χώρος είναι µεγάλος. Ο Λιµένας είναι η τέλεια βάση για να χαρείς το νησί, αν και µερικές φορές είναι προτιµότερη η διανυκτέρευση σε ονειρεµένα κολπάκια, µε τα πεύκα να σου κάνουν παρέα δίπλα στην αµµουδιά. Τέλος πάντων σήµερα αποφασίσαµε να «το παίξουµε λίγο διαφορετικά», και βλέπουµε για µετά… Η πρωτεύουσα της Θάσου, είναι µια πανέµορφη, πεντακάθαρη πολιτειούλα, µε κάποια γραφικότατα όσο και τουριστικά δροµάκια, όπου µπορείς να απολαύσεις τις γνωστές εικόνες των νησιών, χωρίς όµως τις υπερβολές των πολύ τουριστικών προορισµών. Υπάρχουν σηµεία που είναι κουκλίστικα και κυριολεκτικά δε µπορείς να ξεκολλήσεις. Τα γαστριµαργικά στέκια πολλά και καλά, έχουν την τιµητική τους. Όµως θες να τριγυρίσεις παντού προτού χαλαρώσεις κάπου µε ένα ποτήρι παγωµένο κρασί στο χέρι, οπότε οι ανυπόµονοι ουρανίσκοι µπορούν να περιµένουν. Το απόγευµα αποτελεί την ιδανικότερη ώρα για περιήγηση. Στο ανατολικό µέρος της πόλης µπορείς να επισκεφθείς τον αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς. Πολύ κοντά ξεκινάει ένας γραφικότατος ανηφορικός δρόµος µε σκαλοπάτια που οδηγεί στο αρχαίο θέατρο, το οποίο χρονολογείται από τον 5ο αιώνα, ενώ από κάποια διασταύρωση µπορείς να φθάσεις σε λίγα λεπτά σε ένα άλλο αρχαιολογικό χώρο, την Ακρόπολη, στις κορυφές του λόφου µε τους πύργους. ∆υστυχώς, η παράσταση του Αριστοφάνη που παιζόταν το βράδυ, δεν µας επέτρεψε να επισκεφθούµε το θέατρο µε το φως της ηµέρας. Έτσι, αυτή η εκκρεµότητα αποτέλεσε µιας πρώτης τάξης ευκαιρία για δεύτερη επίσκεψη. «Γράψτο καπετάνιε στο τεφτέρι σου για την επόµενη φορά»…
Η Θάσος ανακαλύφθηκε όπως λέει η µυθολογία από τον Θάσο, γιο του Αγήνορα, καθώς έψαχνε να βρει την αδελφή του που είχε κλέψει ο ∆ίας -ποιος άλλος; Βρέθηκε λοιπόν στο νησί και µαγεύτηκε από τις οµορφιές του. Για όσους έχουν αρχαιολογικές ανησυχίες -και επιβάλλεται να έχουµε όλοι-, υπάρχει το µουσείο στον Λιµένα όπου φιλοξενούνται ενδιαφέροντα εκθέµατα, τα οποία χρονολογούνται από την εποχή της κλασσικής Ελλάδας. Ας µην ξεχνάµε ότι ο τόπος έχει πλούσια αρχαιολατρική ιστορία. Γενικά, υπάρχει αρκετός κόσµος στα τουριστικά στέκια, αλλά µπορείς να βρεις πάρα πολλά µέρη όπως τα ονειρεύεσαι, αρκεί να διαθέτεις κάποιο σκάφος. Μέρη που καθισµένος στα βραχάκια, αγναντεύεις τον ορίζοντα και νοµίζεις ότι θα δεις να ξεπροβάλλει καµία … καραβέλα. Φυσικά, πιο πιθανό είναι να συναντήσεις κάποιο φουσκωτό και να επανέλθεις στην πραγµατικότητα. Βαδίζοντας στο λιµάνι, στον ανατολικό λιµενοβραχίονα όπου είναι δεµένα τα φουσκωτά της παρέας, δεν καταλαβαίνεις για πότε παρασύρεσαι σε µύριες σκέψεις καθώς αποµακρύνεσαι από την έστω και ελάχιστη φασαρία της πόλης. Εκατόν πενήντα µέτρα και το σκηνικό αλλάζει τελείως. Μια παραδείσια ηρεµία, και τα φώτα της πόλης απέναντι µαγνητίζουν το βλέµµα καθώς αντανακλώνται στη θάλασσα. Το είδωλό τους τρεµοπαίζει στην βραδινή ρεστία και στα απόνερα της µικρής ψαρόβαρκας που επιστρέφει από το ψάρεµα… Παρ’ όλη την όµορφη διάθεση που δηµιουργεί η γαλήνη της εικόνας, η κούραση µας καταβάλλει γρήγορα και ο Μορφέας µας καλωσορίζει στην αγκαλιά του. Η εικόνα από το παράθυρο της τέντας αρχίζει να χάνεται σε ένα πέπλο οµίχλης, περνά στη µνήµη. ∆εν προλαβαίνεις να ρίξεις ούτε ένα βλέµµα ψηλά. Κάπου εκεί στη βόρεια, ορεινή Ροδόπη, όπου φαίνονται να σβήνουν οι τελευταίες αστραπές και κεραυνοί του ∆ία.
