Όταν γυρίζεις από τους σεισμούς και τις διασώσεις και αναζητάς μια «σταγόνα» ψαροτούφεκο!
Θωμάς Κρικέλης ΠΥΡΑΓΟΣ, 1η ΕΜΑΚ
Δευτέρα 6 Φλεβάρη και το ξυπνητήρι έχει λυσσάξει…
Η Μπάρμπαρα που θα σφυροκοπούσε την κεντρική Ελλάδα αποδεικνύεται απάτη, σαν (μούφα) στίγμα άκρως απόρρητο, δοσμένο κάτω από άκρα μυστικότητα: “πήγαινε και θα με θυμηθείς”… Φύκια !!
Αν ήταν ήχησμα για ψάρεμα θα είχα πεταχτεί όρθιος στο φτερό, αλλά που…!
Πριν προλάβω να ξυπνήσω ολοκληρωτικά, βρίσκομαι στο γραφείο πίνοντας καφέ. Τα πληρώματα από τα ερπυστριοφόρα σε Βίλια και Αφίδνες με τα πεζοπόρα τους, μετά την αλλαγή τους, κάνουν την εμφάνισή τους στη μονάδα. Όλο το πυροσβεστικό Σώμα σε εγρήγορση!
– Μάγκες λυπάμαι αλλά δε σχολάτε, έχουμε ακόμα επιφυλακή…
Η ώρα κυλά γρήγορα, έχουμε μπει σε ρυθμό και διάφορες μικροδουλειές κλείνουν η μία μετά την άλλη, ώσπου 4 κουδούνια ηχούν… “Ειδικό συμβάν”, διακοπή όλων από κάθε είδους εργασία και συγκέντρωση στην αίθουσα..
Η χειρότερη φυσική καταστροφή σε διάστημα ενός αιώνα μόλις είχε επιτευχθεί. 7.8 Ρίχτερ!!!
– Μάγκες 20 άτομα για Τουρκία, φτιάξτε τα πράγματά σας, αναμονή για αναχώρηση, τρόπος μετακίνησης c130.
Οι κινήσεις μπήκαν στο fast forward. Η τηλεόραση δείχνει στα κανάλια όλων των εθνικοτήτων ένα και μόνο πράγμα. Χαλάσματα κι εμείς να τα έχουμε βάλει πλώρη.
Όλα τα εργαλεία έμοιαζαν χρήσιμα και απαραίτητα, από το πιο απλό μέχρι και το πιο περίπλοκο. Τί παίρνουμε τώρα; Η επικοινωνία μου με τον load master του αεροσκάφους ήταν αδιάκοπη, “σε μία ώρα ετοιμότητα”, check.
“Προσοχή στα βάρη” check.
“Μην πάρετε πράγματα παραπάνω απ’ ότι έχουμε ζυγίσει” check (να δω πως επιτυγχάνεται αυτό!).
Το δίλημμα πλέον εργαλεία για το πεδίο ή προσωπικά αντικείμενα για τη διαμονή και τη διαβίωση εκεί, έμοιαζε απροσπέλαστο. Λες και πασχίζαμε να μην ξεπεράσουμε την κατανάλωση πάνω από το λίτρο ανά μίλι.
“Το σκάφος έτοιμο, αναμένεται το φόρτωμα” check.
Οι 20 γίναμε 30 ξαφνικά. Ευτυχώς με άτομα εντελώς απαραίτητα. Το mercedes Atego με το γιγάντιο τρέιλερ πίσω, να φέρει ότι πιο εξειδικευμένο έχουμε για τέτοιου είδους περιστατικά, έχει κατακλύσει τον χώρο του αεροσκάφους κι εμείς γύρω-γύρω και πάνω από το όχημα, όπως-όπως.
Λες και πηγαίναμε στον καλύτερο ύφαλο της γης για ψάρεμα με 40 βαθμούς κι είχαμε στο ντεκ μόνο ψυγεία, πάγο και όπλα… Μια που κάθεσαι και μια που σηκώνεσαι αφού προσγειωθεί.
Φτάνοντας, τίποτε παραπάνω από το χάος το ίδιο…
ΝΥΧΤΑ ΠΑΝΤΟΥ
Μια πόλη φάντασμα, όλη και όλα κάτω, χωρίς ρεύμα, σκοτάδι παντού πλην κάποιων κεντρικών οδικών δικτύων εντός πόλης. Γύρω-γύρω παντού φωτιές, κλάματα, πόνος και θλίψη προσωποποιημένη σε οτιδήποτε έμψυχο.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, γρήγορα στήσιμο του camp της ελληνικής αποστολής και άμεσα η 1η ομάδα να φύγει για το πεδίο.
