Παναγιώτης Γλύκος: από το γήπεδο στο... ψάρεµα!
Παναγιώτης Γλύκος: από το γήπεδο στο… ψάρεµα!
O Παναγιώτης Γλύκος είναι γεννηµένος στο Βόλο το 1986. Εκεί στα πρώτα του µόλις παιδικά χρόνια κατάλαβε ότι είχε δύο αγάπες, το ποδόσφαιρο και το ψάρεµα. Σήµερα στα τριάντα του ζει στη Θεσσαλονίκη, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και αγωνίζεται ως τερµατοφύλακας στον ΠΑΟΚ. Πέρα από τις επιτυχίες στην επαγγελµατική του καριέρα, ανάλογες είναι και οι επιτυχίες του στη σχέση του µε τη θάλασσα και το ψάρεµα!
1. Από πότε άρχισες να ψαρεύεις;
Τη θάλασσα τη γνώρισα από πολύ µικρή ηλικία. ∆ε θυµάµαι ακριβώς να σου πω πόσο ήµουν, αυτό που µπορώ να πω είναι ότι είχα την τύχη να είναι και οι δύο γονείς µου από την όµορφη Σκόπελο και συγκεκριµένα από το Νέο Κλίµα Σκοπέλου. Εκεί όλα µου τα καλοκαίρια από µικρό παιδί τα περνούσα µε την οικογένεια µου, µιας και τότε ζούσαµε στο Βόλο. Επίσης ο πατέρας και οι περισσότεροι θείοι µου ήταν ψαράδες, οπότε µπήκε µέσα µου από µικρό παιδί το µικρόβιο που λέγεται θάλασσα. Έκανα τα πάντα ώστε να βρίσκοµαι εκεί και να κοιτάω το βυθό από το λιµανάκι που υπήρχε στο χωριό, και να σκέφτοµαι τρόπους πώς θα µπορώ να πιάνω ψάρια. Φυσικά ήταν και ο µεγάλος µου αδερφός ο Γιάννης, που και αυτός είχε την τρέλα του ψαρέµατος. Όσο τον έβλεπα να πιάνει ψάρια, τόσο περισσότερο τον ρωτούσα πράγµατα, για να µάθω και να πηγαίνω µαζί του. Είναι κάτι που θα το θυµάµαι σε όλη µου τη ζωή, και θα συνεχίσω να το κάνω ακόµη και αν δεν καταφέρνω να πιάνω ψάρια.
2. Ψάρεµα από ακτή ή µε σκάφος, και µε ποια τεχνική;
Η αγαπηµένη µου τεχνική είναι ότι έχει να κάνει µε το απ’ έξω και µε αυτό πιστεύω θα συνεχίσω να ασχολούµαι. Όσο και να θέλει ο φίλος µου ∆ηµήτρης (Παπαδάκος) να µε αλλάξει και να γίνω του σκάφους. Νοµίζω είναι κάτι που έµαθα από µικρός, δηλαδή το να ψαρεύω από βράχια, λιµανάκια και παραλίες. Γι’ αυτό µάλλον δε µου κάνει αίσθηση τόσο να βγάζω ένα ψάρι από τη βάρκα, όσο από έξω.
3.Ποιο ψάρι σου αρέσει περισσότερο;
Το αγαπηµένο µου ψάρι είναι η τσιπούρα. Τώρα θα µου πεις γιατί, αλλά υπάρχει µια εξήγηση σε αυτό. Θυµάµαι ήταν καλοκαίρι και ήµουν µε την οικογένεια µου στο νησί για διακοπές. Εγώ κλασσικά, που µε έβρισκες, που µε έχανες, ήµουν στο λιµανάκι και ψάρευα. Είχε νυχτώσει και καθόµουν µαζί µε τον αδερφό µου το Χρήστο στην άκρη ενός τσιµέντου και µιλούσαµε. Ξαφνικά έρχονται δύο αυτοκίνητα µε ψαράδες που είχαν καλάµια, και έπιασαν όλο το λιµάνι και τη διπλανή παραλία. Μου έκανε τέτοια εντύπωση, γιατί δεν είχα ξαναδεί τέτοια καλάµια στη ζωή µου και τα ζήλεψα πολύ. Λέω στον αδερφό µου : «να πάω να φέρω και εγώ την πετονιά µου από το σπίτι να ρίξω, µήπως πιάσω τίποτα;», και µου απαντάει «πάµε..». Παίρνω την πετονιά µου, βάζω το αγκίστρι µου µπροστά, και για δόλωµα είχα ψωµί που το έβρεχα στην θάλασσα και γινόταν ζύµη. Πάω λοιπόν ανάµεσα στα καλάµια και ρωτάω τον άνθρωπο που τα είχε : «µπορώ να ρίξω εδώ µπροστά στο λιµανάκι, δε θα ενοχλώ…». Αυτός µου χαµογέλασε και µου απάντησε «φυσικά, ρίξε αν και δεν έχει τίποτα σήµερα…». Ρίχνω την πετονιά µου και άρχισε σιγά να πηγαίνει προς τα κάτω. Ξαφνικά, εκεί που καθόµουν νιώθω την πετονιά να τεντώνει, τραβάω απότοµα και νιώθω ότι έχω πιάσει ψάρι. Αρχίζω να φωνάζω τον αδερφό µου να έρθει κοντά γιατί έπιασα κάτι και µόλις το ανεβάζω επάνω ήρθαν όλοι κοντά και δεν το πίστευαν! Είχα πιάσει µια µεγάλη τσιπούρα! ∆εν ήξερα τι ψάρι ήταν, γιατί πρώτη φορά έπιανα κάτι τέτοιο. Έστειλα τον αδερφό µου να το πάει γρήγορα σπίτι να το δει ο πατέρας µου, ο οποίος του επιβεβαίωσε ότι ήταν τσιπούρα. Χάρηκα τόσο πολύ, γιατί ήταν το µεγαλύτερο ψάρι που είχα πιάσει και φυσικά το πιο όµορφο!
4. Κάθε πότε πηγαίνεις για ψάρεµα;
Είναι κάποιες στιγµές στη ζωή µου που δε θέλω να µιλάω σε κανένα και η πρώτη µου επιλογή είναι αυτή της θάλασσας, που µε ηρεµεί τόσο πολύ και καταφεύγω σε αυτή για ξεχαστώ. Αλλά γενικά θα προτιµήσω το ψάρεµα µε παρέα, γιατί υπάρχει ο φιλικός ανταγωνισµός ποιος θα πιάσει και ποιος όχι. Τα πειράγµατα δίνουν και παίρνουν, οι συζητήσεις καλύπτουν κάθε πτυχή της ζωής και όχι µόνο του ψαρέµατος, και φυσικά όλα αυτά µου αρέσουν περισσότερο από το να είµαι µόνος µου…