Την εποµένη αρχίζει ο γύρος του νησιού, για να χαρούµε επιτέλους τις άπειρες οµορφιές του. Ο καιρός καλός και το πρόγραµµα χαλαρό. Οι µισοί αποφασίζουν να ξεκινήσουν από δυτικά, ενώ οι άλλοι από την αντίθετη πλευρά (σ’ αυτούς συµπεριλαµβανόµαστε και εµείς). Το σηµείο συνάντησης στα νότια. Πού αλλού; Στην πανέµορφη Αλυκή. Προσωπική µου επιδίωξη να κάνουµε µια µοναχική εξερεύνηση, σε κάθε µικρό όρµο, κάθε αποµονωµένη αµµουδιά, ακόµη και την πιο µικρή. Σταµατώντας κάθε τόσο για φωτογράφιση, σε κάποια στιγµή βρισκόµαστε να συνταξιδεύουµε µε ένα τρίµετρο συµβατικό φουσκωτό, µε την ίδια πορεία προς νότο. Ένα λιλιπούτειο σκαφάκι µε ένα νεαρό ζευγάρι που αποφάσισε να επενδύσει σε… µπαλόνια και έτσι να έχει τη δυνατότητα να κάνει το γύρο του νησιού, έστω και σιγά-σιγά. Τους χάρηκα πραγµατικά! Όσοι «φουσκωτοί» προσέλθετε, οι ιδιότητες των σκαφών αυτής της κατηγορίας χαρακτηρίζουν ακόµα και τα πιο µικρά σκάφη και µπορείς να ξεκολλήσεις από τη στασιµότητα της παραλίας, όσο καλή και αν είναι. Τώρα, όσο, αφορά στις παραλίες, η Θάσος έχει και για… εξαγωγή.
Η ανατολική πλευρά -προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη- µε τα πυκνά πευκοδάση και τις αµέτρητες θαλασσινές γωνιές, είναι πειρασµός για συχνές στάσεις. Βουτάς εδώ και το µάτι σου είναι στην επόµενη, διαλέγεις και παίρνεις! Το µόνο κάπως αδιάφορο σηµείο είναι το λατοµείο µαρµάρου, µια παραφωνία στον καταπράσινο καµβά του ορεινού, πευκόφυτου όγκου. Αν θέλαµε να κάνουµε µια ειδική µνεία σε παραλίες από βορειοανατολικά προς νότο, θα προτιµούσαµε το Μακρύαµµο, µε το µικρό, υποτυπώδη λιµενοβραχίονα και τη Χρυσή αµµουδιά που κανένας ευρυγώνιος φακός δεν µπορεί να αιχµαλωτίσει την απεραντοσύνη της. Στο βόρειο τµήµα της παραλίας υπάρχει και ένα µικρό λιµανάκι όπου µπορείς να δέσεις. Στην πλαγιά απέναντι υπάρχει το γραφικό χωριό Παναγιά, ενώ συνεχίζοντας προς νότο προσφέρεται για επίσκεψη η Ποταµιά, ενώ η Σκάλα Ποταµιάς διαθέτει και λιµανάκι για τους σκαφάτους. Προσοχή µόνο στα ρηχά νερά, αν και είναι καθαρή ψιλή αµµουδιά και το σκάφος δε διατρέχει σοβαρούς κινδύνους. Συνεχίζοντας µας περιµένει µια ιδιαίτερα ευχάριστη νότα µε το µικροσκοπικό νησάκι Κραµβούσα, πάνω στο οποίο υπάρχει το µικρό εκκλησάκι του Οσίου ∆ανιήλ. Στην βόρεια πλευρά της Κραµβούσας υπάρχει ένας µικρός ντόκος για τα σκάφη των επισκεπτών, ενώ ένα στενό µονοπάτι σε ανεβάζει µέχρι το εκκλησάκι. Οι µικρές παραλίες διαδέχονται η µια την άλλη, και έτσι πιο κάτω συναντάµε τα Κοίνυρα, ένα κατάφυτο νησάκι πολύ κοντά στην ακτή.