Λαμβάνονται πληροφορίες και εντολές για το πώς και το που. Ήρθε η ώρα δράσης μας, η 1η ομάδα 11 αντρών καθοδόν για να αντιμετωπίσουμε ότι δε φαντάζει ο ανθρώπινος νους!
ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΠΛΕΟΝ
Όλοι ζητάνε από κάτι και τα πάντα μαζί! Όλων των ειδών οι ηλικίες, ανεξαιρέτως φύλλου, είναι γύρω μας εγκλωβισμένοι… Άλλοι εν ζωή, άλλοι χωρίς…
Μια πολύ γρήγορη αναγνώριση και αποτίμηση έλαβε χώρα και η σειρά της 6χρονης να δει ξανά ουρανό, ήρθε πρώτη στη σειρά!
Μουδιασμένη ακόμη η ομάδα και οι κινήσεις μας, χωρίς να υπάρχει τρόπος προθέρμανσης τέτοιου είδους, τα πάμε καλά!
Η πρώτη επιτυχία δεν άργησε να έρθει! Ξέραμε ήδη που θα δράσουμε στη συνέχεια και πλέον είχαμε πάρει το κολάι, είχαμε “ανοίξει”…
Οι ώρες περνάνε γρήγορα κι εμείς να κυνηγάμε να τις φρενάρουμε για να περισώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε!
Οι διεισδύσεις είχαν τον πρώτο ρόλο. Στην Αϊρίν, 4η κατά σειρά προσπάθεια, τα πράγματα σοβάρεψαν αρκετά και η επικινδυνότητα εξίσου!
Έφερνα στο μυαλό μου διεισδύσεις αντίστοιχα σε σπηλιές και ανοίγματα υποβρυχίως, για ένα ψάρι, συνήθως ροφό!
Σιχτίριζα τον εαυτό μου πως είναι δυνατόν να τα συγκρίνω. Δε γινόταν αλλιώς… 5 μέτρα περίπου μπουσούλιμα, συνάντηση με δοκάρι, βγάλσιμο κράνους, στρίψιμο κεφαλής στα πλάγια και συνέχεια από κάτω να έρπομαι και με τις μύτες των ποδιών να σπρώχνομαι για 4 μέτρα πιο μέσα ακόμη…
Αυτή βέβαια εκεί, σε μια σταλίτσα χώρο, δίχως να χάνει το κουράγιο και τη διάθεσή της! Αυτό μας δυνάμωσε απίστευτα!
Οι μετασεισμοί μέσα σε όλα αυτά να βαράνε αδιάκοπα, με δυνατή βουή πάντα ο καθένας, κάνοντας το παιχνίδι ακόμα πιο δύσκολο και φοβιστικό! Μου θυμίζει πως έχω πέσει για βουτιά στο πιο πολυσύχναστο δίαυλο της γης και περνάνε συνέχεια κάθε λογής και μεγέθους πλωτά στην επιφάνεια, πάνω από το κεφάλι μου, με ξεχωριστό αλλά πάντα τρομακτικό ήχο το καθένα τους…
Κι εσύ να θες απλά να αναδυθείς και να ανασάνεις για να βεβαιωθείς πως είσαι ακόμα ζωντανός και κανένα δεν σε έχει βάλει στόχο…
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Στη φάση αυτή εύχεσαι το ένα και μοναδικό ζευγάρι που μπορείς να έχεις σε τέτοιες περιπτώσεις,να είναι εκεί και να σε προσέχει… Ο Θεός!
Μέχρι τώρα είχα μάθει να προσέχω, μην υπάρχει κάτι που θα με κάνει να μπλεχτώ και να με κρατήσει εκεί, μέσα στο μονόπετρο για πάντα, στο ξένο για τον άνθρωπο περιβάλλον…
Τώρα, το μόνο που φοβάμαι απλά είναι μην πέσει το ίδιο το μονόπετρο στο κεφάλι μου… Τρελά πράγματα μέχρι πριν, πραγματικές ανησυχίες τώρα! Ανοίξαμε χώρο, οι διεισδύσεις πια πιο εύκολες, αλλά κάπου κολλάει το πράγμα… Ενώ την έχουμε “στα χέρια” μας, από κει δε γίνεται με τίποτε να βγει… Εκτός κι αν χρειαστεί να την πειράξουμε με τρόπο βάναυσο…
ΟΧΙ, ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΟΧΙ, ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ!!!