Με αυτά και µε αυτά φτάσαµε όµως στον τόπο του ραντεβού µας, την Αλυκή. Ένας κουκλίστικος κόλπος µε τρία-τέσσερα ταβερνάκια, ελάχιστα δωµάτια και «εξωπραγµατικά» νερά, που προσφέρεται για διανυκτέρευση. Αυτή τη φορά όµως δε µπορούσαµε να δέσουµε κοντά στην αµµουδιά, λόγω των απαγορευτικών σηµείων για τους λουόµενους –δεν παραπονιέµαι γιατί είναι σωστό µέτρο- και το πλαϊνό κοµµάτι του όρµου το οποίο θα µας εξυπηρετούσε πρόσφερε µια πρώτης τάξης ευκαιρία για προπόνηση στο κολύµπι. Στην Αλυκή υπάρχει αρχαιολογικός χώρος κτισµάτων για την λατρεία των θεών εκείνης της εποχής. Στα ανατολικά της Αλυκής, ένα µακρόστενο λοφάκι λειτουργεί σα φυσικός λιµενοβραχίονας, κόβοντας την διάθεση σε κάθε γραίγο ή λεβάντε πριν γίνει απειλητικός, ενώ τα πεύκα που το «κατακλύζουν» τις νύχτες απολαµβάνουν παιχνιδιάρικα το κρυφτούλι µε την επιβλητική, Αυγουστιάτικη πανσέληνο. Σε κάτι τέτοια µέρη δεν πηγαίνεις µόνο για να λες ότι πήγες, υπάρχουν καταστάσεις που δεν περιγράφονται παρά µόνο βιώνονται. Ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο του Καραγάτση, αναρωτιέσαι αν απλά διαβάζεις, βλέπεις ή σκέπτεσαι, ή τελικά τα κάνεις όλα µαζί. ∆ίνεις ονόµατα στους βράχους µε τις περίεργες σκιές στη δύση του ήλιου και την αλλαγή µορφής τους στο σκοτάδι. Από σκάφη υπάρχουν τα πάντα : πολυεστερικά, κρούϊζερ, φουσκωτά, ιστιοπλοϊκά, ότι θέλεις. Αντιλαµβάνεσαι ότι µιλάς την ίδια γλώσσα σχεδόν µε όλους, γιατί άλλο τουρίστας και άλλο ταξιδιώτης. Βέβαια, όταν βλέπεις φουσκωτό αισθάνεσαι αλλιώς, αφού κακά τα ψέµµατα το… «αίµα νερό δε γίνεται». Αν ζώντας όλα αυτά δεν υπάρχει συναίσθηµα, τότε δεν υπάρχει τίποτα, και καλύτερα να κάτσεις στο σπίτι σου. Τι να το κάνεις να ζήσεις 100 χρόνια και να σου λείπουν τέτοιες στιγµές, το σηµαντικότερο δεν είναι ότι πέρασε, αλλά ότι θυµόµαστε µε νοσταλγία. Μη διστάσεις να θάψεις στην υγρή άµµο όλους τους κωδικούς που έχεις στο µυαλό σου και θα δεις την επαλήθευση των πιο πάνω να έρχεται σύντοµα. Γράψε µια ενδόµυχη σκέψη, ένα προορισµό, κάτι που θέλεις να πραγµατοποιηθεί, και περίµενε το πρώτο κύµα να τα σβήσει, σβήνοντας και αυτό µε τη σειρά του επάνω τους. Όποτε ξηµερωνόµαστε στην Αλυκή, είναι σαν να προσθέτουµε µια χάνδρα στο κοµπολόι των αναµνήσεων.
Το νησί όµως δεν τελειώνει εδώ. Την εποµένη, ακολουθώντας την κατεύθυνση του ήλιου συναντούµε το επιβλητικό µοναστήρι του Αρχαγγέλου, το οποίο είναι κτισµένο πάνω σε ένα θεόρατο γρανιτένιο βράχο, κάτι σαν τα θαλασσινά Μετέωρα, στέκοντας πάνω από τους ναυτιλοµένους σα βιγλάτορας του παλιού καιρού. Συνεχίζουµε στο νότιο µέρος του νησιού και η µια παραλία διαδέχεται την άλλη : Ποτός, Πευκάρι, Λιµενάρια (όπου υπάρχει και λιµάνι). Θέλεις να σταµατήσεις παντού, να γευτείς οτιδήποτε αντιλαµβάνονται οι αισθήσεις σου, αλλά συνηθίζουµε να κυνηγάµε κυρίως τις ανοργάνωτες γωνιές, για να αποφεύγουµε όλα τα περίεργα και νεοελληνικά που διαδραµατίζονται σε σηµεία µε πολυκοσµία. Άλλωστε, αν θέλαµε «δηµόσιες σχέσεις» µπορούσαµε να έρθουµε και µε το αυτοκίνητο. «Πιάνοντας τον ανήφορο» και πλέοντας από νότο προς δύση και πίσω βόρεια στο Λιµένα, αντικρίζουµε το µοναδικό σε όψη δυτικό τµήµα του νησιού µε τις ατελείωτες ερηµικές παραλίες και τα άπειρα φυσικά ή µη λιµανάκια. Ο Πρίνος είναι ίσως το πιο γνωστό από τα λιµανάκια της περιοχής, πριν καταλήξεις πάλι στη βάση σου. Ας σηµειωθεί ότι υπάρχουν ενδιαφέροντες οικισµοί στο εσωτερικό, που αξίζουν την επίσκεψη µας, µε την προϋπόθεση φυσικά ότι θα νοικιάσουµε κάποιο όχηµα. ∆ε θα πέσω όµως στην παγίδα της περαιτέρω απαρίθµησης ή της ειδικής µνείας κάθε συναρπαστικής γωνιάς της Θάσου, γιατί αν εστιάσετε σε αυτά σίγουρα θα χάσετε τη µαγεία του τυχαίου και του απρόοπτου, στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα ταξίδι µε σκάφος. Ας αφήσουµε το βλέµµα µας πεινασµένο να γευτεί ακόρεστα τις εικόνες που ξεδιπλώνονται µπροστά µας, σε κάθε θαλασσινό ταξίδι, µικρό η µεγάλο, κοντά ή µακριά. Το ξέρω ότι τη Θάσο δε µπορείς να τη χορτάσεις, πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν µε τόσες οµορφιές. Για αυτό και όλοι µας αποφεύγουµε την κουβέντα που θα σηµατοδοτήσει την έναρξη της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, κανείς δε θέλει να πει «µάγκες, ήρθε η ώρα να τα µαζεύουµε για άλλες θάλασσες, τις δικές µας θάλασσες».
Προσπαθώ να παρατείνω τους τίτλους τέλους του ταξιδιού µου και έτσι µένω τελευταίος από τα άλλα φουσκωτά, ρίχνοντας τις τελευταίες µατιές µε βλέµµα άλλοτε απλανές και άλλοτε ένοχο, σαν να ήθελα να απολογηθώ για την αναχώρησή µου. Σκέφτηκα να ψάξω για κανένα κοχύλι από τα νερά της Θάσου, για να το βάζω στο αυτί και να ακούω γνώριµους ήχους της, κάτι σα µουσική επένδυση στην αναδροµή µέσω των αναµνήσεων, σαν απαλή µουσική υπόκρουση πίσω από το νοερό ξετύλιγµα των εικόνων. Την επόµενη φορά θα καθόµαστε και πάλι για ώρα στο χάρτη µε το δίλληµα µιας νέας επιλογής προορισµού. Τα φουσκωτά µοιάζουν να έκαναν το Αιγαίο µικρότερο, τους προορισµούς πιο λίγους, αλλά δεν είναι έτσι. Και το Αιγαίο δε µίκρυνε, και οι προορισµοί είναι χιλιάδες. Απλά µε τη βοήθεια των φουσκωτών έγιναν όλα πιο βατά, πιο εύκολα πραγµατοποιήσιµα, πιο ασφαλή και άνετα. Με το περίγραµµα της Θάσου ίσα-ίσα να διαγράφεται στον ορίζοντα, αρχίσαµε ήδη να ονειρευόµαστε τη λεγόµενη άγονη γραµµή, που µε τα φουσκωτά έγινε πιο γόνιµη από ποτέ. Υπάρχουν µέρη όπου το τέλος της αθωότητας αργεί ακόµη, ευτυχώς… Εκεί που η σιωπή ποτέ δεν ήταν τόσο φλύαρη. Εµείς απλά ζητάµε να βρούµε κάθε ξεχασµένο κοµµάτι του εαυτού µας, και απλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάµε: σηµασία έχει µόνο το ταξίδι!