Με τίποτα, το ορκιστήκαμε στον εαυτό μας, θα την βγάλουμε ρε! Ψάξτε καλά, από κάπου αλλού θα φαίνεται… Κάτι μου θυμίζει αυτός ο τρόπος σκέψης, δεν είναι δυνατόν, αλλά κάτι μου θυμίζει…
Ένας καλός μετασεισμός μας ταρακουνάει λίγο πιο έντονα… Συναγερμός στην ομάδα και άτακτη φυγή προς τα πίσω!!
5 άτομα με κινήσεις γρήγορες αλλά πολύ προσεκτικές, να αποχωρούν για μια ανάσα ψυχολογική προς τα έξω, προς τα πάνω, στον αέρα!!
Μικρό briefing, επανακαθορισμός των κινήσεων που απαιτούνται!
Η είσοδος μέχρι τα μισά η ίδια, αλλά κάπου εκεί πιάνει δουλειά πάλι το σφυρί, το καλέμι, που και που ο τροχός και άλλα απαιτούμενα εργαλεία. Και το ζεμπίλι δεμένο με σκηνή, σαν εναλλασσόμενο έρμα, που το στέλνουμε βαρύ στους έξω, μας το επιστρέφουν πούπουλο…
Περίεργα πράγματα, κι όμως πλησιάζουμε, κι όμως φτάσαμε, κι όντως βγήκαμε όλοι παρέα ζωντανοί για την πιο ανακουφιστική ανάσα που έχουμε λάβει σαν ομάδα πότε, σαν οντότητα ο καθένας ξεχωριστά, κι η Αϊρίν να μη σταματάει να μας χορταίνει με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης! Η ζωή την πήρε από το χέρι ξανά κι εμείς πιο ολοκληρωμένοι από ποτέ!
Όμως οι μετασεισμοί εκεί, να μας υπενθυμίζουν ποιος έχει το πάνω χέρι!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΜΑΣ…
Οι μέρες πέρασαν, οι φόβοι έπιασαν πάτο, οι μετασεισμοί μας διασκέδαζαν πια… Το «αερικό βαπόρι» μας φόρτωσε και μας επέστρεψε πίσω στην πατρίδα, μόνο που όλοι μας πια δεν ήμασταν οι ίδιοι. Ήμασταν σίγουρα άλλοι άνθρωποι! Όλοι!!
ΠΕΜΠΤΗ 16 ΦΛΕΒΑΡΗ…
Κουδουνίζει το τηλέφωνο μου και η οθόνη δείχνει Γιώργος:
– Έλα ρε, ξέρω τρέχεις, να ξέρεις μονάχα πως οι καιροί μας αφήνουν για πολλά…
Τι να του πω, ότι δεν έπαψα να τους κοιτάω όλη την εβδομάδα προσμένοντας να δω το παράθυρο που θα με επιστρέψει πίσω στο πεδίο;
Το αλμυρό πια, το καλό, αυτό που ήξερα και θυμάμαι. Αυτό που σε φοβίζει γλυκά, μόνο όταν φέρεσαι άσχημα ή με ασέβεια!
Η εξωλέμβια παίρνει μπροστά και ο πραγματικός μηχανισμός εκτόνωσης της έντασης της προηγούμενης εβδομάδας, ξεκίνησε να δουλεύει αλάνθαστα!
Όλα πήγαν κατ ευχήν!
Καιρός, αέρας, ήλιος, ψάρια, όλα έβαλαν τα δυνατά τους να περάσουμε καλά, να γεμίσουμε χαρά και ικανοποίηση! Σαν επιβράβευση, σαν ευχαριστώ!!
Υ.Γ.: Το χειρότερο όλων; Αν χρειάζονταν να επιστρέψουμε για βοήθεια στο ίδιο αφιλόξενο πεδίο, θα σηκώναμε πρώτοι τα χέρια…
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ σε όλους τους άντρες της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ που με το θάρρος και την ανδρεία τους ξεπέρασαν τους πιο πρωτόγνωρους φόβους και ανησυχίες που μπορούσαν να έχουν, κάνοντας απλά τη δουλειά τους και δίνοντας όλη τους την ψυχή πρώτα σαν άνθρωποι και μετά σαν επαγγελματίες!
